Lieve Melissa,
Wat bijzonder om vanmiddag, vrijdag 29 februari 2008, dan eindelijk die zo bijzondere orkest-partij 'Trumpet I' van Ça Ira aan je te kunnen overhandigen, thuis, in Zaandam.
Je bent nog zo jong en je blaast de sterren van de hemel.
Wat zijn we blij dat je aan ons mooie project 'Ça Ira for War Child' mee doet.
Er wordt inmiddels aan alle kanten al zoveel van je gevraagd. Je mag op pad met André Rieu, aan verzoeken om op te treden geen enkel gebrek, je agenda staat er vol mee! Vrijdagochtend naar de kapper, mooie jurk aan, nog even een foto in de tuin ... en dan ineens zitten we, net terug van vakantie, samen in de woonkamer naar je optreden in Amsterdam, Prinsengrachtconcert 2007, te kijken en krijgen we kippenvel.
Weet je, dat maakt je zo bijzonder. Je straalt op TV, studeert in je eentje op je slaapkamer, vertelt trots over je nieuwe jurk uit een bruidswinkel in Purmerend, laat ons je plastic kinderspeelgoed-trompetje zien ... daar is het nu allemaal mee begonnen. En kijk eens wat je allemaal al hebt bereikt! Je hebt je droom in vervulling zien gaan, mag meespelen in het orkest van André Rieu! Ook al mag je even geen adem halen voor die moeilijke kwintool (dat kan alleen een violist van je vragen!), je staat er! Als geen ander!
12 jaar, solo-trompettist ben je! Zul je zijn op 5 mei, in de allereerste uitvoering van die zo bijzondere opera 'Ça Ira. There is Hope', in het World Forum Theater in Den Haag. Ik ben ervan overtuigd dat jij en Frits Damro (solo-trompettist van het Concertgebouw-orkest) de Trumpet I van Ça Ira zullen doornemen op iedere noot, iedere ademhaling waar dan ook. En ik ben ervan overtuigd dat niemand anders dan jij met zoveel liefde voor de trompetmuziek deze partij zal laten stralen.
Ik zet je trots op onze site, met foto en al. Ik hoop dat wij daarmee ook een steentje bijdragen aan jouw toekomst, die je zo helder voor ogen staat. Ik wens je toe dat je, in alles wat er nog op je afkomt, jezelf kunt blijven. Dat je vooral kunt blijven genieten van de muziek waarmee je al zoveel harten raakt.
Trumpet I van het project 'Ça Ira for War Child' voor de 12-jarige Melissa Venema uit Zaandam.
Bijzonder. Dank je wel!
Lieve groet,
Joke
vrijdag 29 februari 2008
zaterdag 23 februari 2008
FLO
Ik ga niet over vlooien schrijven, maar over Flo.
Over wat ik las in Flo van september 2005. Lag bij ons in de lektuurmand in de WC, zit nu veilig opgeborgen in de documentatiemap Ça Ira. Het kan verkeren.
Op bladzijde 26 en 27 lees ik: Honderd kilometer kabel alstublieft. De grasmat moet worden beschermd tegen achtduizend springende voeten. Uit 160 microfoons komt het geluid binnen. Er komen 52 muzikanten bij. Er worden 194 walkietalkies gebruikt. Er gaan vier volle kledingrekken naar de stomerij. De catering verzorgt twee keer per dag een verse maaltijd. Op drie videoschermen kan het publiek meekijken. 450 bewegende lampen zorgen ervoor dat iedereen het goed kan zien. Er is 100 kilometer electriciteitssnoer nodig en er worden meer dan zestig A4’tjes verspreid. Hallo Rotterdam! Há, last but not least. Daar redden wij het niet mee. Hallo Den Haag! Op dit moment ligt er 22 kg papieren noten in mijn woonkamer. Van de hand van Roger Waters. 22 kg noten veranderen dit weekend in 64 orkestpartijen, die op de lessenaars van het Tilburgs Begeleidingsorkest belanden. Waarna al die noten door de lucht tot klinken zullen worden gebracht. Bijzondere noten, die nog niemand live in Nederland heeft gehoord.
En, de man die streeft naar perfectie als het gaat om geluid, Will-Jan Pielage, zal erbij zijn.
Voor Ça Ira for War Child de uitdaging aangaan. De opbouw in de theaterzaal voor z’n rekening nemen. Ervoor zorgen dat er die ene keer niets mis gaat. Ga er maar aan staan!
Ieder z’n vak. De zanger, de violist, de geluidstechnicus, de belichter, de dirigent, de garderobe-mevrouw-meneer, we werken allemaal gewoon samen om Hallo Den Haag! tot een groot succes te maken. Waar blijven de adressen van fans die willen flyeren??!!
Oh ja, TIP. Hou de site van Bert www.rogerwaters.eu in de gaten. Valt binnenkort wat te verdienen: CU in Den Haag!
Over wat ik las in Flo van september 2005. Lag bij ons in de lektuurmand in de WC, zit nu veilig opgeborgen in de documentatiemap Ça Ira. Het kan verkeren.
Op bladzijde 26 en 27 lees ik: Honderd kilometer kabel alstublieft. De grasmat moet worden beschermd tegen achtduizend springende voeten. Uit 160 microfoons komt het geluid binnen. Er komen 52 muzikanten bij. Er worden 194 walkietalkies gebruikt. Er gaan vier volle kledingrekken naar de stomerij. De catering verzorgt twee keer per dag een verse maaltijd. Op drie videoschermen kan het publiek meekijken. 450 bewegende lampen zorgen ervoor dat iedereen het goed kan zien. Er is 100 kilometer electriciteitssnoer nodig en er worden meer dan zestig A4’tjes verspreid. Hallo Rotterdam! Há, last but not least. Daar redden wij het niet mee. Hallo Den Haag! Op dit moment ligt er 22 kg papieren noten in mijn woonkamer. Van de hand van Roger Waters. 22 kg noten veranderen dit weekend in 64 orkestpartijen, die op de lessenaars van het Tilburgs Begeleidingsorkest belanden. Waarna al die noten door de lucht tot klinken zullen worden gebracht. Bijzondere noten, die nog niemand live in Nederland heeft gehoord.
En, de man die streeft naar perfectie als het gaat om geluid, Will-Jan Pielage, zal erbij zijn.
Voor Ça Ira for War Child de uitdaging aangaan. De opbouw in de theaterzaal voor z’n rekening nemen. Ervoor zorgen dat er die ene keer niets mis gaat. Ga er maar aan staan!
Ieder z’n vak. De zanger, de violist, de geluidstechnicus, de belichter, de dirigent, de garderobe-mevrouw-meneer, we werken allemaal gewoon samen om Hallo Den Haag! tot een groot succes te maken. Waar blijven de adressen van fans die willen flyeren??!!
Oh ja, TIP. Hou de site van Bert www.rogerwaters.eu in de gaten. Valt binnenkort wat te verdienen: CU in Den Haag!
maandag 18 februari 2008
Vele zielen - één gedachte
17 februari 2008 / Pink Project Scheldetheater Terneuzen
Organiseer een opera en je gaat steeds vaker heel laat naar bed! Of heeft dat met de leefstijl van Floydian te maken? Ik vermoed beide. Sinds ik luister naar de enerverende muziek van Pink Floyd, kan ik me daar langzaam maar zeker een voorstelling bij maken. Schreef ik over Lichtenvoorde dat ik het eerste ½ uur op het Arrow Rock-terrein met open mond om me heen heb staan kijken, in Terneuzen was het al niet anders. Natuurlijk in Ça-Ira-shirt, hè, dat had ik toegezegd. Dat verzekerde me overigens ook van vragende blikken in de richting van mijn, ehhh, borstpartij ... wat staat daar? Iedereen kent de kleurige kant van de donkere maan, maar een ontblote bovenzijde van een vrouw, met op één borst medailles, òp het t-shirt geprint (!) deed enkele mannen iets langer dan normaal naar mijn boezem staren. Enkele vrouwen bekeken m’n achterkant, ‘Ça Ira’ zonder blote borst.
Zeg, bedenk je nog wel even over 40 jaar, Terneuzen ligt niet om de hoek. Wat een end rijden!
Ik wist niet dat Zeeland zo groot is, dat Nederland niet ophoudt voorbij Breda en dat de Westerscheldetunnel 6.600 meter lang is! Lieve Tol-meneer van vannacht, dank u wel dat ik mocht doorrijden zonder te betalen. Niet genoeg op de Chip, portemonnee leeg vanwege de oppas, en ook nog een vette parkeerbon op m’n voorruit. In Noord-Holland worden actiebonnen uitgedeeld ...!
Maar, de hartelijke ontvangst in het Scheldetheater maakte, achteraf, alles goed. Meer dan goed.
‘k Ben er best een beetje trots op dat ik zomaar op de Gastenlijst terecht kwam. Zomaar, nadat ik een reactie had geschreven op het leuke artikel van Johnny Geeve van Stichting Music Promotion Benelux, organisator van het Pink Project. Daar kwam als reactie weer een mailtje op terug van Peter Chattelin. Nu heb ik geen weet van de ins and outs van Tribute-zangers en wist dus niet wie Peter Chattelin was. Nu wel! Peter Chattelin is een bevlogen Pink Floyd-liefhebber, die zich 5 uren per dag bezig houdt met dit fantastische project. Die al 15 jaar werkt aan dat ultieme en herkenbare geluid van de band, in zijn rol als zanger ‘Roger Waters’. Die gedreven wordt door de boodschap van Waters geniaal geschreven teksten. En deze dus ook wil uitdragen.
Dat vertelde hij mij back-stage, na een ruim drie uren durend concert waarin alle mij bekende en onbekende nummers van Pink Floyd langs kwamen.
En hij vertelde en passant dat hij nu wel moe was, omdat: “We gisteren ook hebben opgetreden.”
Kijk, en daar heb ik grote bewondering voor. Peter en zijn mannen, ohh, ik zat trouwens middenin de zaal, direct achter een even bevlogen Ton, de geluidstechnicus, maar daarover zo meer. Twee concerten in één weekend, zondagmiddag nog de stad in om visgaren. Ja, visgaren. Om daaraan de zo bekende ‘big pig’ over het publiek heen van de ene kant van de zaal naar de andere te trekken. Geen cent teveel? Dat gaat anno 2008 in Terneuzen niet op. Kosten nog moeite zijn gespaard om er een, zoals Johnny al schreef, Pink Floyd-waardig spektakel van te maken. Een lichtshow waar je U tegen zegt, slechts één moment waarop de techniek het even liet afweten en het publiek maten lang kon genieten van de met één hand doorspelende toetsenist (ja, dat kon hij heel goed!), totdat er weer stroom op stond en de show weer verder ging. Fantàstisch!
Hebben jullie weleens een geluidstechnicus volop aan het werk gezien? Niet vanuit de verte, nee, een metertje achter de man aan de knoppen, van het begin tot het eind. Ik niet. Nu wel! Hoeveel nummers zijn er gespeeld? Ik schat zo’n 20. En ik moet me sterk vergissen, of Ton kent alle nummers van minuut tot minuut uit z’n hoofd. Tikt feilloos met zijn rechterbeen de maat, trommelt met zijn vingers op het mengpaneel, wacht gespannen af tot een inzet komt, beweegt zijn hoofd ècht precies op (en da’s dus niet òp maar nà de tel), kortom, Ton speelde mee! Drie uren intensief en hard werken. Fascinerend om naar te kijken.
Tja, en dan weer terug. Naar Sint Pancras. Geen blik op de weg dus gas op de plank en nog 2 ½ uur de tijd om na te genieten. En of ik genoten heb. Tja, en dan komt ook het onvermijdelijke moment waarop ik me realiseer dat er nog een project op stapel staat. En me afvraag of Pink Floyd-fans van die compleet andere muziek en geniale teksten van Roger Waters in Ça Ira net zo zullen genieten. Da’s wel omschakelen, hoor. Ik geef het maar even aan van tevoren. Het heeft 15 jaar geduurd voordat Ça Ira op de plaat stond. De wereld-première in Poznan, met complete enscenering, heeft enkele miljoenen gekost. En dan ‘Ça Ira for War Child’. We tellen iedere euro nog een keer, dekopieëer-apparaten op onze werkplekken draaien er lustig op los, wij sparen kosten en besteden alle moeite aan die ene keer dat Ça Ira op de planken mag. Onder nogal wat voorwaarden en met nogal wat beperkingen.
Maar, het is zoals Ernst Daniël mailde. Deze muziek heeft enorme zeggingskracht. Komt het beste tot zijn recht zonder poespas. Laten zien waar het verhaal om gaat, laten horen hoe intens en explosief de muziek je hart kan raken, verschilt niet met Pink Floyd. En ik ben niet de enige die vanuit die passie zoekt naar het hoogst haalbare. In dit geval de concertante uitvoering van een ongekend vernieuwende opera. Peter, dank je voor het delen van jouw passie en die van de mannen om je heen!
Ik hoop dat jullie na het concert op 5 mei 2008 in het World Forum Theater in Den Haag, tot dezelfde conclusie komen: Vele zielen, één gedachte! ÇA IRA!
Heel veel succes 'On Tour',
Joke
Organiseer een opera en je gaat steeds vaker heel laat naar bed! Of heeft dat met de leefstijl van Floydian te maken? Ik vermoed beide. Sinds ik luister naar de enerverende muziek van Pink Floyd, kan ik me daar langzaam maar zeker een voorstelling bij maken. Schreef ik over Lichtenvoorde dat ik het eerste ½ uur op het Arrow Rock-terrein met open mond om me heen heb staan kijken, in Terneuzen was het al niet anders. Natuurlijk in Ça-Ira-shirt, hè, dat had ik toegezegd. Dat verzekerde me overigens ook van vragende blikken in de richting van mijn, ehhh, borstpartij ... wat staat daar? Iedereen kent de kleurige kant van de donkere maan, maar een ontblote bovenzijde van een vrouw, met op één borst medailles, òp het t-shirt geprint (!) deed enkele mannen iets langer dan normaal naar mijn boezem staren. Enkele vrouwen bekeken m’n achterkant, ‘Ça Ira’ zonder blote borst.
Zeg, bedenk je nog wel even over 40 jaar, Terneuzen ligt niet om de hoek. Wat een end rijden!
Ik wist niet dat Zeeland zo groot is, dat Nederland niet ophoudt voorbij Breda en dat de Westerscheldetunnel 6.600 meter lang is! Lieve Tol-meneer van vannacht, dank u wel dat ik mocht doorrijden zonder te betalen. Niet genoeg op de Chip, portemonnee leeg vanwege de oppas, en ook nog een vette parkeerbon op m’n voorruit. In Noord-Holland worden actiebonnen uitgedeeld ...!
Maar, de hartelijke ontvangst in het Scheldetheater maakte, achteraf, alles goed. Meer dan goed.
‘k Ben er best een beetje trots op dat ik zomaar op de Gastenlijst terecht kwam. Zomaar, nadat ik een reactie had geschreven op het leuke artikel van Johnny Geeve van Stichting Music Promotion Benelux, organisator van het Pink Project. Daar kwam als reactie weer een mailtje op terug van Peter Chattelin. Nu heb ik geen weet van de ins and outs van Tribute-zangers en wist dus niet wie Peter Chattelin was. Nu wel! Peter Chattelin is een bevlogen Pink Floyd-liefhebber, die zich 5 uren per dag bezig houdt met dit fantastische project. Die al 15 jaar werkt aan dat ultieme en herkenbare geluid van de band, in zijn rol als zanger ‘Roger Waters’. Die gedreven wordt door de boodschap van Waters geniaal geschreven teksten. En deze dus ook wil uitdragen.
Dat vertelde hij mij back-stage, na een ruim drie uren durend concert waarin alle mij bekende en onbekende nummers van Pink Floyd langs kwamen.
En hij vertelde en passant dat hij nu wel moe was, omdat: “We gisteren ook hebben opgetreden.”
Kijk, en daar heb ik grote bewondering voor. Peter en zijn mannen, ohh, ik zat trouwens middenin de zaal, direct achter een even bevlogen Ton, de geluidstechnicus, maar daarover zo meer. Twee concerten in één weekend, zondagmiddag nog de stad in om visgaren. Ja, visgaren. Om daaraan de zo bekende ‘big pig’ over het publiek heen van de ene kant van de zaal naar de andere te trekken. Geen cent teveel? Dat gaat anno 2008 in Terneuzen niet op. Kosten nog moeite zijn gespaard om er een, zoals Johnny al schreef, Pink Floyd-waardig spektakel van te maken. Een lichtshow waar je U tegen zegt, slechts één moment waarop de techniek het even liet afweten en het publiek maten lang kon genieten van de met één hand doorspelende toetsenist (ja, dat kon hij heel goed!), totdat er weer stroom op stond en de show weer verder ging. Fantàstisch!
Hebben jullie weleens een geluidstechnicus volop aan het werk gezien? Niet vanuit de verte, nee, een metertje achter de man aan de knoppen, van het begin tot het eind. Ik niet. Nu wel! Hoeveel nummers zijn er gespeeld? Ik schat zo’n 20. En ik moet me sterk vergissen, of Ton kent alle nummers van minuut tot minuut uit z’n hoofd. Tikt feilloos met zijn rechterbeen de maat, trommelt met zijn vingers op het mengpaneel, wacht gespannen af tot een inzet komt, beweegt zijn hoofd ècht precies op (en da’s dus niet òp maar nà de tel), kortom, Ton speelde mee! Drie uren intensief en hard werken. Fascinerend om naar te kijken.
Tja, en dan weer terug. Naar Sint Pancras. Geen blik op de weg dus gas op de plank en nog 2 ½ uur de tijd om na te genieten. En of ik genoten heb. Tja, en dan komt ook het onvermijdelijke moment waarop ik me realiseer dat er nog een project op stapel staat. En me afvraag of Pink Floyd-fans van die compleet andere muziek en geniale teksten van Roger Waters in Ça Ira net zo zullen genieten. Da’s wel omschakelen, hoor. Ik geef het maar even aan van tevoren. Het heeft 15 jaar geduurd voordat Ça Ira op de plaat stond. De wereld-première in Poznan, met complete enscenering, heeft enkele miljoenen gekost. En dan ‘Ça Ira for War Child’. We tellen iedere euro nog een keer, dekopieëer-apparaten op onze werkplekken draaien er lustig op los, wij sparen kosten en besteden alle moeite aan die ene keer dat Ça Ira op de planken mag. Onder nogal wat voorwaarden en met nogal wat beperkingen.
Maar, het is zoals Ernst Daniël mailde. Deze muziek heeft enorme zeggingskracht. Komt het beste tot zijn recht zonder poespas. Laten zien waar het verhaal om gaat, laten horen hoe intens en explosief de muziek je hart kan raken, verschilt niet met Pink Floyd. En ik ben niet de enige die vanuit die passie zoekt naar het hoogst haalbare. In dit geval de concertante uitvoering van een ongekend vernieuwende opera. Peter, dank je voor het delen van jouw passie en die van de mannen om je heen!
Ik hoop dat jullie na het concert op 5 mei 2008 in het World Forum Theater in Den Haag, tot dezelfde conclusie komen: Vele zielen, één gedachte! ÇA IRA!
Heel veel succes 'On Tour',
Joke
vrijdag 15 februari 2008
In Alkmaar begon de victorie ...
Ja, was het maar waar! De Alkmaarse Victorie begon met vechtende Spanjaarden. Google Alkmaar-Terneuzen en je moet 2 1/2 uur in de auto zitten om erachter te komen welke victorie er nu eigenlijk in Zeeland begon. Terug in de tijd. Veertig jaar geleden was ik 12. Zo, nu weet iedereen hoe jong ik ben: 52. Als we elkaar ontmoeten op 5 mei: 53. En laat ik nu niet geweten hebben dat de Victorie van Pink Floyd in Terneuzen begon?! Een memorabele datum voor Floydian: 17 februari 1968. Het allereerste optreden van Pink Floyd met David Gilmour, op het Europese vasteland. Ik ben vijftiger, maar als je aan mij gevraagd zou hebben of ik in het Patronaat was die dag, zou ik waarschijnlijk wat wazig hebben gereageerd. "Het Patronaat? Geen idee ..." Maar, let op. Veertig jaar later. Oud en wijs, oud en grijs, terug in de tijd, maakt allemaal niet uit, 17 februari 2008 zullen bijna alle Pink Floyd albums de revue passeren. In Terneuzen. Ach, wie kijkt er anno 2008 nog op een paar honderd kilometer om die bevlogen tijd her te beleven? Ik niet. Want ik weet wat er anno 2008 achteraan komt. Ruzie, uit elkaar, ieder z'n eigen weg ... en dan ineens doemt Roger Waters' opera Ça Ira voor je op. Staat je leven op z'n kop. Omdat je ineens bedenkt dat het toch wel fantàstisch zou zijn, om die muziek naar Nederland te halen. Terneuzen 1968, Den Haag 2008! Het is gelukt. 2048. Dat ziet er raar uit.
En toch ... over veertig jaar zullen er vast 'Floydian' zijn die de West-Europese première van Ça Ira hebben bijgewoond. En wie weet, als iedereen die er zegt te zijn geweest er werkelijk was, dan was het World Forum Theater 7 keer zo groot!
Dus, muziekliefhebbers en Pink Floyd-fanaten, noteer maandag 5 mei 2008 alvast in uw agenda.
Roger Waters' opera 'Ça Ira. There is Hope'. Anderhalf uur durend spektakel.
Daar wil je toch over veertig jaar van kunnen zeggen dat je erbij bent geweest??!!
Joke
En toch ... over veertig jaar zullen er vast 'Floydian' zijn die de West-Europese première van Ça Ira hebben bijgewoond. En wie weet, als iedereen die er zegt te zijn geweest er werkelijk was, dan was het World Forum Theater 7 keer zo groot!
Dus, muziekliefhebbers en Pink Floyd-fanaten, noteer maandag 5 mei 2008 alvast in uw agenda.
Roger Waters' opera 'Ça Ira. There is Hope'. Anderhalf uur durend spektakel.
Daar wil je toch over veertig jaar van kunnen zeggen dat je erbij bent geweest??!!
Joke
Abonneren op:
Posts (Atom)