Es kann doch nicht alles nur Fußball sein!
Geloof het of niet, dat stond boven de nieuwsbrief van de Staatsoper Hannover, die ik sinds kort digitaal ontvang. Waarom vertel ik pas als ik het weet.
Lieve fans,
Ha, moet je na maandag 9 juni 3-0 mee aankomen … niet dus. Happy me, Wikipedia voorziet niet alleen in Latijnse behoeftes, maar weet ook vanalles te melden over FuBball. En FANS!
Een fan of aficionado is een enthousiast bewonderaar of liefhebber van een publiek persoon, muziekgroep, schrijver, kunstenaar, televisieserie, film, etc. Het woord is een afkorting van het Engelse ‘fanatic’ en werd aan het eind van de negentiende eeuw in Amerika geïntroduceerd als een benaming voor een gedreven aanhanger van een honkbalteam …
Honkbal??!! Laat ik vandaag nu één van de trainers van het Nederlandse Honkbalteam (4e op de Europese Kampioenschappen) voor me hebben. Ook hij raakt wel eens iets kwijt, maar dat terzijde.
Hoewel tegenwoordig de term ‘fan’ in deze context nog wel in zwang is (bijvoorbeeld voetbalfan) ..., ahhhh, ik lees iets over voetbalfans. Liggen Veerle en ik, géén voetbalfans, lekker in te dommelen, schrikken we op van luid gejuich en gejoel vanuit diverse aanleunende woningen. “Klinkt goed, mam, da’s 1-0!” 2-/ en 3-0 hebben we niet meer horen juichen. “Staat morgen ook in de krant …” zo gaat dat als je geen fan laat staan aficionado bent.
Maar dan! Ook in Wikipedia:
‘Fan’ wordt vandaag de dag meer gebruikt bij de aanduiding van bewonderaars van muzikanten en acteurs. Soms organiseren fans zich in zogenaamde fanclubs, schrijven fanbrieven (of fanmail) aan hun idolen in de hoop op positieve respons en onderhouden of volgen fansites (pagina’s op het Internet) over het idool.
Bingo! We zijn dus toch fans. Wij bewonderen Pink Floyd. Wij bewonderen de muziek die Roger Waters hedentendage nog steeds schrijft ... ohh, wisten jullie dat niet? Ik wel. Roger is bezig met ‘iets nieuws’. Dat stond op mijn antwoordapparaat, ingesproken door niemand minder dan Rick Wentworth! Ja, ja, begeef je op het pad van fanmail en er gaat een wereld voor je open. Aalden(Aad en Trees), Tiel (Bert), Oisterwijk (Hans), ’s-Gravenhage (Theo), Oud-Beijerland (Marianne), Gouda (Michel), Heerhugowaard (Frits) en over de grens Hannover (Guntmar), Londen (Kate, Mark, Doug, Matt) èn Rick Wentworth. Aan deze wereldberoemde man heeft Ça Ira in Holland veel te danken. Door zijn bemiddeling en directe contact met Roger, kwamen èn de digitale orkestpartijen èn de geluidseffecten naar Nederland. En diezelfde Rick Wentworth (‘k heb de boodschap bewaard) verontschuldigde zich voor het feit dat het antwoord op zich had laten wachten, omdat “hij net terug was uit New York waar hij gewerkt had aan iets nieuws met Roger!” Zo, ‘k weet niet hoe lang we op dat ‘nieuws’ moeten wachten, maar wie weet … wij, wij fans van Ça Ira, weten in ieder geval al dat er ‘iets nieuws’ van ons idool Roger Waters in de lucht hangt.
Maar dan! Ook in Wikipedia:
Een fan is vaak intensief met zijn idool bezig en steekt daar doorgaans veel tijd, geld en moeite in.
Oeioei … veel tijd, geld en moeite. Blijf maar eens even kijken naar die drie woorden: tijd, geld en moeite. Na enige tijd vergaat het mij alsvolgt. Tijd en moeite vervagen, want je hebt voor je idool alles over. Tijd. En moeite. Geen moeite. Doe je erbij. Gaat vanzelf. Kost niks. Geld wel. Soms te veel. Ça Ira heeft ook veel geld gekost. Te veel omdat er te weinig fans waren die op 5 mei 2008 naar Den Haag kwamen.
Nu ben ik opgegroeid in een tijd waarin je leerde, dat overal waar tè voor staat, niet deugt. Je kunt nog zoveel aficionado zijn van Pink Floyd of Roger Waters, maar tè is teveel van het goede. Of toch niet? Uit de grond van mijn hart zeg ik: nee! Toen ik Ça Ira voor het eerst hoorde, heb ik me geen moment afgevraagd of de uitvoering daarvan in Nederland financieel haalbaar was. Heb ik me geen moment afgevraagd of de moeite de uitvoering waard was. De muziek, de tekst, de zeggingskracht van beide raakte me in mijn hart. En na het startschot begon de wedstrijd eer ik erg had in de omvang ervan.
Zo is het mij trouwens ook vergaan in 1985. ¼-tje Triathlon op Texel. Ik zwom te veel, fietste te veel en liep helemaal niet hard. Toch maar mee begonnen, omdat dat bij een Triathlon hoort. Eer ik er erg in had stond ik buiten adem en met verstijfde beenspieren bovenaan een klimmetje … en verzuchtte dat ik ècht niet meer kon. Wel dus. Achter de mannen aan, die me stuk voor stuk inhaalden en meetrokken in hun kielzog. Kilometers later mocht me ik laten huldigen op het ereschavot.
Oeioei … het ereschavot. Heb ik na de Ça Ira-finish niet op mogen staan. Nu ging het niet om mij, maar om de huldiging van kindsoldaten. En ook om die pràchtige uitvoering van Ça Ira voor de echte fans. De lieve reacties op het ontbreken van enig Ceremonie Protocollair betekende meer voor me dan er daadwerkelijk te staan. Want, lieve fans, de fanmail naar mijn idool heeft nooit een directe respons opgeleverd. Jullie positieve reacties waren talrijk. De afwezigheid van mijn idool op 5 mei staat in geen enkele verhouding tot jullie aanwezigheid. Voor, tijdens en na die wonderlijk mooie uitvoering van Ça Ira. Dat de diverse fansites Ça Ira in het licht hebben gezet, is ook aan jullie te danken! Met elkaar is het ons gelukt de wereld een klein beetje te veranderen.
Time to take a deep breath, the work is done. Don't dig another hole, just sit down and high you'll fly. When it's time to start another one!
Wie weet …
Ik wens jullie allemaal nog heel veel FuBballplezier en een hele fijne zomer!
XXX
woensdag 11 juni 2008
woensdag 4 juni 2008
Oculis Micat Ignis
OCULIS MICAT IGNIS …
Prachtige taal, hè. De taal van Maarten. Regisseur Maarten Vonk. Op zijn site gaat het over scenario ~ regie ~ spel ~ lichtvormgeving. Dat begrijp ik. Oculis micat ignis niet, dat moet ik opzoeken. En waar ik dan beland: in de Latijnse Bieb, bladzijde 303 van het boek AENEIDOS van P. Vergili (da’s een schrijver). Hé, en er is, als ik het goed heb gelezen, ook een componist geweest die deze tekst van muziek heeft voorzien, zie http://virgil.org/supplementa/vegio-latin.htm ...
Ik hou van lezen, en sinds enige tijd ook van schrijven, maar ben geen kind aan huis in de Latijnse Bieb. Mijn filosofie, ooit eens aangetroffen op een bierviltje, van Jan Boerstoel uit: Drinken doet een beetje zeer (1983) hangt ingelijst in onze woonkamer:
Ik ken het klappen van de zweep,
Ik ken de regels van het spel,
Ik ken de zin van het bestaan,
Maar als ik drink dan gaat het wel.
Zo kan het dus bestaan dat ik met een glaasje rosé rechts en de ingelijste filosofie links, met Maarten beland in de oudheid. En met Maarten was ik ook al beland in het World Forum Theater in Den Haag.
Lieve Maarten,
Ik zou met alle plezier een Latijnse bedank-Blog voor je hebben geschreven. Helaas, mijn opvoeding is gestopt bij Carpe Diem en Luctor et Emergo. Nee, toch niet. Hoe het zo kwam weet ik niet meer precies. Ongeveer 2 jaar geleden, na de kennismaking met Ça Ira, stuitte ik op een Latijnse tekst: Verbum Sapienti Sat. Belandde ik daarna op Google bij de schrijver Frans Collignon en zijn boek ‘Mijn dood en ik’. Helaas, ik mag niets uit deze uitgave openbaar maken, staat voorin, maar ik mag je wel schrijven wat hij daarvoor zelf in het boekje schreef: “Onverwachte Ontmoetingen zijn Waardevolle Ontmoetingen”.
Zo is het. Zo is het met jou en mij gegaan. Je bent onverwacht in mijn leven met ‘Ça Ira’ binnen gewandeld. Ik was als de dood voor een regisseur bij Ça Ira, mag je best weten. Na de uitvoering in Poznan zaten Karin en ik op één lijn: dàt nóóit! Geen slingerend kruis, geen paarden op het podium, geen vliegende Voice of Liberty en vooral géén onthoofding bij onze uitvoering van Ça Ira. Er zijn grenzen.
Maar, gelukkig was Vanessa er ook. Tijdens de meeting in het WFT op 21 december 2007 vertelde ze ons, een regisseur op het oog te hebben en daarmee op korte termijn contact te zullen leggen. Dat was jij. Op 10 januari 2008 schreef Vanessa: Maarten lijkt me een uitermate geschikte figuur om de regie van Ça Ira op zich te nemen. Ik heb hem zo'n beetje uitgelegd wat de bedoeling is, en ik denk dat hij heel goed snapt wat er moet gebeuren.
Me dunkt, als je van Latijn kaas hebt gegeten, snap je ook wat er moet gebeuren met de West-Europese première van de opera Ça Ira van Roger Waters: Carpe Diem. Dat wisten we toen met z’n allen nog niet: Luctor et Emergo. Ik kwam naar Huizen, trof je aan met je pasgeboren dochter over je schouder en voelde direct dat jij snapte wat er moest gebeuren met Ça Ira.
Dat je lumineuze idee, op het podium een circuspiste te bouwen, niet haalbaar bleek, was voor ons allemaal een teleurstelling, maar zeker voor jou. Je had weliswaar nog veel blanco blaadjes in je notitieboek, maar toch. Dat je meedogenloze oordeel over het gebruik van de foto’s van Mark Holthusen leidde tot die eigentijdse, humoristische animaties van Joost, nam ik je eerst niet in dank af, maar toch. Dat er hoe dan ook een regisseur nodig was om Ça Ira in Holland vorm te geven, hield me uit mijn slaap, maar toch.
De onverwachte ontmoeting met jou, met je ongelooflijk creatieve ideeën, met je humor, met je zorg, met jou, Maarten, was, is en blijft één van de meest waardevolle ontmoetingen in mijn leven. Je hebt mijn droom op een fantàstische manier vorm gegeven. Dat overvolle podium in het World Forum Theater zag er op 5 mei 2008 mede door jou denken en doen, gewèldig uit. Alles paste, alles kwam bij elkaar. Met de vormgeving van Ça Ira for War Child kan niemand meer om jouw visitekaartje heen.
Ik prijs me gelukkig dat Vanessa je kende. Dat je met het AT op één lijn kwam en bleef, tot het einde van Ça Ira in Nederland. Verbum Sapienti Sat: A word to the wise is sufficient. Aan één woord had je genoeg. Met drie symbolen gaf je onnavolgbaar vorm aan Ça Ira. ‘Pluk de dag’ en ‘Worstel en Kom Boven’ gelden even zozeer voor diezelfde productie. Drie xxx zijn aan jou niet besteed. Toch sluit ik Ça Ira for War Child voor jou ook af met: ontzettend bedankt, èn
XXX, met hoofdletter X!
Joke
Prachtige taal, hè. De taal van Maarten. Regisseur Maarten Vonk. Op zijn site gaat het over scenario ~ regie ~ spel ~ lichtvormgeving. Dat begrijp ik. Oculis micat ignis niet, dat moet ik opzoeken. En waar ik dan beland: in de Latijnse Bieb, bladzijde 303 van het boek AENEIDOS van P. Vergili (da’s een schrijver). Hé, en er is, als ik het goed heb gelezen, ook een componist geweest die deze tekst van muziek heeft voorzien, zie http://virgil.org/supplementa/vegio-latin.htm ...
Ik hou van lezen, en sinds enige tijd ook van schrijven, maar ben geen kind aan huis in de Latijnse Bieb. Mijn filosofie, ooit eens aangetroffen op een bierviltje, van Jan Boerstoel uit: Drinken doet een beetje zeer (1983) hangt ingelijst in onze woonkamer:
Ik ken het klappen van de zweep,
Ik ken de regels van het spel,
Ik ken de zin van het bestaan,
Maar als ik drink dan gaat het wel.
Zo kan het dus bestaan dat ik met een glaasje rosé rechts en de ingelijste filosofie links, met Maarten beland in de oudheid. En met Maarten was ik ook al beland in het World Forum Theater in Den Haag.
Lieve Maarten,
Ik zou met alle plezier een Latijnse bedank-Blog voor je hebben geschreven. Helaas, mijn opvoeding is gestopt bij Carpe Diem en Luctor et Emergo. Nee, toch niet. Hoe het zo kwam weet ik niet meer precies. Ongeveer 2 jaar geleden, na de kennismaking met Ça Ira, stuitte ik op een Latijnse tekst: Verbum Sapienti Sat. Belandde ik daarna op Google bij de schrijver Frans Collignon en zijn boek ‘Mijn dood en ik’. Helaas, ik mag niets uit deze uitgave openbaar maken, staat voorin, maar ik mag je wel schrijven wat hij daarvoor zelf in het boekje schreef: “Onverwachte Ontmoetingen zijn Waardevolle Ontmoetingen”.
Zo is het. Zo is het met jou en mij gegaan. Je bent onverwacht in mijn leven met ‘Ça Ira’ binnen gewandeld. Ik was als de dood voor een regisseur bij Ça Ira, mag je best weten. Na de uitvoering in Poznan zaten Karin en ik op één lijn: dàt nóóit! Geen slingerend kruis, geen paarden op het podium, geen vliegende Voice of Liberty en vooral géén onthoofding bij onze uitvoering van Ça Ira. Er zijn grenzen.
Maar, gelukkig was Vanessa er ook. Tijdens de meeting in het WFT op 21 december 2007 vertelde ze ons, een regisseur op het oog te hebben en daarmee op korte termijn contact te zullen leggen. Dat was jij. Op 10 januari 2008 schreef Vanessa: Maarten lijkt me een uitermate geschikte figuur om de regie van Ça Ira op zich te nemen. Ik heb hem zo'n beetje uitgelegd wat de bedoeling is, en ik denk dat hij heel goed snapt wat er moet gebeuren.
Me dunkt, als je van Latijn kaas hebt gegeten, snap je ook wat er moet gebeuren met de West-Europese première van de opera Ça Ira van Roger Waters: Carpe Diem. Dat wisten we toen met z’n allen nog niet: Luctor et Emergo. Ik kwam naar Huizen, trof je aan met je pasgeboren dochter over je schouder en voelde direct dat jij snapte wat er moest gebeuren met Ça Ira.
Dat je lumineuze idee, op het podium een circuspiste te bouwen, niet haalbaar bleek, was voor ons allemaal een teleurstelling, maar zeker voor jou. Je had weliswaar nog veel blanco blaadjes in je notitieboek, maar toch. Dat je meedogenloze oordeel over het gebruik van de foto’s van Mark Holthusen leidde tot die eigentijdse, humoristische animaties van Joost, nam ik je eerst niet in dank af, maar toch. Dat er hoe dan ook een regisseur nodig was om Ça Ira in Holland vorm te geven, hield me uit mijn slaap, maar toch.
De onverwachte ontmoeting met jou, met je ongelooflijk creatieve ideeën, met je humor, met je zorg, met jou, Maarten, was, is en blijft één van de meest waardevolle ontmoetingen in mijn leven. Je hebt mijn droom op een fantàstische manier vorm gegeven. Dat overvolle podium in het World Forum Theater zag er op 5 mei 2008 mede door jou denken en doen, gewèldig uit. Alles paste, alles kwam bij elkaar. Met de vormgeving van Ça Ira for War Child kan niemand meer om jouw visitekaartje heen.
Ik prijs me gelukkig dat Vanessa je kende. Dat je met het AT op één lijn kwam en bleef, tot het einde van Ça Ira in Nederland. Verbum Sapienti Sat: A word to the wise is sufficient. Aan één woord had je genoeg. Met drie symbolen gaf je onnavolgbaar vorm aan Ça Ira. ‘Pluk de dag’ en ‘Worstel en Kom Boven’ gelden even zozeer voor diezelfde productie. Drie xxx zijn aan jou niet besteed. Toch sluit ik Ça Ira for War Child voor jou ook af met: ontzettend bedankt, èn
XXX, met hoofdletter X!
Joke
Gastenboek gesloten?
Wat een lieve reactie, dank! Nou, jullie mogen best weten dat ik ernaar uitkijk dat ook de laatste Blogs op papier staan, Aad en Trees ... jullie namen hebben er tenslotte nog niet boven gestaan. In hoofdletters : FANS :-) Gek vak, hoor, schrijven. Geen inspiratie en je kunt het wel vergeten. Wel inspiratie? Soms midden in de nacht! Blij dat jullie via info@ een reactie hebben achtergelaten. Het Gastenboek Ça Ira for War Child komt op enig moment wel weer in de lucht! Tot gauw ziens in Assen of elders X
dinsdag 27 mei 2008
Rob Vermeulen's 'Ça Ira!'
Rob Vermeulen! En Ça Ira mèt uitroepteken!
Lieve Rob,
Ik heb me laten vertellen dat hoe vaker je naam (in verband met …) op internet wordt gezet, Google je in dat verband vanzelf bovenaan zet. Bovenaan? Ja, je naam nog nooit ingetypt in Google? Ik die van jou wel. Maar je komt niet met Ça Ira bovenaan te staan. Daar ga ik wat aan veranderen. Kijk, dat je 6 koren dirigeert, zal iedereen inmiddels toch wel weten. Kom ik straks nog even op terug. Dat je nòg een West-Europese première op je naam hebt staan door als eerste het Concert voor Koor van Alfred Schnittke uit te voeren, zal iedereen die zich in beetje in dè dirigent van Ça Ira in Nederland heeft verdiept, toch ook wel weten.
Maar dat je niet op de eerste plaats door Google wordt genoemd met de West-Europese première van de opera van Roger Waters ‘Ça Ira. There is Hope’, staat me helemaal niet aan. Kwestie van daar dus eens iets over schrijven. Over Rob Vermeulen. Niet Rob Vermeulen, de schilder, niet Rob Vermeulen, de voice-over. Niet Rob Vermeulen de freelance-nieuwslezer, niet Rob Vermeulen de belastingadviseur, niet Rob Vermeulen de rolskileraar, de manager, regisseur, eigenaar van een Tweewielercentrum of een ontwerpburo, nee, Rob Vermeulen, de dirigent. Dirigent van het Nederlands Concertkoor, het Bachkoor Holland, het Bachkoor Nijmegen, het Projectkoor Utrecht, het Oostnederlands Kamerkoor en Kamerkoor Musica Vocale. Rob Vermeulen, docent Koordirectie aan de Hogeschool voor de Kunsten in Arnhem en Utrecht en tenslotte Rob Vermeulen, dirigent van het Projectorkest Utrecht.
“Daar zullen jullie nog een hele kluif aan hebben”, zei Roger Waters bij het overhandigen van de partituren van Ça Ira. Zo, hier zal Google nog een hele kluif aan hebben, net zoals jij een hele kluif hebt gehad aan Ça Ira!
Vandaag, dinsdag 27 mei 2008, viel je nota voor Ça Ira for War Child 5 mei 2008 op de mat; 5 mei lijkt een eeuwigheid terug. “Alles is anders aan dit project, Rob” … ik hoor het mezelf tijdens ons eerste telefoongesprek nog zeggen. Verbouwereerd, omdat jij, als eerste, aan me vroeg of ik enig idee had van koren, solisten, dirigenten en opera’s dirigeren. Volop in de slag met het aantrekken hiervan, stuitte ik ineens op een kritische man, die me vanuit zijn vakgebied met hoofdletter V vragen stelde over de uitvoering, oftewel, het nivo van de uitvoering. Hebben we die gedenkwaardige dag ruim een uur met elkaar gesproken over orkest zus of zo, solist zus of zo, koor zus of zo, dirigent zus of zo. Aan het einde van het gesprek wist ik precies wat ik aan je had. Nog zou kunnen hebben, misschien ... en vroeg ik zomaar vanuit het niets: “Oké, en als ik jou nu eens vraag of je Ça Ira wilt dirigeren?” Há, lieve lezers, toen was het even stil aan de andere kant van de lijn en hield ik mijn adem in. Maar het verlossende ‘Daar wil ik wel over nadenken’ kwam. En na het beëindigen van ons gesprek heb ik 10 minuten nog steeds verbouwereerd om de immense omslag van mijn plannen met Ça Ira, naar buiten zitten kijken.
Rob Vermeulen, dirigent, woont in Arnhem, gaat Ça Ira dirigeren! Vast en zeker. Maandag 16 juli 2007, snikhete dag, ben ik met de partituren naar Arnhem gereden, heb die onmogelijke boeken bij de benedenbuurvrouw afgegeven … en dat was dat. Dat was het begin.
Door jou de partituur te geven en Ça Ira aan je over te dragen, is Ça Ira uiteindelijk geworden tot wat het was. Nee, tot wat het ìs. De West-Europese première van dè opera van Roger Waters’ ‘Ça Ira’.
Ja, Rob, je leest het goed, jij bent in deze mail het onderwerp! We hebben net met elkaar gesproken, jij ergens in Nederland langs de weg met een gsm, ik in Drenthe in een caravan, niet optimaal, maar hèt bericht is binnen! Je hebt geen nee tegen Ça Ira gezegd. En alleen daarom al ben ik zo blij ... weet je, het komt wel goed. Natuurlijk, er zijn nog veel vragen: wordt het de Doelen of het World Forum. Kan het Projectorkest Utrecht zich vinden in je principe-uitspraak Ça Ira op het programma te willen zetten (vast wel ...!). Hoe zit dat met die tape met geluidseffecten (laat maar aan Will Jan van Peak Audio over, heeft ie bar veel verstand van) en nog veel meer …..
... schreef ik in de mail na ook jou ‘Ja’. Dat het Projectorkest Utrecht er niet voor koos verder te gaan, speet ons beiden zeer. De keuze voor het World Forum baarde je zorgen, gezien je ervaring op het gebied van problemen die versterking met zich brengen. Je wilde Karin ten Cate graag een keer horen zingen. Je voorzag op allerlei plekken in de partituur problemen met de rolwisselingen en drong erop aan daar goed over na te denken. Je dacht mee waar het de kooropstelling van zoveel zangers betrof en boog net als de andere Artistiekelingen mee met de mogelijkheden en vooral de onmogelijkheden.
Ik heb je in al die tijd geen onvertogen woord horen zeggen. En ik durf hardop te zeggen dat jij, door je grote vakkundigheid op het gebied van muziek in al zijn facetten, zowel vocaal als instrumentaal, en je grote muzikaliteit, Ça Ira zeer geloofwaardig hebt neergezet.
Ik heb je zien werken met het Tilburgs Begeleidingsorkest. Heb je horen mopperen op het Nederlands Concertkoor. En tot op het laatste moment hebben we kunnen zien en horen dat je wàt je wilde horen, uit het orkest en de zangers te horen kreeg. En hebben we allemaal kunnen genieten van … van Rob Vermeulen! De dirigent die in Den Haag ruim 200 musici op het puntje van de stoelen en banken onder controle had. Je wist het. Je vertelde me tijdens het laatste overleg in Utrecht dat ik niet bang hoefde te zijn, dat het fout zou gaan. En je vertelde over indrukwekkende reddingen, waar het wèl spaak liep en je het orkest en de solisten weer op één spoor kreeg.
Je hebt alles op alles gezet om na je concertweek in Duitsland op tijd terug te zijn voor de generale repetitie. Dresden – Den Haag 4 mei, daarna op de bok. Die onhandige partituren heb je zelf omgetoverd tot hanteerbare delen I, II en III. Wat heb ook jij een ‘hele kluif’ gehad aan Ça Ira!
Op de site van een van je koren las ik:
Het is een voorrecht om te werken met deze gepassioneerde inspirerende dirigent. Die een directe en expressieve aanpak vraagt van de tekst waarvoor de muziek geschreven is, in zijn betekenis en de wijze waarop dit muzikaal is verbeeld. De aandacht voor wat de componist met zijn muziek heeft willen zeggen, maakt concerten van Rob Vermeulen altijd bijzonder boeiend en zorgt voor enthousiaste reacties van het publiek.
Geen woord teveel. Er komen er twee bij: ‘Ça Ira’. Toen die laatste woorden aan het einde van de opera klonken en jij nog met je armen in de lucht stond, stond het publiek al in de zaal en barstte het applaus los. Mijn eerste gedachte was: “Het is gelukt. Het is jou gelukt, Rob Vermeulen!” De eerste concertante uitvoering van Roger Waters’ opera heb jij op je naam staan. En niemand anders! Rob Vermeulen? Type zijn naam maar in. Als het even meezit, sta je met Ça Ira bovenaan. Net als voor ons allemaal!
XXX
Lieve Rob,
Ik heb me laten vertellen dat hoe vaker je naam (in verband met …) op internet wordt gezet, Google je in dat verband vanzelf bovenaan zet. Bovenaan? Ja, je naam nog nooit ingetypt in Google? Ik die van jou wel. Maar je komt niet met Ça Ira bovenaan te staan. Daar ga ik wat aan veranderen. Kijk, dat je 6 koren dirigeert, zal iedereen inmiddels toch wel weten. Kom ik straks nog even op terug. Dat je nòg een West-Europese première op je naam hebt staan door als eerste het Concert voor Koor van Alfred Schnittke uit te voeren, zal iedereen die zich in beetje in dè dirigent van Ça Ira in Nederland heeft verdiept, toch ook wel weten.
Maar dat je niet op de eerste plaats door Google wordt genoemd met de West-Europese première van de opera van Roger Waters ‘Ça Ira. There is Hope’, staat me helemaal niet aan. Kwestie van daar dus eens iets over schrijven. Over Rob Vermeulen. Niet Rob Vermeulen, de schilder, niet Rob Vermeulen, de voice-over. Niet Rob Vermeulen de freelance-nieuwslezer, niet Rob Vermeulen de belastingadviseur, niet Rob Vermeulen de rolskileraar, de manager, regisseur, eigenaar van een Tweewielercentrum of een ontwerpburo, nee, Rob Vermeulen, de dirigent. Dirigent van het Nederlands Concertkoor, het Bachkoor Holland, het Bachkoor Nijmegen, het Projectkoor Utrecht, het Oostnederlands Kamerkoor en Kamerkoor Musica Vocale. Rob Vermeulen, docent Koordirectie aan de Hogeschool voor de Kunsten in Arnhem en Utrecht en tenslotte Rob Vermeulen, dirigent van het Projectorkest Utrecht.
“Daar zullen jullie nog een hele kluif aan hebben”, zei Roger Waters bij het overhandigen van de partituren van Ça Ira. Zo, hier zal Google nog een hele kluif aan hebben, net zoals jij een hele kluif hebt gehad aan Ça Ira!
Vandaag, dinsdag 27 mei 2008, viel je nota voor Ça Ira for War Child 5 mei 2008 op de mat; 5 mei lijkt een eeuwigheid terug. “Alles is anders aan dit project, Rob” … ik hoor het mezelf tijdens ons eerste telefoongesprek nog zeggen. Verbouwereerd, omdat jij, als eerste, aan me vroeg of ik enig idee had van koren, solisten, dirigenten en opera’s dirigeren. Volop in de slag met het aantrekken hiervan, stuitte ik ineens op een kritische man, die me vanuit zijn vakgebied met hoofdletter V vragen stelde over de uitvoering, oftewel, het nivo van de uitvoering. Hebben we die gedenkwaardige dag ruim een uur met elkaar gesproken over orkest zus of zo, solist zus of zo, koor zus of zo, dirigent zus of zo. Aan het einde van het gesprek wist ik precies wat ik aan je had. Nog zou kunnen hebben, misschien ... en vroeg ik zomaar vanuit het niets: “Oké, en als ik jou nu eens vraag of je Ça Ira wilt dirigeren?” Há, lieve lezers, toen was het even stil aan de andere kant van de lijn en hield ik mijn adem in. Maar het verlossende ‘Daar wil ik wel over nadenken’ kwam. En na het beëindigen van ons gesprek heb ik 10 minuten nog steeds verbouwereerd om de immense omslag van mijn plannen met Ça Ira, naar buiten zitten kijken.
Rob Vermeulen, dirigent, woont in Arnhem, gaat Ça Ira dirigeren! Vast en zeker. Maandag 16 juli 2007, snikhete dag, ben ik met de partituren naar Arnhem gereden, heb die onmogelijke boeken bij de benedenbuurvrouw afgegeven … en dat was dat. Dat was het begin.
Door jou de partituur te geven en Ça Ira aan je over te dragen, is Ça Ira uiteindelijk geworden tot wat het was. Nee, tot wat het ìs. De West-Europese première van dè opera van Roger Waters’ ‘Ça Ira’.
Ja, Rob, je leest het goed, jij bent in deze mail het onderwerp! We hebben net met elkaar gesproken, jij ergens in Nederland langs de weg met een gsm, ik in Drenthe in een caravan, niet optimaal, maar hèt bericht is binnen! Je hebt geen nee tegen Ça Ira gezegd. En alleen daarom al ben ik zo blij ... weet je, het komt wel goed. Natuurlijk, er zijn nog veel vragen: wordt het de Doelen of het World Forum. Kan het Projectorkest Utrecht zich vinden in je principe-uitspraak Ça Ira op het programma te willen zetten (vast wel ...!). Hoe zit dat met die tape met geluidseffecten (laat maar aan Will Jan van Peak Audio over, heeft ie bar veel verstand van) en nog veel meer …..
... schreef ik in de mail na ook jou ‘Ja’. Dat het Projectorkest Utrecht er niet voor koos verder te gaan, speet ons beiden zeer. De keuze voor het World Forum baarde je zorgen, gezien je ervaring op het gebied van problemen die versterking met zich brengen. Je wilde Karin ten Cate graag een keer horen zingen. Je voorzag op allerlei plekken in de partituur problemen met de rolwisselingen en drong erop aan daar goed over na te denken. Je dacht mee waar het de kooropstelling van zoveel zangers betrof en boog net als de andere Artistiekelingen mee met de mogelijkheden en vooral de onmogelijkheden.
Ik heb je in al die tijd geen onvertogen woord horen zeggen. En ik durf hardop te zeggen dat jij, door je grote vakkundigheid op het gebied van muziek in al zijn facetten, zowel vocaal als instrumentaal, en je grote muzikaliteit, Ça Ira zeer geloofwaardig hebt neergezet.
Ik heb je zien werken met het Tilburgs Begeleidingsorkest. Heb je horen mopperen op het Nederlands Concertkoor. En tot op het laatste moment hebben we kunnen zien en horen dat je wàt je wilde horen, uit het orkest en de zangers te horen kreeg. En hebben we allemaal kunnen genieten van … van Rob Vermeulen! De dirigent die in Den Haag ruim 200 musici op het puntje van de stoelen en banken onder controle had. Je wist het. Je vertelde me tijdens het laatste overleg in Utrecht dat ik niet bang hoefde te zijn, dat het fout zou gaan. En je vertelde over indrukwekkende reddingen, waar het wèl spaak liep en je het orkest en de solisten weer op één spoor kreeg.
Je hebt alles op alles gezet om na je concertweek in Duitsland op tijd terug te zijn voor de generale repetitie. Dresden – Den Haag 4 mei, daarna op de bok. Die onhandige partituren heb je zelf omgetoverd tot hanteerbare delen I, II en III. Wat heb ook jij een ‘hele kluif’ gehad aan Ça Ira!
Op de site van een van je koren las ik:
Het is een voorrecht om te werken met deze gepassioneerde inspirerende dirigent. Die een directe en expressieve aanpak vraagt van de tekst waarvoor de muziek geschreven is, in zijn betekenis en de wijze waarop dit muzikaal is verbeeld. De aandacht voor wat de componist met zijn muziek heeft willen zeggen, maakt concerten van Rob Vermeulen altijd bijzonder boeiend en zorgt voor enthousiaste reacties van het publiek.
Geen woord teveel. Er komen er twee bij: ‘Ça Ira’. Toen die laatste woorden aan het einde van de opera klonken en jij nog met je armen in de lucht stond, stond het publiek al in de zaal en barstte het applaus los. Mijn eerste gedachte was: “Het is gelukt. Het is jou gelukt, Rob Vermeulen!” De eerste concertante uitvoering van Roger Waters’ opera heb jij op je naam staan. En niemand anders! Rob Vermeulen? Type zijn naam maar in. Als het even meezit, sta je met Ça Ira bovenaan. Net als voor ons allemaal!
XXX
zaterdag 24 mei 2008
De Kickers
We sing of what we want!
Kennen jullie Bobby McFerrin? Stemkunstenaar Bobby McFerrin?
Terwijl ik dit stukje ‘Lieve ...’ type, zingt Bobby door de speakers van m’n PC, met Bang!Zoom van zijn gelijknamige CD. Thanks to Hans. Ik heb zomaar het idee dat Hans liefhebber is van ‘stemmen’ … niet van stemmen, da’s een hoop gedoe voordat het concert begint, nee, Hans is vast liefhebber van de menselijke stem. En wat je daarmee allemaal kunt uithalen. Karin ten Cate kan uithalen, nou, Bobby McFerrin kan dat ook.
Jarenlang heb ik CD’s verzameld van zangeressen. Van Tina Turner, tot Tracey Chapman, van … ohh, had ik dat nu maar opgeschreven. Op 10 maart 1997, is mijn volledige collectie CD’s van zangeressen en de rest verdwenen in een vuilniszak van een of andere boef, die het nodig vond bij mij in te breken. Die er behoefte aan had er met m’n colletie CD’s vandoor te gaan. Gek hè, dat ik mijn leven lang die datum niet zal vergeten. De meest unieke CD die daarmee uit mijn leven verdween was een CD van Piet van Egmond. Wie? Piet van Egmond! Organist Piet van Egmond, waar mijn vader en ik iedere woensdag, tijdens de warme maaltijd onder de middag, naar luisterden. Ssssst!
Hemel en aarde kwamen tijdens zijn orgelspel bij elkaar. Stormen, kabbelende golven, als geen ander wist Piet van Egmond in zijn ‘naspel’ het thema van de preek van de dominee tot klinken te brengen. Wist die boef veel ...?!
Nee, mijn zo geliefde CD werd beluisterd, bij hèm thuis! En in één moeite door nam hij gelijk al ‘mijn zangeressen’ mee. TIP: leggen jullie een lijstje aan van de CD’s die jullie verzamelen? Heb ik niet gedaan! “Ja mevrouw, u kunt wel zeggen dat het er zoveel waren, maar u kunt wel meer zeggen!” Zo gaat dat bij verzekeringsjongens, die geen idee hebben van de liefde voor de menselijke stem. Een lijstje! Just listen to: Keri Noble, Gloria Estefan, Dido, Lara Fabian, Cecilia Bartoli, Donna Lewis, Trijntje Oosterhuis, Diana Ross, Whitney Houston, Celine Dion, Natasha St-Pier, Anne Sofie von Otter, Enya, Oleta Adams, Anita Baker, Laura Fygi, Barbara Dickson, Alison Moyet, Carly Simon en Patty Griffin … weer eens wat anders dan Eros Ramazzotti en Andrea Bocceli. Van het geld dat ik terug kreeg dankzij een verzekering (schijntje van wat die stemmen hadden gekost), heb ik toen maar een auto’tje gekocht en ben opnieuw begonnen met verzamelen. He-/and She-album aangeschaft en daarmee zonk de moed me in de schoenen.
Op 3 mei, na de inbraak, werd Veerle geboren en kon ik overschakelen op K3, Beertje Pippeloentje, Zingen rond de kerstboom, Dikkertje Dap en andere Kleuterdeuntjes. Met Annie M.G. Schmidt belandde ik in een nieuw tijdperk met Oud Hollandse Kinder-/ en Sinterklaasliedjes, Kinderen voor Kinderen 1 tot en met 12, ‘Wild Geraas’ van Jochem van Gelder, Oya Lélé, Bubbles en Sesamstraat.
10 jaar later zingt Veerle mee in ‘Ça Ira for War Child’, met Kinderkoor 'de Kickers' en is de cirkel rond.
Lieve Kickers,
Ça Ira in Purmerend! Het heeft zo moeten zijn. ‘There is Hope’ voor een Langedijks Kinderkoor, zat er niet in. Veranderde na de zomervakantie van 2007 in jullie deelname aan dit pràchtige evenement. Veerle en ik zijn vanaf het moment dat jullie dirigent, Jan Maarten Koeman en ik over ‘Ça Ira for War Child’ spraken, hartelijk ontvangen in Muziekschool Waterland. Nee, meer dan dat. We werden opgenomen in ‘de Kickers’. Met elkaar, zongen we op een heel plezierige manier, al die losse stukjes tekst en noten aan elkaar, dwars door de opera heen. Waar het begon met Acte I, II en III in rood-wit-blauwe mappen voor het Nederlands Concertkoor, kregen jullie dezelfde mappen uitgereikt. Luisterden jullie naar “Teacher, leave us kids alone”van Pink Floyd. Luisterden jullie naar de aanwijzingen van Jan Maarten. Zongen jullie voluit “We sing of what we want, Re – pu!” en zwegen jullie in alle talen na het fatale schot op “-blique”, in één woord gewèldig!
Lieve Jan Maarten,
Je hebt een pràchtig koor! 6 x in je handen klappen en je hebt alle aandacht. Veerle en ik zijn door jou, door jouw kikkers, vanaf de eerste repetitie meer dan hartelijk ontvangen. Twee vreemde eenden in de bijt … niets van gemerkt, geen gekwaak gehoord. Waar Veerle nog terughoudend vroeg of er misschien een ander meisje was die de aan haar toegezegde solo beter, mooier kon zingen, gaven jij en de kinderen haar alle ruimte de rol van ‘prinses’ te zingen. Verdeelde je met strakke hand de andere soli: Tijs Honest Bird, Thomas Altar Boy, King, Queen, Courtisan, Dauphin … “We sing of what we want” is door de Kickers onder jouw leiding uitgegroeid tot een volwaardig Kinderkoor Ça Ira in Holland. Ça Ira in Purmerend!
Na Bevrijdingsdag 5 mei 2008 is maandagavond-geen-repetitie-in-Purmerend best stil geworden. Veerle en ik zingen nog dagelijks: “But we are not rats” en “But we are not dogs” en fluisteren elkaar voor het slapen gaan toe: “’Til every bird has had enough, every bird, every bird, will go to the ball”.
En dan lachen we en denken terug aan ‘de Kickers’. En aan jou. ‘Ça Ira for War Child’ zit erop. Ook voor ‘de Kickers’. En voor ons, mèt ‘de Kickers’, mèt jou.
Weet je, eigenlijk kan er geen zanger/zangeres op tegen zingende kinderen.
Ik denk zomaar dat jij en ik daarbij hetzelfde voelen. Liefde voor ‘stemmen’ begint daar, waar kinderen zich laten horen. Waar kinderen zich laten zien. H E L P W A R C H I L D O O R L O G U I T E E N K I N D T E H A L E N op de (te kleine) t-shirts van ‘de Kickers’ is gezien en gehoord! Ik ben je onzettend dankbaar voor je onvoorwaardelijke inzet. Het zal niemand zijn opgevallen dat je tijdens het concert vóór 'de Kickers' zat, om al dat gespring dwars door de opera heen, in goede banen te leiden. Je zat daar ook, op 26 april, tijdens de repetitie in Tilburg. Je zat daar ook tijdens de generale repetitie op 4 mei.
Ik beloof je, als ik de kans krijg, haal ik je vóór 'de Kickers' vandaan en zet je hierna vol in ‘the limelights’. ‘Diamonds and pearls’ zijn aan jou niet besteed. Ik denk zomaar dat jij en ik daarbij hetzelfde voelen.
Ik heb het hiervoor al geschreven en doe dit nu weer. De Kickers en jij verdienen een Ceremonie Protocollair, in het volle licht. Het doorgeven van de aan flarden geschoten vlag en het overhandigen van een cheque aan War Child, om te helpen bij oorlog. Om te helpen als kinderen niet meer kunnen zingen.
“We sing of what we want!” Ça Ira in Purmerend, Den Haag ... Just if, gaan ‘de Kickers’ mee op tournee!
XXX
Kennen jullie Bobby McFerrin? Stemkunstenaar Bobby McFerrin?
Terwijl ik dit stukje ‘Lieve ...’ type, zingt Bobby door de speakers van m’n PC, met Bang!Zoom van zijn gelijknamige CD. Thanks to Hans. Ik heb zomaar het idee dat Hans liefhebber is van ‘stemmen’ … niet van stemmen, da’s een hoop gedoe voordat het concert begint, nee, Hans is vast liefhebber van de menselijke stem. En wat je daarmee allemaal kunt uithalen. Karin ten Cate kan uithalen, nou, Bobby McFerrin kan dat ook.
Jarenlang heb ik CD’s verzameld van zangeressen. Van Tina Turner, tot Tracey Chapman, van … ohh, had ik dat nu maar opgeschreven. Op 10 maart 1997, is mijn volledige collectie CD’s van zangeressen en de rest verdwenen in een vuilniszak van een of andere boef, die het nodig vond bij mij in te breken. Die er behoefte aan had er met m’n colletie CD’s vandoor te gaan. Gek hè, dat ik mijn leven lang die datum niet zal vergeten. De meest unieke CD die daarmee uit mijn leven verdween was een CD van Piet van Egmond. Wie? Piet van Egmond! Organist Piet van Egmond, waar mijn vader en ik iedere woensdag, tijdens de warme maaltijd onder de middag, naar luisterden. Ssssst!
Hemel en aarde kwamen tijdens zijn orgelspel bij elkaar. Stormen, kabbelende golven, als geen ander wist Piet van Egmond in zijn ‘naspel’ het thema van de preek van de dominee tot klinken te brengen. Wist die boef veel ...?!
Nee, mijn zo geliefde CD werd beluisterd, bij hèm thuis! En in één moeite door nam hij gelijk al ‘mijn zangeressen’ mee. TIP: leggen jullie een lijstje aan van de CD’s die jullie verzamelen? Heb ik niet gedaan! “Ja mevrouw, u kunt wel zeggen dat het er zoveel waren, maar u kunt wel meer zeggen!” Zo gaat dat bij verzekeringsjongens, die geen idee hebben van de liefde voor de menselijke stem. Een lijstje! Just listen to: Keri Noble, Gloria Estefan, Dido, Lara Fabian, Cecilia Bartoli, Donna Lewis, Trijntje Oosterhuis, Diana Ross, Whitney Houston, Celine Dion, Natasha St-Pier, Anne Sofie von Otter, Enya, Oleta Adams, Anita Baker, Laura Fygi, Barbara Dickson, Alison Moyet, Carly Simon en Patty Griffin … weer eens wat anders dan Eros Ramazzotti en Andrea Bocceli. Van het geld dat ik terug kreeg dankzij een verzekering (schijntje van wat die stemmen hadden gekost), heb ik toen maar een auto’tje gekocht en ben opnieuw begonnen met verzamelen. He-/and She-album aangeschaft en daarmee zonk de moed me in de schoenen.
Op 3 mei, na de inbraak, werd Veerle geboren en kon ik overschakelen op K3, Beertje Pippeloentje, Zingen rond de kerstboom, Dikkertje Dap en andere Kleuterdeuntjes. Met Annie M.G. Schmidt belandde ik in een nieuw tijdperk met Oud Hollandse Kinder-/ en Sinterklaasliedjes, Kinderen voor Kinderen 1 tot en met 12, ‘Wild Geraas’ van Jochem van Gelder, Oya Lélé, Bubbles en Sesamstraat.
10 jaar later zingt Veerle mee in ‘Ça Ira for War Child’, met Kinderkoor 'de Kickers' en is de cirkel rond.
Lieve Kickers,
Ça Ira in Purmerend! Het heeft zo moeten zijn. ‘There is Hope’ voor een Langedijks Kinderkoor, zat er niet in. Veranderde na de zomervakantie van 2007 in jullie deelname aan dit pràchtige evenement. Veerle en ik zijn vanaf het moment dat jullie dirigent, Jan Maarten Koeman en ik over ‘Ça Ira for War Child’ spraken, hartelijk ontvangen in Muziekschool Waterland. Nee, meer dan dat. We werden opgenomen in ‘de Kickers’. Met elkaar, zongen we op een heel plezierige manier, al die losse stukjes tekst en noten aan elkaar, dwars door de opera heen. Waar het begon met Acte I, II en III in rood-wit-blauwe mappen voor het Nederlands Concertkoor, kregen jullie dezelfde mappen uitgereikt. Luisterden jullie naar “Teacher, leave us kids alone”van Pink Floyd. Luisterden jullie naar de aanwijzingen van Jan Maarten. Zongen jullie voluit “We sing of what we want, Re – pu!” en zwegen jullie in alle talen na het fatale schot op “-blique”, in één woord gewèldig!
Lieve Jan Maarten,
Je hebt een pràchtig koor! 6 x in je handen klappen en je hebt alle aandacht. Veerle en ik zijn door jou, door jouw kikkers, vanaf de eerste repetitie meer dan hartelijk ontvangen. Twee vreemde eenden in de bijt … niets van gemerkt, geen gekwaak gehoord. Waar Veerle nog terughoudend vroeg of er misschien een ander meisje was die de aan haar toegezegde solo beter, mooier kon zingen, gaven jij en de kinderen haar alle ruimte de rol van ‘prinses’ te zingen. Verdeelde je met strakke hand de andere soli: Tijs Honest Bird, Thomas Altar Boy, King, Queen, Courtisan, Dauphin … “We sing of what we want” is door de Kickers onder jouw leiding uitgegroeid tot een volwaardig Kinderkoor Ça Ira in Holland. Ça Ira in Purmerend!
Na Bevrijdingsdag 5 mei 2008 is maandagavond-geen-repetitie-in-Purmerend best stil geworden. Veerle en ik zingen nog dagelijks: “But we are not rats” en “But we are not dogs” en fluisteren elkaar voor het slapen gaan toe: “’Til every bird has had enough, every bird, every bird, will go to the ball”.
En dan lachen we en denken terug aan ‘de Kickers’. En aan jou. ‘Ça Ira for War Child’ zit erop. Ook voor ‘de Kickers’. En voor ons, mèt ‘de Kickers’, mèt jou.
Weet je, eigenlijk kan er geen zanger/zangeres op tegen zingende kinderen.
Ik denk zomaar dat jij en ik daarbij hetzelfde voelen. Liefde voor ‘stemmen’ begint daar, waar kinderen zich laten horen. Waar kinderen zich laten zien. H E L P W A R C H I L D O O R L O G U I T E E N K I N D T E H A L E N op de (te kleine) t-shirts van ‘de Kickers’ is gezien en gehoord! Ik ben je onzettend dankbaar voor je onvoorwaardelijke inzet. Het zal niemand zijn opgevallen dat je tijdens het concert vóór 'de Kickers' zat, om al dat gespring dwars door de opera heen, in goede banen te leiden. Je zat daar ook, op 26 april, tijdens de repetitie in Tilburg. Je zat daar ook tijdens de generale repetitie op 4 mei.
Ik beloof je, als ik de kans krijg, haal ik je vóór 'de Kickers' vandaan en zet je hierna vol in ‘the limelights’. ‘Diamonds and pearls’ zijn aan jou niet besteed. Ik denk zomaar dat jij en ik daarbij hetzelfde voelen.
Ik heb het hiervoor al geschreven en doe dit nu weer. De Kickers en jij verdienen een Ceremonie Protocollair, in het volle licht. Het doorgeven van de aan flarden geschoten vlag en het overhandigen van een cheque aan War Child, om te helpen bij oorlog. Om te helpen als kinderen niet meer kunnen zingen.
“We sing of what we want!” Ça Ira in Purmerend, Den Haag ... Just if, gaan ‘de Kickers’ mee op tournee!
XXX
donderdag 22 mei 2008
Lieve 10!
Afscheid met weemoed …
Lieve Ernst Daniël,
Zo vergaat het mij ook. Je spookt al dagen door m’n hoofd, ik begin keer op keer aan deze Blog en keer op keer kom ik niet verder dan twee zinnen. Alsof ik geen afscheid wil nemen. Nou, dat kan kloppen! De woorden ‘en hoe nu verder’ in je laatste mail staan op mijn netvlies.
Gistermiddag nam ik maar weer eens een kijkje op je site, en daar schrijf jij het begin van deze Blog, ehhh, niet ècht, maar toch.
Het zit er weer op .. helaas .. en ondanks het tegenvallende bezoekersaantal hoor ik van iedereen dat die ene ene keer Ça Ira, waarin jij 5 (!) rollen zong, zo mooi mooi mooi was.
Dat jij die 5 hoofdrollen in de West-Europese première van Roger Waters’ opera in Nederland zo fantàstisch hebt neergezet, stond ook al niet in De Telegraaf. Nee, zet wat dan ook neer met een rijk gevulde portemonnee en je telt mee. Ik schenk nog maar eens een glas wijn in want anders komt er helemaal niets zonnigs meer in ‘Lieve’ te staan. Of tòch wel? Nou en of! Jij schrijft over tientallen ‘gekken’ … jij en ik weten dat Ça Ira for War Child eenzelfde lot leek te zijn beschoren.
‘Gekken’ die met niets iets (noem een West-Europese première met jou in de hoofrol maar ‘iets’) dolgraag willen (waar) maken en dan De Telegraaf niet halen. Ik kan er met mijn verstand niet bij. Alhoewel …
Even terug in de tijd. Toen ik je voor het eerst, na dagen moed verzamelen, eind 2006 geloof ik, mailde met de vraag: “Ken je Ça Ira?” kwam daar vrijwel direct een reactie op. Ik schrok me dood. Antwoord van Ernst Daniël Smid: “Ja, natuurlijk ken ik Ça Ira!” Ruim een jaar later, na het in ontvangst nemen van de partituur op 12 mei 2007 schreef je: “Proficiat en ik wacht af, maar handel wel snel als je op mijn medewerking prijs stelt want mijn agenda loopt al heel erg snel heel erg vol!!!”
Dat daarna een mail retour ging met de uitroep: “Je medewerking op prijs stellen? Wat is dat voor een vraag! Er is er maar één die Ça Ira gaat zingen en dat ben jij!” hoeft geen betoog. Om eerlijk te zijn, vanaf het moment dat ik je vroeg en je ‘Ja’ zei, was er geen meer weg terug. Adeldom verplicht. Je vraagt Ernst Daniël Smid niet zomaar. Zonder het onderste uit de kan te halen. Zonder als een ‘gek’ aan het werk te gaan. Want, laten we dat vooral even duidelijk benoemen, de rollen die jij hebt ingestudeerd, 5 in totaal (!), hier komen ze nog maar eens een keertje: Spreekstalmeester, Koning Louis Capet, Oproerkraaier, Condorcet en tot mijn grote schrik verscheen aan het einde van de opera nog een Oproerkraaier 2, dus dat werden 5 rollen … zijn je niet komen aanwaaien.
Aanvankelijk leek je niet erg onder de indruk van de muzikale kwaliteit van Waters’ compositie. Gaandeweg vertrouwde je ons in Utrecht toe, dat je meer en meer geraakt werd door ‘Het verhaal van Ça Ira’ en de geniale vondsten hierin. Dansen in 3/4 maat, marcherende soldaten in 4/4 maat er dwars doorheen, jouw scène ‘De brief’ of, helemaal verstild die aanklacht: “If my child survives”.
Maar je gaf ook aan dat de enorme hoeveelheden tekst van die 5 rollen je wel eens uit je slaap hielden. Weet je hoe vaak jij je van de ene in de andere rol hebt moeten inleven? Hoe vaak je van rol hebt moeten wisselen? Toen ik dat op verzoek van de regisseur in beeld bracht, wie van de solisten waar in welke maat welke rol zong, rolde daar een overzicht uit waar iedereen van schrok. Tjee, wordt er zo vaak van rol gewisseld? Weet je hoe vaak? Met Acte I was ik snel klaar: 1 x. Maar dan, een mail medio maart 2008:
Na het doorspitten van Acte II ben ook ik geschrokken van de enorme hoeveelheid tekst en noten,die je voor je rekening neemt. Als je de rol van Condorcet ook zingt, zing je eigenlijk aan één stuk 7,8, 9 en 10 door. Lukt dat allemaal wel??!!
Nog geen week later de mail:
Lieve solisten,
Maat voor maat, rol voor rol ben ik meer onder de indruk geraakt van wat jullie met elkaar in die 111 minuten moeten doen! Tellende voort was ik blij na maat 268 te kunnen roepen: Klaar!
Jullie staan nog voor de grote klus, om al die rollen op het podium tot hun recht te laten komen.
Zoveel rollen, zoveel reden om mee te tellen … te gek voor woorden dat je alleen al om die reden alleen in het overigens zeer gewaardeerde artikel van Mark Minnema in het Noordhollands Dagblad werd genoemd. En geroemd. Lazen we op 7 mei de Kop in de krant “Opera Ça Ira maakt indruk!”
Met jouw hoofdrol in Ça Ira heb je geschiedenis geschreven, Ernst Daniël. Voor ons ben je ook Ridder in de Orde van Ça Ira. En de mensen die daar niet bij zijn geweest hebben een kans gemist. En jou! Niet andersom!
Wij hebben het beste uit onszelf gehaald met een krankzinnig idee (jouw woorden :-) en entertainment aangeboden van de bovenste plank.
Ook ik ben SUPERTROTS op het Tilburgs Begeleidingsorkest, Melissa Venema, het Nederlands Concertkoor, Kinderkoor De Kickers, het Artistieke Team en het Projectteam. En niet te vergeten, de Drie Solisten en dat alles onder de gedreven leiding van dirigent Rob Vermeulen. Dat de enorme inzet van zoveel mensen uitmondde in een gewèldig concert hebben we gezien en gehoord. Staande ovatie vóór de PAUZE ... waar maak je dat nog mee?!
Wie weet ... hoe nu verder? Meestal schrijf ik dan: geen idee. Mis. Ik heb wèl een idee!
Zou De Telegraaf je bellen als ze het nieuws vernemen dat ‘Ça Ira for War Child’ internationaal gaat? Nee, we draaien het om. Wij nodigen De Telegraaf uit als er nieuws is te melden over Ça Ira. En tot die tijd blijft het oorverdovend stil!
High Five XXX
Lieve Ernst Daniël,
Zo vergaat het mij ook. Je spookt al dagen door m’n hoofd, ik begin keer op keer aan deze Blog en keer op keer kom ik niet verder dan twee zinnen. Alsof ik geen afscheid wil nemen. Nou, dat kan kloppen! De woorden ‘en hoe nu verder’ in je laatste mail staan op mijn netvlies.
Gistermiddag nam ik maar weer eens een kijkje op je site, en daar schrijf jij het begin van deze Blog, ehhh, niet ècht, maar toch.
Het zit er weer op .. helaas .. en ondanks het tegenvallende bezoekersaantal hoor ik van iedereen dat die ene ene keer Ça Ira, waarin jij 5 (!) rollen zong, zo mooi mooi mooi was.
Dat jij die 5 hoofdrollen in de West-Europese première van Roger Waters’ opera in Nederland zo fantàstisch hebt neergezet, stond ook al niet in De Telegraaf. Nee, zet wat dan ook neer met een rijk gevulde portemonnee en je telt mee. Ik schenk nog maar eens een glas wijn in want anders komt er helemaal niets zonnigs meer in ‘Lieve’ te staan. Of tòch wel? Nou en of! Jij schrijft over tientallen ‘gekken’ … jij en ik weten dat Ça Ira for War Child eenzelfde lot leek te zijn beschoren.
‘Gekken’ die met niets iets (noem een West-Europese première met jou in de hoofrol maar ‘iets’) dolgraag willen (waar) maken en dan De Telegraaf niet halen. Ik kan er met mijn verstand niet bij. Alhoewel …
Even terug in de tijd. Toen ik je voor het eerst, na dagen moed verzamelen, eind 2006 geloof ik, mailde met de vraag: “Ken je Ça Ira?” kwam daar vrijwel direct een reactie op. Ik schrok me dood. Antwoord van Ernst Daniël Smid: “Ja, natuurlijk ken ik Ça Ira!” Ruim een jaar later, na het in ontvangst nemen van de partituur op 12 mei 2007 schreef je: “Proficiat en ik wacht af, maar handel wel snel als je op mijn medewerking prijs stelt want mijn agenda loopt al heel erg snel heel erg vol!!!”
Dat daarna een mail retour ging met de uitroep: “Je medewerking op prijs stellen? Wat is dat voor een vraag! Er is er maar één die Ça Ira gaat zingen en dat ben jij!” hoeft geen betoog. Om eerlijk te zijn, vanaf het moment dat ik je vroeg en je ‘Ja’ zei, was er geen meer weg terug. Adeldom verplicht. Je vraagt Ernst Daniël Smid niet zomaar. Zonder het onderste uit de kan te halen. Zonder als een ‘gek’ aan het werk te gaan. Want, laten we dat vooral even duidelijk benoemen, de rollen die jij hebt ingestudeerd, 5 in totaal (!), hier komen ze nog maar eens een keertje: Spreekstalmeester, Koning Louis Capet, Oproerkraaier, Condorcet en tot mijn grote schrik verscheen aan het einde van de opera nog een Oproerkraaier 2, dus dat werden 5 rollen … zijn je niet komen aanwaaien.
Aanvankelijk leek je niet erg onder de indruk van de muzikale kwaliteit van Waters’ compositie. Gaandeweg vertrouwde je ons in Utrecht toe, dat je meer en meer geraakt werd door ‘Het verhaal van Ça Ira’ en de geniale vondsten hierin. Dansen in 3/4 maat, marcherende soldaten in 4/4 maat er dwars doorheen, jouw scène ‘De brief’ of, helemaal verstild die aanklacht: “If my child survives”.
Maar je gaf ook aan dat de enorme hoeveelheden tekst van die 5 rollen je wel eens uit je slaap hielden. Weet je hoe vaak jij je van de ene in de andere rol hebt moeten inleven? Hoe vaak je van rol hebt moeten wisselen? Toen ik dat op verzoek van de regisseur in beeld bracht, wie van de solisten waar in welke maat welke rol zong, rolde daar een overzicht uit waar iedereen van schrok. Tjee, wordt er zo vaak van rol gewisseld? Weet je hoe vaak? Met Acte I was ik snel klaar: 1 x. Maar dan, een mail medio maart 2008:
Na het doorspitten van Acte II ben ook ik geschrokken van de enorme hoeveelheid tekst en noten,die je voor je rekening neemt. Als je de rol van Condorcet ook zingt, zing je eigenlijk aan één stuk 7,8, 9 en 10 door. Lukt dat allemaal wel??!!
Nog geen week later de mail:
Lieve solisten,
Maat voor maat, rol voor rol ben ik meer onder de indruk geraakt van wat jullie met elkaar in die 111 minuten moeten doen! Tellende voort was ik blij na maat 268 te kunnen roepen: Klaar!
Jullie staan nog voor de grote klus, om al die rollen op het podium tot hun recht te laten komen.
Zoveel rollen, zoveel reden om mee te tellen … te gek voor woorden dat je alleen al om die reden alleen in het overigens zeer gewaardeerde artikel van Mark Minnema in het Noordhollands Dagblad werd genoemd. En geroemd. Lazen we op 7 mei de Kop in de krant “Opera Ça Ira maakt indruk!”
Met jouw hoofdrol in Ça Ira heb je geschiedenis geschreven, Ernst Daniël. Voor ons ben je ook Ridder in de Orde van Ça Ira. En de mensen die daar niet bij zijn geweest hebben een kans gemist. En jou! Niet andersom!
Wij hebben het beste uit onszelf gehaald met een krankzinnig idee (jouw woorden :-) en entertainment aangeboden van de bovenste plank.
Ook ik ben SUPERTROTS op het Tilburgs Begeleidingsorkest, Melissa Venema, het Nederlands Concertkoor, Kinderkoor De Kickers, het Artistieke Team en het Projectteam. En niet te vergeten, de Drie Solisten en dat alles onder de gedreven leiding van dirigent Rob Vermeulen. Dat de enorme inzet van zoveel mensen uitmondde in een gewèldig concert hebben we gezien en gehoord. Staande ovatie vóór de PAUZE ... waar maak je dat nog mee?!
Wie weet ... hoe nu verder? Meestal schrijf ik dan: geen idee. Mis. Ik heb wèl een idee!
Zou De Telegraaf je bellen als ze het nieuws vernemen dat ‘Ça Ira for War Child’ internationaal gaat? Nee, we draaien het om. Wij nodigen De Telegraaf uit als er nieuws is te melden over Ça Ira. En tot die tijd blijft het oorverdovend stil!
High Five XXX
zaterdag 17 mei 2008
Ah! lève-toi soleil!
Ça Ira français is niet voor niets vertaald in Ça Ira anglais ...
Ah, rise, sun, eclipse the stars
that shine unveiled
in the deep blue firmament.
Ah! rise, rise, appear, appear!
Pure and entrancing star!
Lieve André,
De mensen die na Bevrijdingsdag 5 mei 2008 deze Blogs hebben gelezen, weten inmiddels dat ik tijdens mijn ‘heengaan’ wil luisteren naar Bruce Springsteen. Naar zijn versie van ‘Philadelphia’.
Nadat ik gistermiddag op je site heb geluisterd naar jouw versie van ‘Ah! lève-toi soleil! uit Gounod’s Roméo et Juliette, weet ik ook waar ik naar wil luisteren als de Ceremonie Protocollair begint. Dat de zon ondergaat weten we allemaal. Dat de zonsopgang zo stralend bezongen kan worden, mag iedereen weten. En horen, op http://www.andrepost.com/, Soundbites 1!
Ik ken je nu bijna een jaar. Nu ik Ça Ira met ‘Lieve André’ afsluit om ook jou persoonlijk te bedanken, ben ik je zó dankbaar.
Op 25 juni 2007 schreef ik je een mail met als onderwerp: zitten en koptelefoon op!
Het wordt spannend deze week. Ik denk dat we besluiten Ça Ira uit te voeren in het Concertgebouw. Maar zonder orkest zal het niet lukken. Het VU-orkest en het AJO (Jeugdorkest Amersfoort) zijn nog in de race. Geniet vooral van Ça Ira. Het verhaal, de muziek ... anders dan anders. Hoe dan ook, de moeite waard om naar te luisteren.
Je was er door de drukte van al je optredens nog niet aan toegekomen om ‘Ça Ira’ te beluisteren. Daarover maakte ik me wat zorgen. Stel je toch voor, dat ook André Post het zou laten afweten die waanzinnige rol van Tenor te willen zingen. Waanzinnig? Já, waanzinnig!
Even een zijspoor … toen Karin en ik terugkwamen uit Poznan, waar we geluisterd hadden naar de uitvoering van Ça Ira met een Poolse Tenor, hebben we elkaar meerdere keren aangekeken met een vragende blik. Enig idee wie deze rol, behalve Paul Groves (CD-opname), kan zingen? Dat Ernst Daniël de Baritonrol op zich zou nemen, stond voor mij al vast, ook al had ik hem nog niet gevraagd. Dat Karin de Sopraanrol zou gaan zingen, had ze me beloofd. Maar die Tenor …!
Goed, op Google kom je een heel end. Dacht ik. Ja, namen genoeg, maar hoe maak je een keuze als je niet weet hoe of wat, dat gaat dus niet. Over Rob Vermeulen ga ik nog schrijven en kom hierop terug. Het is aan Rob te danken dat ik via via bij André in Karlsruhe uit de lucht kwam vallen met de vraag of hij: “misschien in overweging zou willen nemen de Tenorenrol in Ça Ira te zingen …”
We weten inmiddels allemaal dat jìj die rol, die waanzinnig hoge Tenorenrol in Ça Ira, hebt gezongen. En hoe!!!
Even een zijspoor … op 31 januari 2008 hadden jij en ik onze ‘first date’ in Amsterdam.
Het stormde, en niet zo’n beetje, maar jij kwam vanuit Karlsruhe naar het Concertgebouw om daar te luisteren naar Jolanta’s eerste optreden in Nederland, in ‘Die Zauberflöte’. Mij was al meerdere keren gevraagd: “Wanneer spreek je André Post? We moeten nu wèl zekerheid hebben!” Zekerheid? Dat had ik allang. Misschien is het wel net als met de liefde. Je weet gewoon wanneer iets goed zit. Of niet. Ik wist dat je ‘ja’ had gezegd en dat ik op je kon rekenen. Ik had je nog nooit horen zingen, maar wist dat het goed zat.
Even een zijspoor … even voor onze ‘first date’ streek ik neer in Keizer, naast het Concertgebouw. Kom ik daar binnen, is er geen tafeltje vrij. Of ik maar even aan de bar wilde plaatsnemen. Ja hoor, maar niet als mijn bezoek is gearriveerd, want dan wil ik aan een behoorlijk tafeltje zitten. Weet je wie daar pontificaal zat? Jaap van Zweden. Druk in gesprek. Zodra hij zijn hielen lichtte, ben ik aan dat tafeltje gaan zitten en heb ik de partituur van Ça Ira pontificaal neergelegd. Zo! Nu kan iedereen zien dat ik zit te wachten op dè Tenor, die een waanzinnige rol in Ça Ira gaat zingen! André Post! ’t Is maar dat jullie even weten dat ik op hèm zit te wachten! En je kwam. Ik dacht steeds: “Ohh, als ik hem maar herken!” Maar je kwam. Om 18.15 uur stapte je binnen en na een zoen en een glaasje wijn, vroeg je: “Zo, en wie is Joke Tuinema? Ik heb tot 18.45 uur de tijd en dan ga ik nog even backstage naar Jolanta.” Zo, visitekaartje van André Post. Je ogen twinkelden, je luisterde geïnteresseerd naar “My story of Ça Ira” en na een half uurtje zat ik weer naar een lege stoel te kijken die even tevoren was bezet door een ‘Grandi Tenori’ ...
Op http://www.grandi-tenori.com/ mis ik een naam. Daar zal ik Google even van op de hoogte stellen. Ik mis de naam van André Post in het rijtje van namen van Grote Tenoren, die ‘Ah! lève-toi soleil! uit Roméo et Juliette hebben gezongen:
1923 – Cezar Vezzani
1945 – Jussib Björling
1953 – Nicolai Gedda
2005 – Joseph Calleja
2005 – Rolando Villazon
Google ‘Ah! lève-toi soleil! en de bekende namen vliegen je om de oren: Plácido Domingo, Patrick Layton, Dominique Moralez, Richard Troxell, James Valenti en Roberto Alagna.
Maar dan: André Post. Als de zon opkomt zingt hij, ònze Roméo, Juliette toe. Ze verschijnt op haar balkon en in alle rust verklaren ze elkaar hun liefde. Anno 2008. Als Revolutionary Priest pak je de hand van een vrouw die sterven gaat en zingt:
“Courage Madame, in this great rebirth, like wind-fallen fruit we return to the earth, please, take my hand …”
Met mij hebben ongetwijfeld heel veel mensen genoten van je pràchtige stem en je fenomenale vertolking van de rollen van Revolutionary Priest en Military Officer in Ça Ira van Waters. Paul Groves op CD? André Post live! In één adem noem ik jouw naam in het rijtje van Grote Tenoren. Je hoort er thuis. Je bent er één. Google loopt achter.
Wie weet … Hannover 2009? Of 2010? Als het me lukt, ben jij erbij!
Namens iedereen, ontzettend bedankt!
XXX
Ah, rise, sun, eclipse the stars
that shine unveiled
in the deep blue firmament.
Ah! rise, rise, appear, appear!
Pure and entrancing star!
Lieve André,
De mensen die na Bevrijdingsdag 5 mei 2008 deze Blogs hebben gelezen, weten inmiddels dat ik tijdens mijn ‘heengaan’ wil luisteren naar Bruce Springsteen. Naar zijn versie van ‘Philadelphia’.
Nadat ik gistermiddag op je site heb geluisterd naar jouw versie van ‘Ah! lève-toi soleil! uit Gounod’s Roméo et Juliette, weet ik ook waar ik naar wil luisteren als de Ceremonie Protocollair begint. Dat de zon ondergaat weten we allemaal. Dat de zonsopgang zo stralend bezongen kan worden, mag iedereen weten. En horen, op http://www.andrepost.com/, Soundbites 1!
Ik ken je nu bijna een jaar. Nu ik Ça Ira met ‘Lieve André’ afsluit om ook jou persoonlijk te bedanken, ben ik je zó dankbaar.
Op 25 juni 2007 schreef ik je een mail met als onderwerp: zitten en koptelefoon op!
Het wordt spannend deze week. Ik denk dat we besluiten Ça Ira uit te voeren in het Concertgebouw. Maar zonder orkest zal het niet lukken. Het VU-orkest en het AJO (Jeugdorkest Amersfoort) zijn nog in de race. Geniet vooral van Ça Ira. Het verhaal, de muziek ... anders dan anders. Hoe dan ook, de moeite waard om naar te luisteren.
Je was er door de drukte van al je optredens nog niet aan toegekomen om ‘Ça Ira’ te beluisteren. Daarover maakte ik me wat zorgen. Stel je toch voor, dat ook André Post het zou laten afweten die waanzinnige rol van Tenor te willen zingen. Waanzinnig? Já, waanzinnig!
Even een zijspoor … toen Karin en ik terugkwamen uit Poznan, waar we geluisterd hadden naar de uitvoering van Ça Ira met een Poolse Tenor, hebben we elkaar meerdere keren aangekeken met een vragende blik. Enig idee wie deze rol, behalve Paul Groves (CD-opname), kan zingen? Dat Ernst Daniël de Baritonrol op zich zou nemen, stond voor mij al vast, ook al had ik hem nog niet gevraagd. Dat Karin de Sopraanrol zou gaan zingen, had ze me beloofd. Maar die Tenor …!
Goed, op Google kom je een heel end. Dacht ik. Ja, namen genoeg, maar hoe maak je een keuze als je niet weet hoe of wat, dat gaat dus niet. Over Rob Vermeulen ga ik nog schrijven en kom hierop terug. Het is aan Rob te danken dat ik via via bij André in Karlsruhe uit de lucht kwam vallen met de vraag of hij: “misschien in overweging zou willen nemen de Tenorenrol in Ça Ira te zingen …”
We weten inmiddels allemaal dat jìj die rol, die waanzinnig hoge Tenorenrol in Ça Ira, hebt gezongen. En hoe!!!
Even een zijspoor … op 31 januari 2008 hadden jij en ik onze ‘first date’ in Amsterdam.
Het stormde, en niet zo’n beetje, maar jij kwam vanuit Karlsruhe naar het Concertgebouw om daar te luisteren naar Jolanta’s eerste optreden in Nederland, in ‘Die Zauberflöte’. Mij was al meerdere keren gevraagd: “Wanneer spreek je André Post? We moeten nu wèl zekerheid hebben!” Zekerheid? Dat had ik allang. Misschien is het wel net als met de liefde. Je weet gewoon wanneer iets goed zit. Of niet. Ik wist dat je ‘ja’ had gezegd en dat ik op je kon rekenen. Ik had je nog nooit horen zingen, maar wist dat het goed zat.
Even een zijspoor … even voor onze ‘first date’ streek ik neer in Keizer, naast het Concertgebouw. Kom ik daar binnen, is er geen tafeltje vrij. Of ik maar even aan de bar wilde plaatsnemen. Ja hoor, maar niet als mijn bezoek is gearriveerd, want dan wil ik aan een behoorlijk tafeltje zitten. Weet je wie daar pontificaal zat? Jaap van Zweden. Druk in gesprek. Zodra hij zijn hielen lichtte, ben ik aan dat tafeltje gaan zitten en heb ik de partituur van Ça Ira pontificaal neergelegd. Zo! Nu kan iedereen zien dat ik zit te wachten op dè Tenor, die een waanzinnige rol in Ça Ira gaat zingen! André Post! ’t Is maar dat jullie even weten dat ik op hèm zit te wachten! En je kwam. Ik dacht steeds: “Ohh, als ik hem maar herken!” Maar je kwam. Om 18.15 uur stapte je binnen en na een zoen en een glaasje wijn, vroeg je: “Zo, en wie is Joke Tuinema? Ik heb tot 18.45 uur de tijd en dan ga ik nog even backstage naar Jolanta.” Zo, visitekaartje van André Post. Je ogen twinkelden, je luisterde geïnteresseerd naar “My story of Ça Ira” en na een half uurtje zat ik weer naar een lege stoel te kijken die even tevoren was bezet door een ‘Grandi Tenori’ ...
Op http://www.grandi-tenori.com/ mis ik een naam. Daar zal ik Google even van op de hoogte stellen. Ik mis de naam van André Post in het rijtje van namen van Grote Tenoren, die ‘Ah! lève-toi soleil! uit Roméo et Juliette hebben gezongen:
1923 – Cezar Vezzani
1945 – Jussib Björling
1953 – Nicolai Gedda
2005 – Joseph Calleja
2005 – Rolando Villazon
Google ‘Ah! lève-toi soleil! en de bekende namen vliegen je om de oren: Plácido Domingo, Patrick Layton, Dominique Moralez, Richard Troxell, James Valenti en Roberto Alagna.
Maar dan: André Post. Als de zon opkomt zingt hij, ònze Roméo, Juliette toe. Ze verschijnt op haar balkon en in alle rust verklaren ze elkaar hun liefde. Anno 2008. Als Revolutionary Priest pak je de hand van een vrouw die sterven gaat en zingt:
“Courage Madame, in this great rebirth, like wind-fallen fruit we return to the earth, please, take my hand …”
Met mij hebben ongetwijfeld heel veel mensen genoten van je pràchtige stem en je fenomenale vertolking van de rollen van Revolutionary Priest en Military Officer in Ça Ira van Waters. Paul Groves op CD? André Post live! In één adem noem ik jouw naam in het rijtje van Grote Tenoren. Je hoort er thuis. Je bent er één. Google loopt achter.
Wie weet … Hannover 2009? Of 2010? Als het me lukt, ben jij erbij!
Namens iedereen, ontzettend bedankt!
XXX
woensdag 14 mei 2008
KTC en het WFT
Catharina Wilhelmina ten Cate, roepnaam Karin! Wie?! Karin ten Cate. Sopraan Karin ten Cate. Ohh, dìe! Da’s toch die sopraan uit Heiloo die op zondag 13 januari 2008 op de voorpagina van Alkmaar op Zondag de lezers trots op de hoogte stelde van het feit dat ze een hoofdrol ging zingen? In .. ehh, hoe heette dat stuk ook alweer? Iets Frans, was het niet Ça Ira? Já, dat was het! De opera van Roger Waters. Wie?! Roger Waters. Roger Waters van Pink Floyd. Ohh, dìe! Heeft die een opera geschreven? Ohh, dan is het geen wonder dat Karin die rol heeft gekregen.
Zij is toch één van de weinig klassiek geschoolde zangeressen die haar neus niet ophaalt voor pop- en rockmuziek?! Já, dat was het. Karin heeft Freddie Mercury’s rockopera Barcelona nieuw leven ingeblazen. En naar Nederland gehaald! Wie?! Freddie Mercury. Van Queen. Van de Bohemian Rhapsody. Ohh, dìe! Mijn muziek niet. Trouwens, aan de muziek van Pink Floyd heb ik ook erg moeten wennen. Die Roger Waters haalt toch allemaal rare fratsen uit op het podium? Laat een varken overvliegen, en hoge muren in elkaar donderen ... hoe is dat eigenlijk met Ça Ira gegaan? Karin, zingend op een wit paard, net als in Bizets ‘Carmen’ in Frankrijk?
Lieve Karin,
Jij en ik. Een verhaal apart. We kunnen over Ça Ira inmiddels wel een boek schrijven.
Hoe het begon, weet je nog? De winter van 1985-1986, -/- 20C. Je ziel zou ervan bevriezen. We mochten van onze grote leermeester Kees Bornewasser niet naar buiten, de leidingen in de Jeugdherberg vroren kapot, maar wìj zongen samen een duet! Jij de pràchtige melodische bovenlijn, ik sloeg me met een hese stem door heel veel noten op de tweede balk heen. Samen zingen in ijzige kou (scene 4 - Wanorde in Frankrijk). Niets nieuws onder de zon. Jij en ik zijn in februari 2007 samen naar Poznan gereden, hebben uren en uren over ons leven èn over Ça Ira gepraat, hebben samen naar de voorstelling in Teatr Wielki gekeken en geluisterd naar de opvattingen van de Poolse dirigent en regisseur, en kwamen tot dezelfde konklusie: dat kunnen wij ook! En beter! Het DSB-Stadion! De Arena! Het Gelredome!
Enkele maanden later lees ik in een interview met jou in het NHD: “Zeg nou eerlijk: ik ben een klassiek zangeres, waar zou je dan liever staan, in het Concertgebouw of in de Waerdse Tempel … deze muziek (Rockopera Barcelona) is gewoon te mooi om niet te spelen voor een groot publiek. Alleen: ik ga een andere richting op. Zo gaat het wel eens in het leven.”
Ik heb grote bewonering en diep respect voor wat je hebt bereikt.
Je hebt durf, maakt steeds opnieuw alles behalve makkelijke keuzes en je werkt nu hard aan een internationale carrière. Mexico, Noorwegen en Zweden, Kiev, je deinst nergens voor terug, pakt je koffers en zingt waar dan ook, in je eentje, de sterren van de hemel.
'Music is emotion; I sing to reveal the soul of it'
In (alweer) het NHD weer enige tijd later de kop ‘Geen brood, dan geef je ze toch cake’ en een foto van Marie Antoinette in de gelijknamige film van Sofia Coppola. Foto gezien??!! Je lìjkt er zelfs op. Op Kirsten Dunst als Marie Antoinette. Mocht ze willen! Kirsten Dunst, bedoel ik. Dat ze zou lijken op Karin ten Cate als Marie Antoinette in Roger Waters' Ça Ira.
De film van Coppola, een feest voor het oog. Een zorgeloos, nauwelijks volwassen prinses. Probeert aan het traditionele leven te ontsnappen in wervelende excentrieke feesten (Dances and Marches), terwijl buiten de muren van het koninklijke leven de Franse Revolutie zich begint af te tekenen (Grievances of The People). Onschuldig, naïef, het gaat volkomen aan haar voorbij. Pruiken, kapsels, jurken, bonbons en taartjes, dat maakt in de film allemaal deel uit van het feest voor het oog ...
'Music is emotion; I sing to reveal the soul of it'
Onder de foto op 6 mei in (alweer) het NHD: Sopraan Karin ten Cate tijdens ‘Ça Ira’.
Een feest voor het oog! Je danst, je straalt, je raakt onze harten in de rollen van Koningin en Stem van de Revolutie. Met naast je die aan flarden geschoten vlag.
Je was sterk in de (vele) hoge noten. Leek zoekende tijdens de meer ingetogen passages.
Een groter compliment had Mark je niet kunnen maken. Je hebt je zozeer in de emoties van de rollen ingeleefd, dat je zelfs zoekend hebt gezongen. Hebt laten horen dat muziek per definitie emotie is. Bovendien, Ça Ira is één en al boodschap.
In 1765 droomde je al over hoe goed je het zou hebben als Koningin. Een Eerlijke Vogel kruist je pad en zegt dat je niet zo moet opscheppen. Je stuurt hem weg en wordt samen met je man onthoofd. Maar door de Revolutie komt het allemaal weer goed ...
De lessenaar voor de personages: Marie Marianne en Marie Antoinette bestaat uit een fleur-de-lis en getuigt van de combinatie adellijk symbool en strijd.
Lieve Karin,
Ik hoop en wens je toe dat je nog vaak kunt dromen over hoe goed je het hebt gedaan als Koningin. Hoe strijdvaardig je je door de Revolutie hebt heengeslagen. Je hebt als geen ander je handtekening gezet onder dat pamflet over het recht op een menswaardig bestaan, over vrijheid en gelijkheid. Met je hele persoonlijkheid, met je unieke stem. Ça Ira!
XXX
Zij is toch één van de weinig klassiek geschoolde zangeressen die haar neus niet ophaalt voor pop- en rockmuziek?! Já, dat was het. Karin heeft Freddie Mercury’s rockopera Barcelona nieuw leven ingeblazen. En naar Nederland gehaald! Wie?! Freddie Mercury. Van Queen. Van de Bohemian Rhapsody. Ohh, dìe! Mijn muziek niet. Trouwens, aan de muziek van Pink Floyd heb ik ook erg moeten wennen. Die Roger Waters haalt toch allemaal rare fratsen uit op het podium? Laat een varken overvliegen, en hoge muren in elkaar donderen ... hoe is dat eigenlijk met Ça Ira gegaan? Karin, zingend op een wit paard, net als in Bizets ‘Carmen’ in Frankrijk?
Lieve Karin,
Jij en ik. Een verhaal apart. We kunnen over Ça Ira inmiddels wel een boek schrijven.
Hoe het begon, weet je nog? De winter van 1985-1986, -/- 20C. Je ziel zou ervan bevriezen. We mochten van onze grote leermeester Kees Bornewasser niet naar buiten, de leidingen in de Jeugdherberg vroren kapot, maar wìj zongen samen een duet! Jij de pràchtige melodische bovenlijn, ik sloeg me met een hese stem door heel veel noten op de tweede balk heen. Samen zingen in ijzige kou (scene 4 - Wanorde in Frankrijk). Niets nieuws onder de zon. Jij en ik zijn in februari 2007 samen naar Poznan gereden, hebben uren en uren over ons leven èn over Ça Ira gepraat, hebben samen naar de voorstelling in Teatr Wielki gekeken en geluisterd naar de opvattingen van de Poolse dirigent en regisseur, en kwamen tot dezelfde konklusie: dat kunnen wij ook! En beter! Het DSB-Stadion! De Arena! Het Gelredome!
Enkele maanden later lees ik in een interview met jou in het NHD: “Zeg nou eerlijk: ik ben een klassiek zangeres, waar zou je dan liever staan, in het Concertgebouw of in de Waerdse Tempel … deze muziek (Rockopera Barcelona) is gewoon te mooi om niet te spelen voor een groot publiek. Alleen: ik ga een andere richting op. Zo gaat het wel eens in het leven.”
Ik heb grote bewonering en diep respect voor wat je hebt bereikt.
Je hebt durf, maakt steeds opnieuw alles behalve makkelijke keuzes en je werkt nu hard aan een internationale carrière. Mexico, Noorwegen en Zweden, Kiev, je deinst nergens voor terug, pakt je koffers en zingt waar dan ook, in je eentje, de sterren van de hemel.
'Music is emotion; I sing to reveal the soul of it'
In (alweer) het NHD weer enige tijd later de kop ‘Geen brood, dan geef je ze toch cake’ en een foto van Marie Antoinette in de gelijknamige film van Sofia Coppola. Foto gezien??!! Je lìjkt er zelfs op. Op Kirsten Dunst als Marie Antoinette. Mocht ze willen! Kirsten Dunst, bedoel ik. Dat ze zou lijken op Karin ten Cate als Marie Antoinette in Roger Waters' Ça Ira.
De film van Coppola, een feest voor het oog. Een zorgeloos, nauwelijks volwassen prinses. Probeert aan het traditionele leven te ontsnappen in wervelende excentrieke feesten (Dances and Marches), terwijl buiten de muren van het koninklijke leven de Franse Revolutie zich begint af te tekenen (Grievances of The People). Onschuldig, naïef, het gaat volkomen aan haar voorbij. Pruiken, kapsels, jurken, bonbons en taartjes, dat maakt in de film allemaal deel uit van het feest voor het oog ...
'Music is emotion; I sing to reveal the soul of it'
Onder de foto op 6 mei in (alweer) het NHD: Sopraan Karin ten Cate tijdens ‘Ça Ira’.
Een feest voor het oog! Je danst, je straalt, je raakt onze harten in de rollen van Koningin en Stem van de Revolutie. Met naast je die aan flarden geschoten vlag.
Je was sterk in de (vele) hoge noten. Leek zoekende tijdens de meer ingetogen passages.
Een groter compliment had Mark je niet kunnen maken. Je hebt je zozeer in de emoties van de rollen ingeleefd, dat je zelfs zoekend hebt gezongen. Hebt laten horen dat muziek per definitie emotie is. Bovendien, Ça Ira is één en al boodschap.
In 1765 droomde je al over hoe goed je het zou hebben als Koningin. Een Eerlijke Vogel kruist je pad en zegt dat je niet zo moet opscheppen. Je stuurt hem weg en wordt samen met je man onthoofd. Maar door de Revolutie komt het allemaal weer goed ...
De lessenaar voor de personages: Marie Marianne en Marie Antoinette bestaat uit een fleur-de-lis en getuigt van de combinatie adellijk symbool en strijd.
Lieve Karin,
Ik hoop en wens je toe dat je nog vaak kunt dromen over hoe goed je het hebt gedaan als Koningin. Hoe strijdvaardig je je door de Revolutie hebt heengeslagen. Je hebt als geen ander je handtekening gezet onder dat pamflet over het recht op een menswaardig bestaan, over vrijheid en gelijkheid. Met je hele persoonlijkheid, met je unieke stem. Ça Ira!
XXX
zondag 11 mei 2008
Uri Rapaport
Geen punt, geen uit, een X op Moederdag 2008.
Lieve Uri,
Hoe bedank je de man, die door Google wordt omschreven als ‘lichttovenaar’?
Hoe zeg je in hemelsnaam ‘Dank je wel’ tegen diezelfde man, zo groots waar het om ‘licht’ gaat?
Hoe bedank je Uri Rapaport voor zijn bijdrage aan Ça Ira for War Child?
Mark Minnema schrijft in het NHD: ‘Er is veel werk gemaakt van de aankleding. Belichting versterkt de stemming van ‘het volk’: woedend rood, of ingetogen paars.’
Als volstrekte leek op het gebied van de ins and outs van belichting, zou het ongepast zijn, iets te roepen over hoe jij kunt toveren met licht.
Ik heb het woord ‘light’ in Ça Ira voor je geteld; 3 x raden hoe vaak het woord ‘light’ in Ça Ira voorkomt: 10! Tien keer. Toeval, of verdien je gewoon een 10? Volmondig: ja, jij verdient een 10! Jij en je onvergelijkbare tovenarij met het licht in Ça Ira.
Op mijn map met hierin de complete tekst van Ça Ira, staat: “Denk je dat je klaar bent, kan je meteen beginnen …” Bevrijdingsdag 5 mei, aan het einde van de laatste reparatie-repetitie, knalde alles wat je had ingeprogrammeerd, van je scherm. Hoe kwetsbaar kun je zijn als het om ‘licht’ gaat? Je hebt me iets toevertrouwd over jouw beleving bij 4 mei. Ik werd daar zeer door geraakt. Veerle, Rosalie, Aad, Trees en ik hebben aan je gedacht, toen we in onze hotelkamer naar de TV-beelden keken van Dodenherdenking 2008 op de Dam.
Vandaag, op Moederdag 2008, wil ik je heel graag iets meegeven. Mijn broer Laurens stuurde me ruim 10 jaar geleden een prachtige kaart van een opkomende zon. Achterop de kaart schreef hij ‘Voor 1997 dit gedicht van Marijke van Hoff’. Deze kaart gaat al 2 jaar met me mee in diezelfde Ça Ira-map, op de plaats waar staat:
To freeze in the dead of night
To burn in a law divine
Deep in the crucible brine
The sorrow and the rage entwine
And coil and climb towards the light
The quill is poised above the page
Words like falling rain slake the thirst and dowse the flames
Cooling in the crucible and idea forms
A nugget of believe in the hearts of the poor
That maybe in the dawn’s new light
They have a right to the law …
Ik weet niet of je van gedichten houdt. Maar je houdt van licht, dat is zeker. Voor jou als dank:
DAGLICHT
Sta met mij in de tuin van heden,
vang het licht zolang het is,
roep het donker niet, het komt vanzelf.
Spreek niet van verleden,
leg op de toekomst geen beslag.
Zie deze dag als aanvang,
belofte voor wellicht een nieuw begin.
Ontwaar de glans en kom mij
daarin nader, geef dit moment
tot in de kleinste ruimte zin.
X
Lieve Uri,
Hoe bedank je de man, die door Google wordt omschreven als ‘lichttovenaar’?
Hoe zeg je in hemelsnaam ‘Dank je wel’ tegen diezelfde man, zo groots waar het om ‘licht’ gaat?
Hoe bedank je Uri Rapaport voor zijn bijdrage aan Ça Ira for War Child?
Mark Minnema schrijft in het NHD: ‘Er is veel werk gemaakt van de aankleding. Belichting versterkt de stemming van ‘het volk’: woedend rood, of ingetogen paars.’
Als volstrekte leek op het gebied van de ins and outs van belichting, zou het ongepast zijn, iets te roepen over hoe jij kunt toveren met licht.
Ik heb het woord ‘light’ in Ça Ira voor je geteld; 3 x raden hoe vaak het woord ‘light’ in Ça Ira voorkomt: 10! Tien keer. Toeval, of verdien je gewoon een 10? Volmondig: ja, jij verdient een 10! Jij en je onvergelijkbare tovenarij met het licht in Ça Ira.
Op mijn map met hierin de complete tekst van Ça Ira, staat: “Denk je dat je klaar bent, kan je meteen beginnen …” Bevrijdingsdag 5 mei, aan het einde van de laatste reparatie-repetitie, knalde alles wat je had ingeprogrammeerd, van je scherm. Hoe kwetsbaar kun je zijn als het om ‘licht’ gaat? Je hebt me iets toevertrouwd over jouw beleving bij 4 mei. Ik werd daar zeer door geraakt. Veerle, Rosalie, Aad, Trees en ik hebben aan je gedacht, toen we in onze hotelkamer naar de TV-beelden keken van Dodenherdenking 2008 op de Dam.
Vandaag, op Moederdag 2008, wil ik je heel graag iets meegeven. Mijn broer Laurens stuurde me ruim 10 jaar geleden een prachtige kaart van een opkomende zon. Achterop de kaart schreef hij ‘Voor 1997 dit gedicht van Marijke van Hoff’. Deze kaart gaat al 2 jaar met me mee in diezelfde Ça Ira-map, op de plaats waar staat:
To freeze in the dead of night
To burn in a law divine
Deep in the crucible brine
The sorrow and the rage entwine
And coil and climb towards the light
The quill is poised above the page
Words like falling rain slake the thirst and dowse the flames
Cooling in the crucible and idea forms
A nugget of believe in the hearts of the poor
That maybe in the dawn’s new light
They have a right to the law …
Ik weet niet of je van gedichten houdt. Maar je houdt van licht, dat is zeker. Voor jou als dank:
DAGLICHT
Sta met mij in de tuin van heden,
vang het licht zolang het is,
roep het donker niet, het komt vanzelf.
Spreek niet van verleden,
leg op de toekomst geen beslag.
Zie deze dag als aanvang,
belofte voor wellicht een nieuw begin.
Ontwaar de glans en kom mij
daarin nader, geef dit moment
tot in de kleinste ruimte zin.
X
Each café ... a stage!
En dat op Moederdag ...
Beetje vroeg om al aan de bar te hangen. Kopje thee op bed, even achter de PC, lezen dat Crewlid Ton enkele uren na de voorstelling is ingestort! Netjes voor de deur afgezet, daarna alleen de wind uit de Ça Ira-samples nog door de Teijlerstraat horen ruisen.
Ik dacht al: “Stilte na de storm in Den Haag?” Verdorie, Ton. Een zieke man is niks, een ziek Crewlid is helemaal niks. Je kunt mij wel om boodschappen sturen … alhoewel, duurt misschien wat lang voordat je ze krijgt. Ik raak buiten Sint Pancras de weg wel eens kwijt :-)
Ha, nu hoor ik iedereen denken: “Je zult, als je ziek bent, maar zo’n drukteschopper aan je bed hebben!” Toevallig, er bestaat ook zoiets als Joke in rust. Zoals vanmorgen in Moederdag-bed, “Hè, moet ik nu al rechtop zitten?”, 2 (!) boeken gekregen. Ja, da’s een andere hobby van me. Lezen. Wàt? Ja, ik lees graag. Foto van Trees gezien? In het zonnetje voor het WFT, wachtend op de dingen die komen gingen? Daar zou ik maar wat graag zitten. Af en toe, niet te vaak. Tenminste niet voor het WFT. Daar blijf ik voorlopig even weg.
Lieve Ton,
De allereerste woorden die je ooit tegen me zei, waren: “Zó. Ben je wakker?!” Nou, wakker was ik. Door en door wakker geschud door de allereerste kennismaking met Pink Project. Pauze in Terneuzen, remember?! Pink Project van Peter Chattelin kende ik toen nog niet. Nu wel. PP voor insiders ook. PP, de enige geloofwaardige Tribute Band van Pink Floyd in dit universum. Ik mag het zeggen. En Ton is daar geluidstechnicus. Ik zat recht achter hem en ben compleet voor hem gevallen. Dat schrijf ik zonder enige schroom, Ton. Een geluidstechnicus pakt zware kisten uit, legt snoeren neer, plakt ze vast, stelt boxen en monitoren op, gaat achter de mengtafel zitten, schuift aan schuifjes, ietsje terug, ietsje verder, knopje daar in, knopje daar uit, kortom, een geluidstechnicus speelt als een musicus met alles waar iemand die daar geen verstand van heeft, absoluut niet aan mag komen.
Met groot respect en ongeloofelijke bewondering voor dit vak, komt ie weer, met hoofdletter V, heb ik de afgelopen weken zelfs naar 2 van deze grote mannen mogen kijken. Mogen zien, maar vooral ook horen, dat mede door de grote inzet van deze 2 mannen (zeg, pastte XXL nu niet of wel?!), Ça Ira letterlijk van het WFT-podium knalde. Ohh, en in de zaal knalde het ook. En het knalde niet alleen! Iedereen heeft het kunnen horen. Van fluisterzachte koorpassages (na de dood van Queen Marie bijvoorbeeld, zóóóó mooi …), tot de verpletterende en vernietigende val van het mes van de Guillotine. “Ja, die kop is er toch ècht af!”, liet Ernst Daniël zich ontvallen, nadat was getest hoe hard het eigenlijk kon. Big smile, bij iedereen. Over goeie sfeer gesproken.
Ton, jij hebt in Ça Ira een bijzondere rol gespeeld. Een rol die ik zelf graag had willen spelen. Mocht ik al niet dirigeren, mocht ik ook de geluidseffecten al niet spelen :-) En blij dat ik daar achteraf om ben!
Beste allemaal, het moet maar eens even hardop gezegd. Hoogmoed komt voor de val. Je kunt je vanalles in je hoofd halen, maar er zijn grenzen. Ça Ira dirigeren is een heidense klus en slechts zeer wel toevertrouwd aan een professionele dirigent. Iemand als Rob Vermeulen.
Rob, nog even geduld, als er iemand is aan wie ik graag een ‘Lieve’ opdraag, ben jij het. Het spelen van de geluidseffecten (orkestpartij SFX) zou ook een heidense klus zijn geweest voor iemand die van schuifjes en knopjes geen verstand heeft. Ik dus!
Het bleef namelijk niet bij dat kleine keyboard, waarop Ton zo parmantig met één vinger de samples tot klinken bracht. Samen met Will-Jan heeft hij 2 dagen ziten mixen, hebben ze de uitersten opgezocht, hebben ze daarna voor de gulden middenweg gekozen, om het publiek niet van de stoelen te blazen. Wakker geschud zijn we ook in Den Haag!
Ton, ontzettend bedankt! Dat ik jou en Will-Jan met koffie wakker mocht houden, was ook een dankbare taak.
24 mei, Alphen a/d Rijn, Pink Project in Theater Castellum … Ça Ira-réunie met Pink Floyd-muziek? Doen!!!
Lieve Will-Jan,
Ja, jij dacht dat je er met een enkel regeltje vanaf kwam. Mis. Ik weet het, je bent bescheiden en zit niet te wachten op spotlights. Pech, want ik ga je er toch even in zetten.
We kennen elkaar al lang. Toen ik in 1985 toelatingsexamen had gedaan en in de gangen van het Conservatorium aan het Nassauplein wandelde, liep jij daar met lange wapperende haren, al een eind op weg naar je eindexamen. Ik kan me niet meer herinneren, of we daar met elkaar hebben gesproken. Ik kan me wel herinneren dat ik onder de indruk was van je ‘aanwezigheid’. En dat ben ik nog steeds.
Je hebt in de afgelopen jaren een miljoenenbedrijf opgebouwd. Peak Audio staat voor alles wat jij daar in hebt gestopt. Je begeeft je onder de ‘groten’, reist door heel Europa, en hebt als geen ander weet van hoe je met versterkingsapparatuur de kracht van de menselijke stem toch tot z’n recht laat komen.
Mag ik het zo eenvoudig omschrijven? Ik weet dat het verre van eenvoudig voor je is geweest, om alle problemen die Ça Ira in het World Forum Theater met zich brachten, het hoofd te bieden.
Ik heb er werkelijk geen seconde aan getwijfeld dat je dat zou lukken. Vakman die je bent. De man die 180 ‘punten’ aan weet te brengen in het Gelredome, kun je met een gerust hart Ça Ira toevertrouwen. En nog veel meer. Temidden van zoveel mensen, die allemaal roepen dat het met hun geluid niet goed zat, was jij een rots in de branding. Dat je dat tot op enkele dagen voor 5 mei geflikt hebt zònder partituur, is mij een volstrekt raadsel.
Iedere solo, van de solisten, van de individuele koorleden, de kinderen, de orkestleden, geen belangrijk moment is je ontgaan. Je liet me tijdens de ‘reparatie-repetitie’ op 5 mei even zien, hoeveel je voor de voorstelling had ingeprogrammeerd. Niet alleen wat ik kon zien op de mengtafel, maar ook ‘daaronder’ zaten nog even zo vele ingeprogrammeerde momenten, waarop die ene microfoon (hoeveel zijn het er uiteindelijk geworden?!) het nu juist wèl deed en die andere vooral niet. Unbelievable! Daar moet je dagen en dagen en dagen mee bezig zijn geweest.
Onbetaalbaar!
Gek, Will-Jan, de foto van jou, bezig aan de mengtafel, met de partituur er bovenop, vind ik één van de mooiste. Of is dat niet gek? Die foto vertelt mij, ons, The Story of The Sound of Ça Ira in Holland. Enkel en alleen door jouw vakmanschap en je grote muzikaliteit, heeft die ene ene keer Ça Ira zo mooi geklonken.
Punt. Uit. X.
Voor vandaag …
Beetje vroeg om al aan de bar te hangen. Kopje thee op bed, even achter de PC, lezen dat Crewlid Ton enkele uren na de voorstelling is ingestort! Netjes voor de deur afgezet, daarna alleen de wind uit de Ça Ira-samples nog door de Teijlerstraat horen ruisen.
Ik dacht al: “Stilte na de storm in Den Haag?” Verdorie, Ton. Een zieke man is niks, een ziek Crewlid is helemaal niks. Je kunt mij wel om boodschappen sturen … alhoewel, duurt misschien wat lang voordat je ze krijgt. Ik raak buiten Sint Pancras de weg wel eens kwijt :-)
Ha, nu hoor ik iedereen denken: “Je zult, als je ziek bent, maar zo’n drukteschopper aan je bed hebben!” Toevallig, er bestaat ook zoiets als Joke in rust. Zoals vanmorgen in Moederdag-bed, “Hè, moet ik nu al rechtop zitten?”, 2 (!) boeken gekregen. Ja, da’s een andere hobby van me. Lezen. Wàt? Ja, ik lees graag. Foto van Trees gezien? In het zonnetje voor het WFT, wachtend op de dingen die komen gingen? Daar zou ik maar wat graag zitten. Af en toe, niet te vaak. Tenminste niet voor het WFT. Daar blijf ik voorlopig even weg.
Lieve Ton,
De allereerste woorden die je ooit tegen me zei, waren: “Zó. Ben je wakker?!” Nou, wakker was ik. Door en door wakker geschud door de allereerste kennismaking met Pink Project. Pauze in Terneuzen, remember?! Pink Project van Peter Chattelin kende ik toen nog niet. Nu wel. PP voor insiders ook. PP, de enige geloofwaardige Tribute Band van Pink Floyd in dit universum. Ik mag het zeggen. En Ton is daar geluidstechnicus. Ik zat recht achter hem en ben compleet voor hem gevallen. Dat schrijf ik zonder enige schroom, Ton. Een geluidstechnicus pakt zware kisten uit, legt snoeren neer, plakt ze vast, stelt boxen en monitoren op, gaat achter de mengtafel zitten, schuift aan schuifjes, ietsje terug, ietsje verder, knopje daar in, knopje daar uit, kortom, een geluidstechnicus speelt als een musicus met alles waar iemand die daar geen verstand van heeft, absoluut niet aan mag komen.
Met groot respect en ongeloofelijke bewondering voor dit vak, komt ie weer, met hoofdletter V, heb ik de afgelopen weken zelfs naar 2 van deze grote mannen mogen kijken. Mogen zien, maar vooral ook horen, dat mede door de grote inzet van deze 2 mannen (zeg, pastte XXL nu niet of wel?!), Ça Ira letterlijk van het WFT-podium knalde. Ohh, en in de zaal knalde het ook. En het knalde niet alleen! Iedereen heeft het kunnen horen. Van fluisterzachte koorpassages (na de dood van Queen Marie bijvoorbeeld, zóóóó mooi …), tot de verpletterende en vernietigende val van het mes van de Guillotine. “Ja, die kop is er toch ècht af!”, liet Ernst Daniël zich ontvallen, nadat was getest hoe hard het eigenlijk kon. Big smile, bij iedereen. Over goeie sfeer gesproken.
Ton, jij hebt in Ça Ira een bijzondere rol gespeeld. Een rol die ik zelf graag had willen spelen. Mocht ik al niet dirigeren, mocht ik ook de geluidseffecten al niet spelen :-) En blij dat ik daar achteraf om ben!
Beste allemaal, het moet maar eens even hardop gezegd. Hoogmoed komt voor de val. Je kunt je vanalles in je hoofd halen, maar er zijn grenzen. Ça Ira dirigeren is een heidense klus en slechts zeer wel toevertrouwd aan een professionele dirigent. Iemand als Rob Vermeulen.
Rob, nog even geduld, als er iemand is aan wie ik graag een ‘Lieve’ opdraag, ben jij het. Het spelen van de geluidseffecten (orkestpartij SFX) zou ook een heidense klus zijn geweest voor iemand die van schuifjes en knopjes geen verstand heeft. Ik dus!
Het bleef namelijk niet bij dat kleine keyboard, waarop Ton zo parmantig met één vinger de samples tot klinken bracht. Samen met Will-Jan heeft hij 2 dagen ziten mixen, hebben ze de uitersten opgezocht, hebben ze daarna voor de gulden middenweg gekozen, om het publiek niet van de stoelen te blazen. Wakker geschud zijn we ook in Den Haag!
Ton, ontzettend bedankt! Dat ik jou en Will-Jan met koffie wakker mocht houden, was ook een dankbare taak.
24 mei, Alphen a/d Rijn, Pink Project in Theater Castellum … Ça Ira-réunie met Pink Floyd-muziek? Doen!!!
Lieve Will-Jan,
Ja, jij dacht dat je er met een enkel regeltje vanaf kwam. Mis. Ik weet het, je bent bescheiden en zit niet te wachten op spotlights. Pech, want ik ga je er toch even in zetten.
We kennen elkaar al lang. Toen ik in 1985 toelatingsexamen had gedaan en in de gangen van het Conservatorium aan het Nassauplein wandelde, liep jij daar met lange wapperende haren, al een eind op weg naar je eindexamen. Ik kan me niet meer herinneren, of we daar met elkaar hebben gesproken. Ik kan me wel herinneren dat ik onder de indruk was van je ‘aanwezigheid’. En dat ben ik nog steeds.
Je hebt in de afgelopen jaren een miljoenenbedrijf opgebouwd. Peak Audio staat voor alles wat jij daar in hebt gestopt. Je begeeft je onder de ‘groten’, reist door heel Europa, en hebt als geen ander weet van hoe je met versterkingsapparatuur de kracht van de menselijke stem toch tot z’n recht laat komen.
Mag ik het zo eenvoudig omschrijven? Ik weet dat het verre van eenvoudig voor je is geweest, om alle problemen die Ça Ira in het World Forum Theater met zich brachten, het hoofd te bieden.
Ik heb er werkelijk geen seconde aan getwijfeld dat je dat zou lukken. Vakman die je bent. De man die 180 ‘punten’ aan weet te brengen in het Gelredome, kun je met een gerust hart Ça Ira toevertrouwen. En nog veel meer. Temidden van zoveel mensen, die allemaal roepen dat het met hun geluid niet goed zat, was jij een rots in de branding. Dat je dat tot op enkele dagen voor 5 mei geflikt hebt zònder partituur, is mij een volstrekt raadsel.
Iedere solo, van de solisten, van de individuele koorleden, de kinderen, de orkestleden, geen belangrijk moment is je ontgaan. Je liet me tijdens de ‘reparatie-repetitie’ op 5 mei even zien, hoeveel je voor de voorstelling had ingeprogrammeerd. Niet alleen wat ik kon zien op de mengtafel, maar ook ‘daaronder’ zaten nog even zo vele ingeprogrammeerde momenten, waarop die ene microfoon (hoeveel zijn het er uiteindelijk geworden?!) het nu juist wèl deed en die andere vooral niet. Unbelievable! Daar moet je dagen en dagen en dagen mee bezig zijn geweest.
Onbetaalbaar!
Gek, Will-Jan, de foto van jou, bezig aan de mengtafel, met de partituur er bovenop, vind ik één van de mooiste. Of is dat niet gek? Die foto vertelt mij, ons, The Story of The Sound of Ça Ira in Holland. Enkel en alleen door jouw vakmanschap en je grote muzikaliteit, heeft die ene ene keer Ça Ira zo mooi geklonken.
Punt. Uit. X.
Voor vandaag …
zaterdag 10 mei 2008
Ridder Ernst Daniël Smid!
Zojuist bekend gemaakt: Ernst Daniël Smid, Ringmaster, King Louis, Troublemaker, Condorcet en Officer Ça Ira, is door H.M. Koningin Beatrix benoemd tot Ridder van Oranje Nassau!
Lieve Ernst Daniël,
Namens het Projectteam, Artistiek Team en alle uitvoerenden van 'Ça Ira for War Child': Van Harte Gefeliciteerd met deze fantàstische onderscheiding!
XXX Joke
Lieve Ernst Daniël,
Namens het Projectteam, Artistiek Team en alle uitvoerenden van 'Ça Ira for War Child': Van Harte Gefeliciteerd met deze fantàstische onderscheiding!
XXX Joke
The street is a theatre!
Van mij is wel eens, vaker gezegd, dat ik chaotisch ben. Is met enige zorg vóór de start van dit project aangegeven, dat het wel prettig zou zijn, als ik de zinnen goed bij elkaar hield. Zinnen. Eén van de bijzondere bijkomstigheden van dit project. Zinnen. Deel III bijvoorbeeld. Dit deel begint al weer anders dan ik dacht. Deel II helemaal. Ik ga zitten, denk na, en de zinnen komen vanzelf. Maar dat bedoelde degene niet, die het had over mijn zinnen. Die soms chaotisch lijken, omdat ik zo snel denk, dat ik het niet kan bijhouden om ze uit te spreken. Warboel.
Zo vergaat het me nu ook. Ik kom langzamerhand aan het einde van al die zinnen en heb nog zoveel ‘on my mind’, teveel om op te noemen. Gelukkig denk ik ook in beelden. En dat helpt, want bij een beeld kun je je zinnen bepalen.
Zoals vanmorgen, toen ik ineens dacht aan Bruce Springsteen. Zijn ‘Streets of Philadelphia’ :
I was bruised and battered and I couldnt tell what I felt
I was unrecognizable to myself
I saw my reflection in a window
I didnt know my own face
Oh brother are you gonna leave me wastin´away
On the streets of Philadelphia
I walked the avenue till my legs felt like stone
I heard the voices of friends vanished and gone
At night I could hear the blood in my veins
Black and whispering as the rain
On the streets of Philadelphia
Aint no angel gonna greet me, its just you and I my friend
My clothes dont fit me no more, I walked a thousand miles
Just to slip the skin
The night has fallen, Im lyin awake,
I can feel myself fading away
So receive me brother with your faithless kiss
Or will we leave each other alone like this
On the streets of Philadelphia ….
… staat nog altijd 1 in mijn Top 10 allertijden. En, ’t is maar eens, vaker gezegd, ‘Philadelphia’ wil ik horen als ik deze aarde verlaat. Nee, nu niet denken: “Dat zeg je toch niet ..”, ik zeg die dingen wel. Stel je voor, dat er iets gedraaid wordt van Pink Floyd of een mooi stukje uit Ça Ira. Niks ervan, Bruce Springsteen, when I’m fading away.
Kennen jullie Charles Ives, Amerikaans klassiek componist? Geniale man! Kreeg de liefde voor militaire blaasmuziek van zijn vader met de paplepel ingegoten. En, misschien wel vergelijkbaar met Roger Waters' Ça Ira, tijdens zijn leven werd Ives' muziek maar hoogst zelden uitgevoerd. Nu, ruim 50 jaar na zijn dood, wordt Ives beschouwd als een van de 'Amerikaanse originelen'. Luister maar eens naar Deel III uit zijn ‘Holidays Symphony’, hoe toepasselijk vandaag. Misschien vergaat het Ça Ira ook wel zo ...
Even terug naar ‘The street is a theatre’, anders raak ik de draad kwijt. Ives heeft een stuk geschreven, waarin hij twee fanfare-orkesten naar elkaar toe laat marcheren, ze vervolgens door elkaar heen en daarna weer bij van elkaar vandaan laat lopen. Quick March! Zooitje!Weten jullie nog hoe de Kickers tijdens de repetitie op “We sing of what we want” door het lokaal stampten? Gewèldig! Maar oh wee, Ives schreef dit stuk voor twee verschillende fanfares. Zoiets als The Marching Feet of the Soldiers aan de ene kant, en We sing in the Camps du Mars aan de andere kant. Dwars door elkaar heen, Theatre in the Street, en dan FIRE!
Stilte, het klapwieken van verschrikte vogels, rood licht, weg Kinderkoor. Ik kan me vergissen, maar als dat Anno 2008 niet net zo vernieuwend is als Charles Ives in zijn tijd … misschien maak ik het nog mee dat The Maestro will be restored instead.
Mark schrijft in het NHD: Ça Ira groeide uit tot een project van Nationale allure. Met professionele musici als dirigent Rob Vermeulen, bariton Ernst Daniël Smid, tenor André Post en sopraan Karin ten Cate. Helaas straalde dat niet af op de bezetting van de zaal, die nog niet half gevuld was.
Niets nieuws onder de zon. Roger Waters schrijft: I have watched at the roadside the grey parade of history passing by. The lessons unlearned. The innocent are still slaughtered in the name of God and Freedom.
Maar dan: Those who died before their time, made their mark upon the sand. The ‘more’ there is to Ça Ira is this. There is Hope.
Dat heeft die half gevulde zaal dan toch maar mee gekregen! Met de uitvoerenden meegeteld hebben meer dan 1.000 mensen deze boodschap gehoord. En dat geeft hoe dan ook hoop. Dat geeft kindsoldaten zicht op een andere toekomst. Dat geeft War Child de mogelijkheid aandacht te blijven vragen voor vrijheid. Rood! Passie! Niet voor niets hebben we de Kickers rood aangekleed.
Its just you and I my friend
Or will we leave each other alone like this
On the streets of Philadelphia …
Wordt vervolgd ...
Zo vergaat het me nu ook. Ik kom langzamerhand aan het einde van al die zinnen en heb nog zoveel ‘on my mind’, teveel om op te noemen. Gelukkig denk ik ook in beelden. En dat helpt, want bij een beeld kun je je zinnen bepalen.
Zoals vanmorgen, toen ik ineens dacht aan Bruce Springsteen. Zijn ‘Streets of Philadelphia’ :
I was bruised and battered and I couldnt tell what I felt
I was unrecognizable to myself
I saw my reflection in a window
I didnt know my own face
Oh brother are you gonna leave me wastin´away
On the streets of Philadelphia
I walked the avenue till my legs felt like stone
I heard the voices of friends vanished and gone
At night I could hear the blood in my veins
Black and whispering as the rain
On the streets of Philadelphia
Aint no angel gonna greet me, its just you and I my friend
My clothes dont fit me no more, I walked a thousand miles
Just to slip the skin
The night has fallen, Im lyin awake,
I can feel myself fading away
So receive me brother with your faithless kiss
Or will we leave each other alone like this
On the streets of Philadelphia ….
… staat nog altijd 1 in mijn Top 10 allertijden. En, ’t is maar eens, vaker gezegd, ‘Philadelphia’ wil ik horen als ik deze aarde verlaat. Nee, nu niet denken: “Dat zeg je toch niet ..”, ik zeg die dingen wel. Stel je voor, dat er iets gedraaid wordt van Pink Floyd of een mooi stukje uit Ça Ira. Niks ervan, Bruce Springsteen, when I’m fading away.
Kennen jullie Charles Ives, Amerikaans klassiek componist? Geniale man! Kreeg de liefde voor militaire blaasmuziek van zijn vader met de paplepel ingegoten. En, misschien wel vergelijkbaar met Roger Waters' Ça Ira, tijdens zijn leven werd Ives' muziek maar hoogst zelden uitgevoerd. Nu, ruim 50 jaar na zijn dood, wordt Ives beschouwd als een van de 'Amerikaanse originelen'. Luister maar eens naar Deel III uit zijn ‘Holidays Symphony’, hoe toepasselijk vandaag. Misschien vergaat het Ça Ira ook wel zo ...
Even terug naar ‘The street is a theatre’, anders raak ik de draad kwijt. Ives heeft een stuk geschreven, waarin hij twee fanfare-orkesten naar elkaar toe laat marcheren, ze vervolgens door elkaar heen en daarna weer bij van elkaar vandaan laat lopen. Quick March! Zooitje!Weten jullie nog hoe de Kickers tijdens de repetitie op “We sing of what we want” door het lokaal stampten? Gewèldig! Maar oh wee, Ives schreef dit stuk voor twee verschillende fanfares. Zoiets als The Marching Feet of the Soldiers aan de ene kant, en We sing in the Camps du Mars aan de andere kant. Dwars door elkaar heen, Theatre in the Street, en dan FIRE!
Stilte, het klapwieken van verschrikte vogels, rood licht, weg Kinderkoor. Ik kan me vergissen, maar als dat Anno 2008 niet net zo vernieuwend is als Charles Ives in zijn tijd … misschien maak ik het nog mee dat The Maestro will be restored instead.
Mark schrijft in het NHD: Ça Ira groeide uit tot een project van Nationale allure. Met professionele musici als dirigent Rob Vermeulen, bariton Ernst Daniël Smid, tenor André Post en sopraan Karin ten Cate. Helaas straalde dat niet af op de bezetting van de zaal, die nog niet half gevuld was.
Niets nieuws onder de zon. Roger Waters schrijft: I have watched at the roadside the grey parade of history passing by. The lessons unlearned. The innocent are still slaughtered in the name of God and Freedom.
Maar dan: Those who died before their time, made their mark upon the sand. The ‘more’ there is to Ça Ira is this. There is Hope.
Dat heeft die half gevulde zaal dan toch maar mee gekregen! Met de uitvoerenden meegeteld hebben meer dan 1.000 mensen deze boodschap gehoord. En dat geeft hoe dan ook hoop. Dat geeft kindsoldaten zicht op een andere toekomst. Dat geeft War Child de mogelijkheid aandacht te blijven vragen voor vrijheid. Rood! Passie! Niet voor niets hebben we de Kickers rood aangekleed.
Its just you and I my friend
Or will we leave each other alone like this
On the streets of Philadelphia …
Wordt vervolgd ...
vrijdag 9 mei 2008
Hold the front page!
Deel II. Hoe begin je Deel II van Ça Ira for War Child? Eigenlijk met Deel I.
Hoewel met enige schroom, ga ik jullie iets vertellen over een verslaggever. Want zonder hem zou er geen enkel deel van Ça Ira op het toneel zijn verschenen.
Nog niet zo lang geleden, ruim 2 jaar, heb ik vanuit mijn functie bij de Politie Noord-Holland Noord gereageerd op een column. Het schijnt zo te zijn, dat je je in een column alles kunt permitteren, omdat dat nu eenmaal de functie van een column is. Wist ik veel. Maar kom niet aan de politie, want dan kom je aan mij. En die verslaggever schreef dus over de klantvriendelijkheid, nee, over het gebrek aan klantvriendelijkheid. Zou hij na een avondje stappen een luisterend oor vinden voor het aangeven van het verlies van zijn warme handschoen? (Het vroor ten tijde van die gewraakte column.)
Nu zie ik niet altijd de humor van dingen in. Werd dus boos over het in mijn ogen onterechte idee dat het bij mijn werkgever aan klantvriendelijkheid ontbreekt. En klom in de pen. Ehhh, reageerde met een stevige mail op de column. Heb de verslaggever uitgelegd wat het verschil is tussen aangifte doen en het melden van een vermissing en heb hem vervolgens uitgenodigd een kopje koffie te komen drinken in het meest klantvriendelijke buro van politie wat je je maar bedenken kunt, het buro waar ik (nog) werk, buro Langedijk. Dat leverde me in de 1ste plaats een leuke reactie van de verslaggever op, waardoor het ijs tussen ons dooide, en in de 2e plaats een vermanende waarschuwing van mijn directe chef. Want, de ontdooide verslaggever wijdde er alsnog een column aan, die hij ‘Joke’ noemde. En in diezelfde column ging het over een klantvriendelijk uitnodiging om alsnog melding te komen maken op buro 'huppeldepup'van het verlies van een handschoen, onder het genot van een kopje koffie. Mijn chef, wist hij veel dat je je in een column alles kunt permitteren, riep mij op het matje ter verantwoording en zei: “Je kunt op persoonlijke titel geen directe reactie versturen namens de politie!” Oké, daar had hij gelijk in. Maar stel je toch voor, dat ik niet gereageerd had … die verslaggever, laat ik hem voor het gemak even Ruud noemen, bleek fervent aanhanger van Pink Floyd. Pink Floyd? Ja, wel van gehoord, maar niet naar geluisterd. Niet naar geluisterd? Wist hij veel dat ik ben opgegroeid met de ‘Matthäus Passion’ van Bach en de Boléro van Ravel? Ja, dat weet hij nu wel.
Dark Side of the Moon Lichtenvoorde, Arrow Rock 2006. Volle maan, Roger Waters op het podium … ik in hogere sferen. En toen kwam Ça Ira! Ik hoor het Ruud nog schrijven: “Ken jij Roger Waters’ klassieke opera Ça Ira?” Nooit van gehoord! Stellen jullie je dat even voor nà Bevrijdingsdag 5 mei 2008. Twee jaar later lees ik in zijn krant, het Noordhollands Dagblad: “Opera Ça Ira maakt indruk”.
Op woensdag 7 mei om precies te zijn. En laat Ruud nou jarig zijn op die dag … toeval? Nee hoor,
leuk verjaardagskado’tje!
Lieve Ruud,
We hebben nu ruim 2 jaar een digitaal lijntje. Je kon helaas niet aanwezig zijn op 5 mei, om daar te kijken en te luisteren naar Ça Ira in Holland. Jij weet als geen ander hoe de totstandkoming van deze uitvoering hand in hand ging met de opkomst van ‘volle maan’ en een pràchtige zonsondergang. “Ultiem geluk”, schreef je. Over wandelen over het strand en kijken naar een zonsondergang. For everyone under the sun … vandaag schijnt de zon voor ons allemaal, maar voor jou een beetje extra!
Met heel veel dankbaarheid zet ik Ruud Schmitz, verslaggever van het Noordhollands Dagblad, in Deel II in de stralende zon. Zonder hem had Ça Ira mijn pad niet gekruist. Had ik niets geleerd over de wijze levensles, dat je om een diep gat in het trottoir heen kunt lopen en door een andere straat je weg kunt vervolgen.
Namens iedereen die er op 5 mei 2008 wèl bij was: Dank je, Ruud, voor die ene vraag:
“Ken je Ça Ira?”
"Ja, inmiddels ken ik Ça Ira!"
Hoewel met enige schroom, ga ik jullie iets vertellen over een verslaggever. Want zonder hem zou er geen enkel deel van Ça Ira op het toneel zijn verschenen.
Nog niet zo lang geleden, ruim 2 jaar, heb ik vanuit mijn functie bij de Politie Noord-Holland Noord gereageerd op een column. Het schijnt zo te zijn, dat je je in een column alles kunt permitteren, omdat dat nu eenmaal de functie van een column is. Wist ik veel. Maar kom niet aan de politie, want dan kom je aan mij. En die verslaggever schreef dus over de klantvriendelijkheid, nee, over het gebrek aan klantvriendelijkheid. Zou hij na een avondje stappen een luisterend oor vinden voor het aangeven van het verlies van zijn warme handschoen? (Het vroor ten tijde van die gewraakte column.)
Nu zie ik niet altijd de humor van dingen in. Werd dus boos over het in mijn ogen onterechte idee dat het bij mijn werkgever aan klantvriendelijkheid ontbreekt. En klom in de pen. Ehhh, reageerde met een stevige mail op de column. Heb de verslaggever uitgelegd wat het verschil is tussen aangifte doen en het melden van een vermissing en heb hem vervolgens uitgenodigd een kopje koffie te komen drinken in het meest klantvriendelijke buro van politie wat je je maar bedenken kunt, het buro waar ik (nog) werk, buro Langedijk. Dat leverde me in de 1ste plaats een leuke reactie van de verslaggever op, waardoor het ijs tussen ons dooide, en in de 2e plaats een vermanende waarschuwing van mijn directe chef. Want, de ontdooide verslaggever wijdde er alsnog een column aan, die hij ‘Joke’ noemde. En in diezelfde column ging het over een klantvriendelijk uitnodiging om alsnog melding te komen maken op buro 'huppeldepup'van het verlies van een handschoen, onder het genot van een kopje koffie. Mijn chef, wist hij veel dat je je in een column alles kunt permitteren, riep mij op het matje ter verantwoording en zei: “Je kunt op persoonlijke titel geen directe reactie versturen namens de politie!” Oké, daar had hij gelijk in. Maar stel je toch voor, dat ik niet gereageerd had … die verslaggever, laat ik hem voor het gemak even Ruud noemen, bleek fervent aanhanger van Pink Floyd. Pink Floyd? Ja, wel van gehoord, maar niet naar geluisterd. Niet naar geluisterd? Wist hij veel dat ik ben opgegroeid met de ‘Matthäus Passion’ van Bach en de Boléro van Ravel? Ja, dat weet hij nu wel.
Dark Side of the Moon Lichtenvoorde, Arrow Rock 2006. Volle maan, Roger Waters op het podium … ik in hogere sferen. En toen kwam Ça Ira! Ik hoor het Ruud nog schrijven: “Ken jij Roger Waters’ klassieke opera Ça Ira?” Nooit van gehoord! Stellen jullie je dat even voor nà Bevrijdingsdag 5 mei 2008. Twee jaar later lees ik in zijn krant, het Noordhollands Dagblad: “Opera Ça Ira maakt indruk”.
Op woensdag 7 mei om precies te zijn. En laat Ruud nou jarig zijn op die dag … toeval? Nee hoor,
leuk verjaardagskado’tje!
Lieve Ruud,
We hebben nu ruim 2 jaar een digitaal lijntje. Je kon helaas niet aanwezig zijn op 5 mei, om daar te kijken en te luisteren naar Ça Ira in Holland. Jij weet als geen ander hoe de totstandkoming van deze uitvoering hand in hand ging met de opkomst van ‘volle maan’ en een pràchtige zonsondergang. “Ultiem geluk”, schreef je. Over wandelen over het strand en kijken naar een zonsondergang. For everyone under the sun … vandaag schijnt de zon voor ons allemaal, maar voor jou een beetje extra!
Met heel veel dankbaarheid zet ik Ruud Schmitz, verslaggever van het Noordhollands Dagblad, in Deel II in de stralende zon. Zonder hem had Ça Ira mijn pad niet gekruist. Had ik niets geleerd over de wijze levensles, dat je om een diep gat in het trottoir heen kunt lopen en door een andere straat je weg kunt vervolgen.
Namens iedereen die er op 5 mei 2008 wèl bij was: Dank je, Ruud, voor die ene vraag:
“Ken je Ça Ira?”
"Ja, inmiddels ken ik Ça Ira!"
Read all about it!
Red - white - and blue - and they all followed suit!
Een lawine van lieve reacties op mijn email!
Ik vond het super om mee te spelen!
Dank voor die schitterende opera, dank voor alle foto's, dank voor de vip plaatsen, dank voor alles! Het was geweldig om dit mee te mogen maken.
Mijn gasten en wij hebben een mooi concert meegemaakt. Het is niet mijn muziek, dat heb ik nooit onder stoelen of banken gestoken, maar ik kan jullie zeggen dat ik mij het hele concert prima heb vermaakt! Geweldig hoe dingen dan bij elkaar komen!
Wat hebben wij genoten van jullie stemmen.
Wij hebben ontzettend genoten van de prachtige opera Ca Ira. Petje af voor deze prestatie !!
Hoi Joke,
Bij deze nog even de Factuur.
We genieten nog steeds na van het Ça Ira gebeuren en we weten zeker dat we er nog lang van zullen blijven genieten ook.
Het is toch altijd een gat, als een productie over is; bijzonder, als het zo een groot project is.
Ik heb echt genoten die avond. Ik was nog nooit naar een opera geweest maar dit was echt geweldig. Wat leuk om Roger Waters 'trekjes' terug te horen in de muziek. Hij heeft er écht invloed op gehad......
Wat was het maandag een prachtige avond. Wat zul jij trots zijn. En terecht! Wij hebben enorm genoten en om ons heen heb ik geen ander geluid opgevangen.
I wrote this to matt ..... and for you as well ..... Thanx a lot ..... What an event!
We came to the netherlands from hannover/ germany to see this big work from Roger Waters for the first time.We arrived on saturday and met the coordinator Joke Tuinema in the hotel right beside the World Forum Theater which is the biggest theater in the netherlands. Joke became a friend of mine via eMail in the past months and it was a real joy to meet her and get to know even more details of this project. I couldn't imagine what has to be done to make this dream come true!On sunday we (my wife, her sister and husband and me) have had great luck to be invited to be present at the general rehearsal of the complete opera....... So we took place on our booked seats for monday. If that was not good enough were we invited to change place right before the mixingdesk in the centre of the theater. Even in these hours they seemed to be familiar and perfect allready with this masterpiece of music which is played only a few times in its full length. But this was exactly on the point like I had in mind!!Only little corrections like synchronising the sound effects (they were able to use the original samples), the lights and the position of the choirs (yes, there were three of them). Therefore they played all three acts and repeated only a few parts after that.The whole opera will be performed concertant on monday. So there was no need to do a lot of choregraphics. But for each song they have animated titles with a little story within of each song shown on the screen in the background of the orchestra. Can you imagine that for "the fugitive king" single letters and numbers turn around and look for the word "king"? Well, if not you can believe me. It all worked very well. This sunday afternoon I will never forget! I hardly could await these hours until I could sit down on my seat in row 8 on monday. Will they be able to repeat this perfect sound? Will they be able to synchronize these pictures and animations exactly again?Will the audience like the combination of choirs, orchestra, sound of birds, fireworks, guns and cannons, marching feets and the Guillotine?On monday night we went to the World Forum Theater again to see this unique presentation of Roger Waters opera. Just a few minutes after eight we entered the hall and took place in row eight. There was no opening speech.Sorry ROGER: I missed you to say a few words about the opera and these around 240 enthusiastic people whose hearts are bleeding to put this on stage.At twenty minutes past eight everybody had took their seats and all calmed down to silence. Rob Vermeulen our conductor tonight gave his first sign. Not to the orchestra or the choirs, but to the sound and vision masters. The ceremony is about to begin.Wind and wolves are howling, ducks and goose chat and a marching snaredrum starts silent and becomes louder.....The overture starts with trumpet and then the whole orchestra gets full attention of the audience.The ringmaster guides us to vienna where little marie antoinette dreams of her life as a queen. Soon the story goes on and life in france is getting worse if you are not rich as king. The people stand up for bread while in Versaille they dine and have fun. Only military and guns can hold the starving people back. The revolution is about to come. The king and queen try to sneak away but they are catched and the king is in prison. The life of King Louis ends under the guillotine and the Queens life as well. The monarchy is over-vive la commune de paris! Now there is hope of a better life for everyone under the sun.The audience around me sits still but looks around for the sound effects. Are there birds, is it raining in here? The few people in here who knows the sound of PF and RW are surely satisfied that every gunshot, thunder and downfalling blade is perfectly placed. Every sentence from each singer is perfect in light and place. During "the fugitive King" the children sing "......we sing of what we want....." were really shot down (or not?). Everybody in the audience must think that because they go down at once and everything on stage is drowned in (blood)red......Remarkable!! And what are the other highlights?I can't tell you to be honest. There are too many of them. Every note, every sound and every gesture seems to be as it must be. Too soon we reach the end of the final act. For me there is no need to hear the final words of "ca ira" ever again. This is burned in my mind forever!Everyone in the audience is on feet for standing ovations. You have to know that every one stood up at once and not because he or she saw other people standing up. I stood up right in time and nearly noone was on seat anymore. So all the audience was fascinated not only by this music but also this outstanding performance! After some time we were pleased to sit down again. The childrens choir had left his place on stage and comes in line in front before the stage. Starting on the left they handed the old and worn flag of france from one children's hand to the other. Just after doing so the child turns his back in front of the audience so we can read a single letter on its back. When the flag was handed to the right side of the stage every child has turned around and we are able to read: thank you for helping us to save a child from war. (Written in dutch, I hope I've got the meaning right)After this great event we met Joke, Andre Post and Rob and some others in the hotel bar for a drink or two and we had the chance to learn a bit about the works on this opera. This has made these days even more special and unforgetable to us.And again:Sorry ROGER: YOU missed an outstanding performance. These people did an outstanding job and you would have been very proud to see what they have lifted up the stage. Due to the limited budget there was not as much advertisement as were needed for another staging. It's too sad that this was a oneoff performance. I know the artists would love to do it again. So everyone who has not seen this opera yet, look out for CA IRA! in the future.The ones who've seen it, will want to see it again and again.......
Ik heb de foto's in een on-line gallery gezet (wel zo makkelijk)Dit is de linkhttp://gallery.mac.com/cpthansolo/100361En als mensen zelf foto's hebben, kunnen ze deze via het speciale e-mail adres hieronder in de gallery zetten:cpthansolo-p993@post.mac.com
Mijn bedoeling was om het geheel, ondanks totale versterking, akoestisch te laten klinken. Is blijkbaar gelukt; ik was zelf in ieder geval zeer tevreden. Maar hier uit blijkt maar weer hoe kwetsbaar het geluid is; alsof wij niet ons stinkende best hebben gedaan. Gelukkig weet ik dat jij beter weet.
Geachte abonnee,Onlangs is er vanuit meerdere bronnen aangetoond dat via uw internet aansluiting ongewenste e-mail verzonden is.
Oef, Joke, hoeveel komt er nog??
Ik heb op uitzending gemist het jeugdjournaal gekeken, en dat was een leuk en groot item, inclusief zang!
We hebben genoten! Een erg mooi concert. Ik heb respect voor jullie.. zoveel instuderen voor een voorstelling.
Still got tears in my eyes when I ( we all!) think of these days.IT WAS WONDERFUL !!!!!!!!!
toch nog een mooie afsluiter in de krant.
Wij hebben gisteravond enorm genoten van jou/jullie opera Ca Ira. Voor de kinderen was het iets heel anders. Ze kwamen enthousiast uit het theater vandaan.
Hartelijk Gefeliciteerd met het grote succes van gisteravond in DEN HAAG!!
Ik heb die polo nog in mijn bezit en waar zal ik hem naar toesturen?
Wie weet krijgt dit project ooit nog een leuk vervolg.
There is een hoop gebeurd, in dat dikke jaar achter ons. Maar gisteren stond het dan daar toch maar op de planken. Ik was onder de indruk, zowel van de muziek zelf, als ook van de performance. Vooral de kinderstemmen en het koper klonken heel helder.
Ik heb net nog even nagenoten van het jeugdjournaal, de video stond klaar.
Net naar het jeugdjournaal gekeken....dat zag er goed uit! 't was overweldigend mooi! Wat waren we blij dat we dat meegemaakt hebben!
Gisteren avond zijn we naar de uitvoering in Den Haag geweest we hebben daar geen spijt van gekregen we vonden zowel het orkest, koren en jullie als solist geweldig vooral het slot
Jammer dat het slechts een eenmalige uitvoering was. ik kreeg bij sommige stukken zelfs kippenvel zo mooi was het. Ook was het fantastisch om te zien hoe de dirigent alles in goed banen begeleidde. Nogmaals een fantastisch concert!
Er gebeurde veel, en ik geloof dat alles min of meer in goed banen terecht is gekomen.
Ik ben al ruim 3 kwartier bezig, om een zinnig woord op m'n beeldscherm te krijgen. Maar alles wat er naar boven komt, doet afbreuk aan de fantastische ervaring van gisteren. Eigenlijk is het maar moeilijk te bevatten dat het allemaal voorbij is.Het begon zo mooi, met de fluwelen klanken van Melissa. Maar voor dat je het wist, waren we al 2,5 uur verder en was het weer voorbij. En in die 2,5 uur, een stortvloed aan emoties. Maar naast emoties, waren er ook leuke momenten. Zoals sommige van de animaties die best wel grappig waren, of de blik in de ogen van Karin ten Cate tijdens 'Dances and Marches'. Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe lastig het is om een stuk in te studeren om het vervolgens maar eenmalig uit te voeren.
Wij hebben genoten gisteravond. We zaten super, rij 8 in het midden. Geweldig, helemaal uitverkocht volgens mij. Ongetwijfeld zal er achter de schermen nog wel iets mis gegaan zijn, maar daar was in de zaal niets van te merken.
Ik wil je enorm bedanken voor je krankzinnige idee en we mailen over het hoe en nu verder!!!
Hoe en nu verder!!!
Lieve allemaal,
Daar zit ik dan, al weer, nog steeds, alweer achter de PC. Donderdag 8 mei 2008. Ons leventje na maandag 5 mei 2008 lijkt weer op de rails te staan. En de lessenaars van de Solisten staan in onze woonkamer!
Veerle speelt op het zonovergoten plein achter ons huis, en ik heb me verplicht ‘na het eten’ nog iets te schrijven over Ça Ira. Met dat eten is het al een tijdje mis. In elk ordentelijk gezin, dus ook bij ons, staat de warme hap rond de klok van 6-en wel zo’n beetje op tafel. Bij ons niet. To be honest, al enkele weken niet. Ach, als we in Zuid-Frankrijk woonden, zou dat niet opvallen. Tijdens onze vakanties aan de Côte d’Azur doen we niets liever dan laat pizza’s eten en we leven nog steeds. En hoe! “Mam, het is veel te warm buiten.” “Mam, ik voel me niet zo lekker.” “Mam, mag ik onder de sproeier?” “Mam, die lessenaars staan in de weg …”
De dagen erna …
Tjee, wat zijn die lessenaars groot! Dat viel helemaal niet op, op het grote WFT-podium. En wat zijn ze mooi! Dat viel gelukkig wél op, op het grote WFT-podium. Paul, wat heb je de rollen die Ernst Daniël, André en Karin hebben gezongen, pràchtig vervat in de symbolisch vorm gegeven lessenaars.
Dank je voor deze unieke beelden. Ze kunnen jammer genoeg niet in onze woonkamer blijven staan. Veerle moppert nu al, en de poes maakt krassen op het ijzer. Jouw beelden verdienen een betere, ruimere plaats en veel bewonderende blikken. Maar waar? Het Rijksmuseum lijkt mij de meest geschikte plaats. Drie handgemaakte lessenaars voor de eerste 3 solisten die Roger Waters’ opera over vrijheid, gelijkheid, broederschap en passie, in West-Europa ten gehore hebben gebracht. Mooi bord erbij …Tja, of ze er in Amsterdam ook zo over denken? We shall see.
Joost! Wat hebben we genoten van je animaties! Weet je dat ik maanden achter de PC en in spanning heb gezeten om de beelden van Mark Holthusen vrij te krijgen? Om te kunnen projecteren bij Ça Ira in Holland? Nee, dat weet je vast niet. Tig mails gingen vooraf aan de uiteindelijke goedkeuring van Roger Waters en his Crew, om deze studiofoto’s voor Ça Ira te mogen gebruiken. Wat was ik blij! Mijn Crew niet, dus de beelden van Mark Holthusen werden in ons stamcafé, van tafel geveegd. De Poort van Kleef, recht voor de ingang van het Conservatorium in Utrecht. Waar we regelmatig op donderdagochtend neerstreken en heel veel koffie en cappucino’s dronken om ons door de Ça Ira-problemen heen te slaan. Foto’s om het verhaal te ondersteunen? Aan de kant ermee. We gaan geen plaatjes kijken. Versterkingsperikelen om de geluidseffecten te kunnen trotseren. Dat hele hele grote koor de zaal in te kunnen dragen. Zeg, en dan die tribune! Enig idee? In Kampen stond een voor Ça Ira gemaakte podium-opbouw. Jammer, maar helaas. Kampen en Den Haag liggen meer dan 50 km van elkaar vandaan en zo ver mocht met die perfecte tribune niet heen en weer worden gereden. Uiteindelijk bood Mannenkoor Jubilate uitkomst! Je zult er maar zo lang op moeten zitten. Van 19.30-22.45 uur. Gezien en gehoord in het Jeugdjournaal?! “Houten kont!” Joost, jij hebt 8 hele dagen met al die dansende, marcherende en vechtende letters gestoeid en was af en toe vast heel erg moe: “Mam, je moet toch eens goed kijken, de letters CNAFRE staan door elkaar” ... gewèldig!
Arbeid adelt! Loaf ken lang an, las ik laatst op een t-shirt. T-shirts! Stefan!
Lieve Stefan,
Ik heb je leren kennen via Theo. Jullie wonen beide in Den Haag. Theo met een passie voor Pink Floyd, jij met een passie voor Taekwondo. Je werkt hard aan de opbouw van je eigen bedrijf ‘Qualitysign’. En je verzorgt PP-/ en PF-materiaal in allerlei soorten en maten. You name it en Stefan print it. On t-shirts. Van Kinderkoor de Kickers! HELPWARCHILDOORLOGUITEENKINDTEHALEN aan de achterkant, ons logo Ça Ira for War Child en de vlaggen van de landen waar War Child hulp verleent, aan de voorkant. Gedonder met maten, gedonder met vrije TNT-bezorgings-dagen (Queensday en Hemelvaartsdag in één week!) kostten mij en Stefan het nodige beltegoed. Waar zijn de t-shirts? En wanneer worden ze bezorgd? Het kwam allemaal goed. Zaterdagmiddag, 3 mei, in Walibi, briefje op de deur thuis voor de pakketdienst, de buurt in rep en roer, maar dan het verlossende telefoontje van buurvrouw Jolande: “De t-shirts staan in de keuken!”
Diezelfde middag ben je begonnen aan de Ça Ira for War Child CREW-shirts. Nee, polo’s, toch even meer stijl. Weet je, Stefan, nadat je de door jouw geprinte blanco cheque afleverde en het later tijd was om (best trots) in dat pràchtige Crew-shirt plaats te gaan nemen tussen de èchte Crew, heb ik even voor de spiegel gestaan. In onze hotelkamer in het Novotel, hoog boven het podium in het WFT. Helemaal in m’n eentje, in stilte. Kijk, daar was het nu allemaal om te doen. Ça Ira for War Child - CREW, in rode letters op een mooi zwart polo-shirt. Dank je, Stefan, voor je support, voor je zorg, voor je enthousiasme om met jouw t-shirts ook een bijdrage te leveren aan het werk van War Child!
21.05 uur. Time to eat! Tot morgen … deel II
Dat was gisteravond en toen kon ik ineens niet meer 'bloggen'. "U heeft geen blog-account op deze site", werd mij even fijntjes medegedeeld door Google. Hùh? Mooi wel, thanks to Frank!
11.45 uur. No coffee? Makes me idiot! Tot vanavond ... deel II
Een lawine van lieve reacties op mijn email!
Ik vond het super om mee te spelen!
Dank voor die schitterende opera, dank voor alle foto's, dank voor de vip plaatsen, dank voor alles! Het was geweldig om dit mee te mogen maken.
Mijn gasten en wij hebben een mooi concert meegemaakt. Het is niet mijn muziek, dat heb ik nooit onder stoelen of banken gestoken, maar ik kan jullie zeggen dat ik mij het hele concert prima heb vermaakt! Geweldig hoe dingen dan bij elkaar komen!
Wat hebben wij genoten van jullie stemmen.
Wij hebben ontzettend genoten van de prachtige opera Ca Ira. Petje af voor deze prestatie !!
Hoi Joke,
Bij deze nog even de Factuur.
We genieten nog steeds na van het Ça Ira gebeuren en we weten zeker dat we er nog lang van zullen blijven genieten ook.
Het is toch altijd een gat, als een productie over is; bijzonder, als het zo een groot project is.
Ik heb echt genoten die avond. Ik was nog nooit naar een opera geweest maar dit was echt geweldig. Wat leuk om Roger Waters 'trekjes' terug te horen in de muziek. Hij heeft er écht invloed op gehad......
Wat was het maandag een prachtige avond. Wat zul jij trots zijn. En terecht! Wij hebben enorm genoten en om ons heen heb ik geen ander geluid opgevangen.
I wrote this to matt ..... and for you as well ..... Thanx a lot ..... What an event!
We came to the netherlands from hannover/ germany to see this big work from Roger Waters for the first time.We arrived on saturday and met the coordinator Joke Tuinema in the hotel right beside the World Forum Theater which is the biggest theater in the netherlands. Joke became a friend of mine via eMail in the past months and it was a real joy to meet her and get to know even more details of this project. I couldn't imagine what has to be done to make this dream come true!On sunday we (my wife, her sister and husband and me) have had great luck to be invited to be present at the general rehearsal of the complete opera....... So we took place on our booked seats for monday. If that was not good enough were we invited to change place right before the mixingdesk in the centre of the theater. Even in these hours they seemed to be familiar and perfect allready with this masterpiece of music which is played only a few times in its full length. But this was exactly on the point like I had in mind!!Only little corrections like synchronising the sound effects (they were able to use the original samples), the lights and the position of the choirs (yes, there were three of them). Therefore they played all three acts and repeated only a few parts after that.The whole opera will be performed concertant on monday. So there was no need to do a lot of choregraphics. But for each song they have animated titles with a little story within of each song shown on the screen in the background of the orchestra. Can you imagine that for "the fugitive king" single letters and numbers turn around and look for the word "king"? Well, if not you can believe me. It all worked very well. This sunday afternoon I will never forget! I hardly could await these hours until I could sit down on my seat in row 8 on monday. Will they be able to repeat this perfect sound? Will they be able to synchronize these pictures and animations exactly again?Will the audience like the combination of choirs, orchestra, sound of birds, fireworks, guns and cannons, marching feets and the Guillotine?On monday night we went to the World Forum Theater again to see this unique presentation of Roger Waters opera. Just a few minutes after eight we entered the hall and took place in row eight. There was no opening speech.Sorry ROGER: I missed you to say a few words about the opera and these around 240 enthusiastic people whose hearts are bleeding to put this on stage.At twenty minutes past eight everybody had took their seats and all calmed down to silence. Rob Vermeulen our conductor tonight gave his first sign. Not to the orchestra or the choirs, but to the sound and vision masters. The ceremony is about to begin.Wind and wolves are howling, ducks and goose chat and a marching snaredrum starts silent and becomes louder.....The overture starts with trumpet and then the whole orchestra gets full attention of the audience.The ringmaster guides us to vienna where little marie antoinette dreams of her life as a queen. Soon the story goes on and life in france is getting worse if you are not rich as king. The people stand up for bread while in Versaille they dine and have fun. Only military and guns can hold the starving people back. The revolution is about to come. The king and queen try to sneak away but they are catched and the king is in prison. The life of King Louis ends under the guillotine and the Queens life as well. The monarchy is over-vive la commune de paris! Now there is hope of a better life for everyone under the sun.The audience around me sits still but looks around for the sound effects. Are there birds, is it raining in here? The few people in here who knows the sound of PF and RW are surely satisfied that every gunshot, thunder and downfalling blade is perfectly placed. Every sentence from each singer is perfect in light and place. During "the fugitive King" the children sing "......we sing of what we want....." were really shot down (or not?). Everybody in the audience must think that because they go down at once and everything on stage is drowned in (blood)red......Remarkable!! And what are the other highlights?I can't tell you to be honest. There are too many of them. Every note, every sound and every gesture seems to be as it must be. Too soon we reach the end of the final act. For me there is no need to hear the final words of "ca ira" ever again. This is burned in my mind forever!Everyone in the audience is on feet for standing ovations. You have to know that every one stood up at once and not because he or she saw other people standing up. I stood up right in time and nearly noone was on seat anymore. So all the audience was fascinated not only by this music but also this outstanding performance! After some time we were pleased to sit down again. The childrens choir had left his place on stage and comes in line in front before the stage. Starting on the left they handed the old and worn flag of france from one children's hand to the other. Just after doing so the child turns his back in front of the audience so we can read a single letter on its back. When the flag was handed to the right side of the stage every child has turned around and we are able to read: thank you for helping us to save a child from war. (Written in dutch, I hope I've got the meaning right)After this great event we met Joke, Andre Post and Rob and some others in the hotel bar for a drink or two and we had the chance to learn a bit about the works on this opera. This has made these days even more special and unforgetable to us.And again:Sorry ROGER: YOU missed an outstanding performance. These people did an outstanding job and you would have been very proud to see what they have lifted up the stage. Due to the limited budget there was not as much advertisement as were needed for another staging. It's too sad that this was a oneoff performance. I know the artists would love to do it again. So everyone who has not seen this opera yet, look out for CA IRA! in the future.The ones who've seen it, will want to see it again and again.......
Ik heb de foto's in een on-line gallery gezet (wel zo makkelijk)Dit is de linkhttp://gallery.mac.com/cpthansolo/100361En als mensen zelf foto's hebben, kunnen ze deze via het speciale e-mail adres hieronder in de gallery zetten:cpthansolo-p993@post.mac.com
Mijn bedoeling was om het geheel, ondanks totale versterking, akoestisch te laten klinken. Is blijkbaar gelukt; ik was zelf in ieder geval zeer tevreden. Maar hier uit blijkt maar weer hoe kwetsbaar het geluid is; alsof wij niet ons stinkende best hebben gedaan. Gelukkig weet ik dat jij beter weet.
Geachte abonnee,Onlangs is er vanuit meerdere bronnen aangetoond dat via uw internet aansluiting ongewenste e-mail verzonden is.
Oef, Joke, hoeveel komt er nog??
Ik heb op uitzending gemist het jeugdjournaal gekeken, en dat was een leuk en groot item, inclusief zang!
We hebben genoten! Een erg mooi concert. Ik heb respect voor jullie.. zoveel instuderen voor een voorstelling.
Still got tears in my eyes when I ( we all!) think of these days.IT WAS WONDERFUL !!!!!!!!!
toch nog een mooie afsluiter in de krant.
Wij hebben gisteravond enorm genoten van jou/jullie opera Ca Ira. Voor de kinderen was het iets heel anders. Ze kwamen enthousiast uit het theater vandaan.
Hartelijk Gefeliciteerd met het grote succes van gisteravond in DEN HAAG!!
Ik heb die polo nog in mijn bezit en waar zal ik hem naar toesturen?
Wie weet krijgt dit project ooit nog een leuk vervolg.
There is een hoop gebeurd, in dat dikke jaar achter ons. Maar gisteren stond het dan daar toch maar op de planken. Ik was onder de indruk, zowel van de muziek zelf, als ook van de performance. Vooral de kinderstemmen en het koper klonken heel helder.
Ik heb net nog even nagenoten van het jeugdjournaal, de video stond klaar.
Net naar het jeugdjournaal gekeken....dat zag er goed uit! 't was overweldigend mooi! Wat waren we blij dat we dat meegemaakt hebben!
Gisteren avond zijn we naar de uitvoering in Den Haag geweest we hebben daar geen spijt van gekregen we vonden zowel het orkest, koren en jullie als solist geweldig vooral het slot
Jammer dat het slechts een eenmalige uitvoering was. ik kreeg bij sommige stukken zelfs kippenvel zo mooi was het. Ook was het fantastisch om te zien hoe de dirigent alles in goed banen begeleidde. Nogmaals een fantastisch concert!
Er gebeurde veel, en ik geloof dat alles min of meer in goed banen terecht is gekomen.
Ik ben al ruim 3 kwartier bezig, om een zinnig woord op m'n beeldscherm te krijgen. Maar alles wat er naar boven komt, doet afbreuk aan de fantastische ervaring van gisteren. Eigenlijk is het maar moeilijk te bevatten dat het allemaal voorbij is.Het begon zo mooi, met de fluwelen klanken van Melissa. Maar voor dat je het wist, waren we al 2,5 uur verder en was het weer voorbij. En in die 2,5 uur, een stortvloed aan emoties. Maar naast emoties, waren er ook leuke momenten. Zoals sommige van de animaties die best wel grappig waren, of de blik in de ogen van Karin ten Cate tijdens 'Dances and Marches'. Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe lastig het is om een stuk in te studeren om het vervolgens maar eenmalig uit te voeren.
Wij hebben genoten gisteravond. We zaten super, rij 8 in het midden. Geweldig, helemaal uitverkocht volgens mij. Ongetwijfeld zal er achter de schermen nog wel iets mis gegaan zijn, maar daar was in de zaal niets van te merken.
Ik wil je enorm bedanken voor je krankzinnige idee en we mailen over het hoe en nu verder!!!
Hoe en nu verder!!!
Lieve allemaal,
Daar zit ik dan, al weer, nog steeds, alweer achter de PC. Donderdag 8 mei 2008. Ons leventje na maandag 5 mei 2008 lijkt weer op de rails te staan. En de lessenaars van de Solisten staan in onze woonkamer!
Veerle speelt op het zonovergoten plein achter ons huis, en ik heb me verplicht ‘na het eten’ nog iets te schrijven over Ça Ira. Met dat eten is het al een tijdje mis. In elk ordentelijk gezin, dus ook bij ons, staat de warme hap rond de klok van 6-en wel zo’n beetje op tafel. Bij ons niet. To be honest, al enkele weken niet. Ach, als we in Zuid-Frankrijk woonden, zou dat niet opvallen. Tijdens onze vakanties aan de Côte d’Azur doen we niets liever dan laat pizza’s eten en we leven nog steeds. En hoe! “Mam, het is veel te warm buiten.” “Mam, ik voel me niet zo lekker.” “Mam, mag ik onder de sproeier?” “Mam, die lessenaars staan in de weg …”
De dagen erna …
Tjee, wat zijn die lessenaars groot! Dat viel helemaal niet op, op het grote WFT-podium. En wat zijn ze mooi! Dat viel gelukkig wél op, op het grote WFT-podium. Paul, wat heb je de rollen die Ernst Daniël, André en Karin hebben gezongen, pràchtig vervat in de symbolisch vorm gegeven lessenaars.
Dank je voor deze unieke beelden. Ze kunnen jammer genoeg niet in onze woonkamer blijven staan. Veerle moppert nu al, en de poes maakt krassen op het ijzer. Jouw beelden verdienen een betere, ruimere plaats en veel bewonderende blikken. Maar waar? Het Rijksmuseum lijkt mij de meest geschikte plaats. Drie handgemaakte lessenaars voor de eerste 3 solisten die Roger Waters’ opera over vrijheid, gelijkheid, broederschap en passie, in West-Europa ten gehore hebben gebracht. Mooi bord erbij …Tja, of ze er in Amsterdam ook zo over denken? We shall see.
Joost! Wat hebben we genoten van je animaties! Weet je dat ik maanden achter de PC en in spanning heb gezeten om de beelden van Mark Holthusen vrij te krijgen? Om te kunnen projecteren bij Ça Ira in Holland? Nee, dat weet je vast niet. Tig mails gingen vooraf aan de uiteindelijke goedkeuring van Roger Waters en his Crew, om deze studiofoto’s voor Ça Ira te mogen gebruiken. Wat was ik blij! Mijn Crew niet, dus de beelden van Mark Holthusen werden in ons stamcafé, van tafel geveegd. De Poort van Kleef, recht voor de ingang van het Conservatorium in Utrecht. Waar we regelmatig op donderdagochtend neerstreken en heel veel koffie en cappucino’s dronken om ons door de Ça Ira-problemen heen te slaan. Foto’s om het verhaal te ondersteunen? Aan de kant ermee. We gaan geen plaatjes kijken. Versterkingsperikelen om de geluidseffecten te kunnen trotseren. Dat hele hele grote koor de zaal in te kunnen dragen. Zeg, en dan die tribune! Enig idee? In Kampen stond een voor Ça Ira gemaakte podium-opbouw. Jammer, maar helaas. Kampen en Den Haag liggen meer dan 50 km van elkaar vandaan en zo ver mocht met die perfecte tribune niet heen en weer worden gereden. Uiteindelijk bood Mannenkoor Jubilate uitkomst! Je zult er maar zo lang op moeten zitten. Van 19.30-22.45 uur. Gezien en gehoord in het Jeugdjournaal?! “Houten kont!” Joost, jij hebt 8 hele dagen met al die dansende, marcherende en vechtende letters gestoeid en was af en toe vast heel erg moe: “Mam, je moet toch eens goed kijken, de letters CNAFRE staan door elkaar” ... gewèldig!
Arbeid adelt! Loaf ken lang an, las ik laatst op een t-shirt. T-shirts! Stefan!
Lieve Stefan,
Ik heb je leren kennen via Theo. Jullie wonen beide in Den Haag. Theo met een passie voor Pink Floyd, jij met een passie voor Taekwondo. Je werkt hard aan de opbouw van je eigen bedrijf ‘Qualitysign’. En je verzorgt PP-/ en PF-materiaal in allerlei soorten en maten. You name it en Stefan print it. On t-shirts. Van Kinderkoor de Kickers! HELPWARCHILDOORLOGUITEENKINDTEHALEN aan de achterkant, ons logo Ça Ira for War Child en de vlaggen van de landen waar War Child hulp verleent, aan de voorkant. Gedonder met maten, gedonder met vrije TNT-bezorgings-dagen (Queensday en Hemelvaartsdag in één week!) kostten mij en Stefan het nodige beltegoed. Waar zijn de t-shirts? En wanneer worden ze bezorgd? Het kwam allemaal goed. Zaterdagmiddag, 3 mei, in Walibi, briefje op de deur thuis voor de pakketdienst, de buurt in rep en roer, maar dan het verlossende telefoontje van buurvrouw Jolande: “De t-shirts staan in de keuken!”
Diezelfde middag ben je begonnen aan de Ça Ira for War Child CREW-shirts. Nee, polo’s, toch even meer stijl. Weet je, Stefan, nadat je de door jouw geprinte blanco cheque afleverde en het later tijd was om (best trots) in dat pràchtige Crew-shirt plaats te gaan nemen tussen de èchte Crew, heb ik even voor de spiegel gestaan. In onze hotelkamer in het Novotel, hoog boven het podium in het WFT. Helemaal in m’n eentje, in stilte. Kijk, daar was het nu allemaal om te doen. Ça Ira for War Child - CREW, in rode letters op een mooi zwart polo-shirt. Dank je, Stefan, voor je support, voor je zorg, voor je enthousiasme om met jouw t-shirts ook een bijdrage te leveren aan het werk van War Child!
21.05 uur. Time to eat! Tot morgen … deel II
Dat was gisteravond en toen kon ik ineens niet meer 'bloggen'. "U heeft geen blog-account op deze site", werd mij even fijntjes medegedeeld door Google. Hùh? Mooi wel, thanks to Frank!
11.45 uur. No coffee? Makes me idiot! Tot vanavond ... deel II
dinsdag 6 mei 2008
Eten
Dat is wat ik nu eerst ga doen, Trees. En daarna ga ik er even voor zitten. Om ook mijn belevenissen bij Ça Ira in Holland, 5 mei 2008, aan internet toe te vertrouwen.
Nachtelijk dolen in een uitgestorven WFT, op zoek naar een slok champagne, dolen door een uitgestorven Den Haag, na de voorstelling, het WFT niet meer kunnen vinden, niet slapen, niet eten .... en nog veel meer. Tot zo!
Wat een lieve reacties allemaal in ons Gastenboek!
Nachtelijk dolen in een uitgestorven WFT, op zoek naar een slok champagne, dolen door een uitgestorven Den Haag, na de voorstelling, het WFT niet meer kunnen vinden, niet slapen, niet eten .... en nog veel meer. Tot zo!
Wat een lieve reacties allemaal in ons Gastenboek!
dinsdag 29 april 2008
Queensday!
Queensday, thanks to Rosemarie!
Hebben jullie dat ook? Dat speciale gevoel bij Koninginnedag? Vrijmarkt, Oranjebitter, vanaf 10.30 uur voor de buis: daar loopt ze! Onze Koningin! Daar waar mijn vader en ik tijdens de uitzending van de ‘Matthäus Passion’ altijd ‘Sssst’ riepen als mijn moeder riep dat het eten op tafel stond, riep zij altijd ‘Sssst’ tijdens de uitzending van het Defilé op TV.
Ik ben dus opgegroeid mèt klassieke muziek en mèt liefde voor ons Koningshuis. En met een dwingend ‘Sssst’. Dat komt me deze dagen goed van pas. Om je in te leven in het verhaal van Ça Ira is het meegenomen dat je weet hebt van klassieke muziek, een Koningshuis, èn ‘Sssst’.
Is het meegenomen, dat je weet wat er zoal in deze wereld TE KOOP is. Is het meegenomen dat je weet dat niet alles je vanzelfsprekend wordt aangereikt. Is het meegenomen dat je hebt leren knokken. Tjee, is dat allemaal nodig om je in te leven in het verhaal van Ça Ira? Ja! En nog eens, Ja! Daar ben ik nog meer van overtuigd geraakt dan ik ooit had kunnen denken.
Met Ça Ira heeft Roger Waters een statement afgegeven, waar je niet omheen kunt. Waar je door geraakt wordt, of je dat nu wilt of niet. En het bewijs is geleverd. Wordt geleverd op Bevrijdingsdag 5 mei 2008. Als je luistert naar Ça Ira en je leest over de boodschap die ermee wordt doorgegeven, ontkom je niet aan dat ene zinnetje: ‘Everyone under the sun has the power to change the way the world is arranged.’
Eigenlijk is het ook wel heel bijzonder, dat dit ene zinnetje drijfveer is geworden van ruim 200 mensen. Twee-honderd! Waar het begon met 2. Waar zaterdag 26 april 2008 al een memorabele dag TUTTI in Tilburg is geworden, is het onomstotelijke bewijs dat Ça Ira in Holland ook ècht gaat gebeuren, ons huis ingedragen. Door Veerle en Rosalie. Onze gang staat vol met de programmaboekjes ‘Ça Ira for War Child’!!! Niks ‘Sssst’, schreeuw het maar van de daken.
En de door Paul Beuk vervaardigde en unieke lessenaars voor de Drie Solisten zijn klaar.
En de door Joost Gulien vervaardigde en unieke beelden ter ondersteuning van het verhaal, zijn klaar.
Nu het strakke schema voor de opbouw van het podium en de generale in het World Forum Theater op 4 mei, de ‘reparaties’ op 5 mei nog, en dan .. is het ècht bijna klaar. En degenen die daar niet van wakker liggen, hebben 6 mei toch ècht het nakijken. Ik garandeer jullie, het wordt een fantàstisch spektakel. Hoe heette het ook alweer ? Ça Ira in Holland! Om nooit te vergeten …
Dit is m’n laatste blog nog niet, hoor. Don’t worry. Van zoiets moet je toch afkicken? Ik blijf nog wel even in de lucht. By the way, al gelezen dat “Breathe in the air” ook in Ça Ira voorkomt?
Queensday. Bevrijdingsdag 5 mei 2008 treden Koning Louis Capet en Koningin Marie Antoinette voor het voetlicht. Roept de Priester op tot Revolutie! ‘Sssst’! A.s. maandag pas. Morgen Oranje Boven.
Veel plezier!
PS: Sfeer proeven? Zie de fotogallery van www.rogerwaters.eu. Tilburg 25 en 26 april 2008!
Hebben jullie dat ook? Dat speciale gevoel bij Koninginnedag? Vrijmarkt, Oranjebitter, vanaf 10.30 uur voor de buis: daar loopt ze! Onze Koningin! Daar waar mijn vader en ik tijdens de uitzending van de ‘Matthäus Passion’ altijd ‘Sssst’ riepen als mijn moeder riep dat het eten op tafel stond, riep zij altijd ‘Sssst’ tijdens de uitzending van het Defilé op TV.
Ik ben dus opgegroeid mèt klassieke muziek en mèt liefde voor ons Koningshuis. En met een dwingend ‘Sssst’. Dat komt me deze dagen goed van pas. Om je in te leven in het verhaal van Ça Ira is het meegenomen dat je weet hebt van klassieke muziek, een Koningshuis, èn ‘Sssst’.
Is het meegenomen, dat je weet wat er zoal in deze wereld TE KOOP is. Is het meegenomen dat je weet dat niet alles je vanzelfsprekend wordt aangereikt. Is het meegenomen dat je hebt leren knokken. Tjee, is dat allemaal nodig om je in te leven in het verhaal van Ça Ira? Ja! En nog eens, Ja! Daar ben ik nog meer van overtuigd geraakt dan ik ooit had kunnen denken.
Met Ça Ira heeft Roger Waters een statement afgegeven, waar je niet omheen kunt. Waar je door geraakt wordt, of je dat nu wilt of niet. En het bewijs is geleverd. Wordt geleverd op Bevrijdingsdag 5 mei 2008. Als je luistert naar Ça Ira en je leest over de boodschap die ermee wordt doorgegeven, ontkom je niet aan dat ene zinnetje: ‘Everyone under the sun has the power to change the way the world is arranged.’
Eigenlijk is het ook wel heel bijzonder, dat dit ene zinnetje drijfveer is geworden van ruim 200 mensen. Twee-honderd! Waar het begon met 2. Waar zaterdag 26 april 2008 al een memorabele dag TUTTI in Tilburg is geworden, is het onomstotelijke bewijs dat Ça Ira in Holland ook ècht gaat gebeuren, ons huis ingedragen. Door Veerle en Rosalie. Onze gang staat vol met de programmaboekjes ‘Ça Ira for War Child’!!! Niks ‘Sssst’, schreeuw het maar van de daken.
En de door Paul Beuk vervaardigde en unieke lessenaars voor de Drie Solisten zijn klaar.
En de door Joost Gulien vervaardigde en unieke beelden ter ondersteuning van het verhaal, zijn klaar.
Nu het strakke schema voor de opbouw van het podium en de generale in het World Forum Theater op 4 mei, de ‘reparaties’ op 5 mei nog, en dan .. is het ècht bijna klaar. En degenen die daar niet van wakker liggen, hebben 6 mei toch ècht het nakijken. Ik garandeer jullie, het wordt een fantàstisch spektakel. Hoe heette het ook alweer ? Ça Ira in Holland! Om nooit te vergeten …
Dit is m’n laatste blog nog niet, hoor. Don’t worry. Van zoiets moet je toch afkicken? Ik blijf nog wel even in de lucht. By the way, al gelezen dat “Breathe in the air” ook in Ça Ira voorkomt?
Queensday. Bevrijdingsdag 5 mei 2008 treden Koning Louis Capet en Koningin Marie Antoinette voor het voetlicht. Roept de Priester op tot Revolutie! ‘Sssst’! A.s. maandag pas. Morgen Oranje Boven.
Veel plezier!
PS: Sfeer proeven? Zie de fotogallery van www.rogerwaters.eu. Tilburg 25 en 26 april 2008!
zaterdag 26 april 2008
woensdag 23 april 2008
PR2
Dank je, Hans!
Open mail aan verslaggever Jochem Geerdink, METRO-nieuws:
Beste Jochem,
Toeval? Vanwege het fileleed niet met de auto gaan, maar met de trein en dan een METRO in handen krijgen? En in die METRO een interview lezen over Roger Waters? Mijn hart sloeg een slag over, toen ik op de voorpagina las: Roger Waters bezig aan zijn laatste trucje.
Weet je, op datzelfde moment was ik op weg naar Den Haag. Om daar de proefdrukken te kontroleren van de t-shirts voor Kinderkoor 'de Kickers'. Voor 35 kinderen die al maanden hard hebben gewerkt aan muziek van Roger Waters.
Ken je Ça Ira? Van Roger Waters' hand. De nog in leven zijnde componist van de opera 'Ça Ira. There is Hope' komt op 11 mei naar Nederland en zegt niets over de West-Europese première van ditzelfde stuk. Hoe kan dat?
Op Bevrijdingsdag 5 mei wordt zìjn opera, een geniaal stuk muziek waar hij 15 jaar aan heeft gewerkt, ook één maal uitgevoerd. In het World Forum Theater in Den Haag.
Op 12 mei 2007 heb ik uit zijn hand de partituren èn de rechten gekregen om de opera één keer uit te voeren. Het is bijna zover. Vavavond heeft de eerste orkestrepetitie plaatsgevonden met het Tilburgs Begeleidingsorkest en het Nederlands Concertkoor. In Tilburg. Het dak ging eraf.
Wat begon als een droom, krijgt op 5 mei gestalte. En niet zomaar. Inmiddels werken er ruim 225 mensen aan mee. Staan/zitten er ruim 200 musici op het podium, om Roger Waters' opera voor de eerste keer in Nederland tot klinken te brengen. Worden extra dollars, ponden, euro's guldens of wat dan ook gespendeerd om de fans op een andere manier een concert te laten beleven. Ja, mèt belichting, mèt videobeelden, mèt de 132 geluidseffecten die hij in de opera heeft verwerkt, een quadrafonisch Roger Waters-waardige uitvoering. Zo verwoordde de Maestro himself zijn eerste 'Dark Side' in Nederland.
De aankondiging op de voorpagina van METRO vandaag klopt van geen kant.
Roger Waters mag dan bezig zijn aan zijn laatste 'trucje', met de uitvoering van zijn opera Ça Ira begint een heel nieuw Waters-tijdperk. Misschien is de tijd er nog niet rijp voor? Zou best kunnen als je weet wat The Wall teweeg bracht. En misschien weet Roger Waters zèlf niet, hoe groots zijn opera op 5 mei wordt neergezet. Vanwege zijn tour kon hij niet aanwezig zijn.
Ik kon het niet laten je van ons pràchtige project op de hoogte te stellen.
Ik zit nog na te genieten van wat er vanavond al is gepresteerd. A.s. zaterdag, 26 april, komen we voor het eerst TUTTI (da's dus het grote koor, het grote orkest, het kinderkoor, de solisten, geluid, belichting, regisseur), allemaal bij elkaar om Ça Ira in elkaar te passen. Dan nog een generale repetitie op 4 mei, en dan is het ècht zo ver.
Vorig jaar, 12 mei 2007, sprak Roger Waters de gevleugelde woorden: 'Ça Ira in Holland? I couldn't be happier!" 'k Heb het bewijs hiervan op CD staan. Nog even en I couldn't be happier dat mijn droom is uitgekomen. Ik sluit af met de reactie van een fan op onze site vandaag:
PR is zeker belangrijk, hoewel het voor de die-hard Roger Water fans natuurlijk oud nieuws is.
En die komen toch wel :), en anders moeten ze zich schamen om niet naar dit unieke project te komen.
Hierbij nodig ik je van harte uit, Bevrijdingsdag 5 mei 2008, naar het World Forum Theater in Den Haag te komen. Om daar voor die ene keer getuige te zijn van de West-Europese première van Roger Waters opera: 'Ça Ira. There is Hope'.
Vriendelijke groet,
Joke Tuinema
Stichting Ça Ira for War Child
Open mail aan verslaggever Jochem Geerdink, METRO-nieuws:
Beste Jochem,
Toeval? Vanwege het fileleed niet met de auto gaan, maar met de trein en dan een METRO in handen krijgen? En in die METRO een interview lezen over Roger Waters? Mijn hart sloeg een slag over, toen ik op de voorpagina las: Roger Waters bezig aan zijn laatste trucje.
Weet je, op datzelfde moment was ik op weg naar Den Haag. Om daar de proefdrukken te kontroleren van de t-shirts voor Kinderkoor 'de Kickers'. Voor 35 kinderen die al maanden hard hebben gewerkt aan muziek van Roger Waters.
Ken je Ça Ira? Van Roger Waters' hand. De nog in leven zijnde componist van de opera 'Ça Ira. There is Hope' komt op 11 mei naar Nederland en zegt niets over de West-Europese première van ditzelfde stuk. Hoe kan dat?
Op Bevrijdingsdag 5 mei wordt zìjn opera, een geniaal stuk muziek waar hij 15 jaar aan heeft gewerkt, ook één maal uitgevoerd. In het World Forum Theater in Den Haag.
Op 12 mei 2007 heb ik uit zijn hand de partituren èn de rechten gekregen om de opera één keer uit te voeren. Het is bijna zover. Vavavond heeft de eerste orkestrepetitie plaatsgevonden met het Tilburgs Begeleidingsorkest en het Nederlands Concertkoor. In Tilburg. Het dak ging eraf.
Wat begon als een droom, krijgt op 5 mei gestalte. En niet zomaar. Inmiddels werken er ruim 225 mensen aan mee. Staan/zitten er ruim 200 musici op het podium, om Roger Waters' opera voor de eerste keer in Nederland tot klinken te brengen. Worden extra dollars, ponden, euro's guldens of wat dan ook gespendeerd om de fans op een andere manier een concert te laten beleven. Ja, mèt belichting, mèt videobeelden, mèt de 132 geluidseffecten die hij in de opera heeft verwerkt, een quadrafonisch Roger Waters-waardige uitvoering. Zo verwoordde de Maestro himself zijn eerste 'Dark Side' in Nederland.
De aankondiging op de voorpagina van METRO vandaag klopt van geen kant.
Roger Waters mag dan bezig zijn aan zijn laatste 'trucje', met de uitvoering van zijn opera Ça Ira begint een heel nieuw Waters-tijdperk. Misschien is de tijd er nog niet rijp voor? Zou best kunnen als je weet wat The Wall teweeg bracht. En misschien weet Roger Waters zèlf niet, hoe groots zijn opera op 5 mei wordt neergezet. Vanwege zijn tour kon hij niet aanwezig zijn.
Ik kon het niet laten je van ons pràchtige project op de hoogte te stellen.
Ik zit nog na te genieten van wat er vanavond al is gepresteerd. A.s. zaterdag, 26 april, komen we voor het eerst TUTTI (da's dus het grote koor, het grote orkest, het kinderkoor, de solisten, geluid, belichting, regisseur), allemaal bij elkaar om Ça Ira in elkaar te passen. Dan nog een generale repetitie op 4 mei, en dan is het ècht zo ver.
Vorig jaar, 12 mei 2007, sprak Roger Waters de gevleugelde woorden: 'Ça Ira in Holland? I couldn't be happier!" 'k Heb het bewijs hiervan op CD staan. Nog even en I couldn't be happier dat mijn droom is uitgekomen. Ik sluit af met de reactie van een fan op onze site vandaag:
PR is zeker belangrijk, hoewel het voor de die-hard Roger Water fans natuurlijk oud nieuws is.
En die komen toch wel :), en anders moeten ze zich schamen om niet naar dit unieke project te komen.
Hierbij nodig ik je van harte uit, Bevrijdingsdag 5 mei 2008, naar het World Forum Theater in Den Haag te komen. Om daar voor die ene keer getuige te zijn van de West-Europese première van Roger Waters opera: 'Ça Ira. There is Hope'.
Vriendelijke groet,
Joke Tuinema
Stichting Ça Ira for War Child
dinsdag 22 april 2008
PR
PR! Daar draaide het de afgelopen weken om. Ohh, en daar draait het de komende weken om. Ohh, en om nog veel meer. Maar eerst PR. Public Relations. We hebben allemaal publieke relaties, maar ik heb nooit geweten dat deze PR-contacten nog eens zo belangrijk zouden blijken. Wie wel? Je leeft je leven, leest kranten, leest advertenties, kijkt TV, of luistert naar de radio. En dan ineens … blijkt alles belangrijker dan dat je je leven leeft. PR! In welke krant komt Ça Ira? Wordt er geadverteerd? Gaat Mooi! Weer niet door? Hoeveel mensen luisteren er naar Schiffers op Radio 2? Geen idee! Daar staat een normaal mens toch niet bij stil? Geloof me, er zijn mensen die niet anders doen dan zich dit soort vragen stellen. Wiens leven afhangt van PR. En dan ineens … blijkt Ça Ira in Holland te worden meegenomen in diezelfde stroomversnelling. Ik ga er al sneller van typen. En zwem graag. Maar niet te lang en zeker niet tegen de stroom in.
Vandaag hebben we 3, bijna 4 mijlpalen bereikt! Het programmaboek is naar de drukker, kan geen letter meer in gewijzigd worden. Dank je, Carla, Dick en Tessa! Het ziet er fantàstisch uit.
Vanmorgen een vroege reactie op mijn vraag aan Ton Koekkoek (geluidstechnicus bij dè Tribute Band Pink Project): “Ja, ik ga ervoor zorgen dat de geluidseffecten in Ça Ira worden ‘gespeeld’! Dank je, Ton. Als echte Pink Floyd-kenner heb je een brug geslagen tussen de muziek van toen en nu. Nog een Pink Floyd-kenner. Stefan, enthousiast en jong ondernemer, gaat de t-shirts van Kinderkoor ‘de Kickers’ bedrukken. Waarmee? Kom maar kijken! En dan, bijna 4. Hoe krijg je 120 koorzangers op een knappe manier op dat grote podium in het WFT? Zonder al te veel gekraak van praktikabels? Wist niet eens dat beunen zo heten. Stoelen erop? Uit den boze. Kijk, in een sporthal kan er veel.
Maar in een theaterzaal, waar alles op alles wordt gezet als het op kwaliteit van geluid en versterking van geluid aankomt, videobeelden worden getoond en kinderen toch ècht niet stilzitten, is alles wat bonkt, kraakt en piept uit den boze.
Ik ben 2 mijlpalen vergeten. De tijd vliegt. Die videobeelden … ik mag er niets over schrijven, kom maar kijken! Joost Gulien, fotograaf, en onze regisseur Maarten Vonk, hebben er al met zoveel plezier aan gewerkt, dat ik er bijna jaloers op werd. Hoe verbeeld je anno 2008 het verhaal van Ça Ira? Nou, daar kwam een origineel en absoluut vernieuwend antwoord op. Letters! Meer schrijf ik er niet over. En dan, Paul Beuk. Gewèldig Paul, dat je hard werkt aan de vormgeving van een ander zo belangrijk onderdeel van het verhaal. Wie zingt waar welke rol? Alweer met Maarten, die ook daar zijn ideeën bij had, krijgt het verhaal van Ça Ira in beelden gestalte.
Morgen, woensdag 23 april, rijdt de bus van Amsterdam naar Tilburg. Aan boord het Nederlands Concertkoor. De eerste orkestrepetitie met het Tilburgs Begeleidingsorkest. Vrijdag, 25 april, nog een orkestrepetitie met de solisten (foto’s gezien??!!). En dan, zaterdag 26 april, TUTTI, zo heet dat in de klassieke wereld. Alles d’r op en d’r an. Allemaal mijlpalen.
Al kaarten besteld? Nee? Nog een keer. Al kaarten besteld? JA!
Joke
Vandaag hebben we 3, bijna 4 mijlpalen bereikt! Het programmaboek is naar de drukker, kan geen letter meer in gewijzigd worden. Dank je, Carla, Dick en Tessa! Het ziet er fantàstisch uit.
Vanmorgen een vroege reactie op mijn vraag aan Ton Koekkoek (geluidstechnicus bij dè Tribute Band Pink Project): “Ja, ik ga ervoor zorgen dat de geluidseffecten in Ça Ira worden ‘gespeeld’! Dank je, Ton. Als echte Pink Floyd-kenner heb je een brug geslagen tussen de muziek van toen en nu. Nog een Pink Floyd-kenner. Stefan, enthousiast en jong ondernemer, gaat de t-shirts van Kinderkoor ‘de Kickers’ bedrukken. Waarmee? Kom maar kijken! En dan, bijna 4. Hoe krijg je 120 koorzangers op een knappe manier op dat grote podium in het WFT? Zonder al te veel gekraak van praktikabels? Wist niet eens dat beunen zo heten. Stoelen erop? Uit den boze. Kijk, in een sporthal kan er veel.
Maar in een theaterzaal, waar alles op alles wordt gezet als het op kwaliteit van geluid en versterking van geluid aankomt, videobeelden worden getoond en kinderen toch ècht niet stilzitten, is alles wat bonkt, kraakt en piept uit den boze.
Ik ben 2 mijlpalen vergeten. De tijd vliegt. Die videobeelden … ik mag er niets over schrijven, kom maar kijken! Joost Gulien, fotograaf, en onze regisseur Maarten Vonk, hebben er al met zoveel plezier aan gewerkt, dat ik er bijna jaloers op werd. Hoe verbeeld je anno 2008 het verhaal van Ça Ira? Nou, daar kwam een origineel en absoluut vernieuwend antwoord op. Letters! Meer schrijf ik er niet over. En dan, Paul Beuk. Gewèldig Paul, dat je hard werkt aan de vormgeving van een ander zo belangrijk onderdeel van het verhaal. Wie zingt waar welke rol? Alweer met Maarten, die ook daar zijn ideeën bij had, krijgt het verhaal van Ça Ira in beelden gestalte.
Morgen, woensdag 23 april, rijdt de bus van Amsterdam naar Tilburg. Aan boord het Nederlands Concertkoor. De eerste orkestrepetitie met het Tilburgs Begeleidingsorkest. Vrijdag, 25 april, nog een orkestrepetitie met de solisten (foto’s gezien??!!). En dan, zaterdag 26 april, TUTTI, zo heet dat in de klassieke wereld. Alles d’r op en d’r an. Allemaal mijlpalen.
Al kaarten besteld? Nee? Nog een keer. Al kaarten besteld? JA!
Joke
zaterdag 12 april 2008
TECH-SPECS!
Tech-specs ...
Ja wel, hoor! Ik heb verstand van noten, mannen, niet van frame, animatie, content, cueing, freeze, typografische beelden die gehold moeten worden, het voorportaal, kortom, tech-specs. Gaat dit over een opera? Het Artistieke Team leeft zich uit! En wat is dat leuk om mee te maken. Kleuren, beelden, ik heb er al eerder over geschreven. Je bent met een opera van Roger Waters niet zomaar klaar.
Concertant of niet. Podium, tribune, orkest, koren, solisten en dirigent, daarin is voorzien. Maar dan … geluidseffecten, videobeelden, belichting, dat hoort er bij die man gewoon bij. Maar we zijn toch met een eenvoudig project begonnen? Mooi niet. Da’s namelijk niet mooi. Bij een concertante uitvoering van de Matthäus Passion verwacht je geen poeha (de eerste die hierbij een enscenering bedenkt, moet nog geboren worden), maar bij Roger Waters wel. Vliegende varkens, ineenstortende muren, gekooide slaven, de bajonet op het geweer, nee, de guillotine laten we thuis. We want to get rid of the Guillotine, remember?!
Jammer, lieve fans. Het medium TV heeft anders beslist. Ik had vandaag van de hoogste toren willen blazen, dat Veerle en ik vanavond opnieuw in Mooi! Weer de Leeuw stralend hadden mogen vertellen over Ça Ira. En dat Karin ten Cate voor het voetlicht de trap af zou komen om iets uit de opera te zingen.
Hoe was het ook al weer vorig jaar? En hoe staat het er nu voor? Gek, de laatste tijd lees ik in onze krant over het doneren van enorme bedragen aan sportclubs en verenigingen. E 60.000,-- eerder deze week, vanmorgen E 300.000,--, geen geringe bedragen, het 1ste niet, het 2e al helemaal niet. Eenvoudig project? Wis en waarachtig, als dit een eenvoudig project is, ga ik op klompen lopen. Het uitvoeren van de hedendaagse nog in leven zijnde componist Roger Waters is alles behalve eenvoudig! Ja, zijn muziek is kenmerk van het ware. Ga er maar aan staan. Wie verzint het om in een opera 132 geluidseffecten weg te zetten? Om een enorme zeggingskracht te creeëren met tekst? Slaapverwekkende aria’s zul je in Ça Ira niet horen. Van iedereen, zangers, orkestmusici, maar zeker ook van de solisten wordt de uiterste concentratie gevraagd. Nee, afgedwongen. Je kunt je niet permitteren even om je heen te kijken of weg te dromen. Dan ben je te laat en heb je de volgende inzet, waar dan ook, vierkant gemist. Vanmiddag hebben het Kinderkoor en het Nederlands Concertkoor de eerste extra repetitie voor de kiezen gehad. Mocht iemand het nog eens in zijn/haar hoofd halen om binnen een jaar een opera uit te voeren … nìet doen!! Tenzij je wilt afvallen of grijs haar wilt hebben.
Ik had het toch over leuk? Ja, ik vind Ça Ira in Holland nog steeds ontzettend leuk! En intensief. En ik ben niet de enige. Zo hier en daar sijpelt de spanning er voelbaar doorheen, waar (nog) niet is …
daar ga ik eens even over schrijven! De zaal is nog niet vol! Dat zou ik dus vanavond ook van de hoogste toren hebben willen blazen. Arrow Rock, Gelredome, Landgraaf, ja, daar loopt Roger Waters over het podium, hè! Maar bij de uitvoering van zijn geesteskind Ça Ira niet. En op een of andere manier resulteert dat in het feit, dat deze bijzondere, unieke en vernieuwende uitvoering niet de volle spotlights krijgt die het verdient! Nog twee uitroeptekens erbij!!! Of toch wel? Er is hoop.
Mochten jullie denken dat Roger Waters de West-Europese première van zijn opera geen warm hart toedraagt, door niet naar Den Haag te komen … mis. Find your voice and make a choice. Hij maakt andere keuzes en zingt zolang hij zijn boodschap kan uitdragen. In Lichtenvoorde, het Gelredome en in Landgraaf. En wij, met Ça Ira for War Child, doen dat in het World Forum Theater.
En reken er maar op, dat die ene keer dat zijn opera in Nederland klinkt, het óók een feest zal zijn om naar te kijken. Zoveel hoofden, zoveel zinnen, maar allemaal met de intentie van Ça Ira in Holland een pràchtige voorstelling te maken. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Wie daar op 5 mei 2008 nìet bij is geweest, heeft toch ècht een kans gemist! Nog 22 dagen de kans om erbij te zijn!
Tot ziens!
Joke
Ja wel, hoor! Ik heb verstand van noten, mannen, niet van frame, animatie, content, cueing, freeze, typografische beelden die gehold moeten worden, het voorportaal, kortom, tech-specs. Gaat dit over een opera? Het Artistieke Team leeft zich uit! En wat is dat leuk om mee te maken. Kleuren, beelden, ik heb er al eerder over geschreven. Je bent met een opera van Roger Waters niet zomaar klaar.
Concertant of niet. Podium, tribune, orkest, koren, solisten en dirigent, daarin is voorzien. Maar dan … geluidseffecten, videobeelden, belichting, dat hoort er bij die man gewoon bij. Maar we zijn toch met een eenvoudig project begonnen? Mooi niet. Da’s namelijk niet mooi. Bij een concertante uitvoering van de Matthäus Passion verwacht je geen poeha (de eerste die hierbij een enscenering bedenkt, moet nog geboren worden), maar bij Roger Waters wel. Vliegende varkens, ineenstortende muren, gekooide slaven, de bajonet op het geweer, nee, de guillotine laten we thuis. We want to get rid of the Guillotine, remember?!
Jammer, lieve fans. Het medium TV heeft anders beslist. Ik had vandaag van de hoogste toren willen blazen, dat Veerle en ik vanavond opnieuw in Mooi! Weer de Leeuw stralend hadden mogen vertellen over Ça Ira. En dat Karin ten Cate voor het voetlicht de trap af zou komen om iets uit de opera te zingen.
Hoe was het ook al weer vorig jaar? En hoe staat het er nu voor? Gek, de laatste tijd lees ik in onze krant over het doneren van enorme bedragen aan sportclubs en verenigingen. E 60.000,-- eerder deze week, vanmorgen E 300.000,--, geen geringe bedragen, het 1ste niet, het 2e al helemaal niet. Eenvoudig project? Wis en waarachtig, als dit een eenvoudig project is, ga ik op klompen lopen. Het uitvoeren van de hedendaagse nog in leven zijnde componist Roger Waters is alles behalve eenvoudig! Ja, zijn muziek is kenmerk van het ware. Ga er maar aan staan. Wie verzint het om in een opera 132 geluidseffecten weg te zetten? Om een enorme zeggingskracht te creeëren met tekst? Slaapverwekkende aria’s zul je in Ça Ira niet horen. Van iedereen, zangers, orkestmusici, maar zeker ook van de solisten wordt de uiterste concentratie gevraagd. Nee, afgedwongen. Je kunt je niet permitteren even om je heen te kijken of weg te dromen. Dan ben je te laat en heb je de volgende inzet, waar dan ook, vierkant gemist. Vanmiddag hebben het Kinderkoor en het Nederlands Concertkoor de eerste extra repetitie voor de kiezen gehad. Mocht iemand het nog eens in zijn/haar hoofd halen om binnen een jaar een opera uit te voeren … nìet doen!! Tenzij je wilt afvallen of grijs haar wilt hebben.
Ik had het toch over leuk? Ja, ik vind Ça Ira in Holland nog steeds ontzettend leuk! En intensief. En ik ben niet de enige. Zo hier en daar sijpelt de spanning er voelbaar doorheen, waar (nog) niet is …
daar ga ik eens even over schrijven! De zaal is nog niet vol! Dat zou ik dus vanavond ook van de hoogste toren hebben willen blazen. Arrow Rock, Gelredome, Landgraaf, ja, daar loopt Roger Waters over het podium, hè! Maar bij de uitvoering van zijn geesteskind Ça Ira niet. En op een of andere manier resulteert dat in het feit, dat deze bijzondere, unieke en vernieuwende uitvoering niet de volle spotlights krijgt die het verdient! Nog twee uitroeptekens erbij!!! Of toch wel? Er is hoop.
Mochten jullie denken dat Roger Waters de West-Europese première van zijn opera geen warm hart toedraagt, door niet naar Den Haag te komen … mis. Find your voice and make a choice. Hij maakt andere keuzes en zingt zolang hij zijn boodschap kan uitdragen. In Lichtenvoorde, het Gelredome en in Landgraaf. En wij, met Ça Ira for War Child, doen dat in het World Forum Theater.
En reken er maar op, dat die ene keer dat zijn opera in Nederland klinkt, het óók een feest zal zijn om naar te kijken. Zoveel hoofden, zoveel zinnen, maar allemaal met de intentie van Ça Ira in Holland een pràchtige voorstelling te maken. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Wie daar op 5 mei 2008 nìet bij is geweest, heeft toch ècht een kans gemist! Nog 22 dagen de kans om erbij te zijn!
Tot ziens!
Joke
zaterdag 29 maart 2008
Blackout
Blackout ... Alleen het woord al, geen prettig woord. Tenminste, geen woord waarbij je aan prettige dingen denkt.
Hallo allemaal,
De ene week knikkende knieën, de week daarop krijgt het woord Blackout een volstrekt andere betekenis. Ik leg het even uit. Het kan zomaar gebeuren, dat je lichaam zegt ‘stop’. Vandaar die knikkende knieën. Time-out, witte Paasdagen op de bank met een boek, veel slapen, rug recht. Zoiets. En dan, je verheugen op het eerste overleg met het voltallige AT (nee, niks engs, het Artistieke Team) en dan weer dat woord Blackout voorbij horen komen. Zonder geknik, want dan moet iedereen stil zijn en vooral stil zitten. Want dan zit Ça Ira erop. Totale Blackout. Maar, AT, let op, dan zit Ça Ira er nog helemaal niet op! Weten jullie nog? Ça Ira for War Child! En zonder ook maar iemand van het AT tekort te willen doen, zet ik vandaag Maarten eens even in de spotlights. Maarten, onze regisseur. Maarten verrast me al weken met briljante ideeën. Ik tèl (de kinderen van het Kinderkoor), Maarten kijkt en bedenkt wat hij wil zìen bij kinderen. Kleur, speelsheid, beweging, daar waar het bij kinderen om draait. Waar War Child zich sterk voor maakt in die landen waar kinderen slachtoffer zijn van oorlog. Weten jullie dat de Nederlandse vlag daar ook onder valt? Ik schrok even, maar realiseerde me toen dat er veel kinderen, afkomstig uit die 9 andere landen, in Asielzoekerscentra of elders wonen. En ook daar werkt War Child aan kleur, speelsheid en beweging.
We gaan iets met die vlaggen doen. Brengen ze onder de aandacht van het publiek, dat komt luisteren en kijken naar ‘Ça Ira. There is Hope’. In Nederland wappert de Nationale driekleur in top, op 5 mei. En dat is maar goed ook. Hoe zou dat eruit zien, die 9 vlaggen, van de landen waar oorlog is en War Child insteekt, op een rij? Wapperend in top, naast rood-wit-blauw? Draai de vlag om en je hebt de Franse Revolutie. Is het rijtje na ruim 200 jaar compleet.
Hè, nee, gaan we niet doen. Maarten heeft dit alles in één gevat. Knap hoor, want daarmee heeft hij èn Ça Ira èn War Child èn de kinderen plek gegeven. En zo hoort het ook op Bevrijdingsdag, in Nederland. Goed voorbeeld doet goed volgen.
Eigenlijk popel ik om jullie nu eens haarfijn uit de toneeldoeken te doen, hoe dat er allemaal uit gaat zien, op 5 mei. Hans vraagt zich af of hij op 5 mei zo rond de klok van 23.00 uur Hallelujah zal kunnen roepen. Man! Natúúrlijk! Dat kun je nu al roepen.
Is dat Hollands? Behoudend? Eerst zien dan geloven? Eén van de solisten, Karin, om de oren slaan met stellingen waarvan je op z’n minst zou kunnen zeggen dat ze een negatieve ondertoon hadden? Da’s de taal van de muziek niet! En wat heeft Karin de verslaggever dat pràchtig laten ‘horen’. Nog even, en iedereen kan Karin horen. Ook dat mag ik nog niet uit de doeken doen, maar daarvoor hoeven jullie niet te wachten tot 5 mei. The day before op deze site kijken, zet ik het er pontificaal op, wat jullie The day after kunnen horen.
Spannend, hè. Ik krijg er af en toe knikkende knieën van. Èn energie. Blijven kijken, blijven luisteren, blijven lezen, blijven bellen met de Top Ticket Line. Dan komt het met die Blackout en Ça Ira in Nederland wel goed!
Hallo allemaal,
De ene week knikkende knieën, de week daarop krijgt het woord Blackout een volstrekt andere betekenis. Ik leg het even uit. Het kan zomaar gebeuren, dat je lichaam zegt ‘stop’. Vandaar die knikkende knieën. Time-out, witte Paasdagen op de bank met een boek, veel slapen, rug recht. Zoiets. En dan, je verheugen op het eerste overleg met het voltallige AT (nee, niks engs, het Artistieke Team) en dan weer dat woord Blackout voorbij horen komen. Zonder geknik, want dan moet iedereen stil zijn en vooral stil zitten. Want dan zit Ça Ira erop. Totale Blackout. Maar, AT, let op, dan zit Ça Ira er nog helemaal niet op! Weten jullie nog? Ça Ira for War Child! En zonder ook maar iemand van het AT tekort te willen doen, zet ik vandaag Maarten eens even in de spotlights. Maarten, onze regisseur. Maarten verrast me al weken met briljante ideeën. Ik tèl (de kinderen van het Kinderkoor), Maarten kijkt en bedenkt wat hij wil zìen bij kinderen. Kleur, speelsheid, beweging, daar waar het bij kinderen om draait. Waar War Child zich sterk voor maakt in die landen waar kinderen slachtoffer zijn van oorlog. Weten jullie dat de Nederlandse vlag daar ook onder valt? Ik schrok even, maar realiseerde me toen dat er veel kinderen, afkomstig uit die 9 andere landen, in Asielzoekerscentra of elders wonen. En ook daar werkt War Child aan kleur, speelsheid en beweging.
We gaan iets met die vlaggen doen. Brengen ze onder de aandacht van het publiek, dat komt luisteren en kijken naar ‘Ça Ira. There is Hope’. In Nederland wappert de Nationale driekleur in top, op 5 mei. En dat is maar goed ook. Hoe zou dat eruit zien, die 9 vlaggen, van de landen waar oorlog is en War Child insteekt, op een rij? Wapperend in top, naast rood-wit-blauw? Draai de vlag om en je hebt de Franse Revolutie. Is het rijtje na ruim 200 jaar compleet.
Hè, nee, gaan we niet doen. Maarten heeft dit alles in één gevat. Knap hoor, want daarmee heeft hij èn Ça Ira èn War Child èn de kinderen plek gegeven. En zo hoort het ook op Bevrijdingsdag, in Nederland. Goed voorbeeld doet goed volgen.
Eigenlijk popel ik om jullie nu eens haarfijn uit de toneeldoeken te doen, hoe dat er allemaal uit gaat zien, op 5 mei. Hans vraagt zich af of hij op 5 mei zo rond de klok van 23.00 uur Hallelujah zal kunnen roepen. Man! Natúúrlijk! Dat kun je nu al roepen.
Is dat Hollands? Behoudend? Eerst zien dan geloven? Eén van de solisten, Karin, om de oren slaan met stellingen waarvan je op z’n minst zou kunnen zeggen dat ze een negatieve ondertoon hadden? Da’s de taal van de muziek niet! En wat heeft Karin de verslaggever dat pràchtig laten ‘horen’. Nog even, en iedereen kan Karin horen. Ook dat mag ik nog niet uit de doeken doen, maar daarvoor hoeven jullie niet te wachten tot 5 mei. The day before op deze site kijken, zet ik het er pontificaal op, wat jullie The day after kunnen horen.
Spannend, hè. Ik krijg er af en toe knikkende knieën van. Èn energie. Blijven kijken, blijven luisteren, blijven lezen, blijven bellen met de Top Ticket Line. Dan komt het met die Blackout en Ça Ira in Nederland wel goed!
Abonneren op:
Posts (Atom)