Trees

Dit stukje gaat over Trees. Ik mag ‘je’ tegen Trees zeggen. Trees woont in Drenthe. Ik ken Trees sinds zij een reactie mailde op onze site. Ja, veel te lang uit de lucht geweest, ik weet het.
Maar Frank heeft de klus weer geklaard. Lees even mee:

Natuurlijk mag je je tegen ons zeggen. Nog steeds elke dag kijk ik even of de weblog alweer in de lucht is. Ik mis de stukjes die je schrijft, maar dat komt vast wel weer als alles voorlopig geregeld is. Als wij hier in Drenthe nog iets kunnen betekenen laat het ons gerust weten.
Wij zijn ook maar doodgewone mensen hoor en dit is voor ons ook nieuw. We zijn wel naar popconcerten geweest maar dat is toch wel iets anders dan Ca Ira.
We hebben op voorhand in ieder geval die week van 5 mei al vakantie genomen, stel je voor dat je geen vrij krijgt dan baal je echt toch, dus het zekere voor het onzekere en allebei al ingeleverd.
Hoop voor je dat het allemaal goed gaat en wens jullie hele team veel sterkte.

Lieve Trees,
Ik heb je in mijn hart gesloten. Je hebt me met je ‘doodgewone’ woorden geraakt. Je hebt me net dat ene zetje gegeven wat ik deze week zo nodig had. Nota bene in m’n vrije herfstvakantie, waarvan je mag verwachten dat je zienderogen opknapt en uitrust, nou, mooi niet. Ledigheid is des duivels oorkussen. Kon wel eens zo zijn, want ik heb meer wakker gelegen dan in de drukke en spannende Ça Ira-weken hiervoor. Er is iets met me aan de hand, Trees. Zou het je zo vergaan als je goudkoorts hebt? Zou de Ça Ira-koorts me te pakken hebben? Wat je schrijft, over het op voorhand ‘die week van 5 mei’ vakantie te hebben genomen, heeft me aan het denken gezet. Noem dat maar ‘doodgewoon’….
Nog niet zo lang geleden schreef Ruud mij: "Welkom in de wereld van de glamour en de glitter."
Ik moest er even van bijkomen op Texel. Denk dagelijks aan dat ene zinnetje en er verandert van alles om je heen. Een kijkje in de keuken van afgelopen week:

War Child en Uitgeverij Sijthoff sturen ansichtkaarten van het boek van ex-kindsoldaat Ishmael Beah om in de sponsormap te stoppen, Veerle wil een Björn Borg-onderbroek van, hou je vast,
E 17,50, zit in een bubbelbad in een hotelkamer, schuift aan aan een heerlijk diner, waarna er nog een bioscoop- en de volgende dag een zwemparadijsbezoek op het program staan, krijgt van oma een handvol euries en wil als afsluiting van onze Texeltrip toch ècht nog even eten bij McDonalds, net als die andere 3,5 miljoen per week …

Een verwarrende week. Of heb ik teveel koffie gedronken?
Net als in Ça Ira: scène 3 – zilver, suiker en indigo. Slaap je nog wel? Kun je nog wel nadenken? Hoe blijf je op de been zonder koffie?De suiker is niet meer te betalen. En suiker is zoet, koffie is heet. Zonder koffie kun je niet leven! En daarmee verdwijnt de hoop als een ondergaande zon. Maar dan even verder: genoeg is genoeg. Van suiker, zilver en indigo wordt zelfs de wijze man ‘idiot’!

Kijk, Trees. Mensen zoals jij brengen mij terug bij waar ik mee bezig ben.
En waarmee mijn ‘team van wijze mannen’ bezig is. Met het idiote maar oh zo fantastische plan
‘Ça Ira. There is Hope’ uit te voeren. Want daarmee geeft Roger Waters een kijkje in zijn keuken. In zijn gedachtenwereld. Geeft hij aan dat dromen in vervulling kunnen gaan. Dat geluk, een veilig en rustig onderkomen, waar genoeg te eten is, een ieders recht is. En dat niemand verder vooruit zou moeten komen ten koste van een ander. Da’s je hersens goed gebruiken en je hart mee laten spreken.

Ik heb vandaag het rijk alleen. Stilte. Voor de storm, want deze week zeilen we de haven uit.
Hijsen die zeilen, grijp de touwen, voel de wind in je haren. Zet een pot koffie en je kunt er weer tegen. Schrijf een artistiek plan, onderhandel, haal sponsoren binnen, kom in de lucht, deel flyers uit ….!

Trees, ‘wijze mannen’ en alle anderen die meelezen:

Op naar ‘die week van 5 mei’!! Vrij!!

Joke