Ik vertelde haar over mijn grote liefde voor de zee, het trotseren van de golven, peddelend in een zeekano.
Over de crash, die resulteerde in een heuse 'redding' door de reddingsbrigade, waar ik ondersteboven was gekieperd en in een mui (zie http://www.muien.nl/) op eigen kracht niet tegen de zeewaartse stroming bestand was.
Zo staat het er op dit moment met Ça Ira gelukkig niet voor. Maar het is wel spannend! Hebben we voldoende peddels in huis, om de Ça Ira- boot door de branding te laveren? Ik zal jullie uitleggen wat er zoal speelt. Na weken van mailen met orkesten (vanwege de voorwaarden in het contract met de VARA amateur-orkesten) werd duidelijk dat het kunnen contracteren van zo'n orkest (anders dan een professioneel orkest, wat je kunt inhuren) mede afhankelijk is van de bereidheid van de dirigent c.q. het bestuur om het orkest 'af te staan aan een andere dirigent'. Eerste opzet was dat Ça Ira in principe onder mijn leiding zou worden uitgevoerd. En daar zit em nu net de kneep. Ik heb inmiddels een stapje terug gedaan. Beter één Ça Ira op het podium, dan géén.
Het Projectkoor ... na 12 mei (Mooi! Weer de Leeuw) en tig mails verder, heb ik welgeteld 16 aanmeldingen binnengekregen. Daar brouw ik geen koor van. Dus heb ik contact gezocht met diverse bestaande 'projectkoren' in Nederland, waaronder het Brabantkoor, VOCI Den Helder en het Nederlands Concert Koor.
Welnu, om een lang verhaal van circa 10 weken kort samen te vatten, afgelopen maandag (16 juli) ben ik naar Arnhem gereden en heb daar de partituur en die prachtige SACD (al beluisterd?!) afgegeven aan Rob Vermeulen. Ik heb hem, na een lang en intensief gesprek, de vraag gesteld of hij Ça Ira wil dirigeren, met zìjn koor (het Nederlands Concert Koor) en orkest (het Project-orkest Utrecht), danwel het VU-orkest Amsterdam (o.l.v. zijn collega Daan Admiraal).
Ohh ja, en dan dat podium! Donderdag 12 juli kwam het bericht dat het Concertgebouw Amsterdam de optie voor 5 mei 2008 inmiddels aan 'anderen' had verleend. Een dikke tegenvaller. Koppie onder, zo gezegd. Ach, ik hou wel van wat avontuur ... één avond mopperen en op vrijdag de 13e met nieuw elan op zoek gegaan naar andere locaties, nadat Muziekgebouw 't IJ, het Muziektheater, de Stadsschouwburg, het Fortis Theater Schevingen en Carré al hadden laten weten op 5 mei 2008 bezet te zijn.
Een gouden tip kwam van Marie Antoinette/Karin ten Cate. Zij vertelde al eerder een concert te hebben gegeven in de Prins Willem-Alexander zaal van het World Congres Centrum in Den Haag en was daar razend enthousiast over. Wisten jullie dat dit de grootste concertzaal van Nederland is? Ik niet! Zegge en schrijve twee duizend een honderd twee en zestig stoelen ... met of zonder geluidsapparatuur, dat weet ik niet meer precies. Maar genoeg, toch?! En dan het Concertgebouw de Doelen. Ook een prachtige locatie om Ça Ira op te kunnen voeren. Ach, zo zie je maar ... vrijdag de 13e? Het kan verkeren.
Dirigent. Koor. Orkest. Solisten. Locatie. PR. Sponsoring. Marketing. Mailen. Vakantie!
In de loop van week 30 zal Ça Ira in Nederland kleur krijgen. Of niet. Bleu-blanc-rouge, rood-wit-blauw, er is hoop! Ik ben deze weblog begonnen met 'Everyone under the sun has the power to change the way the world is arranged'. Dat je daarbij soms afhankelijk bent van anderen, maakt het niet gemakkelijker. Andere meningen, andere overtuigingen, andere ideeën. Ik hoop dat we ondanks onze verschillen, daar uitkomen waar we zijn begonnen op 12 mei. Met de rechten om deze unieke opera van Roger Waters te mogen uitvoeren. Ik sluit graag af met enkele wijze woorden van mijn vader: "Alles is mogelijk voor hen die willen!"
Lieve groet en fijne vakantie,
Joke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten