Blackout ... Alleen het woord al, geen prettig woord. Tenminste, geen woord waarbij je aan prettige dingen denkt.
Hallo allemaal,
De ene week knikkende knieën, de week daarop krijgt het woord Blackout een volstrekt andere betekenis. Ik leg het even uit. Het kan zomaar gebeuren, dat je lichaam zegt ‘stop’. Vandaar die knikkende knieën. Time-out, witte Paasdagen op de bank met een boek, veel slapen, rug recht. Zoiets. En dan, je verheugen op het eerste overleg met het voltallige AT (nee, niks engs, het Artistieke Team) en dan weer dat woord Blackout voorbij horen komen. Zonder geknik, want dan moet iedereen stil zijn en vooral stil zitten. Want dan zit Ça Ira erop. Totale Blackout. Maar, AT, let op, dan zit Ça Ira er nog helemaal niet op! Weten jullie nog? Ça Ira for War Child! En zonder ook maar iemand van het AT tekort te willen doen, zet ik vandaag Maarten eens even in de spotlights. Maarten, onze regisseur. Maarten verrast me al weken met briljante ideeën. Ik tèl (de kinderen van het Kinderkoor), Maarten kijkt en bedenkt wat hij wil zìen bij kinderen. Kleur, speelsheid, beweging, daar waar het bij kinderen om draait. Waar War Child zich sterk voor maakt in die landen waar kinderen slachtoffer zijn van oorlog. Weten jullie dat de Nederlandse vlag daar ook onder valt? Ik schrok even, maar realiseerde me toen dat er veel kinderen, afkomstig uit die 9 andere landen, in Asielzoekerscentra of elders wonen. En ook daar werkt War Child aan kleur, speelsheid en beweging.
We gaan iets met die vlaggen doen. Brengen ze onder de aandacht van het publiek, dat komt luisteren en kijken naar ‘Ça Ira. There is Hope’. In Nederland wappert de Nationale driekleur in top, op 5 mei. En dat is maar goed ook. Hoe zou dat eruit zien, die 9 vlaggen, van de landen waar oorlog is en War Child insteekt, op een rij? Wapperend in top, naast rood-wit-blauw? Draai de vlag om en je hebt de Franse Revolutie. Is het rijtje na ruim 200 jaar compleet.
Hè, nee, gaan we niet doen. Maarten heeft dit alles in één gevat. Knap hoor, want daarmee heeft hij èn Ça Ira èn War Child èn de kinderen plek gegeven. En zo hoort het ook op Bevrijdingsdag, in Nederland. Goed voorbeeld doet goed volgen.
Eigenlijk popel ik om jullie nu eens haarfijn uit de toneeldoeken te doen, hoe dat er allemaal uit gaat zien, op 5 mei. Hans vraagt zich af of hij op 5 mei zo rond de klok van 23.00 uur Hallelujah zal kunnen roepen. Man! Natúúrlijk! Dat kun je nu al roepen.
Is dat Hollands? Behoudend? Eerst zien dan geloven? Eén van de solisten, Karin, om de oren slaan met stellingen waarvan je op z’n minst zou kunnen zeggen dat ze een negatieve ondertoon hadden? Da’s de taal van de muziek niet! En wat heeft Karin de verslaggever dat pràchtig laten ‘horen’. Nog even, en iedereen kan Karin horen. Ook dat mag ik nog niet uit de doeken doen, maar daarvoor hoeven jullie niet te wachten tot 5 mei. The day before op deze site kijken, zet ik het er pontificaal op, wat jullie The day after kunnen horen.
Spannend, hè. Ik krijg er af en toe knikkende knieën van. Èn energie. Blijven kijken, blijven luisteren, blijven lezen, blijven bellen met de Top Ticket Line. Dan komt het met die Blackout en Ça Ira in Nederland wel goed!
zaterdag 29 maart 2008
zaterdag 22 maart 2008
Hallelujah2
Gevonden! Ik wist het, ergens in die stapel CD's zat een andere versie van 'Hallelujah', namelijk die van K.D. Lang. Op haar CD "Hymns of the 49th parallel", vorig jaar gekocht als alternatieve Kerst-CD. Hans, luisteren vanavond! En niet zachtjes, de buren vinden het ook vast mooi, net voor het slapen gaan.
Hymns of the 49th Parallel, a collection of brilliantly realized interpretations of material from fellow Canadian songwriters like Leonard Cohen, Joni Mitchell, Neil Young and Jane Siberry.
'k Neem de CD wel voor je mee op 5 mei!
Hymns of the 49th Parallel, a collection of brilliantly realized interpretations of material from fellow Canadian songwriters like Leonard Cohen, Joni Mitchell, Neil Young and Jane Siberry.
'k Neem de CD wel voor je mee op 5 mei!
Gastenboek of Weblog?
Lastig, hoor. Wat schrijf je nu waar ... ach, ga ik hier maar even verder om degenen die ik ben vergeten Prettige Paasdagen and a Happy Easter te wensen.
Ik kom uit een traditioneel, Gereformeerd gezin. Dat betekent dat ik ben opgevoed met meer dan eieren zoeken in de sneeuw op Eerste Paasmorgen. Sterker nog, er werden door mijn vader grote hoeveelheden eieren gekookt, maar die stonden netjes in een schaal op tafel, buiten zoeken was er niet bij. Op Goede Vrijdag voelde je de zwaarte van het drama wat zich die dag voltrok, toch op een of andere manier boven het gezin hangen. Maar dan! Zondagmorgen, met fris gewassen hoofden op weg naar de kerk, blije ouders, broer Laurens achter het orgel, en ik bij hoge uitzondering op de Kraak, meejubelend op trompet: Halleluja! Kennen jullie 'Allelujah' in de versie van Jeff Buckley? De eerste keer dat ik dit prachtige lied hoorde zat ik in de bioscoop. Shrek, gewèldige film. Ik weet nog dat ik na afloop ben blijven zitten en de hele aftiteling aan me voorbij heb laten gaan, op zoek naar dat ene lied, zoals Hans schreef: "zachtjes, het is al laat, maar o zo mooi":
Well I heard there was a secret chord
that David played and it pleased the Lord
But you don't really care for music, do ya?
Well it goes like this : The fourth, the fifth,
the minor fall and the major lift
The baffled king composing Hallelujah"
Hallelujah, Hallelujah .....
Ik weet zeker dat mijn vader dit lied anno 2008 aan het Paasontbijt zou hebben opgezet.
En, natuurlijk, stevig hebben meegezongen. En dan zou ik mijn vader hebben verteld over King Louis. Trouwens, zou een prachtig onderwerp voor een stevige preek kunnen zijn geweest, maar dat terzijde. Poor King Louis, far from his bed, gevangen gezet, de Tuillerieën bestormd, onthoofd, er is niets nieuws onder de zon. En dan toch Hallelujah! 'k Heb geen flauw idee of Roger Waters Gereformeerd is opgevoed. Ik denk het zo maar niet. Maar als hij ons iets heeft meegegeven met Ça Ira, is het Hallelujah. Hij noemt het Hoop. Anderen noemen het Opstanding, Licht, ieder het zijne. Do you really care for Music, do ya? Universele taal. Geen onderscheid, geen verschil, dik, dun, groot, klein, het liefst zoveel mogelijk door elkaar op de dag dat aan een ander drama een einde kwam. Bevrijdingsdag 5 mei.
Voor mij voortaan onlosmakelijk verbonden met Ça Ira. There is Hope.
Prettige Paasdagen!
Ik kom uit een traditioneel, Gereformeerd gezin. Dat betekent dat ik ben opgevoed met meer dan eieren zoeken in de sneeuw op Eerste Paasmorgen. Sterker nog, er werden door mijn vader grote hoeveelheden eieren gekookt, maar die stonden netjes in een schaal op tafel, buiten zoeken was er niet bij. Op Goede Vrijdag voelde je de zwaarte van het drama wat zich die dag voltrok, toch op een of andere manier boven het gezin hangen. Maar dan! Zondagmorgen, met fris gewassen hoofden op weg naar de kerk, blije ouders, broer Laurens achter het orgel, en ik bij hoge uitzondering op de Kraak, meejubelend op trompet: Halleluja! Kennen jullie 'Allelujah' in de versie van Jeff Buckley? De eerste keer dat ik dit prachtige lied hoorde zat ik in de bioscoop. Shrek, gewèldige film. Ik weet nog dat ik na afloop ben blijven zitten en de hele aftiteling aan me voorbij heb laten gaan, op zoek naar dat ene lied, zoals Hans schreef: "zachtjes, het is al laat, maar o zo mooi":
Well I heard there was a secret chord
that David played and it pleased the Lord
But you don't really care for music, do ya?
Well it goes like this : The fourth, the fifth,
the minor fall and the major lift
The baffled king composing Hallelujah"
Hallelujah, Hallelujah .....
Ik weet zeker dat mijn vader dit lied anno 2008 aan het Paasontbijt zou hebben opgezet.
En, natuurlijk, stevig hebben meegezongen. En dan zou ik mijn vader hebben verteld over King Louis. Trouwens, zou een prachtig onderwerp voor een stevige preek kunnen zijn geweest, maar dat terzijde. Poor King Louis, far from his bed, gevangen gezet, de Tuillerieën bestormd, onthoofd, er is niets nieuws onder de zon. En dan toch Hallelujah! 'k Heb geen flauw idee of Roger Waters Gereformeerd is opgevoed. Ik denk het zo maar niet. Maar als hij ons iets heeft meegegeven met Ça Ira, is het Hallelujah. Hij noemt het Hoop. Anderen noemen het Opstanding, Licht, ieder het zijne. Do you really care for Music, do ya? Universele taal. Geen onderscheid, geen verschil, dik, dun, groot, klein, het liefst zoveel mogelijk door elkaar op de dag dat aan een ander drama een einde kwam. Bevrijdingsdag 5 mei.
Voor mij voortaan onlosmakelijk verbonden met Ça Ira. There is Hope.
Prettige Paasdagen!
zondag 16 maart 2008
ROLLEN
Rollen, daar draait het deze weken om. Zowel bij de solisten, die de rollen moeten instuderen, als bij de regisseur. Hoe laat je zien dat Ernst Daniël de rol van Spreekstalmeester, Koning, of Oproerkraaier zingt? Of André de rol van Legerofficier of Priester van de Revolutie? Of Karin de rol van Koningin of Marie Marianne? Tipje van de sluier. Om maar eens te beginnen met een overzicht te maken van wie waar in welke maat welke rol zingt. Ernst Daniël is E, RM is Ringmaster, K is King en TM is Troublemaker. André is A, MO is Military Officer en RP is de Revolutionary Priest. Karin is K, Q is de Queen en MM zingt voor zich. Een * betekent veranderen van rol. Let op, soms verandert de rol in één maat of zelfs in het ergste geval bij Ernst Daniël, in 1/8 rust. Knip met je vingers en je bent ineens iemand anders, zingt met een ander gevoel, met andere lading, met een andere inleving.
Zo ziet Koningen, Stokken en Vogels er bijvoorbeeld uitgespit uit:
3. Kings, Sticks And Birds / Scène 2
Solist/Rol Maat Bladzijde
E/RM 2-41 37-43
K/MM 49-68 44-46
K/MM 81-108 50-54
A/RP 102-108 52-54
E/TM*
(duet) 139-154 59-61
182-205 63-65
A/RP 193-224 64-69
K?/Soprano 214-218 66-67
K/MM (trio) 220 68
A/RP - -
E/TM 224 69
Tja, maar aan zo'n overzicht, daar heeft het publiek niets aan. Dat wij weten wie er wanneer in welke rol zingt. Dat willen jullie toch ook graag allemaal zien? Onze reddende engel in deze is Maarten. Maarten heeft o.a. ook in Rusland gestudeerd en zich een schatkist vol aan symbolen eigen gemaakt. En uit die schatkist tovert hij als een waar circusartiest, want daar speelt zich het verhaal tenslotte af, in een circuspiste, allerlei vormen en materialen tevoorschijn, die laten zien ‘what’s it all about’. Vernieuwende en verrassende theatrale vormgeving in plaats van plaatjes kijken in het vakantie-fotoboek.
Ik word al weken op de proef gesteld. In meerdere opzichten. Maar wat ik nu vooral moet leren, is mijn mond te houden en niet meer dan een tipje van de sluier op te lichten, waar het de uitvoering van deze unieke opera betreft. Concertant, geen tijd en geen JvdE-geld om het groots aan te pakken. Groots? Ik vind het groots wat er inmiddels achter de schermen gebeurt, waarover wordt nagedacht, waarmee professionele vakmensen zich bezighouden. Met Ça Ira in Nederland. Of dat niet groots is? Ja, dat verdient het verhaal, dat verdient de muziek, dat verdient War Child.
En dat verdient een volle zaal!!
Zo ziet Koningen, Stokken en Vogels er bijvoorbeeld uitgespit uit:
3. Kings, Sticks And Birds / Scène 2
Solist/Rol Maat Bladzijde
E/RM 2-41 37-43
K/MM 49-68 44-46
K/MM 81-108 50-54
A/RP 102-108 52-54
E/TM*
(duet) 139-154 59-61
182-205 63-65
A/RP 193-224 64-69
K?/Soprano 214-218 66-67
K/MM (trio) 220 68
A/RP - -
E/TM 224 69
Tja, maar aan zo'n overzicht, daar heeft het publiek niets aan. Dat wij weten wie er wanneer in welke rol zingt. Dat willen jullie toch ook graag allemaal zien? Onze reddende engel in deze is Maarten. Maarten heeft o.a. ook in Rusland gestudeerd en zich een schatkist vol aan symbolen eigen gemaakt. En uit die schatkist tovert hij als een waar circusartiest, want daar speelt zich het verhaal tenslotte af, in een circuspiste, allerlei vormen en materialen tevoorschijn, die laten zien ‘what’s it all about’. Vernieuwende en verrassende theatrale vormgeving in plaats van plaatjes kijken in het vakantie-fotoboek.
Ik word al weken op de proef gesteld. In meerdere opzichten. Maar wat ik nu vooral moet leren, is mijn mond te houden en niet meer dan een tipje van de sluier op te lichten, waar het de uitvoering van deze unieke opera betreft. Concertant, geen tijd en geen JvdE-geld om het groots aan te pakken. Groots? Ik vind het groots wat er inmiddels achter de schermen gebeurt, waarover wordt nagedacht, waarmee professionele vakmensen zich bezighouden. Met Ça Ira in Nederland. Of dat niet groots is? Ja, dat verdient het verhaal, dat verdient de muziek, dat verdient War Child.
En dat verdient een volle zaal!!
donderdag 13 maart 2008
Nìet naar de kapper!
Het is me toch wat: mannen! Wij (dames) mogen voor het concert nìet naar de kapper!
Want ... dan loop je het risico dat je ineens met een paars-violet hoofd temidden van de rest oplicht, alsof je een kerstboomlichtje bent. Ik ben vandaag van de ene in de andere verbazing gevallen. Maarten Vonk (regisseur) en Uri Rapaport (belichting) schoven aan in Utrecht. Twee handen op één buik waar het theatrale vormgeving betreft, nou ja, niet helemaal. Het Kinderkoor in witte kleding met veelkleurige accenten werd door Uri zo van tafel geveegd. Geen (donkere) gezicht (en) vanuit de verte (in de zaal), een witte wolk op het podium, niks meer, niks minder. Ohhh, is dat zo? Dan moet het anders. Maar hoe? Zullen jullie wel zien. En, de ogen van Uri en Maarten begonnen te glinsteren bij, ehhhh, dat ga ik ook niet verklappen. Zomaar op één lijn waar het de uitbeelding van het verhaal betreft. Ik zat erbij, keek ernaar en schreef pffff. 'k Ben bijgekomen van de schrik on my way home in de trein en direct de stad (Alkmaar) ingerend om inspiratie op te doen waar het kleur betreft. Tipje van de sluier ... bij 't Palet in de Boterstraat zag ik een kleurige etalage, hoe kan het ook anders. Kralen, linten, verf, creatieve handenarbeid te kust en te k(l)eur. Alles wat je ziet, in de Indesit! Kennen jullie die reclame nog? Niks meer wit ... en dan maar hopen dat Uri en Maarten het eens worden over de kleur, kan ik aan de was! Waar ben ik in beland? Gaat dit over Ça Ira? Ja, dit gaat nog steeds over Ça Ira.
Het mag maar één-één-keer, magie in een Congrescentrum, hoe krijg je dat voor elkaar? Door de ogen van mannen als Uri en Maarten te laten glinsteren, door ze met hun kleurige vak met hoofdletter V bezig te laten zijn. Ook al vraagt dat van je dat je daarna een rondje Alkmaar moet rennen om de magie tot z'n recht te kunnen laten komen. Daar ben ik in beland. Daar beland je in, als je met respect voor de mening van anderen, aan de slag gaat met Ça Ira. Dat is wat Roger Waters ons meegeeft: No Thought Control. Iedereen in z'n waarde laten, meegaan in het denken van anders denkenden, meegaan in een creatief proces, meegaan met 'hart voor de zaak', een straatje om!
Daar ben ik, verwonderd om wat het met me doet, in beland ... dus ik ga niet naar de kapper!
Joke
Want ... dan loop je het risico dat je ineens met een paars-violet hoofd temidden van de rest oplicht, alsof je een kerstboomlichtje bent. Ik ben vandaag van de ene in de andere verbazing gevallen. Maarten Vonk (regisseur) en Uri Rapaport (belichting) schoven aan in Utrecht. Twee handen op één buik waar het theatrale vormgeving betreft, nou ja, niet helemaal. Het Kinderkoor in witte kleding met veelkleurige accenten werd door Uri zo van tafel geveegd. Geen (donkere) gezicht (en) vanuit de verte (in de zaal), een witte wolk op het podium, niks meer, niks minder. Ohhh, is dat zo? Dan moet het anders. Maar hoe? Zullen jullie wel zien. En, de ogen van Uri en Maarten begonnen te glinsteren bij, ehhhh, dat ga ik ook niet verklappen. Zomaar op één lijn waar het de uitbeelding van het verhaal betreft. Ik zat erbij, keek ernaar en schreef pffff. 'k Ben bijgekomen van de schrik on my way home in de trein en direct de stad (Alkmaar) ingerend om inspiratie op te doen waar het kleur betreft. Tipje van de sluier ... bij 't Palet in de Boterstraat zag ik een kleurige etalage, hoe kan het ook anders. Kralen, linten, verf, creatieve handenarbeid te kust en te k(l)eur. Alles wat je ziet, in de Indesit! Kennen jullie die reclame nog? Niks meer wit ... en dan maar hopen dat Uri en Maarten het eens worden over de kleur, kan ik aan de was! Waar ben ik in beland? Gaat dit over Ça Ira? Ja, dit gaat nog steeds over Ça Ira.
Het mag maar één-één-keer, magie in een Congrescentrum, hoe krijg je dat voor elkaar? Door de ogen van mannen als Uri en Maarten te laten glinsteren, door ze met hun kleurige vak met hoofdletter V bezig te laten zijn. Ook al vraagt dat van je dat je daarna een rondje Alkmaar moet rennen om de magie tot z'n recht te kunnen laten komen. Daar ben ik in beland. Daar beland je in, als je met respect voor de mening van anderen, aan de slag gaat met Ça Ira. Dat is wat Roger Waters ons meegeeft: No Thought Control. Iedereen in z'n waarde laten, meegaan in het denken van anders denkenden, meegaan in een creatief proces, meegaan met 'hart voor de zaak', een straatje om!
Daar ben ik, verwonderd om wat het met me doet, in beland ... dus ik ga niet naar de kapper!
Joke
maandag 10 maart 2008
Quick March!
Ja, ja, als je mee wilt zingen in Ça Ira zul je ook moeten kunnen marcheren.
Beste lezers,
Ben ik weer. ’t Is Hollen of stilstaan, nee, andersom de laatste twee dagen. Gisteren was het een happy-birthday-chilldag in March, vandaag uptempo, met als sluitstuk vanavond een Quick March in Purmerend. Echt, met 30 kinderen door het leslokaal: Acte III, scène 2, de Koning is gevlucht, Dampierre onthoofd, de kinderen bespotten hem, het leger rukt op, we laten ons niet kisten, lang leve de Re-pu-FIRE!(bliek)! De kenners onder ons weten nu precies waar ik het over heb. Zonder pardon worden de betogers neergeknald, op het moment dat de laatste lettergreep van Repu-bliek moet klinken. Grote ogen in het koor, néé, géén ‘bliek’ zingen. Dan lig je voor dood op de grond. Kom maar, we gaan lopen, zingend marcheren en dan PANG -
oorverdovende stilte. Dat maakte indruk. Op de terugweg naar huis verzuchtte Veerle: “Tjee, wat ben ik blij dat ik in deze tijd leef en dat er hier geen oorlog is …” Ja meis, “The echoes never fade from that fusillade”.
Maar, let op, volgende week de “Marseillaise”. Arise children of the fatherland. The day of glory has arrived! Of dat nu in Parijs, in Purmerend, of in Den Haag klinkt, jullie blijven niet voor dood op het podium liggen, er is hoop! Hoop op vrede, blijvende vrede, het in vervulling gaan van dromen en geluk.
Gek, zo’n dagje chillen gaf de rust die even nodig was, na de hectiek van de afgelopen weken. Maar een Ça Ira-repetitie met het Kinderkoor is verfrissend, bijzonder, geeft energie, geeft enorme voldoening, geeft maat voor maat, scène na scène, meer zicht op waar we naartoe willen.
Het aftellen is begonnen. Waar ik eerst in maanden telde, tel ik nu in weken. Mag het nog even slow blijven? De Quick March naar Den Haag komt al zo snel dichterbij. We bespreken de aankomst- en vertrektijden van de bussen al met elkaar. En wat de kinderen aantrekken. En wat vooral niet. En nog veel meer .... kom maar kijken.
Hans, de laatste alinea is voor jou. Ja, da’s schrikken hè, als je naam ineens vol in de schijnwerpers staat. Went vanzelf. ‘k Schrok me rot, toen mijn naam ineens met Ça Ira op Google stond. Nog zo’n leuke reactie en jouw naam staat er ook bij. Maar om je vraag te beantwoorden: ik heb hoogtevrees. Sta doodsangsten uit als Veerle in Walibi over de kop gaat. Dus geen Roller Coaster op 5 mei. Het doek valt na Acte II (Papal Edict), gaat weer open voor Acte III (The Fugitive King) en valt geloof ik daarna helemaal niet meer.
Maar dat is aan onze regisseur, Maarten Vonk.
Tot gauw!
Beste lezers,
Ben ik weer. ’t Is Hollen of stilstaan, nee, andersom de laatste twee dagen. Gisteren was het een happy-birthday-chilldag in March, vandaag uptempo, met als sluitstuk vanavond een Quick March in Purmerend. Echt, met 30 kinderen door het leslokaal: Acte III, scène 2, de Koning is gevlucht, Dampierre onthoofd, de kinderen bespotten hem, het leger rukt op, we laten ons niet kisten, lang leve de Re-pu-FIRE!(bliek)! De kenners onder ons weten nu precies waar ik het over heb. Zonder pardon worden de betogers neergeknald, op het moment dat de laatste lettergreep van Repu-bliek moet klinken. Grote ogen in het koor, néé, géén ‘bliek’ zingen. Dan lig je voor dood op de grond. Kom maar, we gaan lopen, zingend marcheren en dan PANG -
oorverdovende stilte. Dat maakte indruk. Op de terugweg naar huis verzuchtte Veerle: “Tjee, wat ben ik blij dat ik in deze tijd leef en dat er hier geen oorlog is …” Ja meis, “The echoes never fade from that fusillade”.
Maar, let op, volgende week de “Marseillaise”. Arise children of the fatherland. The day of glory has arrived! Of dat nu in Parijs, in Purmerend, of in Den Haag klinkt, jullie blijven niet voor dood op het podium liggen, er is hoop! Hoop op vrede, blijvende vrede, het in vervulling gaan van dromen en geluk.
Gek, zo’n dagje chillen gaf de rust die even nodig was, na de hectiek van de afgelopen weken. Maar een Ça Ira-repetitie met het Kinderkoor is verfrissend, bijzonder, geeft energie, geeft enorme voldoening, geeft maat voor maat, scène na scène, meer zicht op waar we naartoe willen.
Het aftellen is begonnen. Waar ik eerst in maanden telde, tel ik nu in weken. Mag het nog even slow blijven? De Quick March naar Den Haag komt al zo snel dichterbij. We bespreken de aankomst- en vertrektijden van de bussen al met elkaar. En wat de kinderen aantrekken. En wat vooral niet. En nog veel meer .... kom maar kijken.
Hans, de laatste alinea is voor jou. Ja, da’s schrikken hè, als je naam ineens vol in de schijnwerpers staat. Went vanzelf. ‘k Schrok me rot, toen mijn naam ineens met Ça Ira op Google stond. Nog zo’n leuke reactie en jouw naam staat er ook bij. Maar om je vraag te beantwoorden: ik heb hoogtevrees. Sta doodsangsten uit als Veerle in Walibi over de kop gaat. Dus geen Roller Coaster op 5 mei. Het doek valt na Acte II (Papal Edict), gaat weer open voor Acte III (The Fugitive King) en valt geloof ik daarna helemaal niet meer.
Maar dat is aan onze regisseur, Maarten Vonk.
Tot gauw!
zondag 2 maart 2008
For everyone under the sun!
Ha die Hans,
Leuk weer even van je te horen. Met nota bene prachtige muziek op de achtergrond. Het eerste wat bij me opkwam, na het lezen van je reactie was "het geheel is meer dan de som der delen".
Net als Paganini 14 variaties schrijft, die je (meestal) achter elkaar beluistert. Of een pianosonate, waarin je je laat meenemen door alle bewegingen heen. Zo kijk ik tegen de uitvoering van Ça Ira aan. Ik heb alle orkestpartijen per A4tje voorbij zien gaan. En heb geen enkele keer gedacht dat de ene meer interessant zou zijn dan de andere. Ja, qua notenbeeld
wel. Inderdaad een heel verschil of je Violin I of Horn 4 voor je rekening neemt. Maar zeg nu zelf, je zult die ene noot op bladzijde 72 maar net missen! Zit het hele orkest ineens met kromme tenen. Of je rusten niet goed tellen en te vroeg inzetten. Of als spreekstalmeester ineens moeten hoesten. Of als moeder die afscheid neemt van haar kind, in huilen uitbarsten. Of als onruststoker uitglijen en op je gat gaan. Of als dirigent het koor onder je handen vandaan voelen marcheren. Of als geluidstechnicus ineens met krakende microfoons moeten dealen. Ik denk dat het geen enkel verschil maakt, je schrikt je rot en bent je bewust van het feit dat je het met elkaar moet doen. Met elkaar de concentratie moet opbrengen om tot de beste kwaliteit te kunnen komen. En daarin neemt niemand een ondergeschikte plaats in ten opzichte van de ander.
Als er iemand is van wie ik dat geleerd heb, is het van Roger Waters met Ça Ira.
"Every bird, be he rich or be he poor, be he great or be he small, every bird, will go to the ball!"
Dan zit je al met kippenvel naar meer dan 200 uitvoerenden te kijken, zonder dat er een noot heeft geklonken. Laat staan hoe je je voelt, als je vanuit dat besef de stilte na het laatste slotakkoord hoort.
Dat gevoel wens ik iedereen van harte toe!
Leuk weer even van je te horen. Met nota bene prachtige muziek op de achtergrond. Het eerste wat bij me opkwam, na het lezen van je reactie was "het geheel is meer dan de som der delen".
Net als Paganini 14 variaties schrijft, die je (meestal) achter elkaar beluistert. Of een pianosonate, waarin je je laat meenemen door alle bewegingen heen. Zo kijk ik tegen de uitvoering van Ça Ira aan. Ik heb alle orkestpartijen per A4tje voorbij zien gaan. En heb geen enkele keer gedacht dat de ene meer interessant zou zijn dan de andere. Ja, qua notenbeeld
wel. Inderdaad een heel verschil of je Violin I of Horn 4 voor je rekening neemt. Maar zeg nu zelf, je zult die ene noot op bladzijde 72 maar net missen! Zit het hele orkest ineens met kromme tenen. Of je rusten niet goed tellen en te vroeg inzetten. Of als spreekstalmeester ineens moeten hoesten. Of als moeder die afscheid neemt van haar kind, in huilen uitbarsten. Of als onruststoker uitglijen en op je gat gaan. Of als dirigent het koor onder je handen vandaan voelen marcheren. Of als geluidstechnicus ineens met krakende microfoons moeten dealen. Ik denk dat het geen enkel verschil maakt, je schrikt je rot en bent je bewust van het feit dat je het met elkaar moet doen. Met elkaar de concentratie moet opbrengen om tot de beste kwaliteit te kunnen komen. En daarin neemt niemand een ondergeschikte plaats in ten opzichte van de ander.
Als er iemand is van wie ik dat geleerd heb, is het van Roger Waters met Ça Ira.
"Every bird, be he rich or be he poor, be he great or be he small, every bird, will go to the ball!"
Dan zit je al met kippenvel naar meer dan 200 uitvoerenden te kijken, zonder dat er een noot heeft geklonken. Laat staan hoe je je voelt, als je vanuit dat besef de stilte na het laatste slotakkoord hoort.
Dat gevoel wens ik iedereen van harte toe!
Abonneren op:
Posts (Atom)