For everyone under the sun!

Ha die Hans,

Leuk weer even van je te horen. Met nota bene prachtige muziek op de achtergrond. Het eerste wat bij me opkwam, na het lezen van je reactie was "het geheel is meer dan de som der delen".
Net als Paganini 14 variaties schrijft, die je (meestal) achter elkaar beluistert. Of een pianosonate, waarin je je laat meenemen door alle bewegingen heen. Zo kijk ik tegen de uitvoering van Ça Ira aan. Ik heb alle orkestpartijen per A4tje voorbij zien gaan. En heb geen enkele keer gedacht dat de ene meer interessant zou zijn dan de andere. Ja, qua notenbeeld
wel. Inderdaad een heel verschil of je Violin I of Horn 4 voor je rekening neemt. Maar zeg nu zelf, je zult die ene noot op bladzijde 72 maar net missen! Zit het hele orkest ineens met kromme tenen. Of je rusten niet goed tellen en te vroeg inzetten. Of als spreekstalmeester ineens moeten hoesten. Of als moeder die afscheid neemt van haar kind, in huilen uitbarsten. Of als onruststoker uitglijen en op je gat gaan. Of als dirigent het koor onder je handen vandaan voelen marcheren. Of als geluidstechnicus ineens met krakende microfoons moeten dealen. Ik denk dat het geen enkel verschil maakt, je schrikt je rot en bent je bewust van het feit dat je het met elkaar moet doen. Met elkaar de concentratie moet opbrengen om tot de beste kwaliteit te kunnen komen. En daarin neemt niemand een ondergeschikte plaats in ten opzichte van de ander.

Als er iemand is van wie ik dat geleerd heb, is het van Roger Waters met Ça Ira.
"Every bird, be he rich or be he poor, be he great or be he small, every bird, will go to the ball!"
Dan zit je al met kippenvel naar meer dan 200 uitvoerenden te kijken, zonder dat er een noot heeft geklonken. Laat staan hoe je je voelt, als je vanuit dat besef de stilte na het laatste slotakkoord hoort.

Dat gevoel wens ik iedereen van harte toe!