Nieuws!

Nieuws!

Ça Ira, woensdag 12-12, met foto's in Amsterdam! Ja, ècht, Amsterdam had deze week de primeur.
Voor het eerst in de historie was de muziek van Ça Ira live te beluisteren. In het Vossius Gymnasium, waar Frank en ik met hulp van Tom heel relaxed op tijd binnenwandelden om het eerste gedeelte van de repetitie van het Nederlands Concertkoor mee te maken. Pffff, mocht er nog iemand twijfelen aan de kwaliteit van de uitvoering volgend jaar, hou maar op. Verspilde energie. Bruckner was al niet eenvoudig, maar nadat Paul Hindemith op de lessenaar kwam, keken Frank en ik elkaar aan met veelbetekenende blikken: “Dat zit meer dan goed”. Laten we wel zijn, hoe zeer we Roger Waters en zijn opera een warm hart toedragen en door deze prachtige muziek worden geraakt, als je de notenbrij van Bruckner en Hindemith ziet en deze complexe muziek hoort, is Ça Ira een makkie. Tenminste, voor het ervaren NCK. En dat bleek! Stel je voor: rode plastic map met Acte I (ja, Acte II gaat in een witte, Acte III in een blauwe) in handen, korte introductie door dirigent Rob Vermeulen, Thom Janssen ter ondersteuning achter de piano, 1, 2, 3, 4 …. Revolutie in Amsterdam!
Het zachte pp neurieën Mmmmm in de Garden in Vienna, en dan voluit ff ‘a story of now, a story of then, a story of women, a story of men’, Kings, Sticks and Birds! Nu hou ik me om meerdere redenen de laatste tijd op gezette tijden wat in, maar anders … had ik Wow! geroepen. Dat doe je natuurlijk niet tijdens het geconcentreerd luisteren naar en zingen van Ça Ira. Ik waande me dus al in het World Forum Theater, waar je gewoon stil blijft tot het doek valt. Ohhh, was het alvast maar zover. 5 mei 2008, ’s ochtends aan het ontbijt, de spanning voelend, dan op weg naar achter de coulissen, de aankomst van de bussen met de zangers, de solisten, de dirigent, de instrumentalisten, het geroezemoes in de kleedkamers, het inzingen, het stemmen van de instrumenten op het podium, nog één keer die soundcheck, nog één keer wat fout ging wegwerken, en dan wachten, wachten, op de wijzers van de klok en het signaal: volle zaal! Oh ja, voor ik het vergeet, de PR-machine draait warm. De flyers rollen binnenkort van de pers (hè, hè), verslaggever Mark Minnema van het Noordhollands Dagblad zal aandacht aan Ça Ira for War Child besteden, een ANP-bericht is in de maak. En als Johan nog een hoofdsponsor binnenhaalt, komen de €-tekens steeds beter in beeld. Wow!

Ik heb me, moet ik eerlijk bekennen, de afgelopen weken wel eens achter de oren gekrabbeld.
Time flies als je fun hebt, maar het gaat me soms te snel. Vier maanden is ècht niet veel om een opera in elkaar te draaien. Ja, als je Joop van den Ende heet, maar zo heet ik niet. Met de muziek komt het wel goed. Met die 132 geluidseffecten ook, staan al op een band. De drie solisten zullen de sterren van de hemel zingen, de organisatie loopt als een trein en het World Forum Theater is de meest prachtige ambiance die we ons bedenken kunnen. Ach, waarom zou ik me zorgen maken? Toch wel een beetje. Ik heb vanaf het begin beloofd, nee, zelfs toegezegd, dat ik zou zorgen voor een volle zaal. Noblesse oblige staat bij mij hoog in het vaandel. Maar ik heb me naderhand wel gerealiseerd, dat er genoeg redenen zouden kunnen zijn voor anderen, het enthousiasme voor Ça Ira niet op dezelfde wijze met ons te delen. Verplichtingen elders, al dan niet gerelateerd aan de viering van 5 mei, een minder gevulde portemonnee, mei-vakantie, of gewoon weerstand tegen weer een actie voor weer een goed doel ... het kan allemaal. En toch, toch blijf ik erop wijzen dat je Ça Ira in Nederland, als het even kan, niet mag missen. Een uniek gebeuren, een unieke kans om in eigen land kennis te maken met deze andere muziek van Roger Waters! Stel je nu eens voor dat hij er zelf bij is. Nou, geen gezeur achteraf: “Had ik dat maar geweten!” Je krijgt deze kans maar één keer. Of hij er nu bij is of niet. Sinterklaas is gelukkig weer vertrokken, in januari vliegen de Kerstbomen de deur weer uit, dan mag je toch wel iets leuks hebben om naar uit te kijken?!

Er zijn nu zo’n 400 kaarten verkocht. En die ruim 200 uitvoerenden nemen vast wel wat aanhang mee. Enig idee hoeveel fans van Ernst Daniël Smid, André Post, Karin ten Cate, Melissa Venema, het Nederlands Concertkoor, het Kinderkoor van de Muziekschool Waterland, het Tilburgs Begeleidingsorkest en last but not least dirigent Rob Vermeulen naar Den Haag komen? Ik niet. Maar ik zou het risico niet willen lopen dat ik net even te lang heb gewacht en weet ik wie allemaal met de kaartjes aan de haal zag gaan.

Ik hou erover op. Een lieve collega heeft mijn zaterdagmiddag-uren overgenomen, zodat onze boom vanmiddag in geuren en kleuren z’n werk kan doen. Onze is rood dit keer. Nee, niet vanwege Marco Borsato, ook al is hij ambassadeur voor War Child. De kleur rood hoort bij de warmte, die ik voel voor het verhaal dat Roger ons laat zien en horen. Rood hoort bij Revolutie. Rood hoort bij hoop. Rood hoort bij leven.

Ruud mailde me vanmorgen: ‘Wij gaan voor paars dit jaar.” ‘k Heb eens even opgezocht waar de kleur paars voor staat. Wikipedia: De tint paars is extraspectraal, wordt niet veroorzaakt door licht van één bepaalde golflengte maar door een menging van rood en blauw licht.
Kijk! Rood en blauw. Verschillende golflengtes. Of deze kleuren nu in de Nederlandse of ondersteboven in de Franse vlag zitten, ze geven bij elkaar een paarse gloed. Had ik dat maar geweten ….!
Weet je wat, na Ça Ira op 5 mei 2008 gaan die traditionele rode ballen van ons de deur uit. Blauw hangt al op mijn werk, dus volgend jaar paars! Beloofd!