Vele zielen - één gedachte

17 februari 2008 / Pink Project Scheldetheater Terneuzen

Organiseer een opera en je gaat steeds vaker heel laat naar bed! Of heeft dat met de leefstijl van Floydian te maken? Ik vermoed beide. Sinds ik luister naar de enerverende muziek van Pink Floyd, kan ik me daar langzaam maar zeker een voorstelling bij maken. Schreef ik over Lichtenvoorde dat ik het eerste ½ uur op het Arrow Rock-terrein met open mond om me heen heb staan kijken, in Terneuzen was het al niet anders. Natuurlijk in Ça-Ira-shirt, hè, dat had ik toegezegd. Dat verzekerde me overigens ook van vragende blikken in de richting van mijn, ehhh, borstpartij ... wat staat daar? Iedereen kent de kleurige kant van de donkere maan, maar een ontblote bovenzijde van een vrouw, met op één borst medailles, òp het t-shirt geprint (!) deed enkele mannen iets langer dan normaal naar mijn boezem staren. Enkele vrouwen bekeken m’n achterkant, ‘Ça Ira’ zonder blote borst.

Zeg, bedenk je nog wel even over 40 jaar, Terneuzen ligt niet om de hoek. Wat een end rijden!
Ik wist niet dat Zeeland zo groot is, dat Nederland niet ophoudt voorbij Breda en dat de Westerscheldetunnel 6.600 meter lang is! Lieve Tol-meneer van vannacht, dank u wel dat ik mocht doorrijden zonder te betalen. Niet genoeg op de Chip, portemonnee leeg vanwege de oppas, en ook nog een vette parkeerbon op m’n voorruit. In Noord-Holland worden actiebonnen uitgedeeld ...!

Maar, de hartelijke ontvangst in het Scheldetheater maakte, achteraf, alles goed. Meer dan goed.
‘k Ben er best een beetje trots op dat ik zomaar op de Gastenlijst terecht kwam. Zomaar, nadat ik een reactie had geschreven op het leuke artikel van Johnny Geeve van Stichting Music Promotion Benelux, organisator van het Pink Project. Daar kwam als reactie weer een mailtje op terug van Peter Chattelin. Nu heb ik geen weet van de ins and outs van Tribute-zangers en wist dus niet wie Peter Chattelin was. Nu wel! Peter Chattelin is een bevlogen Pink Floyd-liefhebber, die zich 5 uren per dag bezig houdt met dit fantastische project. Die al 15 jaar werkt aan dat ultieme en herkenbare geluid van de band, in zijn rol als zanger ‘Roger Waters’. Die gedreven wordt door de boodschap van Waters geniaal geschreven teksten. En deze dus ook wil uitdragen.
Dat vertelde hij mij back-stage, na een ruim drie uren durend concert waarin alle mij bekende en onbekende nummers van Pink Floyd langs kwamen.
En hij vertelde en passant dat hij nu wel moe was, omdat: “We gisteren ook hebben opgetreden.”

Kijk, en daar heb ik grote bewondering voor. Peter en zijn mannen, ohh, ik zat trouwens middenin de zaal, direct achter een even bevlogen Ton, de geluidstechnicus, maar daarover zo meer. Twee concerten in één weekend, zondagmiddag nog de stad in om visgaren. Ja, visgaren. Om daaraan de zo bekende ‘big pig’ over het publiek heen van de ene kant van de zaal naar de andere te trekken. Geen cent teveel? Dat gaat anno 2008 in Terneuzen niet op. Kosten nog moeite zijn gespaard om er een, zoals Johnny al schreef, Pink Floyd-waardig spektakel van te maken. Een lichtshow waar je U tegen zegt, slechts één moment waarop de techniek het even liet afweten en het publiek maten lang kon genieten van de met één hand doorspelende toetsenist (ja, dat kon hij heel goed!), totdat er weer stroom op stond en de show weer verder ging. Fantàstisch!

Hebben jullie weleens een geluidstechnicus volop aan het werk gezien? Niet vanuit de verte, nee, een metertje achter de man aan de knoppen, van het begin tot het eind. Ik niet. Nu wel! Hoeveel nummers zijn er gespeeld? Ik schat zo’n 20. En ik moet me sterk vergissen, of Ton kent alle nummers van minuut tot minuut uit z’n hoofd. Tikt feilloos met zijn rechterbeen de maat, trommelt met zijn vingers op het mengpaneel, wacht gespannen af tot een inzet komt, beweegt zijn hoofd ècht precies op (en da’s dus niet òp maar nà de tel), kortom, Ton speelde mee! Drie uren intensief en hard werken. Fascinerend om naar te kijken.

Tja, en dan weer terug. Naar Sint Pancras. Geen blik op de weg dus gas op de plank en nog 2 ½ uur de tijd om na te genieten. En of ik genoten heb. Tja, en dan komt ook het onvermijdelijke moment waarop ik me realiseer dat er nog een project op stapel staat. En me afvraag of Pink Floyd-fans van die compleet andere muziek en geniale teksten van Roger Waters in Ça Ira net zo zullen genieten. Da’s wel omschakelen, hoor. Ik geef het maar even aan van tevoren. Het heeft 15 jaar geduurd voordat Ça Ira op de plaat stond. De wereld-première in Poznan, met complete enscenering, heeft enkele miljoenen gekost. En dan ‘Ça Ira for War Child’. We tellen iedere euro nog een keer, dekopieëer-apparaten op onze werkplekken draaien er lustig op los, wij sparen kosten en besteden alle moeite aan die ene keer dat Ça Ira op de planken mag. Onder nogal wat voorwaarden en met nogal wat beperkingen.

Maar, het is zoals Ernst Daniël mailde. Deze muziek heeft enorme zeggingskracht. Komt het beste tot zijn recht zonder poespas. Laten zien waar het verhaal om gaat, laten horen hoe intens en explosief de muziek je hart kan raken, verschilt niet met Pink Floyd. En ik ben niet de enige die vanuit die passie zoekt naar het hoogst haalbare. In dit geval de concertante uitvoering van een ongekend vernieuwende opera. Peter, dank je voor het delen van jouw passie en die van de mannen om je heen!

Ik hoop dat jullie na het concert op 5 mei 2008 in het World Forum Theater in Den Haag, tot dezelfde conclusie komen: Vele zielen, één gedachte! ÇA IRA!

Heel veel succes 'On Tour',
Joke