Wel eens op vakantie geweest in Drenthe? Ik wel, heel vroeger. Diever, Ommen, de hunebedden bekeken, de weg kwijtgeraakt en naar Friesland gefietst, leuke herinneringen.
Ik heb opnieuw mijn laptop mee. Om maar niets te missen van Ça Ira ... op camping Witterzomer open ik Outlook en het eerste (af)bericht van het VU-orkest verschijnt op mijn scherm. Verdorie, da's jammer. Zoals het bij eerdere afmeldingen ging, gaat het ook bij het VU. Waar de planning voor 2007/2008 al rond was, kan Ça Ira er niet meer bij.
Ik denk: Paul, had ons maar niet zo lang laten wachten! Of is dat gezeur achteraf? We zijn toch a. heel blij met de rechten, en b. hoeveel orkesten zijn er eigenlijk in Nederland? Meer dan genoeg ... kijk maar eens op www.faso.nl, gaat een wereld aan orkesten voor je open. Maar die tijd, hè, die dringt. En dat gevoel hoort helemaal niet bij vakantie. Met 2 zakken chips (het regent, dus je moet wat), stond ik ruim 20 minuten voor de kassa ... sorry Witterzomer, mijn tempo is nog niet teruggebracht van 5 naar 1. Dat was ook wel te zien aan PS, mijn vorige bijdrage aan deze weblog. Soms kom je tot de beschamende ontdekking dat vanwege 'drukte' en de daarbij horende 'stress' je beeld afwijkt van de realiteit. Lichtblauwe letters? Nooit gezien!
Werd hoog tijd om van 5 naar 1 terug te schakelen. Daar heb je uiteindelijk vakantie voor.
Weg van de snelweg van alledag, geen Route du Soleil, Ça Ira en nog meer Waters-stuff op de MP3, vroeg naar bed, laat luisteren en lang slapen ... komt het ècht wel goed? Vast wel.
Lieve groet,
Joke
maandag 23 juli 2007
vrijdag 20 juli 2007
PS
... 't is niet waar, hè!
Ik zag gisteravond al zoveel ruimte tussen de laatste zin en lieve groet ... daar zou hebben moeten staan: de woorden uit Ça Ira: "Everyone under the sun can change the way our world is arranged .." hebben ons daar gebracht waar we nu zijn. Het valt soms niet mee om de wereld te veranderen. Je krijgt te maken met anders denkende en anders voelende mensen. Over één ding zullen we het echter allemaal wel eens zijn. Ça Ira is anders dan anders. Roger Waters is anders dan anders. En voor War Child mag alles anders dan anders zijn. Ik sluit graag af met de wijze woorden van mijn vader: "Alles is mogelijk voor hen die willen." Meedoen, da's dus alles wat we nodig hebben!!
Lieve groet,
Joke
Ik zag gisteravond al zoveel ruimte tussen de laatste zin en lieve groet ... daar zou hebben moeten staan: de woorden uit Ça Ira: "Everyone under the sun can change the way our world is arranged .." hebben ons daar gebracht waar we nu zijn. Het valt soms niet mee om de wereld te veranderen. Je krijgt te maken met anders denkende en anders voelende mensen. Over één ding zullen we het echter allemaal wel eens zijn. Ça Ira is anders dan anders. Roger Waters is anders dan anders. En voor War Child mag alles anders dan anders zijn. Ik sluit graag af met de wijze woorden van mijn vader: "Alles is mogelijk voor hen die willen." Meedoen, da's dus alles wat we nodig hebben!!
Lieve groet,
Joke
donderdag 19 juli 2007
5 voor 12 ...
Tot vandaag is het, tegen mijn gewoonte in elke week 'iets' te schrijven, stil gebleven op deze weblog. Met de voorbereidingen om Ça Ira op de planken te krijgen, zijn we intussen in wild water beland. En, zoals dat een sportieve vakantieganger betaamt, ben ik opnieuw de golven ingevaren. Niet als kapitein, maar als mede-peddelaar aan boord van de Ça Ira-boot. Afgelopen maandag zat ik met Veerle op een terrasje aan het strand in Bergen aan Zee. Een voorrecht om daar zo dichtbij te wonen. We zagen een wilde branding, opstuivend zand en een handjevol stoere wandelaars. "Frische Luft", zeiden we vroeger tegen elkaar. Begrijp me niet verkeerd, ik ben opgegroeid op Texel. En daar leer je in zo'n 10 zomer-weken vloeiend Duits spreken.
Ik vertelde haar over mijn grote liefde voor de zee, het trotseren van de golven, peddelend in een zeekano.
Over de crash, die resulteerde in een heuse 'redding' door de reddingsbrigade, waar ik ondersteboven was gekieperd en in een mui (zie http://www.muien.nl/) op eigen kracht niet tegen de zeewaartse stroming bestand was.
Zo staat het er op dit moment met Ça Ira gelukkig niet voor. Maar het is wel spannend! Hebben we voldoende peddels in huis, om de Ça Ira- boot door de branding te laveren? Ik zal jullie uitleggen wat er zoal speelt. Na weken van mailen met orkesten (vanwege de voorwaarden in het contract met de VARA amateur-orkesten) werd duidelijk dat het kunnen contracteren van zo'n orkest (anders dan een professioneel orkest, wat je kunt inhuren) mede afhankelijk is van de bereidheid van de dirigent c.q. het bestuur om het orkest 'af te staan aan een andere dirigent'. Eerste opzet was dat Ça Ira in principe onder mijn leiding zou worden uitgevoerd. En daar zit em nu net de kneep. Ik heb inmiddels een stapje terug gedaan. Beter één Ça Ira op het podium, dan géén.
Het Projectkoor ... na 12 mei (Mooi! Weer de Leeuw) en tig mails verder, heb ik welgeteld 16 aanmeldingen binnengekregen. Daar brouw ik geen koor van. Dus heb ik contact gezocht met diverse bestaande 'projectkoren' in Nederland, waaronder het Brabantkoor, VOCI Den Helder en het Nederlands Concert Koor.
Welnu, om een lang verhaal van circa 10 weken kort samen te vatten, afgelopen maandag (16 juli) ben ik naar Arnhem gereden en heb daar de partituur en die prachtige SACD (al beluisterd?!) afgegeven aan Rob Vermeulen. Ik heb hem, na een lang en intensief gesprek, de vraag gesteld of hij Ça Ira wil dirigeren, met zìjn koor (het Nederlands Concert Koor) en orkest (het Project-orkest Utrecht), danwel het VU-orkest Amsterdam (o.l.v. zijn collega Daan Admiraal).
Ohh ja, en dan dat podium! Donderdag 12 juli kwam het bericht dat het Concertgebouw Amsterdam de optie voor 5 mei 2008 inmiddels aan 'anderen' had verleend. Een dikke tegenvaller. Koppie onder, zo gezegd. Ach, ik hou wel van wat avontuur ... één avond mopperen en op vrijdag de 13e met nieuw elan op zoek gegaan naar andere locaties, nadat Muziekgebouw 't IJ, het Muziektheater, de Stadsschouwburg, het Fortis Theater Schevingen en Carré al hadden laten weten op 5 mei 2008 bezet te zijn.
Een gouden tip kwam van Marie Antoinette/Karin ten Cate. Zij vertelde al eerder een concert te hebben gegeven in de Prins Willem-Alexander zaal van het World Congres Centrum in Den Haag en was daar razend enthousiast over. Wisten jullie dat dit de grootste concertzaal van Nederland is? Ik niet! Zegge en schrijve twee duizend een honderd twee en zestig stoelen ... met of zonder geluidsapparatuur, dat weet ik niet meer precies. Maar genoeg, toch?! En dan het Concertgebouw de Doelen. Ook een prachtige locatie om Ça Ira op te kunnen voeren. Ach, zo zie je maar ... vrijdag de 13e? Het kan verkeren.
Dirigent. Koor. Orkest. Solisten. Locatie. PR. Sponsoring. Marketing. Mailen. Vakantie!
In de loop van week 30 zal Ça Ira in Nederland kleur krijgen. Of niet. Bleu-blanc-rouge, rood-wit-blauw, er is hoop! Ik ben deze weblog begonnen met 'Everyone under the sun has the power to change the way the world is arranged'. Dat je daarbij soms afhankelijk bent van anderen, maakt het niet gemakkelijker. Andere meningen, andere overtuigingen, andere ideeën. Ik hoop dat we ondanks onze verschillen, daar uitkomen waar we zijn begonnen op 12 mei. Met de rechten om deze unieke opera van Roger Waters te mogen uitvoeren. Ik sluit graag af met enkele wijze woorden van mijn vader: "Alles is mogelijk voor hen die willen!"
Lieve groet en fijne vakantie,
Ik vertelde haar over mijn grote liefde voor de zee, het trotseren van de golven, peddelend in een zeekano.
Over de crash, die resulteerde in een heuse 'redding' door de reddingsbrigade, waar ik ondersteboven was gekieperd en in een mui (zie http://www.muien.nl/) op eigen kracht niet tegen de zeewaartse stroming bestand was.
Zo staat het er op dit moment met Ça Ira gelukkig niet voor. Maar het is wel spannend! Hebben we voldoende peddels in huis, om de Ça Ira- boot door de branding te laveren? Ik zal jullie uitleggen wat er zoal speelt. Na weken van mailen met orkesten (vanwege de voorwaarden in het contract met de VARA amateur-orkesten) werd duidelijk dat het kunnen contracteren van zo'n orkest (anders dan een professioneel orkest, wat je kunt inhuren) mede afhankelijk is van de bereidheid van de dirigent c.q. het bestuur om het orkest 'af te staan aan een andere dirigent'. Eerste opzet was dat Ça Ira in principe onder mijn leiding zou worden uitgevoerd. En daar zit em nu net de kneep. Ik heb inmiddels een stapje terug gedaan. Beter één Ça Ira op het podium, dan géén.
Het Projectkoor ... na 12 mei (Mooi! Weer de Leeuw) en tig mails verder, heb ik welgeteld 16 aanmeldingen binnengekregen. Daar brouw ik geen koor van. Dus heb ik contact gezocht met diverse bestaande 'projectkoren' in Nederland, waaronder het Brabantkoor, VOCI Den Helder en het Nederlands Concert Koor.
Welnu, om een lang verhaal van circa 10 weken kort samen te vatten, afgelopen maandag (16 juli) ben ik naar Arnhem gereden en heb daar de partituur en die prachtige SACD (al beluisterd?!) afgegeven aan Rob Vermeulen. Ik heb hem, na een lang en intensief gesprek, de vraag gesteld of hij Ça Ira wil dirigeren, met zìjn koor (het Nederlands Concert Koor) en orkest (het Project-orkest Utrecht), danwel het VU-orkest Amsterdam (o.l.v. zijn collega Daan Admiraal).
Ohh ja, en dan dat podium! Donderdag 12 juli kwam het bericht dat het Concertgebouw Amsterdam de optie voor 5 mei 2008 inmiddels aan 'anderen' had verleend. Een dikke tegenvaller. Koppie onder, zo gezegd. Ach, ik hou wel van wat avontuur ... één avond mopperen en op vrijdag de 13e met nieuw elan op zoek gegaan naar andere locaties, nadat Muziekgebouw 't IJ, het Muziektheater, de Stadsschouwburg, het Fortis Theater Schevingen en Carré al hadden laten weten op 5 mei 2008 bezet te zijn.
Een gouden tip kwam van Marie Antoinette/Karin ten Cate. Zij vertelde al eerder een concert te hebben gegeven in de Prins Willem-Alexander zaal van het World Congres Centrum in Den Haag en was daar razend enthousiast over. Wisten jullie dat dit de grootste concertzaal van Nederland is? Ik niet! Zegge en schrijve twee duizend een honderd twee en zestig stoelen ... met of zonder geluidsapparatuur, dat weet ik niet meer precies. Maar genoeg, toch?! En dan het Concertgebouw de Doelen. Ook een prachtige locatie om Ça Ira op te kunnen voeren. Ach, zo zie je maar ... vrijdag de 13e? Het kan verkeren.
Dirigent. Koor. Orkest. Solisten. Locatie. PR. Sponsoring. Marketing. Mailen. Vakantie!
In de loop van week 30 zal Ça Ira in Nederland kleur krijgen. Of niet. Bleu-blanc-rouge, rood-wit-blauw, er is hoop! Ik ben deze weblog begonnen met 'Everyone under the sun has the power to change the way the world is arranged'. Dat je daarbij soms afhankelijk bent van anderen, maakt het niet gemakkelijker. Andere meningen, andere overtuigingen, andere ideeën. Ik hoop dat we ondanks onze verschillen, daar uitkomen waar we zijn begonnen op 12 mei. Met de rechten om deze unieke opera van Roger Waters te mogen uitvoeren. Ik sluit graag af met enkele wijze woorden van mijn vader: "Alles is mogelijk voor hen die willen!"
Lieve groet en fijne vakantie,
Joke
woensdag 4 juli 2007
Koudwatervrees?!
Rare titel, hè! Schijnen wij Nederlanders nogal eens last van te hebben.
Lieve lezers,
Dat komt mij met 'Ça Ira in Holland' anders verdraaid slecht uit! Een opera van Roger Waters? En ook nog klassiek? Is niet echt mijn ding, zullen veel fans denken. Ik, en met mij de doorgewinterde Pink-Floyd/Roger Waters-fan Ruud Schmitz, denken daar heel anders over. Met alle respect voor de Dark Side of The Moon, The Wall en alle andere muziek, die we de afgelopen jaren hebben aangeschaft en waarvan ik sinds kort ook dagelijks geniet: als jullie Ça Ira missen, missen jullie een unieke kans om kennis te maken met een heel andere kant van Roger Waters. Een geniale kant. Lees maar even mee met wat Ruud hierover schrijft:
Tja, wat een lastige vraag. Zelf ben ik in voor nieuwe dingen, en daarom heb ik Ca Ira (C-cedille is me te veel werk, dat weet je) gekocht, zonder dat ik een opera-liefhebber ben. Ik ben er voor gevallen. En gelukkig had ik jou aan mijn zijde. Maar vrienden van me, die Waters hoog hebben zitten, zien een opera niet zo zitten. Het is koudwatervrees, maar hoe doorbreek je dat. Dat is erg lastig. Ik zou op twee paarden wedden. Opera-fans en Water-fans. Maar hoe? Geen idee.
Nou zitten er wel effecten in die typisch Floyd/Waters zijn, dus die kant moeten jullie zeker niet laten liggen.
Zo. Nu horen jullie het eens van een ander. En reken erop dat ik niets zal laten liggen om Ça Ira op dat podium te krijgen. Weet u nog? Er zitten 134 geluidseffecten in Ça Ira. Honderd-vier-en-dertig!
Als je in bent voor nieuwe dingen (en wie is dat niet), ga je naar de winkel en schaf je Ça Ira aan.
En luister je naar de muziek van diezelfde Roger Waters die ons al jaren verwarmd. En lees je het verhaal, waar hij zich zo in heeft kunnen vinden. Verdwijnt die koudwatervrees vanzelf. Niet helemaal, want met een beetje gevoel krijg je kippenvel. En luister je over en over en over en over. En wordt de muziek steeds mooier en steeds meer van Roger Waters.
Ik hou niet van wedden. Verlies altijd. Maar ik weet zeker dat we met Ça Ira in Holland veel meer winnen dan we denken. Een unieke kans, waarbij War Child wel vaart. Op naar het Concertgebouw in Amsterdam!
DOEN?? DOEN!!
Lieve groet,
Joke
Lieve lezers,
Dat komt mij met 'Ça Ira in Holland' anders verdraaid slecht uit! Een opera van Roger Waters? En ook nog klassiek? Is niet echt mijn ding, zullen veel fans denken. Ik, en met mij de doorgewinterde Pink-Floyd/Roger Waters-fan Ruud Schmitz, denken daar heel anders over. Met alle respect voor de Dark Side of The Moon, The Wall en alle andere muziek, die we de afgelopen jaren hebben aangeschaft en waarvan ik sinds kort ook dagelijks geniet: als jullie Ça Ira missen, missen jullie een unieke kans om kennis te maken met een heel andere kant van Roger Waters. Een geniale kant. Lees maar even mee met wat Ruud hierover schrijft:
Tja, wat een lastige vraag. Zelf ben ik in voor nieuwe dingen, en daarom heb ik Ca Ira (C-cedille is me te veel werk, dat weet je) gekocht, zonder dat ik een opera-liefhebber ben. Ik ben er voor gevallen. En gelukkig had ik jou aan mijn zijde. Maar vrienden van me, die Waters hoog hebben zitten, zien een opera niet zo zitten. Het is koudwatervrees, maar hoe doorbreek je dat. Dat is erg lastig. Ik zou op twee paarden wedden. Opera-fans en Water-fans. Maar hoe? Geen idee.
Nou zitten er wel effecten in die typisch Floyd/Waters zijn, dus die kant moeten jullie zeker niet laten liggen.
Zo. Nu horen jullie het eens van een ander. En reken erop dat ik niets zal laten liggen om Ça Ira op dat podium te krijgen. Weet u nog? Er zitten 134 geluidseffecten in Ça Ira. Honderd-vier-en-dertig!
Als je in bent voor nieuwe dingen (en wie is dat niet), ga je naar de winkel en schaf je Ça Ira aan.
En luister je naar de muziek van diezelfde Roger Waters die ons al jaren verwarmd. En lees je het verhaal, waar hij zich zo in heeft kunnen vinden. Verdwijnt die koudwatervrees vanzelf. Niet helemaal, want met een beetje gevoel krijg je kippenvel. En luister je over en over en over en over. En wordt de muziek steeds mooier en steeds meer van Roger Waters.
Ik hou niet van wedden. Verlies altijd. Maar ik weet zeker dat we met Ça Ira in Holland veel meer winnen dan we denken. Een unieke kans, waarbij War Child wel vaart. Op naar het Concertgebouw in Amsterdam!
DOEN?? DOEN!!
Lieve groet,
Joke
Abonneren op:
Posts (Atom)