En ineens ...

En ineens weet ik wat ik vandaag wil schrijven.

Lieve lezers,
Mijn aller allereerste mail over "Ça Ira" heb ik geschreven op 6 juli 2006! Bijna een jaar terug. Wat gaat de tijd snel. Lees maar een stukje mee ...

----- Original Message -----
From:Joke
To: Fokko
Sent: Thursday, July 06, 2006 9:58 PM
Subject: Ca Ira. There is hope ...

En ineens dacht ik aan het boekje 'In Vrijheid Groot Worden', waarin Langedijker kinderen schrijven over
oorlog, vrede en vrijheid. Het voorwoord van de (toenmalig) burgemeester vind je hieronder:

Als je meent dat kinderen geen zorgen hebben, kun je beter nog maar 's nadenken.
Kinderen maken heel wat mee. Bij het eerste speelgoed dat wordt afgepakt weet een kind al wat
strijd om de macht betekent. Wat boycot is, voelt een jong mens als hij bij een spelletje ineens
niet mee mag doen. Winnen en verliezen, in actie komen of stil blijven, meedoen of grenzen
stellen: elk kind leert wat zo'n keuze betekent.

Wat een kind eigenlijk niet hoort te weten, is hoe oorlog voelt. Of angst. Hoe kun je nu veilig
opgroeien als overal gevaar dreigt? Als je eigen ouders sidderen van angst, wat leer je daar als
kind van? In ons land lopen nu bijna bejaarde mensen rond die kind waren in oorlogstijd.
De benauwenis van toen zullen ze nooit vergeten. Wij hebben vrijheid en vrede in ons land.
Wat oorlog is, zien we alleen in andere landen.
Om te voorkomen dat onze kinderen ooit zullen voelen wat oorlog is, blijven we erover vertellen.
Hoe erg het is, hoeveel verdriet het geeft, hoe stom het is om de baas te willen zijn door anderen
te vermoorden, hoe onverdraagzaamheid eeuwige littekens maakt. We hopen zo dat kinderen leren
hoe veel het waard is om in vrijheid groot te mogen worden. Hoe groot je bent als je volstrekte
verdraagzaamheid hebt op ieder gebied: afkomst, sekse, godsdienst en ras.

H.M.W. ter Heegde
Burgemeester van Langedijk

Deze (in het engels vertaalde) tekst wil ik graag opsturen naar Roger Waters.
Met een exemplaar van het boekje 'In Vrijheid Groot Worden'. In de hoop dat het hem aanspreekt en hem ertoe aanzet zijn goedkeuring te geven aan 'Ca Ira' in 2008. Misschien op 5 mei? Zou prachtig zijn!

Pas veel later vond ik de cedille onder de C, ook prachtig! En nog veel later, om precies te zijn eergisteren, woensdag 27 juni 2007, kwam ik erachter hoe bijzonder de inzet van de mannen is, die zich nu bezig houden met de voorbereidingen voor 'Ça Ira in Holland'. Zoals Roger Waters al zei: "I couldn't be happier with it!" Mannen, vanavond zet ik jullie eens even in the limelights! Zonder diamonds and perls, want jullie doen het allemaal voor nop, voor War Child.

Johan : voor je geloof in de haalbaarheid van dit project, je prachtige projectplan, de cijfertjes erachter en je drijfveer om ons aan te zetten tot het verwezenlijken van 5 mei 2008.
Frank : voor je grenzeloze onderzoekingstocht op internet, het in elkaar zetten en bijhouden van onze website en je PR-/en Sponsorplan, waarbij de begroting straks verbleekt.
Hans : voor je geniale juristen-wijsheid, je liefde voor klassieke muziek en je geloof in het verhaal van Ça Ira, je ongelooflijk snelle fabricage van de notulen en je rust.
Huub : voor je relativerende humor, je meedenken met Will Jan en mij, je gáán voor het Concertgebouw, je betrokkenheid bij mijn 'gezin' en je attente zorg.
Marcel : voor je zorgvuldig streven naar kwaliteit, het vermijden van risico's en het delen van de zorg om 5 mei 2008 tot een goed einde te brengen.
Dick : voor het ons achter de broek aan zitten, wijzen op het belang van planning en plannen en je scherpe inzicht.
Aad : voor het belangeloos beschikbaar stellen van vergaderruimte, en last but not least
Fokko : voor je introductie bij de Kiwanis, voor je 06-lijntje als ik het even niet meer zie zitten of je enthousiast vertel dat we weer een stapje verder zijn, voor je inzet om je bezig te houden met Marketing, het beschikbaar stellen van de Parfun III om even uit te waaien, en nog veel meer ...

Stuk voor stuk druk bezette mannen, met drukke banen, grote verantwoordelijkheden, een gezin, en nog veel meer ... Zonder de inzet van deze mannen zouden we Ça Ira in Holland wel kunnen vergeten!

Bedankt!

Joke