Sssssst!

Stilte na de storm.

Dit stukje moet je eigenlijk fluisterend lezen. Wordt het reuze spannend van, maar dat is niet de bedoeling. Ik ben aan het afkicken en dat is op zichzelf al spannend genoeg.
Deze week deed zich een merkwaardig fenomeen voor. Daar waar ik gewend was ’s morgens voor het werk, onder de middag, ’s middags na het werk en ’s avonds achter de PC te zitten, deed ik dat nog steeds. Verstuurde 13 mails. En warempel, op niet één kwam een reactie terug. De kaartjes in huis zeker, hè! Oeps, ik zou blijven fluisteren. Als er storm op komst is, fladdert Veerle door huis, roept ze in alle toonaarden dat haar kleren niet leuk zijn, ze absoluut geen stamppot wil eten en dat ik haar met de auto naar dansles moet brengen.
De Ça Ira-kaartverkoop is van start gegaan en ik fladder door huis, weet niet wat ik moet aantrekken, heb trek in stamppot en voel ineens een dringende behoefte de auto te laten staan en op de fiets de polder in te duiken. Het kan verkeren. Ooit, in een grijs verleden, ben ik gestopt met roken. Niet één, maar wel tien keer, omdat ik steeds weer begon. Ik herken dezelfde onrust. Hoeveel sigaretten heb ik nog? Kom ik daar het weekend mee door? Nee? Dan ’s avonds laat toch nog een pakje halen uit het automaat op de Haven van Oudeschild. Stond afgelopen week door diezelfde storm een meter onder water, maar da’s een ander verhaal. Rust vanwege rook. Rust vanwege mailen. Ssssst, nu vooral fluisteren, ik ben weer verslaafd. Nee, ik heb geen sigaret opgestoken, ik ben her en der met PR begonnen. Als ik maar kan typen. Nu breng ik Ça Ira en 5 mei 2008 onder de aandacht op sites als MusicFromNL. Type drie keer hetzelfde in, maar het lukt niet om een bericht op de concertagenda achter te laten. En mijn stukje op het Forum wordt verwijderd. Há! Dat geeft nieuwe energie, nieuwe kansen om achter de PC te kruipen. Nog één mail voor het slapen gaan. Hoe halen ze het in hun hoofd Ça Ira te verwijderen? Nota bene voor een goed doel. We worden er met z’n allen geen cent rijker van. En het concert komt ècht niet op TV of voor de radio. Heerlijk om dat de redactie te kunnen meedelen. Rust vanwege mailen. Heerlijk dat Marcel vraagt of ik een voortgangsmail wil maken voor het Tilburgs Begeleidingsorkest. Tuurlijk! Heerlijk dat er ineens een reactie op mijn scherm verschijnt van Guntmar (Duitse fan) die vraagt naar mijn IBAN en BIC-nummers. Zijn betaling is geretourneerd vanwege het ontbreken ervan. Ik wist niet eens dat ik ze had. En dan vraag ik me ineens af of het me zal lukken tussen nu en 5 mei volgend jaar te stoppen met roken, ehhhh mailen. Hoe lang ik me nog bewust blijf van het feit dat als Veerle achter de PC zit, ik de neiging heb om haar te vragen of ze nog gekeken heeft of er nieuwe berichten waren. Want die wil ik beantwoorden. Anders raak ik het overzicht kwijt. Ja, ja, hoe hou ik mezelf voor de gek. Toch denk ik dat het niet alleen op verslaving duidt. Ergens heb ik ook eens iets geschreven over passie. Over de drive die je kunt voelen als je ergens voor gaat.
En dan komt Veerle thuis met een lied van Bill Whelan, uit de theatervoorstelling ‘De Binding’. In het eerste lied ‘Het verlangen’ staat: ‘Volg het vuur van mijn hart, voel de magische stromen van het lied’. De schrijver van deze theatervoorstelling is een man naar mijn hart. Van de regels die hij schreef bij zijn ‘passie’ word ik stil. En rustig. Hij maakt mij in enkele zinnen duidelijk, waarom ik toegeef aan mijn behoefte, intensief bezig te zijn, bezig te blijven met Ça Ira. Vier zinnen, die ik de komende maanden met me meeneem. Vier zinnen die zo in het programmaboek zouden kunnen staan. Die naadloos aansluiten bij het verhaal van Ça Ira. Vier zinnen. Voor de stilte na de storm.

‘Waaraan ik mij verbind
In hemel of op aarde
Gedreven door ons hart
Krijgt wat ik doe mijn waarde’

Sssssst,
Joke