KTC en het WFT

Catharina Wilhelmina ten Cate, roepnaam Karin! Wie?! Karin ten Cate. Sopraan Karin ten Cate. Ohh, dìe! Da’s toch die sopraan uit Heiloo die op zondag 13 januari 2008 op de voorpagina van Alkmaar op Zondag de lezers trots op de hoogte stelde van het feit dat ze een hoofdrol ging zingen? In .. ehh, hoe heette dat stuk ook alweer? Iets Frans, was het niet Ça Ira? Já, dat was het! De opera van Roger Waters. Wie?! Roger Waters. Roger Waters van Pink Floyd. Ohh, dìe! Heeft die een opera geschreven? Ohh, dan is het geen wonder dat Karin die rol heeft gekregen.
Zij is toch één van de weinig klassiek geschoolde zangeressen die haar neus niet ophaalt voor pop- en rockmuziek?! Já, dat was het. Karin heeft Freddie Mercury’s rockopera Barcelona nieuw leven ingeblazen. En naar Nederland gehaald! Wie?! Freddie Mercury. Van Queen. Van de Bohemian Rhapsody. Ohh, dìe! Mijn muziek niet. Trouwens, aan de muziek van Pink Floyd heb ik ook erg moeten wennen. Die Roger Waters haalt toch allemaal rare fratsen uit op het podium? Laat een varken overvliegen, en hoge muren in elkaar donderen ... hoe is dat eigenlijk met Ça Ira gegaan? Karin, zingend op een wit paard, net als in Bizets ‘Carmen’ in Frankrijk?

Lieve Karin,

Jij en ik. Een verhaal apart. We kunnen over Ça Ira inmiddels wel een boek schrijven.
Hoe het begon, weet je nog? De winter van 1985-1986, -/- 20C. Je ziel zou ervan bevriezen. We mochten van onze grote leermeester Kees Bornewasser niet naar buiten, de leidingen in de Jeugdherberg vroren kapot, maar wìj zongen samen een duet! Jij de pràchtige melodische bovenlijn, ik sloeg me met een hese stem door heel veel noten op de tweede balk heen. Samen zingen in ijzige kou (scene 4 - Wanorde in Frankrijk). Niets nieuws onder de zon. Jij en ik zijn in februari 2007 samen naar Poznan gereden, hebben uren en uren over ons leven èn over Ça Ira gepraat, hebben samen naar de voorstelling in Teatr Wielki gekeken en geluisterd naar de opvattingen van de Poolse dirigent en regisseur, en kwamen tot dezelfde konklusie: dat kunnen wij ook! En beter! Het DSB-Stadion! De Arena! Het Gelredome!

Enkele maanden later lees ik in een interview met jou in het NHD: “Zeg nou eerlijk: ik ben een klassiek zangeres, waar zou je dan liever staan, in het Concertgebouw of in de Waerdse Tempel … deze muziek (Rockopera Barcelona) is gewoon te mooi om niet te spelen voor een groot publiek. Alleen: ik ga een andere richting op. Zo gaat het wel eens in het leven.”

Ik heb grote bewonering en diep respect voor wat je hebt bereikt.
Je hebt durf, maakt steeds opnieuw alles behalve makkelijke keuzes en je werkt nu hard aan een internationale carrière. Mexico, Noorwegen en Zweden, Kiev, je deinst nergens voor terug, pakt je koffers en zingt waar dan ook, in je eentje, de sterren van de hemel.

'Music is emotion; I sing to reveal the soul of it'

In (alweer) het NHD weer enige tijd later de kop ‘Geen brood, dan geef je ze toch cake’ en een foto van Marie Antoinette in de gelijknamige film van Sofia Coppola. Foto gezien??!! Je lìjkt er zelfs op. Op Kirsten Dunst als Marie Antoinette. Mocht ze willen! Kirsten Dunst, bedoel ik. Dat ze zou lijken op Karin ten Cate als Marie Antoinette in Roger Waters' Ça Ira.

De film van Coppola, een feest voor het oog. Een zorgeloos, nauwelijks volwassen prinses. Probeert aan het traditionele leven te ontsnappen in wervelende excentrieke feesten (Dances and Marches), terwijl buiten de muren van het koninklijke leven de Franse Revolutie zich begint af te tekenen (Grievances of The People). Onschuldig, naïef, het gaat volkomen aan haar voorbij. Pruiken, kapsels, jurken, bonbons en taartjes, dat maakt in de film allemaal deel uit van het feest voor het oog ...

'Music is emotion; I sing to reveal the soul of it'

Onder de foto op 6 mei in (alweer) het NHD: Sopraan Karin ten Cate tijdens ‘Ça Ira’.
Een feest voor het oog! Je danst, je straalt, je raakt onze harten in de rollen van Koningin en Stem van de Revolutie. Met naast je die aan flarden geschoten vlag.
Je was sterk in de (vele) hoge noten. Leek zoekende tijdens de meer ingetogen passages.
Een groter compliment had Mark je niet kunnen maken. Je hebt je zozeer in de emoties van de rollen ingeleefd, dat je zelfs zoekend hebt gezongen. Hebt laten horen dat muziek per definitie emotie is. Bovendien, Ça Ira is één en al boodschap.
In 1765 droomde je al over hoe goed je het zou hebben als Koningin. Een Eerlijke Vogel kruist je pad en zegt dat je niet zo moet opscheppen. Je stuurt hem weg en wordt samen met je man onthoofd. Maar door de Revolutie komt het allemaal weer goed ...

De lessenaar voor de personages: Marie Marianne en Marie Antoinette bestaat uit een fleur-de-lis en getuigt van de combinatie adellijk symbool en strijd.

Lieve Karin,

Ik hoop en wens je toe dat je nog vaak kunt dromen over hoe goed je het hebt gedaan als Koningin. Hoe strijdvaardig je je door de Revolutie hebt heengeslagen. Je hebt als geen ander je handtekening gezet onder dat pamflet over het recht op een menswaardig bestaan, over vrijheid en gelijkheid. Met je hele persoonlijkheid, met je unieke stem. Ça Ira!

XXX