Vijf kinderhanden in de lucht, beschilderd. Een gele, een oranje, een rode, een groene
en een blauwe. Erboven staat 2008. Kerstkaart van Iris, Actiecoördinator van War Child.
Ik blijf er af en toe voor stil staan, kijk naar die vrolijke handen in de lucht en denk aan Ça Ira for War Child. Het zal wel met deze ‘donkere’ dagen te maken hebben, dat ik mezelf betrap op serieuze gedachten over kinderen en oorlog. Of kwam het door de vraag van de verslaggever: “Wat zou je aan Roger Waters vragen als je hem zou ontmoeten?” Ik werd er stil van, na een uur druk gepraat te hebben over ons fantàstische project. En het antwoord verraste mij ook: ik zou “dank je wel voor Ça Ira” zeggen. En toen werd het weer stil. En kwamen we tot de kern van wat Ça Ira nu eigenlijk betekent. Weg schone schijn, weg buitenkant, weg hypocrisie, weg eigendunk: vijf kleurig beschilderde kinderhanden in de lucht die roepen: “Er is hoop!”
De actie van het Noordhollands Dagblad loopt als een trein! De teller ‘for War Child’ stijgt in de richting van hulp aan 10.000 besmeurde kinderhanden. Gewèldig, toch? Daar gaat het nu om. Niet om ons volwassenen die zo graag op de voorpagina staan, zie mij, hoor mij, heb ik allemaal bereikt. Ik mailde Iris dat ‘bescheidenheid’ tegenwoordig wel een vies woord lijkt.
Nee mevrouw, helemaal niet leuk dat u boos reageert omdat uw actie niet in Peace of Paper terecht is gekomen. En ik realiseer dat ook ik boos was omdat onze actie buiten de boot viel. Nou, niet buiten de krant, want er zijn vele wegen die naar Den Haag leiden.
Gistermiddag! Met uitroepteken, want zoals Johan al zei: “Er zijn in het hele proces van Ça Ira for War Child meerdere momenten geweest, waarop ik moest glimlachen. Trots glimlachen. En dit moment hier is er één van!” Sluit ik me helemaal bij aan, Johan. Fans en andere lezers, gistermiddag zijn we met de besturen van het NCK en TBO, Melissa en haar ouders en ons team, allerhartelijkst en royaal ontvangen door de heer Ruud van Diedenhoven, Product Manager Cultuur & Entertainment van het World Forum Convention Center. Ondanks de drukte van een avondvoorstelling Ciske de Rat (in de coulissen keken wij onze ogen uit naar de kledingrekken met jassen, ouwe schoenen, stoelen met namen van de acteurs, hoeden en pruiken, teveel om op te noemen), kregen we de gelegenheid het Theater te bekijken en daarmee tot verdere invulling van de mogelijkheden op 5 mei te komen. Weer een paar stapjes verder, weer meer beelden bij Ça Ira in Nederland. Frank, kun jij je foto’s hier kwijt? Dank je!
Weten jullie wat er allemaal komt kijken bij het organiseren van een opera? Met meer dan 200 uitvoerenden op een podium? Met solisten die daar ergens tussen moeten staan? Met grote gordijnen die de klank tegenhouden? Met halogeenlampen die er weer voor zorgen dat de klank de zaal inkomt? Met meer dan 60 lessenaars met lampjes? Met ‘opzicht’ of ‘doorzicht’? Met rook of zonder? Zonder geluidstechnicus, omdat die zijn apparatuur nog net onder een sprinklerinstallatie vandaan kon halen, maar daarom niet op tijd terug kon zijn? Fijn dat je nog even kwam, Will-Jan!
Maar zeg nu zelf, daar valt die kaartverkoop toch zeker helemaal bij in het niet? Kwestie van 1 telefoontje. 11 mei is ie in Nederland, in Limburg. Gelezen? Zal me niet verbazen als daar een veelvoud aan kaartjes voor de deur uitvliegt. Maar die week ervoor, hè, de 5e van de 5e, let op, dan staat er nog eens iets op het podium!
Oké, ik ben erover opgehouden, maar ik laat geen gelegenheid voorbijgaan om het nog even te roepen. We gaan voor een tot op één na bezette stoel van al die prachtige blauwe stoelen in het World Forum Theater. Want als het aan mij ligt, ligt er maar op één stoel een bordje ‘gereserveerd’. Eén stoel die niets kost. Eén stoel voor de man tegen wie ik ‘dank je wel voor Ça Ira” zal zeggen. Niks meer, niks minder.
Ik kijk op de klok en zie dat het bijna half 5 is. Tijd om boodschappen te gaan doen. Tijd om Ça Ira en alles wat erbij komt kijken, weer even te laten voor wat het al is. Best veel!!!
Het komt goed. Het wordt pràchtig. Net als de flyer, die volgende week het land in gaat.
Het Projectteam ‘Ça Ira’ en Veerle en ik wensen jullie fijne Kerstdagen en veel geluk *****
in een kleurrijk 2008!!
zaterdag 22 december 2007
zaterdag 15 december 2007
Nieuws!
Nieuws!
Ça Ira, woensdag 12-12, met foto's in Amsterdam! Ja, ècht, Amsterdam had deze week de primeur.
Voor het eerst in de historie was de muziek van Ça Ira live te beluisteren. In het Vossius Gymnasium, waar Frank en ik met hulp van Tom heel relaxed op tijd binnenwandelden om het eerste gedeelte van de repetitie van het Nederlands Concertkoor mee te maken. Pffff, mocht er nog iemand twijfelen aan de kwaliteit van de uitvoering volgend jaar, hou maar op. Verspilde energie. Bruckner was al niet eenvoudig, maar nadat Paul Hindemith op de lessenaar kwam, keken Frank en ik elkaar aan met veelbetekenende blikken: “Dat zit meer dan goed”. Laten we wel zijn, hoe zeer we Roger Waters en zijn opera een warm hart toedragen en door deze prachtige muziek worden geraakt, als je de notenbrij van Bruckner en Hindemith ziet en deze complexe muziek hoort, is Ça Ira een makkie. Tenminste, voor het ervaren NCK. En dat bleek! Stel je voor: rode plastic map met Acte I (ja, Acte II gaat in een witte, Acte III in een blauwe) in handen, korte introductie door dirigent Rob Vermeulen, Thom Janssen ter ondersteuning achter de piano, 1, 2, 3, 4 …. Revolutie in Amsterdam!
Het zachte pp neurieën Mmmmm in de Garden in Vienna, en dan voluit ff ‘a story of now, a story of then, a story of women, a story of men’, Kings, Sticks and Birds! Nu hou ik me om meerdere redenen de laatste tijd op gezette tijden wat in, maar anders … had ik Wow! geroepen. Dat doe je natuurlijk niet tijdens het geconcentreerd luisteren naar en zingen van Ça Ira. Ik waande me dus al in het World Forum Theater, waar je gewoon stil blijft tot het doek valt. Ohhh, was het alvast maar zover. 5 mei 2008, ’s ochtends aan het ontbijt, de spanning voelend, dan op weg naar achter de coulissen, de aankomst van de bussen met de zangers, de solisten, de dirigent, de instrumentalisten, het geroezemoes in de kleedkamers, het inzingen, het stemmen van de instrumenten op het podium, nog één keer die soundcheck, nog één keer wat fout ging wegwerken, en dan wachten, wachten, op de wijzers van de klok en het signaal: volle zaal! Oh ja, voor ik het vergeet, de PR-machine draait warm. De flyers rollen binnenkort van de pers (hè, hè), verslaggever Mark Minnema van het Noordhollands Dagblad zal aandacht aan Ça Ira for War Child besteden, een ANP-bericht is in de maak. En als Johan nog een hoofdsponsor binnenhaalt, komen de €-tekens steeds beter in beeld. Wow!
Ik heb me, moet ik eerlijk bekennen, de afgelopen weken wel eens achter de oren gekrabbeld.
Time flies als je fun hebt, maar het gaat me soms te snel. Vier maanden is ècht niet veel om een opera in elkaar te draaien. Ja, als je Joop van den Ende heet, maar zo heet ik niet. Met de muziek komt het wel goed. Met die 132 geluidseffecten ook, staan al op een band. De drie solisten zullen de sterren van de hemel zingen, de organisatie loopt als een trein en het World Forum Theater is de meest prachtige ambiance die we ons bedenken kunnen. Ach, waarom zou ik me zorgen maken? Toch wel een beetje. Ik heb vanaf het begin beloofd, nee, zelfs toegezegd, dat ik zou zorgen voor een volle zaal. Noblesse oblige staat bij mij hoog in het vaandel. Maar ik heb me naderhand wel gerealiseerd, dat er genoeg redenen zouden kunnen zijn voor anderen, het enthousiasme voor Ça Ira niet op dezelfde wijze met ons te delen. Verplichtingen elders, al dan niet gerelateerd aan de viering van 5 mei, een minder gevulde portemonnee, mei-vakantie, of gewoon weerstand tegen weer een actie voor weer een goed doel ... het kan allemaal. En toch, toch blijf ik erop wijzen dat je Ça Ira in Nederland, als het even kan, niet mag missen. Een uniek gebeuren, een unieke kans om in eigen land kennis te maken met deze andere muziek van Roger Waters! Stel je nu eens voor dat hij er zelf bij is. Nou, geen gezeur achteraf: “Had ik dat maar geweten!” Je krijgt deze kans maar één keer. Of hij er nu bij is of niet. Sinterklaas is gelukkig weer vertrokken, in januari vliegen de Kerstbomen de deur weer uit, dan mag je toch wel iets leuks hebben om naar uit te kijken?!
Er zijn nu zo’n 400 kaarten verkocht. En die ruim 200 uitvoerenden nemen vast wel wat aanhang mee. Enig idee hoeveel fans van Ernst Daniël Smid, André Post, Karin ten Cate, Melissa Venema, het Nederlands Concertkoor, het Kinderkoor van de Muziekschool Waterland, het Tilburgs Begeleidingsorkest en last but not least dirigent Rob Vermeulen naar Den Haag komen? Ik niet. Maar ik zou het risico niet willen lopen dat ik net even te lang heb gewacht en weet ik wie allemaal met de kaartjes aan de haal zag gaan.
Ik hou erover op. Een lieve collega heeft mijn zaterdagmiddag-uren overgenomen, zodat onze boom vanmiddag in geuren en kleuren z’n werk kan doen. Onze is rood dit keer. Nee, niet vanwege Marco Borsato, ook al is hij ambassadeur voor War Child. De kleur rood hoort bij de warmte, die ik voel voor het verhaal dat Roger ons laat zien en horen. Rood hoort bij Revolutie. Rood hoort bij hoop. Rood hoort bij leven.
Ruud mailde me vanmorgen: ‘Wij gaan voor paars dit jaar.” ‘k Heb eens even opgezocht waar de kleur paars voor staat. Wikipedia: De tint paars is extraspectraal, wordt niet veroorzaakt door licht van één bepaalde golflengte maar door een menging van rood en blauw licht.
Kijk! Rood en blauw. Verschillende golflengtes. Of deze kleuren nu in de Nederlandse of ondersteboven in de Franse vlag zitten, ze geven bij elkaar een paarse gloed. Had ik dat maar geweten ….!
Weet je wat, na Ça Ira op 5 mei 2008 gaan die traditionele rode ballen van ons de deur uit. Blauw hangt al op mijn werk, dus volgend jaar paars! Beloofd!
Ça Ira, woensdag 12-12, met foto's in Amsterdam! Ja, ècht, Amsterdam had deze week de primeur.
Voor het eerst in de historie was de muziek van Ça Ira live te beluisteren. In het Vossius Gymnasium, waar Frank en ik met hulp van Tom heel relaxed op tijd binnenwandelden om het eerste gedeelte van de repetitie van het Nederlands Concertkoor mee te maken. Pffff, mocht er nog iemand twijfelen aan de kwaliteit van de uitvoering volgend jaar, hou maar op. Verspilde energie. Bruckner was al niet eenvoudig, maar nadat Paul Hindemith op de lessenaar kwam, keken Frank en ik elkaar aan met veelbetekenende blikken: “Dat zit meer dan goed”. Laten we wel zijn, hoe zeer we Roger Waters en zijn opera een warm hart toedragen en door deze prachtige muziek worden geraakt, als je de notenbrij van Bruckner en Hindemith ziet en deze complexe muziek hoort, is Ça Ira een makkie. Tenminste, voor het ervaren NCK. En dat bleek! Stel je voor: rode plastic map met Acte I (ja, Acte II gaat in een witte, Acte III in een blauwe) in handen, korte introductie door dirigent Rob Vermeulen, Thom Janssen ter ondersteuning achter de piano, 1, 2, 3, 4 …. Revolutie in Amsterdam!
Het zachte pp neurieën Mmmmm in de Garden in Vienna, en dan voluit ff ‘a story of now, a story of then, a story of women, a story of men’, Kings, Sticks and Birds! Nu hou ik me om meerdere redenen de laatste tijd op gezette tijden wat in, maar anders … had ik Wow! geroepen. Dat doe je natuurlijk niet tijdens het geconcentreerd luisteren naar en zingen van Ça Ira. Ik waande me dus al in het World Forum Theater, waar je gewoon stil blijft tot het doek valt. Ohhh, was het alvast maar zover. 5 mei 2008, ’s ochtends aan het ontbijt, de spanning voelend, dan op weg naar achter de coulissen, de aankomst van de bussen met de zangers, de solisten, de dirigent, de instrumentalisten, het geroezemoes in de kleedkamers, het inzingen, het stemmen van de instrumenten op het podium, nog één keer die soundcheck, nog één keer wat fout ging wegwerken, en dan wachten, wachten, op de wijzers van de klok en het signaal: volle zaal! Oh ja, voor ik het vergeet, de PR-machine draait warm. De flyers rollen binnenkort van de pers (hè, hè), verslaggever Mark Minnema van het Noordhollands Dagblad zal aandacht aan Ça Ira for War Child besteden, een ANP-bericht is in de maak. En als Johan nog een hoofdsponsor binnenhaalt, komen de €-tekens steeds beter in beeld. Wow!
Ik heb me, moet ik eerlijk bekennen, de afgelopen weken wel eens achter de oren gekrabbeld.
Time flies als je fun hebt, maar het gaat me soms te snel. Vier maanden is ècht niet veel om een opera in elkaar te draaien. Ja, als je Joop van den Ende heet, maar zo heet ik niet. Met de muziek komt het wel goed. Met die 132 geluidseffecten ook, staan al op een band. De drie solisten zullen de sterren van de hemel zingen, de organisatie loopt als een trein en het World Forum Theater is de meest prachtige ambiance die we ons bedenken kunnen. Ach, waarom zou ik me zorgen maken? Toch wel een beetje. Ik heb vanaf het begin beloofd, nee, zelfs toegezegd, dat ik zou zorgen voor een volle zaal. Noblesse oblige staat bij mij hoog in het vaandel. Maar ik heb me naderhand wel gerealiseerd, dat er genoeg redenen zouden kunnen zijn voor anderen, het enthousiasme voor Ça Ira niet op dezelfde wijze met ons te delen. Verplichtingen elders, al dan niet gerelateerd aan de viering van 5 mei, een minder gevulde portemonnee, mei-vakantie, of gewoon weerstand tegen weer een actie voor weer een goed doel ... het kan allemaal. En toch, toch blijf ik erop wijzen dat je Ça Ira in Nederland, als het even kan, niet mag missen. Een uniek gebeuren, een unieke kans om in eigen land kennis te maken met deze andere muziek van Roger Waters! Stel je nu eens voor dat hij er zelf bij is. Nou, geen gezeur achteraf: “Had ik dat maar geweten!” Je krijgt deze kans maar één keer. Of hij er nu bij is of niet. Sinterklaas is gelukkig weer vertrokken, in januari vliegen de Kerstbomen de deur weer uit, dan mag je toch wel iets leuks hebben om naar uit te kijken?!
Er zijn nu zo’n 400 kaarten verkocht. En die ruim 200 uitvoerenden nemen vast wel wat aanhang mee. Enig idee hoeveel fans van Ernst Daniël Smid, André Post, Karin ten Cate, Melissa Venema, het Nederlands Concertkoor, het Kinderkoor van de Muziekschool Waterland, het Tilburgs Begeleidingsorkest en last but not least dirigent Rob Vermeulen naar Den Haag komen? Ik niet. Maar ik zou het risico niet willen lopen dat ik net even te lang heb gewacht en weet ik wie allemaal met de kaartjes aan de haal zag gaan.
Ik hou erover op. Een lieve collega heeft mijn zaterdagmiddag-uren overgenomen, zodat onze boom vanmiddag in geuren en kleuren z’n werk kan doen. Onze is rood dit keer. Nee, niet vanwege Marco Borsato, ook al is hij ambassadeur voor War Child. De kleur rood hoort bij de warmte, die ik voel voor het verhaal dat Roger ons laat zien en horen. Rood hoort bij Revolutie. Rood hoort bij hoop. Rood hoort bij leven.
Ruud mailde me vanmorgen: ‘Wij gaan voor paars dit jaar.” ‘k Heb eens even opgezocht waar de kleur paars voor staat. Wikipedia: De tint paars is extraspectraal, wordt niet veroorzaakt door licht van één bepaalde golflengte maar door een menging van rood en blauw licht.
Kijk! Rood en blauw. Verschillende golflengtes. Of deze kleuren nu in de Nederlandse of ondersteboven in de Franse vlag zitten, ze geven bij elkaar een paarse gloed. Had ik dat maar geweten ….!
Weet je wat, na Ça Ira op 5 mei 2008 gaan die traditionele rode ballen van ons de deur uit. Blauw hangt al op mijn werk, dus volgend jaar paars! Beloofd!
woensdag 12 december 2007
Stil
Tjee, wat is het stil gebleven de laatste weken. Blij dat we deze week weer wat leven in de
Ça Ira-brouwerij kunnen melden! De cast met een mooi woord is nu definitief. Dat betekent dat de flyer eindelijk de bakmachine in kan. En nog veel meer. Maar wat nog veel leuker is, vanavond gaan Frank en ik naar Amsterdam, naar het Vossius Gymnasium. Ben benieuwd of we daar met de tomtom op tijd aankomen. Ik heb een hekel aan te laat binnenwaaien. ‘k Zou liever met de trein gaan, maar nee, dit keer moeten we met de auto, want achterin staat me toch een waardevol spul: 90 (-/-7, foutje van de drukker) exemplaren van de Vocal Score, ècht niet alleen te tillen. En da’s dan alleen nog maar Acte I, 121 bladzijden kant en klaar in een rode map. Nieuws: het Nederlands Concertkoor begint vanavond met het instuderen van Roger Waters’ opera! Gek, en daar word ik gewoon een beetje stil van. Of hou ik me in omdat ik anders een rondedans begin en veel lawaai maak? Zou kunnen. Verdikkeme, ’t is toch ook te gek voor woorden dat het lijkt te lukken? Dat over nog een paar weken ruim 200 mensen zich gaan inspannen om die prachtige muziek van Waters te gaan uitvoeren? “Ècht wel vet”, modern gezegd. Morgen is het begin gemaakt. Je gaat geen opera instuderen, als je em niet uitvoert. En dat doen, hier komt het rijtje nog een keer: onder leiding van dirigent Rob Vermeulen, zingend Ernst Daniël Smid, André Post, Karin ten Cate, het Nederlands Concertkoor en het Kinderkoor van Muziekschool Waterland, en spelend Melissa Venema en het Tilburgs Begeleidingsorkest. Daarbij laat Will-Jan Pielage de geluidseffecten door de zaal knallen en worden zo hier en daar ook nog wat lampen op het podium gericht … we maken er wat van! Het boeiende en uitdagende proces van Ça Ira op Nederlandse planken is begonnen. Dat ik in de gelegenheid ben dit proces van zo dichtbij mee te maken, ervaar ik als heel bijzonder. En word ik er gewoon weer een beetje stil van …. niet lang. Aan de slag.
Tot morgen! Met foto’s en het eerste verslag van de eerste repetitie van Ça Ira op woensdag 12 december 2007!
Joke
Ça Ira-brouwerij kunnen melden! De cast met een mooi woord is nu definitief. Dat betekent dat de flyer eindelijk de bakmachine in kan. En nog veel meer. Maar wat nog veel leuker is, vanavond gaan Frank en ik naar Amsterdam, naar het Vossius Gymnasium. Ben benieuwd of we daar met de tomtom op tijd aankomen. Ik heb een hekel aan te laat binnenwaaien. ‘k Zou liever met de trein gaan, maar nee, dit keer moeten we met de auto, want achterin staat me toch een waardevol spul: 90 (-/-7, foutje van de drukker) exemplaren van de Vocal Score, ècht niet alleen te tillen. En da’s dan alleen nog maar Acte I, 121 bladzijden kant en klaar in een rode map. Nieuws: het Nederlands Concertkoor begint vanavond met het instuderen van Roger Waters’ opera! Gek, en daar word ik gewoon een beetje stil van. Of hou ik me in omdat ik anders een rondedans begin en veel lawaai maak? Zou kunnen. Verdikkeme, ’t is toch ook te gek voor woorden dat het lijkt te lukken? Dat over nog een paar weken ruim 200 mensen zich gaan inspannen om die prachtige muziek van Waters te gaan uitvoeren? “Ècht wel vet”, modern gezegd. Morgen is het begin gemaakt. Je gaat geen opera instuderen, als je em niet uitvoert. En dat doen, hier komt het rijtje nog een keer: onder leiding van dirigent Rob Vermeulen, zingend Ernst Daniël Smid, André Post, Karin ten Cate, het Nederlands Concertkoor en het Kinderkoor van Muziekschool Waterland, en spelend Melissa Venema en het Tilburgs Begeleidingsorkest. Daarbij laat Will-Jan Pielage de geluidseffecten door de zaal knallen en worden zo hier en daar ook nog wat lampen op het podium gericht … we maken er wat van! Het boeiende en uitdagende proces van Ça Ira op Nederlandse planken is begonnen. Dat ik in de gelegenheid ben dit proces van zo dichtbij mee te maken, ervaar ik als heel bijzonder. En word ik er gewoon weer een beetje stil van …. niet lang. Aan de slag.
Tot morgen! Met foto’s en het eerste verslag van de eerste repetitie van Ça Ira op woensdag 12 december 2007!
Joke
Abonneren op:
Posts (Atom)