Rots (2)

Ik zie ze voor me. Twee rotsen. Op één daarvan zitten wij. Het projectteam, de besturen van TBO en NCK, Jan Maarten van het Kinderkoor, Rob, Pieter, Will-Jan, Maarten en de solisten. Melissa staat er fier tussenin, blazend op haar trompet. In de richting van die andere rots. Geen beweging in te krijgen. In de mensen die er bovenop zitten. De landelijke pers, verslaggevers, recensenten, radio-/tv-mensen, overal zitten ze bovenop, maar nog niet op het prachtige en unieke project ‘Ça Ira for War Child’. Wat, om de woorden van Ernst Daniël te gebruiken, onze kant opdendert. Denken we erover een reclameburo in te schakelen. PR dus. Publieke relaties. Hebben we genoeg, maar hoe krijg je ze die rots af! Ohh, als het aan Bert en Theo ligt, komen er al hoge golven op ze af. Via hun sites knalt Ça Ira het land in. Ik moet me sterk vergissen, maar als de impact van dit project ècht zichtbaar wordt, valt dat hele koppeltje er toch met de neus bovenop? De ‘Gelderlander’ al gelezen? Er is Hoop!

Eigenlijk heeft Rots te maken met dat woord van 16 letters, wat ik ècht niet meer type, voordat het staat als een rots. Niets is zo lastig gebleken als het in elkaar timmeren van een overzicht, waarop te zien is, wie waar op welke dag en hoe laat aanwezig dient te zijn! Genoeg hierover, deze week timmeren Johan en ik dat overzicht in elkaar. Dresden-Den Haag ingecalculeerd.

Gelukkig maar, dat wij de impact van dit project niet in alle facetten, in alle hevigheid, op ons af hebben zien komen. Je zou je hebben bezonnen en niet zijn begonnen. Onvoorstelbaar toch, op dit moment? Bovendien, ik heb de Oscars al uitgereikt. Aan de 5 mannen van het team. Want Adeldom verplicht en we gaan door tot 5 mei 2008, 20.15 uur. Tot de lichten in het World Forum Theater doven en het spektakel begint.

Over spektakel gesproken, Veerle en ik zijn afgelopen maandag naar Purmerend gereden en na enig zoeken in meerdere opzichten warm ontvangen in Muziekschool Waterland. Klaslokaal van Jan Maarten, een grote groep kinderen nog zingend aanwezig, deur open, alle ogen gericht op die mevrouw die iets ging vertellen over Ça Ira. Hoe pak je 50 kinderen in en maak je ze enthousiast voor het meezingen in een opera? Ha, kolfje naar m’n hand. Door ze te laten luisteren naar ‘Another Brick in The Wall part 2’ van dezelfde componist. Geen vinger te zien na de vraag wie wel eens iets van Roger Waters had gehoord. Na de eerste tonen van ‘Hey, Teacher, leave those kids alone!’ alle vingers de lucht in! Is dat óók muziek van Roger Waters? Grote ogen! Stapel CD’s laten zien van Pink Floyd, het klavieruittreksel van de Matthäus-Passion van J.S. Bach naast Dark Side of The Moon omhoog gehouden, allemaal muziek, jongelui, daar gaat het om. Na het laten zien van de opname van het overhandigen van de partituur door Waters zelf (!), op 12 mei in Mooi! Weer de Leeuw, en het laten horen van enkele imponerende geluidseffecten, waren zìj helemaal om. Dat wordt vast een stevig Kinderkoor, Jan Maarten!

Hoe krijgen we zoveel mensen eigenlijk allemaal op het podium? Eerst maar eens vragen hoe groot dat, in mijn ogen, hele grote podium is. Te klein voor ruim 150 koorleden, 65 orkestleden en 3 solisten? Nee, helemaal niet. Het podium van de grote Theaterzaal heeft ongekende mogelijkheden. Maar zoveel zangers moffel je niet weg tussen de gordijnen. Hoe je dan ook je best doet, geen eer aan te behalen. En om nu iedereen een microfoon om te hangen … nee, dat doen we niet. Er wordt creatief gekeken naar de mogelijkheden om met een bepaalde opstelling te bewerkstelligen, dat acoustiek en versterking met elkaar in balans zijn, even kort door de bocht gezegd. Kom maar luisteren hoe dat is opgelost. Door Will-Jan Pielage, want hij is onze steun en toeverlaat waar het ‘geluid’ en ‘de techniek van geluid’ betreft. Ik vertrouw hem blindelings. Net als Marco Borsato doet. En met de verrassende ideeën van regisseur Maarten Vonk (leuk om even op zijn website te kijken) en mogelijk een ‘grote jongen’ op het gebied van belichting in huis, kan het niet anders dan een Ça Ira-waardige voorstelling worden. Kom maar kijken hoe dat vorm heeft gekregen.

Ik ben er bijna, hè. Nog drie steken te gaan. Trots, Guntmar en kaartverkoop. Zou ik die in één zin kwijt kunnen?Ja! We mogen allemaal trots zijn op onze Duitse fan Guntmar, die de kaartverkoop in Engeland een zet in de goeie richting gaf, door het voor elkaar te krijgen dat Matt op Brain Damage een ‘banner’ heeft gezet. Allemaal even kijken op
http://www.brain-damage.co.uk/, helpt Matt een handje met zijn kijkcijfers. By the way, als je toch surft op deze site, nog voordat er enig zicht was op Ça Ira in Nederland, heeft Matt ‘My story of’ al opgenomen. En daar was ìk toch trots op …!

Reageren jullie wel eens op een column in de krant? Kan verstrekkende gevolgen hebben, neem dat van mij aan. Het is bijna twee jaar geleden dat Ça Ira daarmee naar Nederland kwam. Na Dark Side of the Moon in Lichtenvoorde. Dit jaar gaat het andersom!!

CHEERS!
Joke