Es kann doch nicht alles nur Fußball sein!
Geloof het of niet, dat stond boven de nieuwsbrief van de Staatsoper Hannover, die ik sinds kort digitaal ontvang. Waarom vertel ik pas als ik het weet.
Lieve fans,
Ha, moet je na maandag 9 juni 3-0 mee aankomen … niet dus. Happy me, Wikipedia voorziet niet alleen in Latijnse behoeftes, maar weet ook vanalles te melden over FuBball. En FANS!
Een fan of aficionado is een enthousiast bewonderaar of liefhebber van een publiek persoon, muziekgroep, schrijver, kunstenaar, televisieserie, film, etc. Het woord is een afkorting van het Engelse ‘fanatic’ en werd aan het eind van de negentiende eeuw in Amerika geïntroduceerd als een benaming voor een gedreven aanhanger van een honkbalteam …
Honkbal??!! Laat ik vandaag nu één van de trainers van het Nederlandse Honkbalteam (4e op de Europese Kampioenschappen) voor me hebben. Ook hij raakt wel eens iets kwijt, maar dat terzijde.
Hoewel tegenwoordig de term ‘fan’ in deze context nog wel in zwang is (bijvoorbeeld voetbalfan) ..., ahhhh, ik lees iets over voetbalfans. Liggen Veerle en ik, géén voetbalfans, lekker in te dommelen, schrikken we op van luid gejuich en gejoel vanuit diverse aanleunende woningen. “Klinkt goed, mam, da’s 1-0!” 2-/ en 3-0 hebben we niet meer horen juichen. “Staat morgen ook in de krant …” zo gaat dat als je geen fan laat staan aficionado bent.
Maar dan! Ook in Wikipedia:
‘Fan’ wordt vandaag de dag meer gebruikt bij de aanduiding van bewonderaars van muzikanten en acteurs. Soms organiseren fans zich in zogenaamde fanclubs, schrijven fanbrieven (of fanmail) aan hun idolen in de hoop op positieve respons en onderhouden of volgen fansites (pagina’s op het Internet) over het idool.
Bingo! We zijn dus toch fans. Wij bewonderen Pink Floyd. Wij bewonderen de muziek die Roger Waters hedentendage nog steeds schrijft ... ohh, wisten jullie dat niet? Ik wel. Roger is bezig met ‘iets nieuws’. Dat stond op mijn antwoordapparaat, ingesproken door niemand minder dan Rick Wentworth! Ja, ja, begeef je op het pad van fanmail en er gaat een wereld voor je open. Aalden(Aad en Trees), Tiel (Bert), Oisterwijk (Hans), ’s-Gravenhage (Theo), Oud-Beijerland (Marianne), Gouda (Michel), Heerhugowaard (Frits) en over de grens Hannover (Guntmar), Londen (Kate, Mark, Doug, Matt) èn Rick Wentworth. Aan deze wereldberoemde man heeft Ça Ira in Holland veel te danken. Door zijn bemiddeling en directe contact met Roger, kwamen èn de digitale orkestpartijen èn de geluidseffecten naar Nederland. En diezelfde Rick Wentworth (‘k heb de boodschap bewaard) verontschuldigde zich voor het feit dat het antwoord op zich had laten wachten, omdat “hij net terug was uit New York waar hij gewerkt had aan iets nieuws met Roger!” Zo, ‘k weet niet hoe lang we op dat ‘nieuws’ moeten wachten, maar wie weet … wij, wij fans van Ça Ira, weten in ieder geval al dat er ‘iets nieuws’ van ons idool Roger Waters in de lucht hangt.
Maar dan! Ook in Wikipedia:
Een fan is vaak intensief met zijn idool bezig en steekt daar doorgaans veel tijd, geld en moeite in.
Oeioei … veel tijd, geld en moeite. Blijf maar eens even kijken naar die drie woorden: tijd, geld en moeite. Na enige tijd vergaat het mij alsvolgt. Tijd en moeite vervagen, want je hebt voor je idool alles over. Tijd. En moeite. Geen moeite. Doe je erbij. Gaat vanzelf. Kost niks. Geld wel. Soms te veel. Ça Ira heeft ook veel geld gekost. Te veel omdat er te weinig fans waren die op 5 mei 2008 naar Den Haag kwamen.
Nu ben ik opgegroeid in een tijd waarin je leerde, dat overal waar tè voor staat, niet deugt. Je kunt nog zoveel aficionado zijn van Pink Floyd of Roger Waters, maar tè is teveel van het goede. Of toch niet? Uit de grond van mijn hart zeg ik: nee! Toen ik Ça Ira voor het eerst hoorde, heb ik me geen moment afgevraagd of de uitvoering daarvan in Nederland financieel haalbaar was. Heb ik me geen moment afgevraagd of de moeite de uitvoering waard was. De muziek, de tekst, de zeggingskracht van beide raakte me in mijn hart. En na het startschot begon de wedstrijd eer ik erg had in de omvang ervan.
Zo is het mij trouwens ook vergaan in 1985. ¼-tje Triathlon op Texel. Ik zwom te veel, fietste te veel en liep helemaal niet hard. Toch maar mee begonnen, omdat dat bij een Triathlon hoort. Eer ik er erg in had stond ik buiten adem en met verstijfde beenspieren bovenaan een klimmetje … en verzuchtte dat ik ècht niet meer kon. Wel dus. Achter de mannen aan, die me stuk voor stuk inhaalden en meetrokken in hun kielzog. Kilometers later mocht me ik laten huldigen op het ereschavot.
Oeioei … het ereschavot. Heb ik na de Ça Ira-finish niet op mogen staan. Nu ging het niet om mij, maar om de huldiging van kindsoldaten. En ook om die pràchtige uitvoering van Ça Ira voor de echte fans. De lieve reacties op het ontbreken van enig Ceremonie Protocollair betekende meer voor me dan er daadwerkelijk te staan. Want, lieve fans, de fanmail naar mijn idool heeft nooit een directe respons opgeleverd. Jullie positieve reacties waren talrijk. De afwezigheid van mijn idool op 5 mei staat in geen enkele verhouding tot jullie aanwezigheid. Voor, tijdens en na die wonderlijk mooie uitvoering van Ça Ira. Dat de diverse fansites Ça Ira in het licht hebben gezet, is ook aan jullie te danken! Met elkaar is het ons gelukt de wereld een klein beetje te veranderen.
Time to take a deep breath, the work is done. Don't dig another hole, just sit down and high you'll fly. When it's time to start another one!
Wie weet …
Ik wens jullie allemaal nog heel veel FuBballplezier en een hele fijne zomer!
XXX
woensdag 11 juni 2008
woensdag 4 juni 2008
Oculis Micat Ignis
OCULIS MICAT IGNIS …
Prachtige taal, hè. De taal van Maarten. Regisseur Maarten Vonk. Op zijn site gaat het over scenario ~ regie ~ spel ~ lichtvormgeving. Dat begrijp ik. Oculis micat ignis niet, dat moet ik opzoeken. En waar ik dan beland: in de Latijnse Bieb, bladzijde 303 van het boek AENEIDOS van P. Vergili (da’s een schrijver). Hé, en er is, als ik het goed heb gelezen, ook een componist geweest die deze tekst van muziek heeft voorzien, zie http://virgil.org/supplementa/vegio-latin.htm ...
Ik hou van lezen, en sinds enige tijd ook van schrijven, maar ben geen kind aan huis in de Latijnse Bieb. Mijn filosofie, ooit eens aangetroffen op een bierviltje, van Jan Boerstoel uit: Drinken doet een beetje zeer (1983) hangt ingelijst in onze woonkamer:
Ik ken het klappen van de zweep,
Ik ken de regels van het spel,
Ik ken de zin van het bestaan,
Maar als ik drink dan gaat het wel.
Zo kan het dus bestaan dat ik met een glaasje rosé rechts en de ingelijste filosofie links, met Maarten beland in de oudheid. En met Maarten was ik ook al beland in het World Forum Theater in Den Haag.
Lieve Maarten,
Ik zou met alle plezier een Latijnse bedank-Blog voor je hebben geschreven. Helaas, mijn opvoeding is gestopt bij Carpe Diem en Luctor et Emergo. Nee, toch niet. Hoe het zo kwam weet ik niet meer precies. Ongeveer 2 jaar geleden, na de kennismaking met Ça Ira, stuitte ik op een Latijnse tekst: Verbum Sapienti Sat. Belandde ik daarna op Google bij de schrijver Frans Collignon en zijn boek ‘Mijn dood en ik’. Helaas, ik mag niets uit deze uitgave openbaar maken, staat voorin, maar ik mag je wel schrijven wat hij daarvoor zelf in het boekje schreef: “Onverwachte Ontmoetingen zijn Waardevolle Ontmoetingen”.
Zo is het. Zo is het met jou en mij gegaan. Je bent onverwacht in mijn leven met ‘Ça Ira’ binnen gewandeld. Ik was als de dood voor een regisseur bij Ça Ira, mag je best weten. Na de uitvoering in Poznan zaten Karin en ik op één lijn: dàt nóóit! Geen slingerend kruis, geen paarden op het podium, geen vliegende Voice of Liberty en vooral géén onthoofding bij onze uitvoering van Ça Ira. Er zijn grenzen.
Maar, gelukkig was Vanessa er ook. Tijdens de meeting in het WFT op 21 december 2007 vertelde ze ons, een regisseur op het oog te hebben en daarmee op korte termijn contact te zullen leggen. Dat was jij. Op 10 januari 2008 schreef Vanessa: Maarten lijkt me een uitermate geschikte figuur om de regie van Ça Ira op zich te nemen. Ik heb hem zo'n beetje uitgelegd wat de bedoeling is, en ik denk dat hij heel goed snapt wat er moet gebeuren.
Me dunkt, als je van Latijn kaas hebt gegeten, snap je ook wat er moet gebeuren met de West-Europese première van de opera Ça Ira van Roger Waters: Carpe Diem. Dat wisten we toen met z’n allen nog niet: Luctor et Emergo. Ik kwam naar Huizen, trof je aan met je pasgeboren dochter over je schouder en voelde direct dat jij snapte wat er moest gebeuren met Ça Ira.
Dat je lumineuze idee, op het podium een circuspiste te bouwen, niet haalbaar bleek, was voor ons allemaal een teleurstelling, maar zeker voor jou. Je had weliswaar nog veel blanco blaadjes in je notitieboek, maar toch. Dat je meedogenloze oordeel over het gebruik van de foto’s van Mark Holthusen leidde tot die eigentijdse, humoristische animaties van Joost, nam ik je eerst niet in dank af, maar toch. Dat er hoe dan ook een regisseur nodig was om Ça Ira in Holland vorm te geven, hield me uit mijn slaap, maar toch.
De onverwachte ontmoeting met jou, met je ongelooflijk creatieve ideeën, met je humor, met je zorg, met jou, Maarten, was, is en blijft één van de meest waardevolle ontmoetingen in mijn leven. Je hebt mijn droom op een fantàstische manier vorm gegeven. Dat overvolle podium in het World Forum Theater zag er op 5 mei 2008 mede door jou denken en doen, gewèldig uit. Alles paste, alles kwam bij elkaar. Met de vormgeving van Ça Ira for War Child kan niemand meer om jouw visitekaartje heen.
Ik prijs me gelukkig dat Vanessa je kende. Dat je met het AT op één lijn kwam en bleef, tot het einde van Ça Ira in Nederland. Verbum Sapienti Sat: A word to the wise is sufficient. Aan één woord had je genoeg. Met drie symbolen gaf je onnavolgbaar vorm aan Ça Ira. ‘Pluk de dag’ en ‘Worstel en Kom Boven’ gelden even zozeer voor diezelfde productie. Drie xxx zijn aan jou niet besteed. Toch sluit ik Ça Ira for War Child voor jou ook af met: ontzettend bedankt, èn
XXX, met hoofdletter X!
Joke
Prachtige taal, hè. De taal van Maarten. Regisseur Maarten Vonk. Op zijn site gaat het over scenario ~ regie ~ spel ~ lichtvormgeving. Dat begrijp ik. Oculis micat ignis niet, dat moet ik opzoeken. En waar ik dan beland: in de Latijnse Bieb, bladzijde 303 van het boek AENEIDOS van P. Vergili (da’s een schrijver). Hé, en er is, als ik het goed heb gelezen, ook een componist geweest die deze tekst van muziek heeft voorzien, zie http://virgil.org/supplementa/vegio-latin.htm ...
Ik hou van lezen, en sinds enige tijd ook van schrijven, maar ben geen kind aan huis in de Latijnse Bieb. Mijn filosofie, ooit eens aangetroffen op een bierviltje, van Jan Boerstoel uit: Drinken doet een beetje zeer (1983) hangt ingelijst in onze woonkamer:
Ik ken het klappen van de zweep,
Ik ken de regels van het spel,
Ik ken de zin van het bestaan,
Maar als ik drink dan gaat het wel.
Zo kan het dus bestaan dat ik met een glaasje rosé rechts en de ingelijste filosofie links, met Maarten beland in de oudheid. En met Maarten was ik ook al beland in het World Forum Theater in Den Haag.
Lieve Maarten,
Ik zou met alle plezier een Latijnse bedank-Blog voor je hebben geschreven. Helaas, mijn opvoeding is gestopt bij Carpe Diem en Luctor et Emergo. Nee, toch niet. Hoe het zo kwam weet ik niet meer precies. Ongeveer 2 jaar geleden, na de kennismaking met Ça Ira, stuitte ik op een Latijnse tekst: Verbum Sapienti Sat. Belandde ik daarna op Google bij de schrijver Frans Collignon en zijn boek ‘Mijn dood en ik’. Helaas, ik mag niets uit deze uitgave openbaar maken, staat voorin, maar ik mag je wel schrijven wat hij daarvoor zelf in het boekje schreef: “Onverwachte Ontmoetingen zijn Waardevolle Ontmoetingen”.
Zo is het. Zo is het met jou en mij gegaan. Je bent onverwacht in mijn leven met ‘Ça Ira’ binnen gewandeld. Ik was als de dood voor een regisseur bij Ça Ira, mag je best weten. Na de uitvoering in Poznan zaten Karin en ik op één lijn: dàt nóóit! Geen slingerend kruis, geen paarden op het podium, geen vliegende Voice of Liberty en vooral géén onthoofding bij onze uitvoering van Ça Ira. Er zijn grenzen.
Maar, gelukkig was Vanessa er ook. Tijdens de meeting in het WFT op 21 december 2007 vertelde ze ons, een regisseur op het oog te hebben en daarmee op korte termijn contact te zullen leggen. Dat was jij. Op 10 januari 2008 schreef Vanessa: Maarten lijkt me een uitermate geschikte figuur om de regie van Ça Ira op zich te nemen. Ik heb hem zo'n beetje uitgelegd wat de bedoeling is, en ik denk dat hij heel goed snapt wat er moet gebeuren.
Me dunkt, als je van Latijn kaas hebt gegeten, snap je ook wat er moet gebeuren met de West-Europese première van de opera Ça Ira van Roger Waters: Carpe Diem. Dat wisten we toen met z’n allen nog niet: Luctor et Emergo. Ik kwam naar Huizen, trof je aan met je pasgeboren dochter over je schouder en voelde direct dat jij snapte wat er moest gebeuren met Ça Ira.
Dat je lumineuze idee, op het podium een circuspiste te bouwen, niet haalbaar bleek, was voor ons allemaal een teleurstelling, maar zeker voor jou. Je had weliswaar nog veel blanco blaadjes in je notitieboek, maar toch. Dat je meedogenloze oordeel over het gebruik van de foto’s van Mark Holthusen leidde tot die eigentijdse, humoristische animaties van Joost, nam ik je eerst niet in dank af, maar toch. Dat er hoe dan ook een regisseur nodig was om Ça Ira in Holland vorm te geven, hield me uit mijn slaap, maar toch.
De onverwachte ontmoeting met jou, met je ongelooflijk creatieve ideeën, met je humor, met je zorg, met jou, Maarten, was, is en blijft één van de meest waardevolle ontmoetingen in mijn leven. Je hebt mijn droom op een fantàstische manier vorm gegeven. Dat overvolle podium in het World Forum Theater zag er op 5 mei 2008 mede door jou denken en doen, gewèldig uit. Alles paste, alles kwam bij elkaar. Met de vormgeving van Ça Ira for War Child kan niemand meer om jouw visitekaartje heen.
Ik prijs me gelukkig dat Vanessa je kende. Dat je met het AT op één lijn kwam en bleef, tot het einde van Ça Ira in Nederland. Verbum Sapienti Sat: A word to the wise is sufficient. Aan één woord had je genoeg. Met drie symbolen gaf je onnavolgbaar vorm aan Ça Ira. ‘Pluk de dag’ en ‘Worstel en Kom Boven’ gelden even zozeer voor diezelfde productie. Drie xxx zijn aan jou niet besteed. Toch sluit ik Ça Ira for War Child voor jou ook af met: ontzettend bedankt, èn
XXX, met hoofdletter X!
Joke
Gastenboek gesloten?
Wat een lieve reactie, dank! Nou, jullie mogen best weten dat ik ernaar uitkijk dat ook de laatste Blogs op papier staan, Aad en Trees ... jullie namen hebben er tenslotte nog niet boven gestaan. In hoofdletters : FANS :-) Gek vak, hoor, schrijven. Geen inspiratie en je kunt het wel vergeten. Wel inspiratie? Soms midden in de nacht! Blij dat jullie via info@ een reactie hebben achtergelaten. Het Gastenboek Ça Ira for War Child komt op enig moment wel weer in de lucht! Tot gauw ziens in Assen of elders X
Abonneren op:
Posts (Atom)