Kleurrijk!

Vijf kinderhanden in de lucht, beschilderd. Een gele, een oranje, een rode, een groene
en een blauwe. Erboven staat 2008. Kerstkaart van Iris, Actiecoördinator van War Child.
Ik blijf er af en toe voor stil staan, kijk naar die vrolijke handen in de lucht en denk aan Ça Ira for War Child. Het zal wel met deze ‘donkere’ dagen te maken hebben, dat ik mezelf betrap op serieuze gedachten over kinderen en oorlog. Of kwam het door de vraag van de verslaggever: “Wat zou je aan Roger Waters vragen als je hem zou ontmoeten?” Ik werd er stil van, na een uur druk gepraat te hebben over ons fantàstische project. En het antwoord verraste mij ook: ik zou “dank je wel voor Ça Ira” zeggen. En toen werd het weer stil. En kwamen we tot de kern van wat Ça Ira nu eigenlijk betekent. Weg schone schijn, weg buitenkant, weg hypocrisie, weg eigendunk: vijf kleurig beschilderde kinderhanden in de lucht die roepen: “Er is hoop!”

De actie van het Noordhollands Dagblad loopt als een trein! De teller ‘for War Child’ stijgt in de richting van hulp aan 10.000 besmeurde kinderhanden. Gewèldig, toch? Daar gaat het nu om. Niet om ons volwassenen die zo graag op de voorpagina staan, zie mij, hoor mij, heb ik allemaal bereikt. Ik mailde Iris dat ‘bescheidenheid’ tegenwoordig wel een vies woord lijkt.
Nee mevrouw, helemaal niet leuk dat u boos reageert omdat uw actie niet in Peace of Paper terecht is gekomen. En ik realiseer dat ook ik boos was omdat onze actie buiten de boot viel. Nou, niet buiten de krant, want er zijn vele wegen die naar Den Haag leiden.

Gistermiddag! Met uitroepteken, want zoals Johan al zei: “Er zijn in het hele proces van Ça Ira for War Child meerdere momenten geweest, waarop ik moest glimlachen. Trots glimlachen. En dit moment hier is er één van!” Sluit ik me helemaal bij aan, Johan. Fans en andere lezers, gistermiddag zijn we met de besturen van het NCK en TBO, Melissa en haar ouders en ons team, allerhartelijkst en royaal ontvangen door de heer Ruud van Diedenhoven, Product Manager Cultuur & Entertainment van het World Forum Convention Center. Ondanks de drukte van een avondvoorstelling Ciske de Rat (in de coulissen keken wij onze ogen uit naar de kledingrekken met jassen, ouwe schoenen, stoelen met namen van de acteurs, hoeden en pruiken, teveel om op te noemen), kregen we de gelegenheid het Theater te bekijken en daarmee tot verdere invulling van de mogelijkheden op 5 mei te komen. Weer een paar stapjes verder, weer meer beelden bij Ça Ira in Nederland. Frank, kun jij je foto’s hier kwijt? Dank je!

Weten jullie wat er allemaal komt kijken bij het organiseren van een opera? Met meer dan 200 uitvoerenden op een podium? Met solisten die daar ergens tussen moeten staan? Met grote gordijnen die de klank tegenhouden? Met halogeenlampen die er weer voor zorgen dat de klank de zaal inkomt? Met meer dan 60 lessenaars met lampjes? Met ‘opzicht’ of ‘doorzicht’? Met rook of zonder? Zonder geluidstechnicus, omdat die zijn apparatuur nog net onder een sprinklerinstallatie vandaan kon halen, maar daarom niet op tijd terug kon zijn? Fijn dat je nog even kwam, Will-Jan!
Maar zeg nu zelf, daar valt die kaartverkoop toch zeker helemaal bij in het niet? Kwestie van 1 telefoontje. 11 mei is ie in Nederland, in Limburg. Gelezen? Zal me niet verbazen als daar een veelvoud aan kaartjes voor de deur uitvliegt. Maar die week ervoor, hè, de 5e van de 5e, let op, dan staat er nog eens iets op het podium!
Oké, ik ben erover opgehouden, maar ik laat geen gelegenheid voorbijgaan om het nog even te roepen. We gaan voor een tot op één na bezette stoel van al die prachtige blauwe stoelen in het World Forum Theater. Want als het aan mij ligt, ligt er maar op één stoel een bordje ‘gereserveerd’. Eén stoel die niets kost. Eén stoel voor de man tegen wie ik ‘dank je wel voor Ça Ira” zal zeggen. Niks meer, niks minder.

Ik kijk op de klok en zie dat het bijna half 5 is. Tijd om boodschappen te gaan doen. Tijd om Ça Ira en alles wat erbij komt kijken, weer even te laten voor wat het al is. Best veel!!!
Het komt goed. Het wordt pràchtig. Net als de flyer, die volgende week het land in gaat.

Het Projectteam ‘Ça Ira’ en Veerle en ik wensen jullie fijne Kerstdagen en veel geluk *****
in een kleurrijk 2008!!