Es kann doch nicht alles nur FuBball sein!

Es kann doch nicht alles nur Fußball sein!

Geloof het of niet, dat stond boven de nieuwsbrief van de Staatsoper Hannover, die ik sinds kort digitaal ontvang. Waarom vertel ik pas als ik het weet.

Lieve fans,

Ha, moet je na maandag 9 juni 3-0 mee aankomen … niet dus. Happy me, Wikipedia voorziet niet alleen in Latijnse behoeftes, maar weet ook vanalles te melden over FuBball. En FANS!

Een fan of aficionado is een enthousiast bewonderaar of liefhebber van een publiek persoon, muziekgroep, schrijver, kunstenaar, televisieserie, film, etc. Het woord is een afkorting van het Engelse ‘fanatic’ en werd aan het eind van de negentiende eeuw in Amerika geïntroduceerd als een benaming voor een gedreven aanhanger van een honkbalteam …

Honkbal??!! Laat ik vandaag nu één van de trainers van het Nederlandse Honkbalteam (4e op de Europese Kampioenschappen) voor me hebben. Ook hij raakt wel eens iets kwijt, maar dat terzijde.

Hoewel tegenwoordig de term ‘fan’ in deze context nog wel in zwang is (bijvoorbeeld voetbalfan) ..., ahhhh, ik lees iets over voetbalfans. Liggen Veerle en ik, géén voetbalfans, lekker in te dommelen, schrikken we op van luid gejuich en gejoel vanuit diverse aanleunende woningen. “Klinkt goed, mam, da’s 1-0!” 2-/ en 3-0 hebben we niet meer horen juichen. “Staat morgen ook in de krant …” zo gaat dat als je geen fan laat staan aficionado bent.

Maar dan! Ook in Wikipedia:

‘Fan’ wordt vandaag de dag meer gebruikt bij de aanduiding van bewonderaars van muzikanten en acteurs. Soms organiseren fans zich in zogenaamde fanclubs, schrijven fanbrieven (of fanmail) aan hun idolen in de hoop op positieve respons en onderhouden of volgen fansites (pagina’s op het Internet) over het idool.

Bingo! We zijn dus toch fans. Wij bewonderen Pink Floyd. Wij bewonderen de muziek die Roger Waters hedentendage nog steeds schrijft ... ohh, wisten jullie dat niet? Ik wel. Roger is bezig met ‘iets nieuws’. Dat stond op mijn antwoordapparaat, ingesproken door niemand minder dan Rick Wentworth! Ja, ja, begeef je op het pad van fanmail en er gaat een wereld voor je open. Aalden(Aad en Trees), Tiel (Bert), Oisterwijk (Hans), ’s-Gravenhage (Theo), Oud-Beijerland (Marianne), Gouda (Michel), Heerhugowaard (Frits) en over de grens Hannover (Guntmar), Londen (Kate, Mark, Doug, Matt) èn Rick Wentworth. Aan deze wereldberoemde man heeft Ça Ira in Holland veel te danken. Door zijn bemiddeling en directe contact met Roger, kwamen èn de digitale orkestpartijen èn de geluidseffecten naar Nederland. En diezelfde Rick Wentworth (‘k heb de boodschap bewaard) verontschuldigde zich voor het feit dat het antwoord op zich had laten wachten, omdat “hij net terug was uit New York waar hij gewerkt had aan iets nieuws met Roger!” Zo, ‘k weet niet hoe lang we op dat ‘nieuws’ moeten wachten, maar wie weet … wij, wij fans van Ça Ira, weten in ieder geval al dat er ‘iets nieuws’ van ons idool Roger Waters in de lucht hangt.

Maar dan! Ook in Wikipedia:

Een fan is vaak intensief met zijn idool bezig en steekt daar doorgaans veel tijd, geld en moeite in.

Oeioei … veel tijd, geld en moeite. Blijf maar eens even kijken naar die drie woorden: tijd, geld en moeite. Na enige tijd vergaat het mij alsvolgt. Tijd en moeite vervagen, want je hebt voor je idool alles over. Tijd. En moeite. Geen moeite. Doe je erbij. Gaat vanzelf. Kost niks. Geld wel. Soms te veel. Ça Ira heeft ook veel geld gekost. Te veel omdat er te weinig fans waren die op 5 mei 2008 naar Den Haag kwamen.
Nu ben ik opgegroeid in een tijd waarin je leerde, dat overal waar tè voor staat, niet deugt. Je kunt nog zoveel aficionado zijn van Pink Floyd of Roger Waters, maar tè is teveel van het goede. Of toch niet? Uit de grond van mijn hart zeg ik: nee! Toen ik Ça Ira voor het eerst hoorde, heb ik me geen moment afgevraagd of de uitvoering daarvan in Nederland financieel haalbaar was. Heb ik me geen moment afgevraagd of de moeite de uitvoering waard was. De muziek, de tekst, de zeggingskracht van beide raakte me in mijn hart. En na het startschot begon de wedstrijd eer ik erg had in de omvang ervan.

Zo is het mij trouwens ook vergaan in 1985. ¼-tje Triathlon op Texel. Ik zwom te veel, fietste te veel en liep helemaal niet hard. Toch maar mee begonnen, omdat dat bij een Triathlon hoort. Eer ik er erg in had stond ik buiten adem en met verstijfde beenspieren bovenaan een klimmetje … en verzuchtte dat ik ècht niet meer kon. Wel dus. Achter de mannen aan, die me stuk voor stuk inhaalden en meetrokken in hun kielzog. Kilometers later mocht me ik laten huldigen op het ereschavot.

Oeioei … het ereschavot. Heb ik na de Ça Ira-finish niet op mogen staan. Nu ging het niet om mij, maar om de huldiging van kindsoldaten. En ook om die pràchtige uitvoering van Ça Ira voor de echte fans. De lieve reacties op het ontbreken van enig Ceremonie Protocollair betekende meer voor me dan er daadwerkelijk te staan. Want, lieve fans, de fanmail naar mijn idool heeft nooit een directe respons opgeleverd. Jullie positieve reacties waren talrijk. De afwezigheid van mijn idool op 5 mei staat in geen enkele verhouding tot jullie aanwezigheid. Voor, tijdens en na die wonderlijk mooie uitvoering van Ça Ira. Dat de diverse fansites Ça Ira in het licht hebben gezet, is ook aan jullie te danken! Met elkaar is het ons gelukt de wereld een klein beetje te veranderen.
Time to take a deep breath, the work is done. Don't dig another hole, just sit down and high you'll fly. When it's time to start another one!

Wie weet …

Ik wens jullie allemaal nog heel veel FuBballplezier en een hele fijne zomer!

XXX