Blackout

Blackout ... Alleen het woord al, geen prettig woord. Tenminste, geen woord waarbij je aan prettige dingen denkt.

Hallo allemaal,

De ene week knikkende knieën, de week daarop krijgt het woord Blackout een volstrekt andere betekenis. Ik leg het even uit. Het kan zomaar gebeuren, dat je lichaam zegt ‘stop’. Vandaar die knikkende knieën. Time-out, witte Paasdagen op de bank met een boek, veel slapen, rug recht. Zoiets. En dan, je verheugen op het eerste overleg met het voltallige AT (nee, niks engs, het Artistieke Team) en dan weer dat woord Blackout voorbij horen komen. Zonder geknik, want dan moet iedereen stil zijn en vooral stil zitten. Want dan zit Ça Ira erop. Totale Blackout. Maar, AT, let op, dan zit Ça Ira er nog helemaal niet op! Weten jullie nog? Ça Ira for War Child! En zonder ook maar iemand van het AT tekort te willen doen, zet ik vandaag Maarten eens even in de spotlights. Maarten, onze regisseur. Maarten verrast me al weken met briljante ideeën. Ik tèl (de kinderen van het Kinderkoor), Maarten kijkt en bedenkt wat hij wil zìen bij kinderen. Kleur, speelsheid, beweging, daar waar het bij kinderen om draait. Waar War Child zich sterk voor maakt in die landen waar kinderen slachtoffer zijn van oorlog. Weten jullie dat de Nederlandse vlag daar ook onder valt? Ik schrok even, maar realiseerde me toen dat er veel kinderen, afkomstig uit die 9 andere landen, in Asielzoekerscentra of elders wonen. En ook daar werkt War Child aan kleur, speelsheid en beweging.

We gaan iets met die vlaggen doen. Brengen ze onder de aandacht van het publiek, dat komt luisteren en kijken naar ‘Ça Ira. There is Hope’. In Nederland wappert de Nationale driekleur in top, op 5 mei. En dat is maar goed ook. Hoe zou dat eruit zien, die 9 vlaggen, van de landen waar oorlog is en War Child insteekt, op een rij? Wapperend in top, naast rood-wit-blauw? Draai de vlag om en je hebt de Franse Revolutie. Is het rijtje na ruim 200 jaar compleet.

Hè, nee, gaan we niet doen. Maarten heeft dit alles in één gevat. Knap hoor, want daarmee heeft hij èn Ça Ira èn War Child èn de kinderen plek gegeven. En zo hoort het ook op Bevrijdingsdag, in Nederland. Goed voorbeeld doet goed volgen.

Eigenlijk popel ik om jullie nu eens haarfijn uit de toneeldoeken te doen, hoe dat er allemaal uit gaat zien, op 5 mei. Hans vraagt zich af of hij op 5 mei zo rond de klok van 23.00 uur Hallelujah zal kunnen roepen. Man! Natúúrlijk! Dat kun je nu al roepen.
Is dat Hollands? Behoudend? Eerst zien dan geloven? Eén van de solisten, Karin, om de oren slaan met stellingen waarvan je op z’n minst zou kunnen zeggen dat ze een negatieve ondertoon hadden? Da’s de taal van de muziek niet! En wat heeft Karin de verslaggever dat pràchtig laten ‘horen’. Nog even, en iedereen kan Karin horen. Ook dat mag ik nog niet uit de doeken doen, maar daarvoor hoeven jullie niet te wachten tot 5 mei. The day before op deze site kijken, zet ik het er pontificaal op, wat jullie The day after kunnen horen.

Spannend, hè. Ik krijg er af en toe knikkende knieën van. Èn energie. Blijven kijken, blijven luisteren, blijven lezen, blijven bellen met de Top Ticket Line. Dan komt het met die Blackout en Ça Ira in Nederland wel goed!