Weg wezen

Dat Sssst mag er wel weer af. Stil is het hier doorgaans alleen gedurende de nacht en vannacht was het hommeles. Ik ben voor het eerst van m’n leven gestrand! Amsterdam Centraal, 01.45 uur. Koud dat het daar was, 1C! Daar sta je dan. Na een ‘Romantische Wanderung’ in Tilburg, met Mannenkoor La Renaissance en het Tilburgs Begeleidingsorkest. Nee, ‘k heb niet gewandeld in het overigens zeer sfeervolle Tilburg bij nacht. Ik zat in de lekker warme Concertzaal te kijken en te luisteren naar een muzikale dooltocht door de noordelijke romantiek. Zo stond het aangekondigd op het programma.
De eerste kennismaking met het TBO, het orkest dat volgend jaar met het Nederlands Concertkoor Ça Ira in een andere concertzaal zal laten klinken. Het podium zag er met 60 mannen, ruim 40 musici en 2 solisten al vol uit. Kun je nagaan wat er op 5 mei voor je neus staat. En zit uiteraard. Twee keer zoveel ... rustgevende gedachte te weten dat ons concert in de grootste concertzaal van Nederland plaatsvindt.
De dooltocht. Zette zich dus voort in Amsterdam. Na een wijntje te lang zijn blijven hangen en een vertraging van 15 minuten, leek Alkmaar wel heel ver wandelen. “U heeft geen recht op een taxi, mevrouw!” werd mij te verstaan gegeven (wel vertraging, maar ook een laat wijntje), de collega’s van de Spopo waren ‘op klus’, de Burger King dicht, oh jee. Einde romantiek. Ik hoor jullie denken. Komt zeker van het platteland, hè. Kijkt niet op de borden wanneer de laatste trein gaat, laat de auto staan vanwege een wijntje en staat dan moederziel alleen verbaasd om zich heen te kijken naar het nachtleven op een ijzig Centraal. Wat moeten al die mensen zo laat nog op straat? Hele groepen gaan op dat tijdstip de stad nog in.
Al dan niet wankelend van heel wat meer wijntjes dan die ene van mij. Bewaking: “Mevrouw, u kunt daar beter niet blijven staan, want als er zo een trein binnenkomt, wordt u onder de voet gelopen!” Hûh, midden in de nacht? Weg wezen. Mobieltje red me en een uur later spring ik in de warme auto van de vader van Veerle, mijn grote vriend papa Fokko èn een van de wijze mannen van het Projectteam, die me veilig thuis brengt. Da’s pas romantiek! Een passender afsluiting van het gedeelte na de Pauze in Tilburg had ik me niet kunnen bedenken. Kennen jullie Max Bruch? Vast wel. Van Kol Nidrei, het joodse gebed voor cello en orkest, een van mijn eerste klassieke LP’s. Bruch's ‘Frithjof-Sage’ vertelt over de zoektocht van Frithjof, die ‘Auf Stürmender See’op zoek gaat naar zijn geliefde Ingeborg. Uit dit stuk voor Mannenkoor, sopraan, bariton en orkest, werden 6 Scenes ten gehore gebracht. En werden op een groot projectiescherm achter het koor beelden vertoond van onstuimige zeeën en prachtige Noorse landschappen. Toen ik met 1C aan deze indrukwekkende muziek terugdacht, kreeg ik het vanzelf weer warm. Wat een prachtige muziek. En, want daar was ik mijn dooltocht om begonnen, wat hebben we een fantastisch orkest te pakken om Ça Ira uit te voeren! Fluisterzacht, onstuimig, schallend koper, een warme strijkklank, helder klinkend hout, paukenslagen, alles is aanwezig om de zoektocht naar vrijheid, gelijkheid, passie en hoop te laten klinken op 5 mei. Ach, en wie maalt er dan om 1C en een kort nachtje? Weer een stapje verder op weg naar Den Haag. Met het TBO en alle anderen. Maar met een uitverkochte zaal! Houden jullie wel rekening met de laatste trein?

Joke