Ik zie ze voor me. Twee rotsen. Op één daarvan zitten wij. Het projectteam, de besturen van TBO en NCK, Jan Maarten van het Kinderkoor, Rob, Pieter, Will-Jan, Maarten en de solisten. Melissa staat er fier tussenin, blazend op haar trompet. In de richting van die andere rots. Geen beweging in te krijgen. In de mensen die er bovenop zitten. De landelijke pers, verslaggevers, recensenten, radio-/tv-mensen, overal zitten ze bovenop, maar nog niet op het prachtige en unieke project ‘Ça Ira for War Child’. Wat, om de woorden van Ernst Daniël te gebruiken, onze kant opdendert. Denken we erover een reclameburo in te schakelen. PR dus. Publieke relaties. Hebben we genoeg, maar hoe krijg je ze die rots af! Ohh, als het aan Bert en Theo ligt, komen er al hoge golven op ze af. Via hun sites knalt Ça Ira het land in. Ik moet me sterk vergissen, maar als de impact van dit project ècht zichtbaar wordt, valt dat hele koppeltje er toch met de neus bovenop? De ‘Gelderlander’ al gelezen? Er is Hoop!
Eigenlijk heeft Rots te maken met dat woord van 16 letters, wat ik ècht niet meer type, voordat het staat als een rots. Niets is zo lastig gebleken als het in elkaar timmeren van een overzicht, waarop te zien is, wie waar op welke dag en hoe laat aanwezig dient te zijn! Genoeg hierover, deze week timmeren Johan en ik dat overzicht in elkaar. Dresden-Den Haag ingecalculeerd.
Gelukkig maar, dat wij de impact van dit project niet in alle facetten, in alle hevigheid, op ons af hebben zien komen. Je zou je hebben bezonnen en niet zijn begonnen. Onvoorstelbaar toch, op dit moment? Bovendien, ik heb de Oscars al uitgereikt. Aan de 5 mannen van het team. Want Adeldom verplicht en we gaan door tot 5 mei 2008, 20.15 uur. Tot de lichten in het World Forum Theater doven en het spektakel begint.
Over spektakel gesproken, Veerle en ik zijn afgelopen maandag naar Purmerend gereden en na enig zoeken in meerdere opzichten warm ontvangen in Muziekschool Waterland. Klaslokaal van Jan Maarten, een grote groep kinderen nog zingend aanwezig, deur open, alle ogen gericht op die mevrouw die iets ging vertellen over Ça Ira. Hoe pak je 50 kinderen in en maak je ze enthousiast voor het meezingen in een opera? Ha, kolfje naar m’n hand. Door ze te laten luisteren naar ‘Another Brick in The Wall part 2’ van dezelfde componist. Geen vinger te zien na de vraag wie wel eens iets van Roger Waters had gehoord. Na de eerste tonen van ‘Hey, Teacher, leave those kids alone!’ alle vingers de lucht in! Is dat óók muziek van Roger Waters? Grote ogen! Stapel CD’s laten zien van Pink Floyd, het klavieruittreksel van de Matthäus-Passion van J.S. Bach naast Dark Side of The Moon omhoog gehouden, allemaal muziek, jongelui, daar gaat het om. Na het laten zien van de opname van het overhandigen van de partituur door Waters zelf (!), op 12 mei in Mooi! Weer de Leeuw, en het laten horen van enkele imponerende geluidseffecten, waren zìj helemaal om. Dat wordt vast een stevig Kinderkoor, Jan Maarten!
Hoe krijgen we zoveel mensen eigenlijk allemaal op het podium? Eerst maar eens vragen hoe groot dat, in mijn ogen, hele grote podium is. Te klein voor ruim 150 koorleden, 65 orkestleden en 3 solisten? Nee, helemaal niet. Het podium van de grote Theaterzaal heeft ongekende mogelijkheden. Maar zoveel zangers moffel je niet weg tussen de gordijnen. Hoe je dan ook je best doet, geen eer aan te behalen. En om nu iedereen een microfoon om te hangen … nee, dat doen we niet. Er wordt creatief gekeken naar de mogelijkheden om met een bepaalde opstelling te bewerkstelligen, dat acoustiek en versterking met elkaar in balans zijn, even kort door de bocht gezegd. Kom maar luisteren hoe dat is opgelost. Door Will-Jan Pielage, want hij is onze steun en toeverlaat waar het ‘geluid’ en ‘de techniek van geluid’ betreft. Ik vertrouw hem blindelings. Net als Marco Borsato doet. En met de verrassende ideeën van regisseur Maarten Vonk (leuk om even op zijn website te kijken) en mogelijk een ‘grote jongen’ op het gebied van belichting in huis, kan het niet anders dan een Ça Ira-waardige voorstelling worden. Kom maar kijken hoe dat vorm heeft gekregen.
Ik ben er bijna, hè. Nog drie steken te gaan. Trots, Guntmar en kaartverkoop. Zou ik die in één zin kwijt kunnen?Ja! We mogen allemaal trots zijn op onze Duitse fan Guntmar, die de kaartverkoop in Engeland een zet in de goeie richting gaf, door het voor elkaar te krijgen dat Matt op Brain Damage een ‘banner’ heeft gezet. Allemaal even kijken op
http://www.brain-damage.co.uk/, helpt Matt een handje met zijn kijkcijfers. By the way, als je toch surft op deze site, nog voordat er enig zicht was op Ça Ira in Nederland, heeft Matt ‘My story of’ al opgenomen. En daar was ìk toch trots op …!
Reageren jullie wel eens op een column in de krant? Kan verstrekkende gevolgen hebben, neem dat van mij aan. Het is bijna twee jaar geleden dat Ça Ira daarmee naar Nederland kwam. Na Dark Side of the Moon in Lichtenvoorde. Dit jaar gaat het andersom!!
CHEERS!
Joke
woensdag 30 januari 2008
dinsdag 29 januari 2008
Rots (1)
ROTS (Rots1)
Even een paar steekwoorden, voordat ik van start ga.
Rots, trots, Toon, een woord van 16 letters wat ik niet meer type totdat het klaar is, Guntmar, kaartverkoop, een Oscar-uitreiking, een paar duizend kopieën, een plattegrond met afmetingen van het podium, Kinderkoor, orkestpartijen, PR, Ernst Daniël, De Gelderlander, regisseur, geluidstechnicus, Pink Floyd, Rick Wentworth, kortom, THEATER!
Hallo allemaal,
Daar ben ik weer. En hoe .. ik heb steekwoorden nodig om mijn gedachten te ordenen.
Wist niet eens meer wanneer ik voor de laatste keer nota bene onze eigen site heb bezocht. Ohh, aan bezoek geen gebrek. Nee, niet bij mij over de vloer, ik ben er niet of ik mail of ik bel of ik kopieëer of ik rij door Nederland. Organiseer een opera en je komt nog eens ergens!
Tilburg (waar het TBO een Nieuwjaarsconcert verzorgde). Purmerend (waar het Kinderkoor van Muziekschool Waterland heeft geluisterd naar Pink Floyd en gekeken naar Mooi! Weer de Leeuw). Amsterdam (waar het Nederlands Concertkoor is begonnen met Acte II). Utrecht (waar het artistieke team, inmiddels aangevuld met een regisseur, een start heeft gemaakt met de ‘uitvoering’ van Ça Ira). Komt nog een bezoek aan: Amsterdam (waar ik André Post deze week hoop te ontmoeten). Amsterdam (waar we gaan flyeren tijdens de Australian Pink Floyd-show). Terneuzen, waar het in Nederland 40 jaar geleden allemaal begon.
En dan Engeland! Gelukkig, daar hoef ik dankzij de bemoeienis van Rick Wentworth niet naar toe. Kennen jullie Rick Wentworth niet? Dan heb je geen gekochte (SA)CD van Ça Ira in huis.
Rick Wentworth, warempel niet de eerste de beste (type zijn naam maar eens in op Google), stond vorige week ineens met een ‘message’ op mijn antwoordapparaat. Bizar! De dirigent van het Londense 'Orchestra' dat Ça Ira op CD heeft gezet. De man die met Roger Waters de arrangementen en instrumentatie heeft aangepakt. Die man spreekt een uitgebreide boodschap in en belooft dat hij ervoor zal zorgen dat de orkestpartijen, waar ik al maanden achteraan zit, na de vakantie van de verantwoordelijke man, per email zullen worden toegestuurd. En dat gebeurde vandaag.
Wacht, ik moet jullie iets uitleggen. Op 12 mei heb ik van de VARA niet alleen de ‘papieren’ Vocal en Orchestral Score gekregen (die twee grote dikke boeken), maar ook een CD, waarop de bestanden van beide staan. Ja, heel leuk, maar deze bestanden waren dus niet te gebruiken.
Allemaal heel technisch, maar het komt hierop neer: in een pdf.bestand kun je niets wijzigen.
Nu gaf dat bij de Vocal Score geen probleem. Gewoon, beginnen met het kopieëren van Acte I (100 x 95 blz), daarna Acte II (100 x 105 blz) en Acte III (100 x 139 blz), rood-wit-blauwe hechtmappen aangeschaft, gaten erin, en op pad. Zo ook voor het Kinderkoor (kom ik zo nog even op terug, want da’s een verhaal apart!), 40 x 42 blz, kleinigheidje. Zitten we inmiddels op ruim 3.000 kopieën. Tellen we er nog ongeveer 2.000 bij voor beide dirigenten en de solisten, zitten we op 5.000 kopieën. Klaar.
Maar dan … slapeloze nachten hebben we gehad om de orkestpartituur. Eén bestand op CE van zo’n 30 instrumenten, ongeveer 4-6 maten per A-4tje en dat 400 blz lang. Ik heb er geloof ik al eerder iets over geschreven, dus zal er niet al te lang bij stilstaan. We hoeven er namelijk niet meer van wakker te liggen! Vanmorgen, 10.34 uur, zijn de afzonderlijke bestanden van alle instrumenten (violen, altviolen, celli, contrabassen, trompetten, trombones, slagwerk, harp, fluiten, klarinetten, fagot en hobo, om maar eens iets te noemen), door de lucht veilig in Nederland geland. Eindelijk! Herinneren jullie mijn knippen-plakken-verhaal nog? Van de baan. Ik hou ineens ongeveer 40 uren in de toekomst over om met iets anders bezig te zijn dan met een schaar en lijm. Een fantàstische doorbraak en grote stap verder in de richting van hèt feest op 5 mei 2008. In Den Haag.
Kom ik als vanzelf op Toon. Toon is voorzitter van het Tilburgs Begeleidingsorkest. Toon is vast in z’n nopjes vanavond. Toon speelt altviool en heeft ongeveer 2-3 weken tijd nodig om de orkestpartijen te betekenen. Met alle respect, dat betekent streek zus omhoog, streek zo omlaag, allemaal dezelfde kant op, anders ziet het er niet uit.
Is jullie dat wel eens opgevallen in een orkest? Dat iedereen, de strijkers dus, dezelfde kant op strijkt? Daar zorgt Toon dus voor. Maar Toon maakte zich, net als wij, zorgen om de orkestpartijen. Want die waren er nog niet. Nu wel! De techniek staat voor niets en de bestanden (per instrument ruim 400 kB), zijn stuk voor stuk te downloaden, uit te printen, in te binden, uit te delen en in te studeren, nog een hele klus dus! Maar ook de orkest-musici kunnen met Ça Ira aan de gang. En dirigent Pieter Cox, want hij gaat de eerste twee ‘inzeeprepetities’ doen. Fantàstisch, toch?!
Rots wordt me te lang. Ik maak er Rots1 en Rots2 van. Morgen de rest!
Joke
Even een paar steekwoorden, voordat ik van start ga.
Rots, trots, Toon, een woord van 16 letters wat ik niet meer type totdat het klaar is, Guntmar, kaartverkoop, een Oscar-uitreiking, een paar duizend kopieën, een plattegrond met afmetingen van het podium, Kinderkoor, orkestpartijen, PR, Ernst Daniël, De Gelderlander, regisseur, geluidstechnicus, Pink Floyd, Rick Wentworth, kortom, THEATER!
Hallo allemaal,
Daar ben ik weer. En hoe .. ik heb steekwoorden nodig om mijn gedachten te ordenen.
Wist niet eens meer wanneer ik voor de laatste keer nota bene onze eigen site heb bezocht. Ohh, aan bezoek geen gebrek. Nee, niet bij mij over de vloer, ik ben er niet of ik mail of ik bel of ik kopieëer of ik rij door Nederland. Organiseer een opera en je komt nog eens ergens!
Tilburg (waar het TBO een Nieuwjaarsconcert verzorgde). Purmerend (waar het Kinderkoor van Muziekschool Waterland heeft geluisterd naar Pink Floyd en gekeken naar Mooi! Weer de Leeuw). Amsterdam (waar het Nederlands Concertkoor is begonnen met Acte II). Utrecht (waar het artistieke team, inmiddels aangevuld met een regisseur, een start heeft gemaakt met de ‘uitvoering’ van Ça Ira). Komt nog een bezoek aan: Amsterdam (waar ik André Post deze week hoop te ontmoeten). Amsterdam (waar we gaan flyeren tijdens de Australian Pink Floyd-show). Terneuzen, waar het in Nederland 40 jaar geleden allemaal begon.
En dan Engeland! Gelukkig, daar hoef ik dankzij de bemoeienis van Rick Wentworth niet naar toe. Kennen jullie Rick Wentworth niet? Dan heb je geen gekochte (SA)CD van Ça Ira in huis.
Rick Wentworth, warempel niet de eerste de beste (type zijn naam maar eens in op Google), stond vorige week ineens met een ‘message’ op mijn antwoordapparaat. Bizar! De dirigent van het Londense 'Orchestra' dat Ça Ira op CD heeft gezet. De man die met Roger Waters de arrangementen en instrumentatie heeft aangepakt. Die man spreekt een uitgebreide boodschap in en belooft dat hij ervoor zal zorgen dat de orkestpartijen, waar ik al maanden achteraan zit, na de vakantie van de verantwoordelijke man, per email zullen worden toegestuurd. En dat gebeurde vandaag.
Wacht, ik moet jullie iets uitleggen. Op 12 mei heb ik van de VARA niet alleen de ‘papieren’ Vocal en Orchestral Score gekregen (die twee grote dikke boeken), maar ook een CD, waarop de bestanden van beide staan. Ja, heel leuk, maar deze bestanden waren dus niet te gebruiken.
Allemaal heel technisch, maar het komt hierop neer: in een pdf.bestand kun je niets wijzigen.
Nu gaf dat bij de Vocal Score geen probleem. Gewoon, beginnen met het kopieëren van Acte I (100 x 95 blz), daarna Acte II (100 x 105 blz) en Acte III (100 x 139 blz), rood-wit-blauwe hechtmappen aangeschaft, gaten erin, en op pad. Zo ook voor het Kinderkoor (kom ik zo nog even op terug, want da’s een verhaal apart!), 40 x 42 blz, kleinigheidje. Zitten we inmiddels op ruim 3.000 kopieën. Tellen we er nog ongeveer 2.000 bij voor beide dirigenten en de solisten, zitten we op 5.000 kopieën. Klaar.
Maar dan … slapeloze nachten hebben we gehad om de orkestpartituur. Eén bestand op CE van zo’n 30 instrumenten, ongeveer 4-6 maten per A-4tje en dat 400 blz lang. Ik heb er geloof ik al eerder iets over geschreven, dus zal er niet al te lang bij stilstaan. We hoeven er namelijk niet meer van wakker te liggen! Vanmorgen, 10.34 uur, zijn de afzonderlijke bestanden van alle instrumenten (violen, altviolen, celli, contrabassen, trompetten, trombones, slagwerk, harp, fluiten, klarinetten, fagot en hobo, om maar eens iets te noemen), door de lucht veilig in Nederland geland. Eindelijk! Herinneren jullie mijn knippen-plakken-verhaal nog? Van de baan. Ik hou ineens ongeveer 40 uren in de toekomst over om met iets anders bezig te zijn dan met een schaar en lijm. Een fantàstische doorbraak en grote stap verder in de richting van hèt feest op 5 mei 2008. In Den Haag.
Kom ik als vanzelf op Toon. Toon is voorzitter van het Tilburgs Begeleidingsorkest. Toon is vast in z’n nopjes vanavond. Toon speelt altviool en heeft ongeveer 2-3 weken tijd nodig om de orkestpartijen te betekenen. Met alle respect, dat betekent streek zus omhoog, streek zo omlaag, allemaal dezelfde kant op, anders ziet het er niet uit.
Is jullie dat wel eens opgevallen in een orkest? Dat iedereen, de strijkers dus, dezelfde kant op strijkt? Daar zorgt Toon dus voor. Maar Toon maakte zich, net als wij, zorgen om de orkestpartijen. Want die waren er nog niet. Nu wel! De techniek staat voor niets en de bestanden (per instrument ruim 400 kB), zijn stuk voor stuk te downloaden, uit te printen, in te binden, uit te delen en in te studeren, nog een hele klus dus! Maar ook de orkest-musici kunnen met Ça Ira aan de gang. En dirigent Pieter Cox, want hij gaat de eerste twee ‘inzeeprepetities’ doen. Fantàstisch, toch?!
Rots wordt me te lang. Ik maak er Rots1 en Rots2 van. Morgen de rest!
Joke
vrijdag 4 januari 2008
Don't push the river
Don’t push the river …
Hoe zeg je dat ook alweer? Ik ben in alle staten! Zonder alcohol, zonder joint, of weet ik wat voor geestverruimend spul, nee, ik ben in alle staten. Door een email-bericht. Yes, van Sony BMG Nederland. Herkennen jullie dat? Een email willen openen, maar niet durven? Hùh? Bericht van Sony? Oh jee, daar gaat Ça Ira. We mogen zeker niet doorgaan, of zoiets. Nee, nee, niets van dien aard.
Maar allereerst, de allerbeste wensen voor een gezond en gelukkig 2008! Aad, Trees, Mark, Ruud, Hannie, Marianne, Bert, Astrid, Theo, Hans, Michel, Guntmar … en de rest. Het worden er te veel om op te noemen. En overal waar ‘te’ voor staat … niks hoor, hoe meer zielen hoe meer vreugd. Vol is vol. Zo schrijf ik als ik in alle staten ben.
Wat is er aan de hand? De trouwe lezers van deze site hebben eerder iets gelezen over knippen en plakken. De orkest-partituur! Op 21 december heb ik in Den Haag voor het laatst geroepen dat het goed kwam met die orkest-partituur … ja, dat kun je wel roepen, maar dan. Afhankelijk zijn van de medewerking van anderen. Mensen die ik niet ken, mailen, en weken achtereen geen antwoord krijgen. En dan ineens dient zich vanmorgen een zeer voortvarende dame aan, die één keer per maand de perssite van Sony bijhoudt. Voilà! Er is hoop. Voor orkest-partijen zònder knippen en plakken. Er gaan ruim 7 mB in ongeveer 25 minuten haar kant op en nu maar hopen dat er een handzaam te bewerken .doc-bestand voor terugkomt. Knap, hè … alles door de lucht. Of liever gezegd, door de rivier. Ik sta er steeds opnieuw weer van te kijken. Van hoe dingen, problemen, zich oplossen of lijken op te lossen op het moment dat je het niet verwacht. Het ene moment een beetje te laat uit bed rollen met de gekmakende gedachte nu toch echt aan die 400 bladzijden knippen en plakken te moeten beginnen, een mail ontvangen, en in alle staten zijn. Ook in 2008! Ik krijg er weer energie van, durf weer verder te gaan, bedenk dat er weer een nieuw stukje op de site moet, kortom, er is weer een drempel geslecht. En niet zo’n kleintje ook. Daarbij is stoppen met roken of afvallen nootjes. Echt, ik spreek uit ervaring. Voor, tijdens en na de Kerstdagen, voor, tijdens en na Oud en Nieuw heb ik alles wat met Ça Ira te maken had, aan de kant geschoven. Heb mijn oude hobby ‘rennen’ weer opgepakt. Lijkt nu nog op ‘sjokken’ maar vooruit, het begin is er. En dat goeie begin is toch het halve werk. Zonder conditie geen energie. Zonder energie geen orkest-partituur. Zonder orkest-partituur geen Ça Ira. Dat kan toch niet?! Het vieren van Bevrijdingsdag 5 mei 2008 is niet meer vrijblijvend. En daar ben ik nog steeds heel blij mee. En trots op. Op Ça Ira in Holland. Het aftellen is begonnen. Op mijn mobieltje bewaar ik één sms-bericht. Van Frits. Frits, die mij op 25 augustus 2006 belde met de vraag: “Waar ben jij?” Frits stond in die menigte van duizenden fans van Roger Waters, in Poznan. Bij de wereld-première van Ça Ira. Ik had een kaart, maar zat ziek thuis en moest ‘het zal gaan’ toch ècht laten gaan. Frits nam een t-shirt voor me mee en maakte later een glas-in-lood-versie van die kleurige andere kant van de donkere maan. Waar het allemaal mee begon. “Nog maar een half jaar, hou vol!”
Doen we! Cheers!
Hoe zeg je dat ook alweer? Ik ben in alle staten! Zonder alcohol, zonder joint, of weet ik wat voor geestverruimend spul, nee, ik ben in alle staten. Door een email-bericht. Yes, van Sony BMG Nederland. Herkennen jullie dat? Een email willen openen, maar niet durven? Hùh? Bericht van Sony? Oh jee, daar gaat Ça Ira. We mogen zeker niet doorgaan, of zoiets. Nee, nee, niets van dien aard.
Maar allereerst, de allerbeste wensen voor een gezond en gelukkig 2008! Aad, Trees, Mark, Ruud, Hannie, Marianne, Bert, Astrid, Theo, Hans, Michel, Guntmar … en de rest. Het worden er te veel om op te noemen. En overal waar ‘te’ voor staat … niks hoor, hoe meer zielen hoe meer vreugd. Vol is vol. Zo schrijf ik als ik in alle staten ben.
Wat is er aan de hand? De trouwe lezers van deze site hebben eerder iets gelezen over knippen en plakken. De orkest-partituur! Op 21 december heb ik in Den Haag voor het laatst geroepen dat het goed kwam met die orkest-partituur … ja, dat kun je wel roepen, maar dan. Afhankelijk zijn van de medewerking van anderen. Mensen die ik niet ken, mailen, en weken achtereen geen antwoord krijgen. En dan ineens dient zich vanmorgen een zeer voortvarende dame aan, die één keer per maand de perssite van Sony bijhoudt. Voilà! Er is hoop. Voor orkest-partijen zònder knippen en plakken. Er gaan ruim 7 mB in ongeveer 25 minuten haar kant op en nu maar hopen dat er een handzaam te bewerken .doc-bestand voor terugkomt. Knap, hè … alles door de lucht. Of liever gezegd, door de rivier. Ik sta er steeds opnieuw weer van te kijken. Van hoe dingen, problemen, zich oplossen of lijken op te lossen op het moment dat je het niet verwacht. Het ene moment een beetje te laat uit bed rollen met de gekmakende gedachte nu toch echt aan die 400 bladzijden knippen en plakken te moeten beginnen, een mail ontvangen, en in alle staten zijn. Ook in 2008! Ik krijg er weer energie van, durf weer verder te gaan, bedenk dat er weer een nieuw stukje op de site moet, kortom, er is weer een drempel geslecht. En niet zo’n kleintje ook. Daarbij is stoppen met roken of afvallen nootjes. Echt, ik spreek uit ervaring. Voor, tijdens en na de Kerstdagen, voor, tijdens en na Oud en Nieuw heb ik alles wat met Ça Ira te maken had, aan de kant geschoven. Heb mijn oude hobby ‘rennen’ weer opgepakt. Lijkt nu nog op ‘sjokken’ maar vooruit, het begin is er. En dat goeie begin is toch het halve werk. Zonder conditie geen energie. Zonder energie geen orkest-partituur. Zonder orkest-partituur geen Ça Ira. Dat kan toch niet?! Het vieren van Bevrijdingsdag 5 mei 2008 is niet meer vrijblijvend. En daar ben ik nog steeds heel blij mee. En trots op. Op Ça Ira in Holland. Het aftellen is begonnen. Op mijn mobieltje bewaar ik één sms-bericht. Van Frits. Frits, die mij op 25 augustus 2006 belde met de vraag: “Waar ben jij?” Frits stond in die menigte van duizenden fans van Roger Waters, in Poznan. Bij de wereld-première van Ça Ira. Ik had een kaart, maar zat ziek thuis en moest ‘het zal gaan’ toch ècht laten gaan. Frits nam een t-shirt voor me mee en maakte later een glas-in-lood-versie van die kleurige andere kant van de donkere maan. Waar het allemaal mee begon. “Nog maar een half jaar, hou vol!”
Doen we! Cheers!
Abonneren op:
Posts (Atom)