Denk je dat je klaar bent, kun je meteen beginnen ...
Da’s de tekst op een ecard die ik 3 van ‘mijn’ wijze mannen vanmorgen heb toegestuurd.
Goeiemorgen allemaal,
Lekker lang geslapen, hè! Ik stapte een uur later dan Veerle èn dizzy uit bed vanmorgen.
Maar gelukkig, Ça Ira is nog niet klaar. Of liever gezegd, de sponsormap. Moet deze week klaar zijn, omdat de sponsoren ook al ongeduldig worden.
Mooi plan, goed plan, maar waar gaat het eigenlijk over? Nou, dat staat dus in die sponsormap. Johan’s idee. Een prachtig idee, maar oh wee, de productie ervan mag niet te veel kosten. We tellen de kleintjes voor War Child.
Goed, ik kan aardig typen en heb mijn rijbewijs, dus aan de slag. Geheel in de lijn van het concept van de flyer (die wordt toch mooi, alleen al om wat er op staat …!), moet ook de sponsormap er ‘gelikt’ uit zien, een echte binnenkomer. Pats, die map op tafel, hier gaat Ça Ira over. En dan ineens wordt de map te duur. Hoe kan dat nou? Je koopt die mappen toch overal? In alle kleuren? Ja, maar er moet iets op de voorkant. En als je dat laat drukken, ben je zo een paar honderd euries achteruit. Doen we dus niet. Want Frank is kritisch en Johan is zuinig. Milly, Johan’s echtgenote, besteedt een halve zaterdag aan het bezoeken van printshops, want wat we op de voorkant willen, kan misschien ook wel op een sticker. Alles is mogelijk.
Pfff, vrouwen kunnen zeuren over kleuren, mannen kunnen er ook wat van.
Staat dat wel, op een sticker? Kan het niet met een foto? Of lijkt dat op de kleuterschool? Is de binnenkant niet te kaal? Ja, want daar moest tekst komen. Kan de tekst er dan niet los in? Ook kaal, dan zetten we er toch wat bij? En ga zo maar door.
Het houdt wat met die sponsormap. Denk je dat je klaar bent, kun je meteen beginnen! En het is nog leuk ook! Om zo met elkaar bezig te zijn met ons project. We gaan EU! Gistermiddag mailde Frank (die onze site onderhoudt en het liefst de tel kwijtraakt als het om de bezoekersaantallen gaat): beroemd …
Na Engeland heeft nu ook Italië zich in het rijtje van landen geschaard, dat de aandacht vestigt op Ça Ira in Holland. Lees maar even mee:
From: Frank Terlien
To: Joke Tuinema
Sent: Saturday, October 27, 2007 6:18 PM
Subject: beroemd....
Joke
kijk hier eens
http://www.genialmusic.com/rogerwatersitalia/news.html http://www.genialmusic.com/rogerwatersitalia/tgskynews24caira.wmv
beroemd … Zeg, mag dat in hoofdletters? BEROEMD!
Dit staat onder de eerste link (hardop lezen, klinkt toch mooi …):
- Il 5 Maggio del 2008, Ça Ira farà il suo debutto Olandese a The Hague all'interno del World Forum Theatre, la più grande sala da concerti d'Olanda, contenente 2160 posti. Questo il sito nato per l'occasione: www.ca-iraforwarchild.nl
Onder de 2e link kun je een filmpje downloaden met Roger Waters zelf achter de lessenaar, voor het orkest, tijdens de uitvoering van Ça Ira in Italië. Fantastisch om te zien, èn te horen!
Nee, voordat nu iedereen reacties gaat insturen: ik weet nog niet of dàt in het World Forum Theater ook gaat gebeuren. Nog niet. Ik doe mijn best. Roger Waters himself in front of dat volle podium, zou geweldig zijn. Als ik hem tegenkom, zal ik hem in zijn oor fluisteren dat hij ècht een kans laat lopen als hij nìet komt. Je wilt de West-Europese première van je eigen opera toch meemaken?! Met Kerst stuur ik hem alles aan Ça-Ira-stuff wat we hebben. Daar kijkt hij vast van op. Há, ‘k bedenk me ineens dat ‘La più grande sala da d’Olanda’ tegen die tijd wel eens aardig vol kan zitten!
Maar, first things first. De sponsormap klaar en de TopTicketLine de lucht in. En nu niet meer zeuren, mannen, over kleuren en papier en wat al niet meer, ik word ongeduldig. Kijk maar uit.
Tot gauw,
Joke
zondag 28 oktober 2007
vrijdag 26 oktober 2007
Passie
PASSIE
Daar ben ik weer. Mooie titel hè! Had ook 'Michel' kunnen zijn. Maar toch maar iets over ‘passie’ vandaag. Werd me in het oor gefluisterd door mijn fan van het eerste uur, Michel. ‘t Houdt wat met die fans van Ça Ira. De ene week Trees, de andere week Michel.
Michel is net terug van vakantie, heeft in La Palma met 26C aan het strand gezeten, tussen de kwallen gezwommen en over de rand van een 2500 meter hoge kraterwand gekeken. Hij wel!
Michel mailde na de uitzending van Mooi! Weer de Leeuw op 12 mei enthousiast naar de VARA met de vraag of hij op de hoogte kon worden gesteld over de kaartverkoop! De kaartverkoop ... die Michel. Hij staat sindsdien nummer 1 op mijn lijstje ‘reacties’. En na zijn vakantie komt ineens de vraag op me af waar ik de energie vandaan haal om dit arbeidsintensieve plan handen en voeten te geven. Tja, dat het arbeidsintensief is, is zeker. Maar handen en voeten krijgt het door passie.
Passie. Een van de kernwoorden tijdens mijn presentatie bij de Kiwanis Heerhugowaard. Ja, na Ça Ira te hebben beluisterd en te hebben geroepen dat ik ‘die fantastische opera’, waarbij ik nu eens niet in slaap viel, wilde gaan uitvoeren, realiseerde ik me al een tijdje dat me dit niet in m’n eentje zou lukken. Vandaar de hulptroepen van Kiwanis Heerhugowaard ingeroepen.
Eén keer in de 10 jaar haal ik iets geks uit. Begon toen ik 30 werd. Bedacht me zomaar ineens dat het na jaren sporten wel leuk zou zijn mee te doen aan een triathlon. Zwemmen en fietsen deed ik al, ach, die 10 km hardlopen doe ik er dan toch gewoon bij?! Aan de slag.
Trainen op Texel, sporters onder ons, is een feest. Zwemmen in zee, dwars door de branding, kwallen om je heen, op de fiets richting De Cocksdorp, rondje vuurtoren, blaren op de billen weer terug, van de fiets af en nog een uurtje rennen in de bossen, da’s pas arbeidsintensief! Ik zie me nog staan. Anno 1985. “Doe jij mee aan de triathlon? Kun je dat dan?” Geen idee. Trainen en van start gegaan. Zo gaat dat toch? Niets of niemand meer gezien, tot na de finish. En toen was het weer voorbij. Tien jaar later werd Veerle geboren en weer tien jaar later?
Nog even en je kunt kaartjes kopen voor de uitvoering van dè opera van Roger Waters, Michel. En als iemand daar blij mee is, ben ik het. Want weet je waar ik, toen ik voor het eerst naar Ça Ira luisterde, het meest door werd geraakt?
Door de woorden ‘Everyone under the sun has the power to change the way the world is arranged’.
Dat ene zinnetje kwam op het moment dat het tijd werd voor verandering. Dat het tijd werd ‘mijn wereld’ te veranderen. Bijzonder, hè. Nog niet zo lang in de ban van de muziek van Pink Floyd, de teksten en de muziek van Roger Waters, en dan ineens ‘Ça Ira. There is Hope’.
Kijk maar uit. Passie zet je leven op z’n kop. Passie geeft je zoveel energie, dat je er niet meer van kan slapen. Passie maakt je moe èn bruisend.
Lang geleden, ergens in 1728, schreef J.S. Bach zijn Matthäus Passion. Als kind zat ik al met de partituur van zìjn ‘Passie’ op schoot, voor de toen nog zwart/wit TV.
Bevrijdingsdag 5 mei 2008. Nog even trainen en 280 jaar na dato is het moment daar dat de muziek van Roger Waters het World Forum Theater zal vullen. Full-colour, met ruim 100 geluidseffecten en geprojecteerde beelden die bij het verhaal horen. Jij Michel, bent er vast bij. En Trees. En ik. En de rest. Nog even en het persbericht gaat door de lucht dat de kaartverkoop, waar jij op 13 mei al naar vroeg, van start gaat!
En over 10 jaar? Ach, wie dan leeft wie dan zorgt …
Lieve groet,
Joke
Daar ben ik weer. Mooie titel hè! Had ook 'Michel' kunnen zijn. Maar toch maar iets over ‘passie’ vandaag. Werd me in het oor gefluisterd door mijn fan van het eerste uur, Michel. ‘t Houdt wat met die fans van Ça Ira. De ene week Trees, de andere week Michel.
Michel is net terug van vakantie, heeft in La Palma met 26C aan het strand gezeten, tussen de kwallen gezwommen en over de rand van een 2500 meter hoge kraterwand gekeken. Hij wel!
Michel mailde na de uitzending van Mooi! Weer de Leeuw op 12 mei enthousiast naar de VARA met de vraag of hij op de hoogte kon worden gesteld over de kaartverkoop! De kaartverkoop ... die Michel. Hij staat sindsdien nummer 1 op mijn lijstje ‘reacties’. En na zijn vakantie komt ineens de vraag op me af waar ik de energie vandaan haal om dit arbeidsintensieve plan handen en voeten te geven. Tja, dat het arbeidsintensief is, is zeker. Maar handen en voeten krijgt het door passie.
Passie. Een van de kernwoorden tijdens mijn presentatie bij de Kiwanis Heerhugowaard. Ja, na Ça Ira te hebben beluisterd en te hebben geroepen dat ik ‘die fantastische opera’, waarbij ik nu eens niet in slaap viel, wilde gaan uitvoeren, realiseerde ik me al een tijdje dat me dit niet in m’n eentje zou lukken. Vandaar de hulptroepen van Kiwanis Heerhugowaard ingeroepen.
Eén keer in de 10 jaar haal ik iets geks uit. Begon toen ik 30 werd. Bedacht me zomaar ineens dat het na jaren sporten wel leuk zou zijn mee te doen aan een triathlon. Zwemmen en fietsen deed ik al, ach, die 10 km hardlopen doe ik er dan toch gewoon bij?! Aan de slag.
Trainen op Texel, sporters onder ons, is een feest. Zwemmen in zee, dwars door de branding, kwallen om je heen, op de fiets richting De Cocksdorp, rondje vuurtoren, blaren op de billen weer terug, van de fiets af en nog een uurtje rennen in de bossen, da’s pas arbeidsintensief! Ik zie me nog staan. Anno 1985. “Doe jij mee aan de triathlon? Kun je dat dan?” Geen idee. Trainen en van start gegaan. Zo gaat dat toch? Niets of niemand meer gezien, tot na de finish. En toen was het weer voorbij. Tien jaar later werd Veerle geboren en weer tien jaar later?
Nog even en je kunt kaartjes kopen voor de uitvoering van dè opera van Roger Waters, Michel. En als iemand daar blij mee is, ben ik het. Want weet je waar ik, toen ik voor het eerst naar Ça Ira luisterde, het meest door werd geraakt?
Door de woorden ‘Everyone under the sun has the power to change the way the world is arranged’.
Dat ene zinnetje kwam op het moment dat het tijd werd voor verandering. Dat het tijd werd ‘mijn wereld’ te veranderen. Bijzonder, hè. Nog niet zo lang in de ban van de muziek van Pink Floyd, de teksten en de muziek van Roger Waters, en dan ineens ‘Ça Ira. There is Hope’.
Kijk maar uit. Passie zet je leven op z’n kop. Passie geeft je zoveel energie, dat je er niet meer van kan slapen. Passie maakt je moe èn bruisend.
Lang geleden, ergens in 1728, schreef J.S. Bach zijn Matthäus Passion. Als kind zat ik al met de partituur van zìjn ‘Passie’ op schoot, voor de toen nog zwart/wit TV.
Bevrijdingsdag 5 mei 2008. Nog even trainen en 280 jaar na dato is het moment daar dat de muziek van Roger Waters het World Forum Theater zal vullen. Full-colour, met ruim 100 geluidseffecten en geprojecteerde beelden die bij het verhaal horen. Jij Michel, bent er vast bij. En Trees. En ik. En de rest. Nog even en het persbericht gaat door de lucht dat de kaartverkoop, waar jij op 13 mei al naar vroeg, van start gaat!
En over 10 jaar? Ach, wie dan leeft wie dan zorgt …
Lieve groet,
Joke
zondag 21 oktober 2007
Trees
Dit stukje gaat over Trees. Ik mag ‘je’ tegen Trees zeggen. Trees woont in Drenthe. Ik ken Trees sinds zij een reactie mailde op onze site. Ja, veel te lang uit de lucht geweest, ik weet het.
Maar Frank heeft de klus weer geklaard. Lees even mee:
Natuurlijk mag je je tegen ons zeggen. Nog steeds elke dag kijk ik even of de weblog alweer in de lucht is. Ik mis de stukjes die je schrijft, maar dat komt vast wel weer als alles voorlopig geregeld is. Als wij hier in Drenthe nog iets kunnen betekenen laat het ons gerust weten.
Wij zijn ook maar doodgewone mensen hoor en dit is voor ons ook nieuw. We zijn wel naar popconcerten geweest maar dat is toch wel iets anders dan Ca Ira.
We hebben op voorhand in ieder geval die week van 5 mei al vakantie genomen, stel je voor dat je geen vrij krijgt dan baal je echt toch, dus het zekere voor het onzekere en allebei al ingeleverd.
Hoop voor je dat het allemaal goed gaat en wens jullie hele team veel sterkte.
Lieve Trees,
Ik heb je in mijn hart gesloten. Je hebt me met je ‘doodgewone’ woorden geraakt. Je hebt me net dat ene zetje gegeven wat ik deze week zo nodig had. Nota bene in m’n vrije herfstvakantie, waarvan je mag verwachten dat je zienderogen opknapt en uitrust, nou, mooi niet. Ledigheid is des duivels oorkussen. Kon wel eens zo zijn, want ik heb meer wakker gelegen dan in de drukke en spannende Ça Ira-weken hiervoor. Er is iets met me aan de hand, Trees. Zou het je zo vergaan als je goudkoorts hebt? Zou de Ça Ira-koorts me te pakken hebben? Wat je schrijft, over het op voorhand ‘die week van 5 mei’ vakantie te hebben genomen, heeft me aan het denken gezet. Noem dat maar ‘doodgewoon’….
Nog niet zo lang geleden schreef Ruud mij: "Welkom in de wereld van de glamour en de glitter."
Ik moest er even van bijkomen op Texel. Denk dagelijks aan dat ene zinnetje en er verandert van alles om je heen. Een kijkje in de keuken van afgelopen week:
War Child en Uitgeverij Sijthoff sturen ansichtkaarten van het boek van ex-kindsoldaat Ishmael Beah om in de sponsormap te stoppen, Veerle wil een Björn Borg-onderbroek van, hou je vast,
E 17,50, zit in een bubbelbad in een hotelkamer, schuift aan aan een heerlijk diner, waarna er nog een bioscoop- en de volgende dag een zwemparadijsbezoek op het program staan, krijgt van oma een handvol euries en wil als afsluiting van onze Texeltrip toch ècht nog even eten bij McDonalds, net als die andere 3,5 miljoen per week …
Een verwarrende week. Of heb ik teveel koffie gedronken?
Net als in Ça Ira: scène 3 – zilver, suiker en indigo. Slaap je nog wel? Kun je nog wel nadenken? Hoe blijf je op de been zonder koffie?De suiker is niet meer te betalen. En suiker is zoet, koffie is heet. Zonder koffie kun je niet leven! En daarmee verdwijnt de hoop als een ondergaande zon. Maar dan even verder: genoeg is genoeg. Van suiker, zilver en indigo wordt zelfs de wijze man ‘idiot’!
Kijk, Trees. Mensen zoals jij brengen mij terug bij waar ik mee bezig ben.
En waarmee mijn ‘team van wijze mannen’ bezig is. Met het idiote maar oh zo fantastische plan
‘Ça Ira. There is Hope’ uit te voeren. Want daarmee geeft Roger Waters een kijkje in zijn keuken. In zijn gedachtenwereld. Geeft hij aan dat dromen in vervulling kunnen gaan. Dat geluk, een veilig en rustig onderkomen, waar genoeg te eten is, een ieders recht is. En dat niemand verder vooruit zou moeten komen ten koste van een ander. Da’s je hersens goed gebruiken en je hart mee laten spreken.
Ik heb vandaag het rijk alleen. Stilte. Voor de storm, want deze week zeilen we de haven uit.
Hijsen die zeilen, grijp de touwen, voel de wind in je haren. Zet een pot koffie en je kunt er weer tegen. Schrijf een artistiek plan, onderhandel, haal sponsoren binnen, kom in de lucht, deel flyers uit ….!
Trees, ‘wijze mannen’ en alle anderen die meelezen:
Op naar ‘die week van 5 mei’!! Vrij!!
Joke
Maar Frank heeft de klus weer geklaard. Lees even mee:
Natuurlijk mag je je tegen ons zeggen. Nog steeds elke dag kijk ik even of de weblog alweer in de lucht is. Ik mis de stukjes die je schrijft, maar dat komt vast wel weer als alles voorlopig geregeld is. Als wij hier in Drenthe nog iets kunnen betekenen laat het ons gerust weten.
Wij zijn ook maar doodgewone mensen hoor en dit is voor ons ook nieuw. We zijn wel naar popconcerten geweest maar dat is toch wel iets anders dan Ca Ira.
We hebben op voorhand in ieder geval die week van 5 mei al vakantie genomen, stel je voor dat je geen vrij krijgt dan baal je echt toch, dus het zekere voor het onzekere en allebei al ingeleverd.
Hoop voor je dat het allemaal goed gaat en wens jullie hele team veel sterkte.
Lieve Trees,
Ik heb je in mijn hart gesloten. Je hebt me met je ‘doodgewone’ woorden geraakt. Je hebt me net dat ene zetje gegeven wat ik deze week zo nodig had. Nota bene in m’n vrije herfstvakantie, waarvan je mag verwachten dat je zienderogen opknapt en uitrust, nou, mooi niet. Ledigheid is des duivels oorkussen. Kon wel eens zo zijn, want ik heb meer wakker gelegen dan in de drukke en spannende Ça Ira-weken hiervoor. Er is iets met me aan de hand, Trees. Zou het je zo vergaan als je goudkoorts hebt? Zou de Ça Ira-koorts me te pakken hebben? Wat je schrijft, over het op voorhand ‘die week van 5 mei’ vakantie te hebben genomen, heeft me aan het denken gezet. Noem dat maar ‘doodgewoon’….
Nog niet zo lang geleden schreef Ruud mij: "Welkom in de wereld van de glamour en de glitter."
Ik moest er even van bijkomen op Texel. Denk dagelijks aan dat ene zinnetje en er verandert van alles om je heen. Een kijkje in de keuken van afgelopen week:
War Child en Uitgeverij Sijthoff sturen ansichtkaarten van het boek van ex-kindsoldaat Ishmael Beah om in de sponsormap te stoppen, Veerle wil een Björn Borg-onderbroek van, hou je vast,
E 17,50, zit in een bubbelbad in een hotelkamer, schuift aan aan een heerlijk diner, waarna er nog een bioscoop- en de volgende dag een zwemparadijsbezoek op het program staan, krijgt van oma een handvol euries en wil als afsluiting van onze Texeltrip toch ècht nog even eten bij McDonalds, net als die andere 3,5 miljoen per week …
Een verwarrende week. Of heb ik teveel koffie gedronken?
Net als in Ça Ira: scène 3 – zilver, suiker en indigo. Slaap je nog wel? Kun je nog wel nadenken? Hoe blijf je op de been zonder koffie?De suiker is niet meer te betalen. En suiker is zoet, koffie is heet. Zonder koffie kun je niet leven! En daarmee verdwijnt de hoop als een ondergaande zon. Maar dan even verder: genoeg is genoeg. Van suiker, zilver en indigo wordt zelfs de wijze man ‘idiot’!
Kijk, Trees. Mensen zoals jij brengen mij terug bij waar ik mee bezig ben.
En waarmee mijn ‘team van wijze mannen’ bezig is. Met het idiote maar oh zo fantastische plan
‘Ça Ira. There is Hope’ uit te voeren. Want daarmee geeft Roger Waters een kijkje in zijn keuken. In zijn gedachtenwereld. Geeft hij aan dat dromen in vervulling kunnen gaan. Dat geluk, een veilig en rustig onderkomen, waar genoeg te eten is, een ieders recht is. En dat niemand verder vooruit zou moeten komen ten koste van een ander. Da’s je hersens goed gebruiken en je hart mee laten spreken.
Ik heb vandaag het rijk alleen. Stilte. Voor de storm, want deze week zeilen we de haven uit.
Hijsen die zeilen, grijp de touwen, voel de wind in je haren. Zet een pot koffie en je kunt er weer tegen. Schrijf een artistiek plan, onderhandel, haal sponsoren binnen, kom in de lucht, deel flyers uit ….!
Trees, ‘wijze mannen’ en alle anderen die meelezen:
Op naar ‘die week van 5 mei’!! Vrij!!
Joke
zaterdag 6 oktober 2007
BOT
Bot vangen, bot reageren, met een botte bijl tekeer gaan, wat is er in onze taal eigenlijk veel mogelijk met slechts drie letters.
Was dat met onze orkesten ook maar zo. Wisten jullie dat er in Nederland veel, heel veel
orkesten zijn, die gemakshalve worden afgekort en waarin de letter O een grote rol speelt? Komen er een paar: NHJO, JON, SO, USKO, AJO, NSO, POU, VU(O), SON en ga zo nog maar even door. Hè, het BOT staat er niet tussen. Nee, da’s ook geen orkest. Met het BOT kwam een onwetende collega op de proppen toen ik hem mailde over het TBO. Weer zoiets. “Wat is het TBO?”, zo vroeg deze collega, nadat ik hem had gemaild: “Het TBO doet mee!”
“Het enige wat ik kan bedenken is het Bedrijfs Opvang Team”. Dit omdat ik ook iets had geschreven over een dubbeltje op z’n kant. Na de afberichten van alle O’s stond ineens het agendapunt ‘Exit strategie’ op de agenda. Verdorie, Ça Ira in Holland zal toch niet om zeep worden geholpen door een O?!
Het boek ‘Crisis als kans’ gelezen? Ik ook niet, maar ik heb het boek gekocht vanwege de titel. Pakkende titel, die mij er in ieder geval toe aanzet, niet op te geven.
En zo kwam het TBO in beeld. De secretaris van dit orkest (zeer gastvrij en enthousiast over de muziek) woont in Breda. Da’s dus een hoop fileleed onderweg. Maar, of het zo moest zijn, ½ 1 van huis, ½ 5 weer thuis. Zonder enig oponthoud kon ik de O (van orkest)-partituur afleveren, waarna de dirigent (mèt loep) aan de slag kon. “Mèt loep?”, zult u vragen. Ja, met loep. Ziet er prachtig uit, hoor, zo’n bladzijde uit de partituur van Ça Ira. Twee-en-dertig notenbalken onder elkaar (of meer) op één A-4tje, weliswaar uitvergroot naar een A-3, maar toch. Loep bij nodig. Roger Waters heeft ‘zijn’ partituur beveiligd aangeleverd. In zgn. gesloten pdf.bestanden. Valt geen noot in te veranderen. Maar is door de drukker om die reden dus ook niet te bewerken tot een fraai en handzaam boek. Kom ik later nog op terug.
Kans dus! In Breda! Want zonder orkest géén Ça Ira! En ook geen kaartverkoop, geen flyers, geen sponsormappen, helemaal niks van wat al (bijna) klaar ligt. Daar zit je dan in je eentje tussen mannen die ‘Exit strategie’ met elkaar willen bespreken. Nou, ik niet! Doorgeschoven naar de volgende vergadering.
En nu? Exit ‘Exit strategie’! Want, het TBO, oftewel het Tilburgs Begeleidingsorkest heeft JA gezegd. Lees maar wat Hendriek (de secretaris) schreef:
Vanuit het Brabantse komt nu witte rook!!!!!!
Het TBO is zeer bereid om aan het project medewerking te verlenen!!
Ik hoop oprecht dat we er samen uitkomen en dat het een prachtige gebeurtenis gaat worden op 5 mei! Aan bestuur en dirigent van het TBO zal het in ieder geval niet liggen!!!!!!!!!!!!! Wij zijn hartstikke enthousiast!
Is dat hartverwarmend enthousiasme of niet! En dat had ik om 19.46 uur, donderdag 4 oktober 2007, al kunnen lezen. Uren, dagen, weken let ik op de mail, maar ‘le moment suprême’ gaat Karin ten Cate met háár concert van de 8 October Vereeniging Alkmaar Ontzet in Theater De Vest even voor.
En dat was toch zo raar … ik werd stil van het enthousiasme van Hendriek. Heb haar mail geloof ik wel 10 keer gelezen, voordat ik iets kon zeggen. Veerle kneep me en vroeg: “Ben je nu niet blij?” Ja! Verschrikkelijk blij! Ik kan me nu iets voorstellen bij wat een topsporter voelt bij die felbegeerde medaille om de nek, maar stamelt: “Ik kan het nog niet geloven.” En daarna ontploft. Arme Veerle. Bij gebrek aan een schaatscoach mocht zij met mij languit.
The day after kansen te over. Voorzitter Johan van ons team mailt: “Ik ben het actieplan aan het reviseren”, Frank vraagt of ik al nadenk over een weblog, Marcel mag gaan onderhandelen, het voorwoord van Iris van War Child mag in de sponsormap en Huub mag de kaartverkoop in gang te zetten. En ik? Ik mag eindelijk naar de drukker om de laatste hand te leggen aan het reclamemateriaal, mag gaan nadenken over het officiële startmoment met alle betrokkenen, maar nog veel leuker, ik mag binnenkort ‘flyeren’ dat het een lieve lust is en iedereen vertellen die het maar horen wil, dat Ça Ira in Holland er aan komt.
Bert, dank je voor je tip BOT. Ik sluit vandaag graag af met de laatste drie woorden uit jouw blije reactie op ‘het TBO doet mee’: … nu Roger nog …! Nieuwe kans.
Lieve groet,
Joke
PS: Kijk, zo ziet bladzijde 364 uit de 3e acte ‘Vrijheid’ eruit. Zonder loep ...
Was dat met onze orkesten ook maar zo. Wisten jullie dat er in Nederland veel, heel veel
orkesten zijn, die gemakshalve worden afgekort en waarin de letter O een grote rol speelt? Komen er een paar: NHJO, JON, SO, USKO, AJO, NSO, POU, VU(O), SON en ga zo nog maar even door. Hè, het BOT staat er niet tussen. Nee, da’s ook geen orkest. Met het BOT kwam een onwetende collega op de proppen toen ik hem mailde over het TBO. Weer zoiets. “Wat is het TBO?”, zo vroeg deze collega, nadat ik hem had gemaild: “Het TBO doet mee!”
“Het enige wat ik kan bedenken is het Bedrijfs Opvang Team”. Dit omdat ik ook iets had geschreven over een dubbeltje op z’n kant. Na de afberichten van alle O’s stond ineens het agendapunt ‘Exit strategie’ op de agenda. Verdorie, Ça Ira in Holland zal toch niet om zeep worden geholpen door een O?!
Het boek ‘Crisis als kans’ gelezen? Ik ook niet, maar ik heb het boek gekocht vanwege de titel. Pakkende titel, die mij er in ieder geval toe aanzet, niet op te geven.
En zo kwam het TBO in beeld. De secretaris van dit orkest (zeer gastvrij en enthousiast over de muziek) woont in Breda. Da’s dus een hoop fileleed onderweg. Maar, of het zo moest zijn, ½ 1 van huis, ½ 5 weer thuis. Zonder enig oponthoud kon ik de O (van orkest)-partituur afleveren, waarna de dirigent (mèt loep) aan de slag kon. “Mèt loep?”, zult u vragen. Ja, met loep. Ziet er prachtig uit, hoor, zo’n bladzijde uit de partituur van Ça Ira. Twee-en-dertig notenbalken onder elkaar (of meer) op één A-4tje, weliswaar uitvergroot naar een A-3, maar toch. Loep bij nodig. Roger Waters heeft ‘zijn’ partituur beveiligd aangeleverd. In zgn. gesloten pdf.bestanden. Valt geen noot in te veranderen. Maar is door de drukker om die reden dus ook niet te bewerken tot een fraai en handzaam boek. Kom ik later nog op terug.
Kans dus! In Breda! Want zonder orkest géén Ça Ira! En ook geen kaartverkoop, geen flyers, geen sponsormappen, helemaal niks van wat al (bijna) klaar ligt. Daar zit je dan in je eentje tussen mannen die ‘Exit strategie’ met elkaar willen bespreken. Nou, ik niet! Doorgeschoven naar de volgende vergadering.
En nu? Exit ‘Exit strategie’! Want, het TBO, oftewel het Tilburgs Begeleidingsorkest heeft JA gezegd. Lees maar wat Hendriek (de secretaris) schreef:
Vanuit het Brabantse komt nu witte rook!!!!!!
Het TBO is zeer bereid om aan het project medewerking te verlenen!!
Ik hoop oprecht dat we er samen uitkomen en dat het een prachtige gebeurtenis gaat worden op 5 mei! Aan bestuur en dirigent van het TBO zal het in ieder geval niet liggen!!!!!!!!!!!!! Wij zijn hartstikke enthousiast!
Is dat hartverwarmend enthousiasme of niet! En dat had ik om 19.46 uur, donderdag 4 oktober 2007, al kunnen lezen. Uren, dagen, weken let ik op de mail, maar ‘le moment suprême’ gaat Karin ten Cate met háár concert van de 8 October Vereeniging Alkmaar Ontzet in Theater De Vest even voor.
En dat was toch zo raar … ik werd stil van het enthousiasme van Hendriek. Heb haar mail geloof ik wel 10 keer gelezen, voordat ik iets kon zeggen. Veerle kneep me en vroeg: “Ben je nu niet blij?” Ja! Verschrikkelijk blij! Ik kan me nu iets voorstellen bij wat een topsporter voelt bij die felbegeerde medaille om de nek, maar stamelt: “Ik kan het nog niet geloven.” En daarna ontploft. Arme Veerle. Bij gebrek aan een schaatscoach mocht zij met mij languit.
The day after kansen te over. Voorzitter Johan van ons team mailt: “Ik ben het actieplan aan het reviseren”, Frank vraagt of ik al nadenk over een weblog, Marcel mag gaan onderhandelen, het voorwoord van Iris van War Child mag in de sponsormap en Huub mag de kaartverkoop in gang te zetten. En ik? Ik mag eindelijk naar de drukker om de laatste hand te leggen aan het reclamemateriaal, mag gaan nadenken over het officiële startmoment met alle betrokkenen, maar nog veel leuker, ik mag binnenkort ‘flyeren’ dat het een lieve lust is en iedereen vertellen die het maar horen wil, dat Ça Ira in Holland er aan komt.
Bert, dank je voor je tip BOT. Ik sluit vandaag graag af met de laatste drie woorden uit jouw blije reactie op ‘het TBO doet mee’: … nu Roger nog …! Nieuwe kans.
Lieve groet,
Joke
PS: Kijk, zo ziet bladzijde 364 uit de 3e acte ‘Vrijheid’ eruit. Zonder loep ...
Abonneren op:
Posts (Atom)