Es kann doch nicht alles nur Fußball sein!
Geloof het of niet, dat stond boven de nieuwsbrief van de Staatsoper Hannover, die ik sinds kort digitaal ontvang. Waarom vertel ik pas als ik het weet.
Lieve fans,
Ha, moet je na maandag 9 juni 3-0 mee aankomen … niet dus. Happy me, Wikipedia voorziet niet alleen in Latijnse behoeftes, maar weet ook vanalles te melden over FuBball. En FANS!
Een fan of aficionado is een enthousiast bewonderaar of liefhebber van een publiek persoon, muziekgroep, schrijver, kunstenaar, televisieserie, film, etc. Het woord is een afkorting van het Engelse ‘fanatic’ en werd aan het eind van de negentiende eeuw in Amerika geïntroduceerd als een benaming voor een gedreven aanhanger van een honkbalteam …
Honkbal??!! Laat ik vandaag nu één van de trainers van het Nederlandse Honkbalteam (4e op de Europese Kampioenschappen) voor me hebben. Ook hij raakt wel eens iets kwijt, maar dat terzijde.
Hoewel tegenwoordig de term ‘fan’ in deze context nog wel in zwang is (bijvoorbeeld voetbalfan) ..., ahhhh, ik lees iets over voetbalfans. Liggen Veerle en ik, géén voetbalfans, lekker in te dommelen, schrikken we op van luid gejuich en gejoel vanuit diverse aanleunende woningen. “Klinkt goed, mam, da’s 1-0!” 2-/ en 3-0 hebben we niet meer horen juichen. “Staat morgen ook in de krant …” zo gaat dat als je geen fan laat staan aficionado bent.
Maar dan! Ook in Wikipedia:
‘Fan’ wordt vandaag de dag meer gebruikt bij de aanduiding van bewonderaars van muzikanten en acteurs. Soms organiseren fans zich in zogenaamde fanclubs, schrijven fanbrieven (of fanmail) aan hun idolen in de hoop op positieve respons en onderhouden of volgen fansites (pagina’s op het Internet) over het idool.
Bingo! We zijn dus toch fans. Wij bewonderen Pink Floyd. Wij bewonderen de muziek die Roger Waters hedentendage nog steeds schrijft ... ohh, wisten jullie dat niet? Ik wel. Roger is bezig met ‘iets nieuws’. Dat stond op mijn antwoordapparaat, ingesproken door niemand minder dan Rick Wentworth! Ja, ja, begeef je op het pad van fanmail en er gaat een wereld voor je open. Aalden(Aad en Trees), Tiel (Bert), Oisterwijk (Hans), ’s-Gravenhage (Theo), Oud-Beijerland (Marianne), Gouda (Michel), Heerhugowaard (Frits) en over de grens Hannover (Guntmar), Londen (Kate, Mark, Doug, Matt) èn Rick Wentworth. Aan deze wereldberoemde man heeft Ça Ira in Holland veel te danken. Door zijn bemiddeling en directe contact met Roger, kwamen èn de digitale orkestpartijen èn de geluidseffecten naar Nederland. En diezelfde Rick Wentworth (‘k heb de boodschap bewaard) verontschuldigde zich voor het feit dat het antwoord op zich had laten wachten, omdat “hij net terug was uit New York waar hij gewerkt had aan iets nieuws met Roger!” Zo, ‘k weet niet hoe lang we op dat ‘nieuws’ moeten wachten, maar wie weet … wij, wij fans van Ça Ira, weten in ieder geval al dat er ‘iets nieuws’ van ons idool Roger Waters in de lucht hangt.
Maar dan! Ook in Wikipedia:
Een fan is vaak intensief met zijn idool bezig en steekt daar doorgaans veel tijd, geld en moeite in.
Oeioei … veel tijd, geld en moeite. Blijf maar eens even kijken naar die drie woorden: tijd, geld en moeite. Na enige tijd vergaat het mij alsvolgt. Tijd en moeite vervagen, want je hebt voor je idool alles over. Tijd. En moeite. Geen moeite. Doe je erbij. Gaat vanzelf. Kost niks. Geld wel. Soms te veel. Ça Ira heeft ook veel geld gekost. Te veel omdat er te weinig fans waren die op 5 mei 2008 naar Den Haag kwamen.
Nu ben ik opgegroeid in een tijd waarin je leerde, dat overal waar tè voor staat, niet deugt. Je kunt nog zoveel aficionado zijn van Pink Floyd of Roger Waters, maar tè is teveel van het goede. Of toch niet? Uit de grond van mijn hart zeg ik: nee! Toen ik Ça Ira voor het eerst hoorde, heb ik me geen moment afgevraagd of de uitvoering daarvan in Nederland financieel haalbaar was. Heb ik me geen moment afgevraagd of de moeite de uitvoering waard was. De muziek, de tekst, de zeggingskracht van beide raakte me in mijn hart. En na het startschot begon de wedstrijd eer ik erg had in de omvang ervan.
Zo is het mij trouwens ook vergaan in 1985. ¼-tje Triathlon op Texel. Ik zwom te veel, fietste te veel en liep helemaal niet hard. Toch maar mee begonnen, omdat dat bij een Triathlon hoort. Eer ik er erg in had stond ik buiten adem en met verstijfde beenspieren bovenaan een klimmetje … en verzuchtte dat ik ècht niet meer kon. Wel dus. Achter de mannen aan, die me stuk voor stuk inhaalden en meetrokken in hun kielzog. Kilometers later mocht me ik laten huldigen op het ereschavot.
Oeioei … het ereschavot. Heb ik na de Ça Ira-finish niet op mogen staan. Nu ging het niet om mij, maar om de huldiging van kindsoldaten. En ook om die pràchtige uitvoering van Ça Ira voor de echte fans. De lieve reacties op het ontbreken van enig Ceremonie Protocollair betekende meer voor me dan er daadwerkelijk te staan. Want, lieve fans, de fanmail naar mijn idool heeft nooit een directe respons opgeleverd. Jullie positieve reacties waren talrijk. De afwezigheid van mijn idool op 5 mei staat in geen enkele verhouding tot jullie aanwezigheid. Voor, tijdens en na die wonderlijk mooie uitvoering van Ça Ira. Dat de diverse fansites Ça Ira in het licht hebben gezet, is ook aan jullie te danken! Met elkaar is het ons gelukt de wereld een klein beetje te veranderen.
Time to take a deep breath, the work is done. Don't dig another hole, just sit down and high you'll fly. When it's time to start another one!
Wie weet …
Ik wens jullie allemaal nog heel veel FuBballplezier en een hele fijne zomer!
XXX
woensdag 11 juni 2008
woensdag 4 juni 2008
Oculis Micat Ignis
OCULIS MICAT IGNIS …
Prachtige taal, hè. De taal van Maarten. Regisseur Maarten Vonk. Op zijn site gaat het over scenario ~ regie ~ spel ~ lichtvormgeving. Dat begrijp ik. Oculis micat ignis niet, dat moet ik opzoeken. En waar ik dan beland: in de Latijnse Bieb, bladzijde 303 van het boek AENEIDOS van P. Vergili (da’s een schrijver). Hé, en er is, als ik het goed heb gelezen, ook een componist geweest die deze tekst van muziek heeft voorzien, zie http://virgil.org/supplementa/vegio-latin.htm ...
Ik hou van lezen, en sinds enige tijd ook van schrijven, maar ben geen kind aan huis in de Latijnse Bieb. Mijn filosofie, ooit eens aangetroffen op een bierviltje, van Jan Boerstoel uit: Drinken doet een beetje zeer (1983) hangt ingelijst in onze woonkamer:
Ik ken het klappen van de zweep,
Ik ken de regels van het spel,
Ik ken de zin van het bestaan,
Maar als ik drink dan gaat het wel.
Zo kan het dus bestaan dat ik met een glaasje rosé rechts en de ingelijste filosofie links, met Maarten beland in de oudheid. En met Maarten was ik ook al beland in het World Forum Theater in Den Haag.
Lieve Maarten,
Ik zou met alle plezier een Latijnse bedank-Blog voor je hebben geschreven. Helaas, mijn opvoeding is gestopt bij Carpe Diem en Luctor et Emergo. Nee, toch niet. Hoe het zo kwam weet ik niet meer precies. Ongeveer 2 jaar geleden, na de kennismaking met Ça Ira, stuitte ik op een Latijnse tekst: Verbum Sapienti Sat. Belandde ik daarna op Google bij de schrijver Frans Collignon en zijn boek ‘Mijn dood en ik’. Helaas, ik mag niets uit deze uitgave openbaar maken, staat voorin, maar ik mag je wel schrijven wat hij daarvoor zelf in het boekje schreef: “Onverwachte Ontmoetingen zijn Waardevolle Ontmoetingen”.
Zo is het. Zo is het met jou en mij gegaan. Je bent onverwacht in mijn leven met ‘Ça Ira’ binnen gewandeld. Ik was als de dood voor een regisseur bij Ça Ira, mag je best weten. Na de uitvoering in Poznan zaten Karin en ik op één lijn: dàt nóóit! Geen slingerend kruis, geen paarden op het podium, geen vliegende Voice of Liberty en vooral géén onthoofding bij onze uitvoering van Ça Ira. Er zijn grenzen.
Maar, gelukkig was Vanessa er ook. Tijdens de meeting in het WFT op 21 december 2007 vertelde ze ons, een regisseur op het oog te hebben en daarmee op korte termijn contact te zullen leggen. Dat was jij. Op 10 januari 2008 schreef Vanessa: Maarten lijkt me een uitermate geschikte figuur om de regie van Ça Ira op zich te nemen. Ik heb hem zo'n beetje uitgelegd wat de bedoeling is, en ik denk dat hij heel goed snapt wat er moet gebeuren.
Me dunkt, als je van Latijn kaas hebt gegeten, snap je ook wat er moet gebeuren met de West-Europese première van de opera Ça Ira van Roger Waters: Carpe Diem. Dat wisten we toen met z’n allen nog niet: Luctor et Emergo. Ik kwam naar Huizen, trof je aan met je pasgeboren dochter over je schouder en voelde direct dat jij snapte wat er moest gebeuren met Ça Ira.
Dat je lumineuze idee, op het podium een circuspiste te bouwen, niet haalbaar bleek, was voor ons allemaal een teleurstelling, maar zeker voor jou. Je had weliswaar nog veel blanco blaadjes in je notitieboek, maar toch. Dat je meedogenloze oordeel over het gebruik van de foto’s van Mark Holthusen leidde tot die eigentijdse, humoristische animaties van Joost, nam ik je eerst niet in dank af, maar toch. Dat er hoe dan ook een regisseur nodig was om Ça Ira in Holland vorm te geven, hield me uit mijn slaap, maar toch.
De onverwachte ontmoeting met jou, met je ongelooflijk creatieve ideeën, met je humor, met je zorg, met jou, Maarten, was, is en blijft één van de meest waardevolle ontmoetingen in mijn leven. Je hebt mijn droom op een fantàstische manier vorm gegeven. Dat overvolle podium in het World Forum Theater zag er op 5 mei 2008 mede door jou denken en doen, gewèldig uit. Alles paste, alles kwam bij elkaar. Met de vormgeving van Ça Ira for War Child kan niemand meer om jouw visitekaartje heen.
Ik prijs me gelukkig dat Vanessa je kende. Dat je met het AT op één lijn kwam en bleef, tot het einde van Ça Ira in Nederland. Verbum Sapienti Sat: A word to the wise is sufficient. Aan één woord had je genoeg. Met drie symbolen gaf je onnavolgbaar vorm aan Ça Ira. ‘Pluk de dag’ en ‘Worstel en Kom Boven’ gelden even zozeer voor diezelfde productie. Drie xxx zijn aan jou niet besteed. Toch sluit ik Ça Ira for War Child voor jou ook af met: ontzettend bedankt, èn
XXX, met hoofdletter X!
Joke
Prachtige taal, hè. De taal van Maarten. Regisseur Maarten Vonk. Op zijn site gaat het over scenario ~ regie ~ spel ~ lichtvormgeving. Dat begrijp ik. Oculis micat ignis niet, dat moet ik opzoeken. En waar ik dan beland: in de Latijnse Bieb, bladzijde 303 van het boek AENEIDOS van P. Vergili (da’s een schrijver). Hé, en er is, als ik het goed heb gelezen, ook een componist geweest die deze tekst van muziek heeft voorzien, zie http://virgil.org/supplementa/vegio-latin.htm ...
Ik hou van lezen, en sinds enige tijd ook van schrijven, maar ben geen kind aan huis in de Latijnse Bieb. Mijn filosofie, ooit eens aangetroffen op een bierviltje, van Jan Boerstoel uit: Drinken doet een beetje zeer (1983) hangt ingelijst in onze woonkamer:
Ik ken het klappen van de zweep,
Ik ken de regels van het spel,
Ik ken de zin van het bestaan,
Maar als ik drink dan gaat het wel.
Zo kan het dus bestaan dat ik met een glaasje rosé rechts en de ingelijste filosofie links, met Maarten beland in de oudheid. En met Maarten was ik ook al beland in het World Forum Theater in Den Haag.
Lieve Maarten,
Ik zou met alle plezier een Latijnse bedank-Blog voor je hebben geschreven. Helaas, mijn opvoeding is gestopt bij Carpe Diem en Luctor et Emergo. Nee, toch niet. Hoe het zo kwam weet ik niet meer precies. Ongeveer 2 jaar geleden, na de kennismaking met Ça Ira, stuitte ik op een Latijnse tekst: Verbum Sapienti Sat. Belandde ik daarna op Google bij de schrijver Frans Collignon en zijn boek ‘Mijn dood en ik’. Helaas, ik mag niets uit deze uitgave openbaar maken, staat voorin, maar ik mag je wel schrijven wat hij daarvoor zelf in het boekje schreef: “Onverwachte Ontmoetingen zijn Waardevolle Ontmoetingen”.
Zo is het. Zo is het met jou en mij gegaan. Je bent onverwacht in mijn leven met ‘Ça Ira’ binnen gewandeld. Ik was als de dood voor een regisseur bij Ça Ira, mag je best weten. Na de uitvoering in Poznan zaten Karin en ik op één lijn: dàt nóóit! Geen slingerend kruis, geen paarden op het podium, geen vliegende Voice of Liberty en vooral géén onthoofding bij onze uitvoering van Ça Ira. Er zijn grenzen.
Maar, gelukkig was Vanessa er ook. Tijdens de meeting in het WFT op 21 december 2007 vertelde ze ons, een regisseur op het oog te hebben en daarmee op korte termijn contact te zullen leggen. Dat was jij. Op 10 januari 2008 schreef Vanessa: Maarten lijkt me een uitermate geschikte figuur om de regie van Ça Ira op zich te nemen. Ik heb hem zo'n beetje uitgelegd wat de bedoeling is, en ik denk dat hij heel goed snapt wat er moet gebeuren.
Me dunkt, als je van Latijn kaas hebt gegeten, snap je ook wat er moet gebeuren met de West-Europese première van de opera Ça Ira van Roger Waters: Carpe Diem. Dat wisten we toen met z’n allen nog niet: Luctor et Emergo. Ik kwam naar Huizen, trof je aan met je pasgeboren dochter over je schouder en voelde direct dat jij snapte wat er moest gebeuren met Ça Ira.
Dat je lumineuze idee, op het podium een circuspiste te bouwen, niet haalbaar bleek, was voor ons allemaal een teleurstelling, maar zeker voor jou. Je had weliswaar nog veel blanco blaadjes in je notitieboek, maar toch. Dat je meedogenloze oordeel over het gebruik van de foto’s van Mark Holthusen leidde tot die eigentijdse, humoristische animaties van Joost, nam ik je eerst niet in dank af, maar toch. Dat er hoe dan ook een regisseur nodig was om Ça Ira in Holland vorm te geven, hield me uit mijn slaap, maar toch.
De onverwachte ontmoeting met jou, met je ongelooflijk creatieve ideeën, met je humor, met je zorg, met jou, Maarten, was, is en blijft één van de meest waardevolle ontmoetingen in mijn leven. Je hebt mijn droom op een fantàstische manier vorm gegeven. Dat overvolle podium in het World Forum Theater zag er op 5 mei 2008 mede door jou denken en doen, gewèldig uit. Alles paste, alles kwam bij elkaar. Met de vormgeving van Ça Ira for War Child kan niemand meer om jouw visitekaartje heen.
Ik prijs me gelukkig dat Vanessa je kende. Dat je met het AT op één lijn kwam en bleef, tot het einde van Ça Ira in Nederland. Verbum Sapienti Sat: A word to the wise is sufficient. Aan één woord had je genoeg. Met drie symbolen gaf je onnavolgbaar vorm aan Ça Ira. ‘Pluk de dag’ en ‘Worstel en Kom Boven’ gelden even zozeer voor diezelfde productie. Drie xxx zijn aan jou niet besteed. Toch sluit ik Ça Ira for War Child voor jou ook af met: ontzettend bedankt, èn
XXX, met hoofdletter X!
Joke
Gastenboek gesloten?
Wat een lieve reactie, dank! Nou, jullie mogen best weten dat ik ernaar uitkijk dat ook de laatste Blogs op papier staan, Aad en Trees ... jullie namen hebben er tenslotte nog niet boven gestaan. In hoofdletters : FANS :-) Gek vak, hoor, schrijven. Geen inspiratie en je kunt het wel vergeten. Wel inspiratie? Soms midden in de nacht! Blij dat jullie via info@ een reactie hebben achtergelaten. Het Gastenboek Ça Ira for War Child komt op enig moment wel weer in de lucht! Tot gauw ziens in Assen of elders X
dinsdag 27 mei 2008
Rob Vermeulen's 'Ça Ira!'
Rob Vermeulen! En Ça Ira mèt uitroepteken!
Lieve Rob,
Ik heb me laten vertellen dat hoe vaker je naam (in verband met …) op internet wordt gezet, Google je in dat verband vanzelf bovenaan zet. Bovenaan? Ja, je naam nog nooit ingetypt in Google? Ik die van jou wel. Maar je komt niet met Ça Ira bovenaan te staan. Daar ga ik wat aan veranderen. Kijk, dat je 6 koren dirigeert, zal iedereen inmiddels toch wel weten. Kom ik straks nog even op terug. Dat je nòg een West-Europese première op je naam hebt staan door als eerste het Concert voor Koor van Alfred Schnittke uit te voeren, zal iedereen die zich in beetje in dè dirigent van Ça Ira in Nederland heeft verdiept, toch ook wel weten.
Maar dat je niet op de eerste plaats door Google wordt genoemd met de West-Europese première van de opera van Roger Waters ‘Ça Ira. There is Hope’, staat me helemaal niet aan. Kwestie van daar dus eens iets over schrijven. Over Rob Vermeulen. Niet Rob Vermeulen, de schilder, niet Rob Vermeulen, de voice-over. Niet Rob Vermeulen de freelance-nieuwslezer, niet Rob Vermeulen de belastingadviseur, niet Rob Vermeulen de rolskileraar, de manager, regisseur, eigenaar van een Tweewielercentrum of een ontwerpburo, nee, Rob Vermeulen, de dirigent. Dirigent van het Nederlands Concertkoor, het Bachkoor Holland, het Bachkoor Nijmegen, het Projectkoor Utrecht, het Oostnederlands Kamerkoor en Kamerkoor Musica Vocale. Rob Vermeulen, docent Koordirectie aan de Hogeschool voor de Kunsten in Arnhem en Utrecht en tenslotte Rob Vermeulen, dirigent van het Projectorkest Utrecht.
“Daar zullen jullie nog een hele kluif aan hebben”, zei Roger Waters bij het overhandigen van de partituren van Ça Ira. Zo, hier zal Google nog een hele kluif aan hebben, net zoals jij een hele kluif hebt gehad aan Ça Ira!
Vandaag, dinsdag 27 mei 2008, viel je nota voor Ça Ira for War Child 5 mei 2008 op de mat; 5 mei lijkt een eeuwigheid terug. “Alles is anders aan dit project, Rob” … ik hoor het mezelf tijdens ons eerste telefoongesprek nog zeggen. Verbouwereerd, omdat jij, als eerste, aan me vroeg of ik enig idee had van koren, solisten, dirigenten en opera’s dirigeren. Volop in de slag met het aantrekken hiervan, stuitte ik ineens op een kritische man, die me vanuit zijn vakgebied met hoofdletter V vragen stelde over de uitvoering, oftewel, het nivo van de uitvoering. Hebben we die gedenkwaardige dag ruim een uur met elkaar gesproken over orkest zus of zo, solist zus of zo, koor zus of zo, dirigent zus of zo. Aan het einde van het gesprek wist ik precies wat ik aan je had. Nog zou kunnen hebben, misschien ... en vroeg ik zomaar vanuit het niets: “Oké, en als ik jou nu eens vraag of je Ça Ira wilt dirigeren?” Há, lieve lezers, toen was het even stil aan de andere kant van de lijn en hield ik mijn adem in. Maar het verlossende ‘Daar wil ik wel over nadenken’ kwam. En na het beëindigen van ons gesprek heb ik 10 minuten nog steeds verbouwereerd om de immense omslag van mijn plannen met Ça Ira, naar buiten zitten kijken.
Rob Vermeulen, dirigent, woont in Arnhem, gaat Ça Ira dirigeren! Vast en zeker. Maandag 16 juli 2007, snikhete dag, ben ik met de partituren naar Arnhem gereden, heb die onmogelijke boeken bij de benedenbuurvrouw afgegeven … en dat was dat. Dat was het begin.
Door jou de partituur te geven en Ça Ira aan je over te dragen, is Ça Ira uiteindelijk geworden tot wat het was. Nee, tot wat het ìs. De West-Europese première van dè opera van Roger Waters’ ‘Ça Ira’.
Ja, Rob, je leest het goed, jij bent in deze mail het onderwerp! We hebben net met elkaar gesproken, jij ergens in Nederland langs de weg met een gsm, ik in Drenthe in een caravan, niet optimaal, maar hèt bericht is binnen! Je hebt geen nee tegen Ça Ira gezegd. En alleen daarom al ben ik zo blij ... weet je, het komt wel goed. Natuurlijk, er zijn nog veel vragen: wordt het de Doelen of het World Forum. Kan het Projectorkest Utrecht zich vinden in je principe-uitspraak Ça Ira op het programma te willen zetten (vast wel ...!). Hoe zit dat met die tape met geluidseffecten (laat maar aan Will Jan van Peak Audio over, heeft ie bar veel verstand van) en nog veel meer …..
... schreef ik in de mail na ook jou ‘Ja’. Dat het Projectorkest Utrecht er niet voor koos verder te gaan, speet ons beiden zeer. De keuze voor het World Forum baarde je zorgen, gezien je ervaring op het gebied van problemen die versterking met zich brengen. Je wilde Karin ten Cate graag een keer horen zingen. Je voorzag op allerlei plekken in de partituur problemen met de rolwisselingen en drong erop aan daar goed over na te denken. Je dacht mee waar het de kooropstelling van zoveel zangers betrof en boog net als de andere Artistiekelingen mee met de mogelijkheden en vooral de onmogelijkheden.
Ik heb je in al die tijd geen onvertogen woord horen zeggen. En ik durf hardop te zeggen dat jij, door je grote vakkundigheid op het gebied van muziek in al zijn facetten, zowel vocaal als instrumentaal, en je grote muzikaliteit, Ça Ira zeer geloofwaardig hebt neergezet.
Ik heb je zien werken met het Tilburgs Begeleidingsorkest. Heb je horen mopperen op het Nederlands Concertkoor. En tot op het laatste moment hebben we kunnen zien en horen dat je wàt je wilde horen, uit het orkest en de zangers te horen kreeg. En hebben we allemaal kunnen genieten van … van Rob Vermeulen! De dirigent die in Den Haag ruim 200 musici op het puntje van de stoelen en banken onder controle had. Je wist het. Je vertelde me tijdens het laatste overleg in Utrecht dat ik niet bang hoefde te zijn, dat het fout zou gaan. En je vertelde over indrukwekkende reddingen, waar het wèl spaak liep en je het orkest en de solisten weer op één spoor kreeg.
Je hebt alles op alles gezet om na je concertweek in Duitsland op tijd terug te zijn voor de generale repetitie. Dresden – Den Haag 4 mei, daarna op de bok. Die onhandige partituren heb je zelf omgetoverd tot hanteerbare delen I, II en III. Wat heb ook jij een ‘hele kluif’ gehad aan Ça Ira!
Op de site van een van je koren las ik:
Het is een voorrecht om te werken met deze gepassioneerde inspirerende dirigent. Die een directe en expressieve aanpak vraagt van de tekst waarvoor de muziek geschreven is, in zijn betekenis en de wijze waarop dit muzikaal is verbeeld. De aandacht voor wat de componist met zijn muziek heeft willen zeggen, maakt concerten van Rob Vermeulen altijd bijzonder boeiend en zorgt voor enthousiaste reacties van het publiek.
Geen woord teveel. Er komen er twee bij: ‘Ça Ira’. Toen die laatste woorden aan het einde van de opera klonken en jij nog met je armen in de lucht stond, stond het publiek al in de zaal en barstte het applaus los. Mijn eerste gedachte was: “Het is gelukt. Het is jou gelukt, Rob Vermeulen!” De eerste concertante uitvoering van Roger Waters’ opera heb jij op je naam staan. En niemand anders! Rob Vermeulen? Type zijn naam maar in. Als het even meezit, sta je met Ça Ira bovenaan. Net als voor ons allemaal!
XXX
Lieve Rob,
Ik heb me laten vertellen dat hoe vaker je naam (in verband met …) op internet wordt gezet, Google je in dat verband vanzelf bovenaan zet. Bovenaan? Ja, je naam nog nooit ingetypt in Google? Ik die van jou wel. Maar je komt niet met Ça Ira bovenaan te staan. Daar ga ik wat aan veranderen. Kijk, dat je 6 koren dirigeert, zal iedereen inmiddels toch wel weten. Kom ik straks nog even op terug. Dat je nòg een West-Europese première op je naam hebt staan door als eerste het Concert voor Koor van Alfred Schnittke uit te voeren, zal iedereen die zich in beetje in dè dirigent van Ça Ira in Nederland heeft verdiept, toch ook wel weten.
Maar dat je niet op de eerste plaats door Google wordt genoemd met de West-Europese première van de opera van Roger Waters ‘Ça Ira. There is Hope’, staat me helemaal niet aan. Kwestie van daar dus eens iets over schrijven. Over Rob Vermeulen. Niet Rob Vermeulen, de schilder, niet Rob Vermeulen, de voice-over. Niet Rob Vermeulen de freelance-nieuwslezer, niet Rob Vermeulen de belastingadviseur, niet Rob Vermeulen de rolskileraar, de manager, regisseur, eigenaar van een Tweewielercentrum of een ontwerpburo, nee, Rob Vermeulen, de dirigent. Dirigent van het Nederlands Concertkoor, het Bachkoor Holland, het Bachkoor Nijmegen, het Projectkoor Utrecht, het Oostnederlands Kamerkoor en Kamerkoor Musica Vocale. Rob Vermeulen, docent Koordirectie aan de Hogeschool voor de Kunsten in Arnhem en Utrecht en tenslotte Rob Vermeulen, dirigent van het Projectorkest Utrecht.
“Daar zullen jullie nog een hele kluif aan hebben”, zei Roger Waters bij het overhandigen van de partituren van Ça Ira. Zo, hier zal Google nog een hele kluif aan hebben, net zoals jij een hele kluif hebt gehad aan Ça Ira!
Vandaag, dinsdag 27 mei 2008, viel je nota voor Ça Ira for War Child 5 mei 2008 op de mat; 5 mei lijkt een eeuwigheid terug. “Alles is anders aan dit project, Rob” … ik hoor het mezelf tijdens ons eerste telefoongesprek nog zeggen. Verbouwereerd, omdat jij, als eerste, aan me vroeg of ik enig idee had van koren, solisten, dirigenten en opera’s dirigeren. Volop in de slag met het aantrekken hiervan, stuitte ik ineens op een kritische man, die me vanuit zijn vakgebied met hoofdletter V vragen stelde over de uitvoering, oftewel, het nivo van de uitvoering. Hebben we die gedenkwaardige dag ruim een uur met elkaar gesproken over orkest zus of zo, solist zus of zo, koor zus of zo, dirigent zus of zo. Aan het einde van het gesprek wist ik precies wat ik aan je had. Nog zou kunnen hebben, misschien ... en vroeg ik zomaar vanuit het niets: “Oké, en als ik jou nu eens vraag of je Ça Ira wilt dirigeren?” Há, lieve lezers, toen was het even stil aan de andere kant van de lijn en hield ik mijn adem in. Maar het verlossende ‘Daar wil ik wel over nadenken’ kwam. En na het beëindigen van ons gesprek heb ik 10 minuten nog steeds verbouwereerd om de immense omslag van mijn plannen met Ça Ira, naar buiten zitten kijken.
Rob Vermeulen, dirigent, woont in Arnhem, gaat Ça Ira dirigeren! Vast en zeker. Maandag 16 juli 2007, snikhete dag, ben ik met de partituren naar Arnhem gereden, heb die onmogelijke boeken bij de benedenbuurvrouw afgegeven … en dat was dat. Dat was het begin.
Door jou de partituur te geven en Ça Ira aan je over te dragen, is Ça Ira uiteindelijk geworden tot wat het was. Nee, tot wat het ìs. De West-Europese première van dè opera van Roger Waters’ ‘Ça Ira’.
Ja, Rob, je leest het goed, jij bent in deze mail het onderwerp! We hebben net met elkaar gesproken, jij ergens in Nederland langs de weg met een gsm, ik in Drenthe in een caravan, niet optimaal, maar hèt bericht is binnen! Je hebt geen nee tegen Ça Ira gezegd. En alleen daarom al ben ik zo blij ... weet je, het komt wel goed. Natuurlijk, er zijn nog veel vragen: wordt het de Doelen of het World Forum. Kan het Projectorkest Utrecht zich vinden in je principe-uitspraak Ça Ira op het programma te willen zetten (vast wel ...!). Hoe zit dat met die tape met geluidseffecten (laat maar aan Will Jan van Peak Audio over, heeft ie bar veel verstand van) en nog veel meer …..
... schreef ik in de mail na ook jou ‘Ja’. Dat het Projectorkest Utrecht er niet voor koos verder te gaan, speet ons beiden zeer. De keuze voor het World Forum baarde je zorgen, gezien je ervaring op het gebied van problemen die versterking met zich brengen. Je wilde Karin ten Cate graag een keer horen zingen. Je voorzag op allerlei plekken in de partituur problemen met de rolwisselingen en drong erop aan daar goed over na te denken. Je dacht mee waar het de kooropstelling van zoveel zangers betrof en boog net als de andere Artistiekelingen mee met de mogelijkheden en vooral de onmogelijkheden.
Ik heb je in al die tijd geen onvertogen woord horen zeggen. En ik durf hardop te zeggen dat jij, door je grote vakkundigheid op het gebied van muziek in al zijn facetten, zowel vocaal als instrumentaal, en je grote muzikaliteit, Ça Ira zeer geloofwaardig hebt neergezet.
Ik heb je zien werken met het Tilburgs Begeleidingsorkest. Heb je horen mopperen op het Nederlands Concertkoor. En tot op het laatste moment hebben we kunnen zien en horen dat je wàt je wilde horen, uit het orkest en de zangers te horen kreeg. En hebben we allemaal kunnen genieten van … van Rob Vermeulen! De dirigent die in Den Haag ruim 200 musici op het puntje van de stoelen en banken onder controle had. Je wist het. Je vertelde me tijdens het laatste overleg in Utrecht dat ik niet bang hoefde te zijn, dat het fout zou gaan. En je vertelde over indrukwekkende reddingen, waar het wèl spaak liep en je het orkest en de solisten weer op één spoor kreeg.
Je hebt alles op alles gezet om na je concertweek in Duitsland op tijd terug te zijn voor de generale repetitie. Dresden – Den Haag 4 mei, daarna op de bok. Die onhandige partituren heb je zelf omgetoverd tot hanteerbare delen I, II en III. Wat heb ook jij een ‘hele kluif’ gehad aan Ça Ira!
Op de site van een van je koren las ik:
Het is een voorrecht om te werken met deze gepassioneerde inspirerende dirigent. Die een directe en expressieve aanpak vraagt van de tekst waarvoor de muziek geschreven is, in zijn betekenis en de wijze waarop dit muzikaal is verbeeld. De aandacht voor wat de componist met zijn muziek heeft willen zeggen, maakt concerten van Rob Vermeulen altijd bijzonder boeiend en zorgt voor enthousiaste reacties van het publiek.
Geen woord teveel. Er komen er twee bij: ‘Ça Ira’. Toen die laatste woorden aan het einde van de opera klonken en jij nog met je armen in de lucht stond, stond het publiek al in de zaal en barstte het applaus los. Mijn eerste gedachte was: “Het is gelukt. Het is jou gelukt, Rob Vermeulen!” De eerste concertante uitvoering van Roger Waters’ opera heb jij op je naam staan. En niemand anders! Rob Vermeulen? Type zijn naam maar in. Als het even meezit, sta je met Ça Ira bovenaan. Net als voor ons allemaal!
XXX
zaterdag 24 mei 2008
De Kickers
We sing of what we want!
Kennen jullie Bobby McFerrin? Stemkunstenaar Bobby McFerrin?
Terwijl ik dit stukje ‘Lieve ...’ type, zingt Bobby door de speakers van m’n PC, met Bang!Zoom van zijn gelijknamige CD. Thanks to Hans. Ik heb zomaar het idee dat Hans liefhebber is van ‘stemmen’ … niet van stemmen, da’s een hoop gedoe voordat het concert begint, nee, Hans is vast liefhebber van de menselijke stem. En wat je daarmee allemaal kunt uithalen. Karin ten Cate kan uithalen, nou, Bobby McFerrin kan dat ook.
Jarenlang heb ik CD’s verzameld van zangeressen. Van Tina Turner, tot Tracey Chapman, van … ohh, had ik dat nu maar opgeschreven. Op 10 maart 1997, is mijn volledige collectie CD’s van zangeressen en de rest verdwenen in een vuilniszak van een of andere boef, die het nodig vond bij mij in te breken. Die er behoefte aan had er met m’n colletie CD’s vandoor te gaan. Gek hè, dat ik mijn leven lang die datum niet zal vergeten. De meest unieke CD die daarmee uit mijn leven verdween was een CD van Piet van Egmond. Wie? Piet van Egmond! Organist Piet van Egmond, waar mijn vader en ik iedere woensdag, tijdens de warme maaltijd onder de middag, naar luisterden. Ssssst!
Hemel en aarde kwamen tijdens zijn orgelspel bij elkaar. Stormen, kabbelende golven, als geen ander wist Piet van Egmond in zijn ‘naspel’ het thema van de preek van de dominee tot klinken te brengen. Wist die boef veel ...?!
Nee, mijn zo geliefde CD werd beluisterd, bij hèm thuis! En in één moeite door nam hij gelijk al ‘mijn zangeressen’ mee. TIP: leggen jullie een lijstje aan van de CD’s die jullie verzamelen? Heb ik niet gedaan! “Ja mevrouw, u kunt wel zeggen dat het er zoveel waren, maar u kunt wel meer zeggen!” Zo gaat dat bij verzekeringsjongens, die geen idee hebben van de liefde voor de menselijke stem. Een lijstje! Just listen to: Keri Noble, Gloria Estefan, Dido, Lara Fabian, Cecilia Bartoli, Donna Lewis, Trijntje Oosterhuis, Diana Ross, Whitney Houston, Celine Dion, Natasha St-Pier, Anne Sofie von Otter, Enya, Oleta Adams, Anita Baker, Laura Fygi, Barbara Dickson, Alison Moyet, Carly Simon en Patty Griffin … weer eens wat anders dan Eros Ramazzotti en Andrea Bocceli. Van het geld dat ik terug kreeg dankzij een verzekering (schijntje van wat die stemmen hadden gekost), heb ik toen maar een auto’tje gekocht en ben opnieuw begonnen met verzamelen. He-/and She-album aangeschaft en daarmee zonk de moed me in de schoenen.
Op 3 mei, na de inbraak, werd Veerle geboren en kon ik overschakelen op K3, Beertje Pippeloentje, Zingen rond de kerstboom, Dikkertje Dap en andere Kleuterdeuntjes. Met Annie M.G. Schmidt belandde ik in een nieuw tijdperk met Oud Hollandse Kinder-/ en Sinterklaasliedjes, Kinderen voor Kinderen 1 tot en met 12, ‘Wild Geraas’ van Jochem van Gelder, Oya Lélé, Bubbles en Sesamstraat.
10 jaar later zingt Veerle mee in ‘Ça Ira for War Child’, met Kinderkoor 'de Kickers' en is de cirkel rond.
Lieve Kickers,
Ça Ira in Purmerend! Het heeft zo moeten zijn. ‘There is Hope’ voor een Langedijks Kinderkoor, zat er niet in. Veranderde na de zomervakantie van 2007 in jullie deelname aan dit pràchtige evenement. Veerle en ik zijn vanaf het moment dat jullie dirigent, Jan Maarten Koeman en ik over ‘Ça Ira for War Child’ spraken, hartelijk ontvangen in Muziekschool Waterland. Nee, meer dan dat. We werden opgenomen in ‘de Kickers’. Met elkaar, zongen we op een heel plezierige manier, al die losse stukjes tekst en noten aan elkaar, dwars door de opera heen. Waar het begon met Acte I, II en III in rood-wit-blauwe mappen voor het Nederlands Concertkoor, kregen jullie dezelfde mappen uitgereikt. Luisterden jullie naar “Teacher, leave us kids alone”van Pink Floyd. Luisterden jullie naar de aanwijzingen van Jan Maarten. Zongen jullie voluit “We sing of what we want, Re – pu!” en zwegen jullie in alle talen na het fatale schot op “-blique”, in één woord gewèldig!
Lieve Jan Maarten,
Je hebt een pràchtig koor! 6 x in je handen klappen en je hebt alle aandacht. Veerle en ik zijn door jou, door jouw kikkers, vanaf de eerste repetitie meer dan hartelijk ontvangen. Twee vreemde eenden in de bijt … niets van gemerkt, geen gekwaak gehoord. Waar Veerle nog terughoudend vroeg of er misschien een ander meisje was die de aan haar toegezegde solo beter, mooier kon zingen, gaven jij en de kinderen haar alle ruimte de rol van ‘prinses’ te zingen. Verdeelde je met strakke hand de andere soli: Tijs Honest Bird, Thomas Altar Boy, King, Queen, Courtisan, Dauphin … “We sing of what we want” is door de Kickers onder jouw leiding uitgegroeid tot een volwaardig Kinderkoor Ça Ira in Holland. Ça Ira in Purmerend!
Na Bevrijdingsdag 5 mei 2008 is maandagavond-geen-repetitie-in-Purmerend best stil geworden. Veerle en ik zingen nog dagelijks: “But we are not rats” en “But we are not dogs” en fluisteren elkaar voor het slapen gaan toe: “’Til every bird has had enough, every bird, every bird, will go to the ball”.
En dan lachen we en denken terug aan ‘de Kickers’. En aan jou. ‘Ça Ira for War Child’ zit erop. Ook voor ‘de Kickers’. En voor ons, mèt ‘de Kickers’, mèt jou.
Weet je, eigenlijk kan er geen zanger/zangeres op tegen zingende kinderen.
Ik denk zomaar dat jij en ik daarbij hetzelfde voelen. Liefde voor ‘stemmen’ begint daar, waar kinderen zich laten horen. Waar kinderen zich laten zien. H E L P W A R C H I L D O O R L O G U I T E E N K I N D T E H A L E N op de (te kleine) t-shirts van ‘de Kickers’ is gezien en gehoord! Ik ben je onzettend dankbaar voor je onvoorwaardelijke inzet. Het zal niemand zijn opgevallen dat je tijdens het concert vóór 'de Kickers' zat, om al dat gespring dwars door de opera heen, in goede banen te leiden. Je zat daar ook, op 26 april, tijdens de repetitie in Tilburg. Je zat daar ook tijdens de generale repetitie op 4 mei.
Ik beloof je, als ik de kans krijg, haal ik je vóór 'de Kickers' vandaan en zet je hierna vol in ‘the limelights’. ‘Diamonds and pearls’ zijn aan jou niet besteed. Ik denk zomaar dat jij en ik daarbij hetzelfde voelen.
Ik heb het hiervoor al geschreven en doe dit nu weer. De Kickers en jij verdienen een Ceremonie Protocollair, in het volle licht. Het doorgeven van de aan flarden geschoten vlag en het overhandigen van een cheque aan War Child, om te helpen bij oorlog. Om te helpen als kinderen niet meer kunnen zingen.
“We sing of what we want!” Ça Ira in Purmerend, Den Haag ... Just if, gaan ‘de Kickers’ mee op tournee!
XXX
Kennen jullie Bobby McFerrin? Stemkunstenaar Bobby McFerrin?
Terwijl ik dit stukje ‘Lieve ...’ type, zingt Bobby door de speakers van m’n PC, met Bang!Zoom van zijn gelijknamige CD. Thanks to Hans. Ik heb zomaar het idee dat Hans liefhebber is van ‘stemmen’ … niet van stemmen, da’s een hoop gedoe voordat het concert begint, nee, Hans is vast liefhebber van de menselijke stem. En wat je daarmee allemaal kunt uithalen. Karin ten Cate kan uithalen, nou, Bobby McFerrin kan dat ook.
Jarenlang heb ik CD’s verzameld van zangeressen. Van Tina Turner, tot Tracey Chapman, van … ohh, had ik dat nu maar opgeschreven. Op 10 maart 1997, is mijn volledige collectie CD’s van zangeressen en de rest verdwenen in een vuilniszak van een of andere boef, die het nodig vond bij mij in te breken. Die er behoefte aan had er met m’n colletie CD’s vandoor te gaan. Gek hè, dat ik mijn leven lang die datum niet zal vergeten. De meest unieke CD die daarmee uit mijn leven verdween was een CD van Piet van Egmond. Wie? Piet van Egmond! Organist Piet van Egmond, waar mijn vader en ik iedere woensdag, tijdens de warme maaltijd onder de middag, naar luisterden. Ssssst!
Hemel en aarde kwamen tijdens zijn orgelspel bij elkaar. Stormen, kabbelende golven, als geen ander wist Piet van Egmond in zijn ‘naspel’ het thema van de preek van de dominee tot klinken te brengen. Wist die boef veel ...?!
Nee, mijn zo geliefde CD werd beluisterd, bij hèm thuis! En in één moeite door nam hij gelijk al ‘mijn zangeressen’ mee. TIP: leggen jullie een lijstje aan van de CD’s die jullie verzamelen? Heb ik niet gedaan! “Ja mevrouw, u kunt wel zeggen dat het er zoveel waren, maar u kunt wel meer zeggen!” Zo gaat dat bij verzekeringsjongens, die geen idee hebben van de liefde voor de menselijke stem. Een lijstje! Just listen to: Keri Noble, Gloria Estefan, Dido, Lara Fabian, Cecilia Bartoli, Donna Lewis, Trijntje Oosterhuis, Diana Ross, Whitney Houston, Celine Dion, Natasha St-Pier, Anne Sofie von Otter, Enya, Oleta Adams, Anita Baker, Laura Fygi, Barbara Dickson, Alison Moyet, Carly Simon en Patty Griffin … weer eens wat anders dan Eros Ramazzotti en Andrea Bocceli. Van het geld dat ik terug kreeg dankzij een verzekering (schijntje van wat die stemmen hadden gekost), heb ik toen maar een auto’tje gekocht en ben opnieuw begonnen met verzamelen. He-/and She-album aangeschaft en daarmee zonk de moed me in de schoenen.
Op 3 mei, na de inbraak, werd Veerle geboren en kon ik overschakelen op K3, Beertje Pippeloentje, Zingen rond de kerstboom, Dikkertje Dap en andere Kleuterdeuntjes. Met Annie M.G. Schmidt belandde ik in een nieuw tijdperk met Oud Hollandse Kinder-/ en Sinterklaasliedjes, Kinderen voor Kinderen 1 tot en met 12, ‘Wild Geraas’ van Jochem van Gelder, Oya Lélé, Bubbles en Sesamstraat.
10 jaar later zingt Veerle mee in ‘Ça Ira for War Child’, met Kinderkoor 'de Kickers' en is de cirkel rond.
Lieve Kickers,
Ça Ira in Purmerend! Het heeft zo moeten zijn. ‘There is Hope’ voor een Langedijks Kinderkoor, zat er niet in. Veranderde na de zomervakantie van 2007 in jullie deelname aan dit pràchtige evenement. Veerle en ik zijn vanaf het moment dat jullie dirigent, Jan Maarten Koeman en ik over ‘Ça Ira for War Child’ spraken, hartelijk ontvangen in Muziekschool Waterland. Nee, meer dan dat. We werden opgenomen in ‘de Kickers’. Met elkaar, zongen we op een heel plezierige manier, al die losse stukjes tekst en noten aan elkaar, dwars door de opera heen. Waar het begon met Acte I, II en III in rood-wit-blauwe mappen voor het Nederlands Concertkoor, kregen jullie dezelfde mappen uitgereikt. Luisterden jullie naar “Teacher, leave us kids alone”van Pink Floyd. Luisterden jullie naar de aanwijzingen van Jan Maarten. Zongen jullie voluit “We sing of what we want, Re – pu!” en zwegen jullie in alle talen na het fatale schot op “-blique”, in één woord gewèldig!
Lieve Jan Maarten,
Je hebt een pràchtig koor! 6 x in je handen klappen en je hebt alle aandacht. Veerle en ik zijn door jou, door jouw kikkers, vanaf de eerste repetitie meer dan hartelijk ontvangen. Twee vreemde eenden in de bijt … niets van gemerkt, geen gekwaak gehoord. Waar Veerle nog terughoudend vroeg of er misschien een ander meisje was die de aan haar toegezegde solo beter, mooier kon zingen, gaven jij en de kinderen haar alle ruimte de rol van ‘prinses’ te zingen. Verdeelde je met strakke hand de andere soli: Tijs Honest Bird, Thomas Altar Boy, King, Queen, Courtisan, Dauphin … “We sing of what we want” is door de Kickers onder jouw leiding uitgegroeid tot een volwaardig Kinderkoor Ça Ira in Holland. Ça Ira in Purmerend!
Na Bevrijdingsdag 5 mei 2008 is maandagavond-geen-repetitie-in-Purmerend best stil geworden. Veerle en ik zingen nog dagelijks: “But we are not rats” en “But we are not dogs” en fluisteren elkaar voor het slapen gaan toe: “’Til every bird has had enough, every bird, every bird, will go to the ball”.
En dan lachen we en denken terug aan ‘de Kickers’. En aan jou. ‘Ça Ira for War Child’ zit erop. Ook voor ‘de Kickers’. En voor ons, mèt ‘de Kickers’, mèt jou.
Weet je, eigenlijk kan er geen zanger/zangeres op tegen zingende kinderen.
Ik denk zomaar dat jij en ik daarbij hetzelfde voelen. Liefde voor ‘stemmen’ begint daar, waar kinderen zich laten horen. Waar kinderen zich laten zien. H E L P W A R C H I L D O O R L O G U I T E E N K I N D T E H A L E N op de (te kleine) t-shirts van ‘de Kickers’ is gezien en gehoord! Ik ben je onzettend dankbaar voor je onvoorwaardelijke inzet. Het zal niemand zijn opgevallen dat je tijdens het concert vóór 'de Kickers' zat, om al dat gespring dwars door de opera heen, in goede banen te leiden. Je zat daar ook, op 26 april, tijdens de repetitie in Tilburg. Je zat daar ook tijdens de generale repetitie op 4 mei.
Ik beloof je, als ik de kans krijg, haal ik je vóór 'de Kickers' vandaan en zet je hierna vol in ‘the limelights’. ‘Diamonds and pearls’ zijn aan jou niet besteed. Ik denk zomaar dat jij en ik daarbij hetzelfde voelen.
Ik heb het hiervoor al geschreven en doe dit nu weer. De Kickers en jij verdienen een Ceremonie Protocollair, in het volle licht. Het doorgeven van de aan flarden geschoten vlag en het overhandigen van een cheque aan War Child, om te helpen bij oorlog. Om te helpen als kinderen niet meer kunnen zingen.
“We sing of what we want!” Ça Ira in Purmerend, Den Haag ... Just if, gaan ‘de Kickers’ mee op tournee!
XXX
donderdag 22 mei 2008
Lieve 10!
Afscheid met weemoed …
Lieve Ernst Daniël,
Zo vergaat het mij ook. Je spookt al dagen door m’n hoofd, ik begin keer op keer aan deze Blog en keer op keer kom ik niet verder dan twee zinnen. Alsof ik geen afscheid wil nemen. Nou, dat kan kloppen! De woorden ‘en hoe nu verder’ in je laatste mail staan op mijn netvlies.
Gistermiddag nam ik maar weer eens een kijkje op je site, en daar schrijf jij het begin van deze Blog, ehhh, niet ècht, maar toch.
Het zit er weer op .. helaas .. en ondanks het tegenvallende bezoekersaantal hoor ik van iedereen dat die ene ene keer Ça Ira, waarin jij 5 (!) rollen zong, zo mooi mooi mooi was.
Dat jij die 5 hoofdrollen in de West-Europese première van Roger Waters’ opera in Nederland zo fantàstisch hebt neergezet, stond ook al niet in De Telegraaf. Nee, zet wat dan ook neer met een rijk gevulde portemonnee en je telt mee. Ik schenk nog maar eens een glas wijn in want anders komt er helemaal niets zonnigs meer in ‘Lieve’ te staan. Of tòch wel? Nou en of! Jij schrijft over tientallen ‘gekken’ … jij en ik weten dat Ça Ira for War Child eenzelfde lot leek te zijn beschoren.
‘Gekken’ die met niets iets (noem een West-Europese première met jou in de hoofrol maar ‘iets’) dolgraag willen (waar) maken en dan De Telegraaf niet halen. Ik kan er met mijn verstand niet bij. Alhoewel …
Even terug in de tijd. Toen ik je voor het eerst, na dagen moed verzamelen, eind 2006 geloof ik, mailde met de vraag: “Ken je Ça Ira?” kwam daar vrijwel direct een reactie op. Ik schrok me dood. Antwoord van Ernst Daniël Smid: “Ja, natuurlijk ken ik Ça Ira!” Ruim een jaar later, na het in ontvangst nemen van de partituur op 12 mei 2007 schreef je: “Proficiat en ik wacht af, maar handel wel snel als je op mijn medewerking prijs stelt want mijn agenda loopt al heel erg snel heel erg vol!!!”
Dat daarna een mail retour ging met de uitroep: “Je medewerking op prijs stellen? Wat is dat voor een vraag! Er is er maar één die Ça Ira gaat zingen en dat ben jij!” hoeft geen betoog. Om eerlijk te zijn, vanaf het moment dat ik je vroeg en je ‘Ja’ zei, was er geen meer weg terug. Adeldom verplicht. Je vraagt Ernst Daniël Smid niet zomaar. Zonder het onderste uit de kan te halen. Zonder als een ‘gek’ aan het werk te gaan. Want, laten we dat vooral even duidelijk benoemen, de rollen die jij hebt ingestudeerd, 5 in totaal (!), hier komen ze nog maar eens een keertje: Spreekstalmeester, Koning Louis Capet, Oproerkraaier, Condorcet en tot mijn grote schrik verscheen aan het einde van de opera nog een Oproerkraaier 2, dus dat werden 5 rollen … zijn je niet komen aanwaaien.
Aanvankelijk leek je niet erg onder de indruk van de muzikale kwaliteit van Waters’ compositie. Gaandeweg vertrouwde je ons in Utrecht toe, dat je meer en meer geraakt werd door ‘Het verhaal van Ça Ira’ en de geniale vondsten hierin. Dansen in 3/4 maat, marcherende soldaten in 4/4 maat er dwars doorheen, jouw scène ‘De brief’ of, helemaal verstild die aanklacht: “If my child survives”.
Maar je gaf ook aan dat de enorme hoeveelheden tekst van die 5 rollen je wel eens uit je slaap hielden. Weet je hoe vaak jij je van de ene in de andere rol hebt moeten inleven? Hoe vaak je van rol hebt moeten wisselen? Toen ik dat op verzoek van de regisseur in beeld bracht, wie van de solisten waar in welke maat welke rol zong, rolde daar een overzicht uit waar iedereen van schrok. Tjee, wordt er zo vaak van rol gewisseld? Weet je hoe vaak? Met Acte I was ik snel klaar: 1 x. Maar dan, een mail medio maart 2008:
Na het doorspitten van Acte II ben ook ik geschrokken van de enorme hoeveelheid tekst en noten,die je voor je rekening neemt. Als je de rol van Condorcet ook zingt, zing je eigenlijk aan één stuk 7,8, 9 en 10 door. Lukt dat allemaal wel??!!
Nog geen week later de mail:
Lieve solisten,
Maat voor maat, rol voor rol ben ik meer onder de indruk geraakt van wat jullie met elkaar in die 111 minuten moeten doen! Tellende voort was ik blij na maat 268 te kunnen roepen: Klaar!
Jullie staan nog voor de grote klus, om al die rollen op het podium tot hun recht te laten komen.
Zoveel rollen, zoveel reden om mee te tellen … te gek voor woorden dat je alleen al om die reden alleen in het overigens zeer gewaardeerde artikel van Mark Minnema in het Noordhollands Dagblad werd genoemd. En geroemd. Lazen we op 7 mei de Kop in de krant “Opera Ça Ira maakt indruk!”
Met jouw hoofdrol in Ça Ira heb je geschiedenis geschreven, Ernst Daniël. Voor ons ben je ook Ridder in de Orde van Ça Ira. En de mensen die daar niet bij zijn geweest hebben een kans gemist. En jou! Niet andersom!
Wij hebben het beste uit onszelf gehaald met een krankzinnig idee (jouw woorden :-) en entertainment aangeboden van de bovenste plank.
Ook ik ben SUPERTROTS op het Tilburgs Begeleidingsorkest, Melissa Venema, het Nederlands Concertkoor, Kinderkoor De Kickers, het Artistieke Team en het Projectteam. En niet te vergeten, de Drie Solisten en dat alles onder de gedreven leiding van dirigent Rob Vermeulen. Dat de enorme inzet van zoveel mensen uitmondde in een gewèldig concert hebben we gezien en gehoord. Staande ovatie vóór de PAUZE ... waar maak je dat nog mee?!
Wie weet ... hoe nu verder? Meestal schrijf ik dan: geen idee. Mis. Ik heb wèl een idee!
Zou De Telegraaf je bellen als ze het nieuws vernemen dat ‘Ça Ira for War Child’ internationaal gaat? Nee, we draaien het om. Wij nodigen De Telegraaf uit als er nieuws is te melden over Ça Ira. En tot die tijd blijft het oorverdovend stil!
High Five XXX
Lieve Ernst Daniël,
Zo vergaat het mij ook. Je spookt al dagen door m’n hoofd, ik begin keer op keer aan deze Blog en keer op keer kom ik niet verder dan twee zinnen. Alsof ik geen afscheid wil nemen. Nou, dat kan kloppen! De woorden ‘en hoe nu verder’ in je laatste mail staan op mijn netvlies.
Gistermiddag nam ik maar weer eens een kijkje op je site, en daar schrijf jij het begin van deze Blog, ehhh, niet ècht, maar toch.
Het zit er weer op .. helaas .. en ondanks het tegenvallende bezoekersaantal hoor ik van iedereen dat die ene ene keer Ça Ira, waarin jij 5 (!) rollen zong, zo mooi mooi mooi was.
Dat jij die 5 hoofdrollen in de West-Europese première van Roger Waters’ opera in Nederland zo fantàstisch hebt neergezet, stond ook al niet in De Telegraaf. Nee, zet wat dan ook neer met een rijk gevulde portemonnee en je telt mee. Ik schenk nog maar eens een glas wijn in want anders komt er helemaal niets zonnigs meer in ‘Lieve’ te staan. Of tòch wel? Nou en of! Jij schrijft over tientallen ‘gekken’ … jij en ik weten dat Ça Ira for War Child eenzelfde lot leek te zijn beschoren.
‘Gekken’ die met niets iets (noem een West-Europese première met jou in de hoofrol maar ‘iets’) dolgraag willen (waar) maken en dan De Telegraaf niet halen. Ik kan er met mijn verstand niet bij. Alhoewel …
Even terug in de tijd. Toen ik je voor het eerst, na dagen moed verzamelen, eind 2006 geloof ik, mailde met de vraag: “Ken je Ça Ira?” kwam daar vrijwel direct een reactie op. Ik schrok me dood. Antwoord van Ernst Daniël Smid: “Ja, natuurlijk ken ik Ça Ira!” Ruim een jaar later, na het in ontvangst nemen van de partituur op 12 mei 2007 schreef je: “Proficiat en ik wacht af, maar handel wel snel als je op mijn medewerking prijs stelt want mijn agenda loopt al heel erg snel heel erg vol!!!”
Dat daarna een mail retour ging met de uitroep: “Je medewerking op prijs stellen? Wat is dat voor een vraag! Er is er maar één die Ça Ira gaat zingen en dat ben jij!” hoeft geen betoog. Om eerlijk te zijn, vanaf het moment dat ik je vroeg en je ‘Ja’ zei, was er geen meer weg terug. Adeldom verplicht. Je vraagt Ernst Daniël Smid niet zomaar. Zonder het onderste uit de kan te halen. Zonder als een ‘gek’ aan het werk te gaan. Want, laten we dat vooral even duidelijk benoemen, de rollen die jij hebt ingestudeerd, 5 in totaal (!), hier komen ze nog maar eens een keertje: Spreekstalmeester, Koning Louis Capet, Oproerkraaier, Condorcet en tot mijn grote schrik verscheen aan het einde van de opera nog een Oproerkraaier 2, dus dat werden 5 rollen … zijn je niet komen aanwaaien.
Aanvankelijk leek je niet erg onder de indruk van de muzikale kwaliteit van Waters’ compositie. Gaandeweg vertrouwde je ons in Utrecht toe, dat je meer en meer geraakt werd door ‘Het verhaal van Ça Ira’ en de geniale vondsten hierin. Dansen in 3/4 maat, marcherende soldaten in 4/4 maat er dwars doorheen, jouw scène ‘De brief’ of, helemaal verstild die aanklacht: “If my child survives”.
Maar je gaf ook aan dat de enorme hoeveelheden tekst van die 5 rollen je wel eens uit je slaap hielden. Weet je hoe vaak jij je van de ene in de andere rol hebt moeten inleven? Hoe vaak je van rol hebt moeten wisselen? Toen ik dat op verzoek van de regisseur in beeld bracht, wie van de solisten waar in welke maat welke rol zong, rolde daar een overzicht uit waar iedereen van schrok. Tjee, wordt er zo vaak van rol gewisseld? Weet je hoe vaak? Met Acte I was ik snel klaar: 1 x. Maar dan, een mail medio maart 2008:
Na het doorspitten van Acte II ben ook ik geschrokken van de enorme hoeveelheid tekst en noten,die je voor je rekening neemt. Als je de rol van Condorcet ook zingt, zing je eigenlijk aan één stuk 7,8, 9 en 10 door. Lukt dat allemaal wel??!!
Nog geen week later de mail:
Lieve solisten,
Maat voor maat, rol voor rol ben ik meer onder de indruk geraakt van wat jullie met elkaar in die 111 minuten moeten doen! Tellende voort was ik blij na maat 268 te kunnen roepen: Klaar!
Jullie staan nog voor de grote klus, om al die rollen op het podium tot hun recht te laten komen.
Zoveel rollen, zoveel reden om mee te tellen … te gek voor woorden dat je alleen al om die reden alleen in het overigens zeer gewaardeerde artikel van Mark Minnema in het Noordhollands Dagblad werd genoemd. En geroemd. Lazen we op 7 mei de Kop in de krant “Opera Ça Ira maakt indruk!”
Met jouw hoofdrol in Ça Ira heb je geschiedenis geschreven, Ernst Daniël. Voor ons ben je ook Ridder in de Orde van Ça Ira. En de mensen die daar niet bij zijn geweest hebben een kans gemist. En jou! Niet andersom!
Wij hebben het beste uit onszelf gehaald met een krankzinnig idee (jouw woorden :-) en entertainment aangeboden van de bovenste plank.
Ook ik ben SUPERTROTS op het Tilburgs Begeleidingsorkest, Melissa Venema, het Nederlands Concertkoor, Kinderkoor De Kickers, het Artistieke Team en het Projectteam. En niet te vergeten, de Drie Solisten en dat alles onder de gedreven leiding van dirigent Rob Vermeulen. Dat de enorme inzet van zoveel mensen uitmondde in een gewèldig concert hebben we gezien en gehoord. Staande ovatie vóór de PAUZE ... waar maak je dat nog mee?!
Wie weet ... hoe nu verder? Meestal schrijf ik dan: geen idee. Mis. Ik heb wèl een idee!
Zou De Telegraaf je bellen als ze het nieuws vernemen dat ‘Ça Ira for War Child’ internationaal gaat? Nee, we draaien het om. Wij nodigen De Telegraaf uit als er nieuws is te melden over Ça Ira. En tot die tijd blijft het oorverdovend stil!
High Five XXX
zaterdag 17 mei 2008
Ah! lève-toi soleil!
Ça Ira français is niet voor niets vertaald in Ça Ira anglais ...
Ah, rise, sun, eclipse the stars
that shine unveiled
in the deep blue firmament.
Ah! rise, rise, appear, appear!
Pure and entrancing star!
Lieve André,
De mensen die na Bevrijdingsdag 5 mei 2008 deze Blogs hebben gelezen, weten inmiddels dat ik tijdens mijn ‘heengaan’ wil luisteren naar Bruce Springsteen. Naar zijn versie van ‘Philadelphia’.
Nadat ik gistermiddag op je site heb geluisterd naar jouw versie van ‘Ah! lève-toi soleil! uit Gounod’s Roméo et Juliette, weet ik ook waar ik naar wil luisteren als de Ceremonie Protocollair begint. Dat de zon ondergaat weten we allemaal. Dat de zonsopgang zo stralend bezongen kan worden, mag iedereen weten. En horen, op http://www.andrepost.com/, Soundbites 1!
Ik ken je nu bijna een jaar. Nu ik Ça Ira met ‘Lieve André’ afsluit om ook jou persoonlijk te bedanken, ben ik je zó dankbaar.
Op 25 juni 2007 schreef ik je een mail met als onderwerp: zitten en koptelefoon op!
Het wordt spannend deze week. Ik denk dat we besluiten Ça Ira uit te voeren in het Concertgebouw. Maar zonder orkest zal het niet lukken. Het VU-orkest en het AJO (Jeugdorkest Amersfoort) zijn nog in de race. Geniet vooral van Ça Ira. Het verhaal, de muziek ... anders dan anders. Hoe dan ook, de moeite waard om naar te luisteren.
Je was er door de drukte van al je optredens nog niet aan toegekomen om ‘Ça Ira’ te beluisteren. Daarover maakte ik me wat zorgen. Stel je toch voor, dat ook André Post het zou laten afweten die waanzinnige rol van Tenor te willen zingen. Waanzinnig? Já, waanzinnig!
Even een zijspoor … toen Karin en ik terugkwamen uit Poznan, waar we geluisterd hadden naar de uitvoering van Ça Ira met een Poolse Tenor, hebben we elkaar meerdere keren aangekeken met een vragende blik. Enig idee wie deze rol, behalve Paul Groves (CD-opname), kan zingen? Dat Ernst Daniël de Baritonrol op zich zou nemen, stond voor mij al vast, ook al had ik hem nog niet gevraagd. Dat Karin de Sopraanrol zou gaan zingen, had ze me beloofd. Maar die Tenor …!
Goed, op Google kom je een heel end. Dacht ik. Ja, namen genoeg, maar hoe maak je een keuze als je niet weet hoe of wat, dat gaat dus niet. Over Rob Vermeulen ga ik nog schrijven en kom hierop terug. Het is aan Rob te danken dat ik via via bij André in Karlsruhe uit de lucht kwam vallen met de vraag of hij: “misschien in overweging zou willen nemen de Tenorenrol in Ça Ira te zingen …”
We weten inmiddels allemaal dat jìj die rol, die waanzinnig hoge Tenorenrol in Ça Ira, hebt gezongen. En hoe!!!
Even een zijspoor … op 31 januari 2008 hadden jij en ik onze ‘first date’ in Amsterdam.
Het stormde, en niet zo’n beetje, maar jij kwam vanuit Karlsruhe naar het Concertgebouw om daar te luisteren naar Jolanta’s eerste optreden in Nederland, in ‘Die Zauberflöte’. Mij was al meerdere keren gevraagd: “Wanneer spreek je André Post? We moeten nu wèl zekerheid hebben!” Zekerheid? Dat had ik allang. Misschien is het wel net als met de liefde. Je weet gewoon wanneer iets goed zit. Of niet. Ik wist dat je ‘ja’ had gezegd en dat ik op je kon rekenen. Ik had je nog nooit horen zingen, maar wist dat het goed zat.
Even een zijspoor … even voor onze ‘first date’ streek ik neer in Keizer, naast het Concertgebouw. Kom ik daar binnen, is er geen tafeltje vrij. Of ik maar even aan de bar wilde plaatsnemen. Ja hoor, maar niet als mijn bezoek is gearriveerd, want dan wil ik aan een behoorlijk tafeltje zitten. Weet je wie daar pontificaal zat? Jaap van Zweden. Druk in gesprek. Zodra hij zijn hielen lichtte, ben ik aan dat tafeltje gaan zitten en heb ik de partituur van Ça Ira pontificaal neergelegd. Zo! Nu kan iedereen zien dat ik zit te wachten op dè Tenor, die een waanzinnige rol in Ça Ira gaat zingen! André Post! ’t Is maar dat jullie even weten dat ik op hèm zit te wachten! En je kwam. Ik dacht steeds: “Ohh, als ik hem maar herken!” Maar je kwam. Om 18.15 uur stapte je binnen en na een zoen en een glaasje wijn, vroeg je: “Zo, en wie is Joke Tuinema? Ik heb tot 18.45 uur de tijd en dan ga ik nog even backstage naar Jolanta.” Zo, visitekaartje van André Post. Je ogen twinkelden, je luisterde geïnteresseerd naar “My story of Ça Ira” en na een half uurtje zat ik weer naar een lege stoel te kijken die even tevoren was bezet door een ‘Grandi Tenori’ ...
Op http://www.grandi-tenori.com/ mis ik een naam. Daar zal ik Google even van op de hoogte stellen. Ik mis de naam van André Post in het rijtje van namen van Grote Tenoren, die ‘Ah! lève-toi soleil! uit Roméo et Juliette hebben gezongen:
1923 – Cezar Vezzani
1945 – Jussib Björling
1953 – Nicolai Gedda
2005 – Joseph Calleja
2005 – Rolando Villazon
Google ‘Ah! lève-toi soleil! en de bekende namen vliegen je om de oren: Plácido Domingo, Patrick Layton, Dominique Moralez, Richard Troxell, James Valenti en Roberto Alagna.
Maar dan: André Post. Als de zon opkomt zingt hij, ònze Roméo, Juliette toe. Ze verschijnt op haar balkon en in alle rust verklaren ze elkaar hun liefde. Anno 2008. Als Revolutionary Priest pak je de hand van een vrouw die sterven gaat en zingt:
“Courage Madame, in this great rebirth, like wind-fallen fruit we return to the earth, please, take my hand …”
Met mij hebben ongetwijfeld heel veel mensen genoten van je pràchtige stem en je fenomenale vertolking van de rollen van Revolutionary Priest en Military Officer in Ça Ira van Waters. Paul Groves op CD? André Post live! In één adem noem ik jouw naam in het rijtje van Grote Tenoren. Je hoort er thuis. Je bent er één. Google loopt achter.
Wie weet … Hannover 2009? Of 2010? Als het me lukt, ben jij erbij!
Namens iedereen, ontzettend bedankt!
XXX
Ah, rise, sun, eclipse the stars
that shine unveiled
in the deep blue firmament.
Ah! rise, rise, appear, appear!
Pure and entrancing star!
Lieve André,
De mensen die na Bevrijdingsdag 5 mei 2008 deze Blogs hebben gelezen, weten inmiddels dat ik tijdens mijn ‘heengaan’ wil luisteren naar Bruce Springsteen. Naar zijn versie van ‘Philadelphia’.
Nadat ik gistermiddag op je site heb geluisterd naar jouw versie van ‘Ah! lève-toi soleil! uit Gounod’s Roméo et Juliette, weet ik ook waar ik naar wil luisteren als de Ceremonie Protocollair begint. Dat de zon ondergaat weten we allemaal. Dat de zonsopgang zo stralend bezongen kan worden, mag iedereen weten. En horen, op http://www.andrepost.com/, Soundbites 1!
Ik ken je nu bijna een jaar. Nu ik Ça Ira met ‘Lieve André’ afsluit om ook jou persoonlijk te bedanken, ben ik je zó dankbaar.
Op 25 juni 2007 schreef ik je een mail met als onderwerp: zitten en koptelefoon op!
Het wordt spannend deze week. Ik denk dat we besluiten Ça Ira uit te voeren in het Concertgebouw. Maar zonder orkest zal het niet lukken. Het VU-orkest en het AJO (Jeugdorkest Amersfoort) zijn nog in de race. Geniet vooral van Ça Ira. Het verhaal, de muziek ... anders dan anders. Hoe dan ook, de moeite waard om naar te luisteren.
Je was er door de drukte van al je optredens nog niet aan toegekomen om ‘Ça Ira’ te beluisteren. Daarover maakte ik me wat zorgen. Stel je toch voor, dat ook André Post het zou laten afweten die waanzinnige rol van Tenor te willen zingen. Waanzinnig? Já, waanzinnig!
Even een zijspoor … toen Karin en ik terugkwamen uit Poznan, waar we geluisterd hadden naar de uitvoering van Ça Ira met een Poolse Tenor, hebben we elkaar meerdere keren aangekeken met een vragende blik. Enig idee wie deze rol, behalve Paul Groves (CD-opname), kan zingen? Dat Ernst Daniël de Baritonrol op zich zou nemen, stond voor mij al vast, ook al had ik hem nog niet gevraagd. Dat Karin de Sopraanrol zou gaan zingen, had ze me beloofd. Maar die Tenor …!
Goed, op Google kom je een heel end. Dacht ik. Ja, namen genoeg, maar hoe maak je een keuze als je niet weet hoe of wat, dat gaat dus niet. Over Rob Vermeulen ga ik nog schrijven en kom hierop terug. Het is aan Rob te danken dat ik via via bij André in Karlsruhe uit de lucht kwam vallen met de vraag of hij: “misschien in overweging zou willen nemen de Tenorenrol in Ça Ira te zingen …”
We weten inmiddels allemaal dat jìj die rol, die waanzinnig hoge Tenorenrol in Ça Ira, hebt gezongen. En hoe!!!
Even een zijspoor … op 31 januari 2008 hadden jij en ik onze ‘first date’ in Amsterdam.
Het stormde, en niet zo’n beetje, maar jij kwam vanuit Karlsruhe naar het Concertgebouw om daar te luisteren naar Jolanta’s eerste optreden in Nederland, in ‘Die Zauberflöte’. Mij was al meerdere keren gevraagd: “Wanneer spreek je André Post? We moeten nu wèl zekerheid hebben!” Zekerheid? Dat had ik allang. Misschien is het wel net als met de liefde. Je weet gewoon wanneer iets goed zit. Of niet. Ik wist dat je ‘ja’ had gezegd en dat ik op je kon rekenen. Ik had je nog nooit horen zingen, maar wist dat het goed zat.
Even een zijspoor … even voor onze ‘first date’ streek ik neer in Keizer, naast het Concertgebouw. Kom ik daar binnen, is er geen tafeltje vrij. Of ik maar even aan de bar wilde plaatsnemen. Ja hoor, maar niet als mijn bezoek is gearriveerd, want dan wil ik aan een behoorlijk tafeltje zitten. Weet je wie daar pontificaal zat? Jaap van Zweden. Druk in gesprek. Zodra hij zijn hielen lichtte, ben ik aan dat tafeltje gaan zitten en heb ik de partituur van Ça Ira pontificaal neergelegd. Zo! Nu kan iedereen zien dat ik zit te wachten op dè Tenor, die een waanzinnige rol in Ça Ira gaat zingen! André Post! ’t Is maar dat jullie even weten dat ik op hèm zit te wachten! En je kwam. Ik dacht steeds: “Ohh, als ik hem maar herken!” Maar je kwam. Om 18.15 uur stapte je binnen en na een zoen en een glaasje wijn, vroeg je: “Zo, en wie is Joke Tuinema? Ik heb tot 18.45 uur de tijd en dan ga ik nog even backstage naar Jolanta.” Zo, visitekaartje van André Post. Je ogen twinkelden, je luisterde geïnteresseerd naar “My story of Ça Ira” en na een half uurtje zat ik weer naar een lege stoel te kijken die even tevoren was bezet door een ‘Grandi Tenori’ ...
Op http://www.grandi-tenori.com/ mis ik een naam. Daar zal ik Google even van op de hoogte stellen. Ik mis de naam van André Post in het rijtje van namen van Grote Tenoren, die ‘Ah! lève-toi soleil! uit Roméo et Juliette hebben gezongen:
1923 – Cezar Vezzani
1945 – Jussib Björling
1953 – Nicolai Gedda
2005 – Joseph Calleja
2005 – Rolando Villazon
Google ‘Ah! lève-toi soleil! en de bekende namen vliegen je om de oren: Plácido Domingo, Patrick Layton, Dominique Moralez, Richard Troxell, James Valenti en Roberto Alagna.
Maar dan: André Post. Als de zon opkomt zingt hij, ònze Roméo, Juliette toe. Ze verschijnt op haar balkon en in alle rust verklaren ze elkaar hun liefde. Anno 2008. Als Revolutionary Priest pak je de hand van een vrouw die sterven gaat en zingt:
“Courage Madame, in this great rebirth, like wind-fallen fruit we return to the earth, please, take my hand …”
Met mij hebben ongetwijfeld heel veel mensen genoten van je pràchtige stem en je fenomenale vertolking van de rollen van Revolutionary Priest en Military Officer in Ça Ira van Waters. Paul Groves op CD? André Post live! In één adem noem ik jouw naam in het rijtje van Grote Tenoren. Je hoort er thuis. Je bent er één. Google loopt achter.
Wie weet … Hannover 2009? Of 2010? Als het me lukt, ben jij erbij!
Namens iedereen, ontzettend bedankt!
XXX
Abonneren op:
Posts (Atom)