Ah! lève-toi soleil!

Ça Ira français is niet voor niets vertaald in Ça Ira anglais ...

Ah, rise, sun, eclipse the stars
that shine unveiled
in the deep blue firmament.
Ah! rise, rise, appear, appear!
Pure and entrancing star!

Lieve André,

De mensen die na Bevrijdingsdag 5 mei 2008 deze Blogs hebben gelezen, weten inmiddels dat ik tijdens mijn ‘heengaan’ wil luisteren naar Bruce Springsteen. Naar zijn versie van ‘Philadelphia’.
Nadat ik gistermiddag op je site heb geluisterd naar jouw versie van ‘Ah! lève-toi soleil! uit Gounod’s Roméo et Juliette, weet ik ook waar ik naar wil luisteren als de Ceremonie Protocollair begint. Dat de zon ondergaat weten we allemaal. Dat de zonsopgang zo stralend bezongen kan worden, mag iedereen weten. En horen, op http://www.andrepost.com/, Soundbites 1!

Ik ken je nu bijna een jaar. Nu ik Ça Ira met ‘Lieve André’ afsluit om ook jou persoonlijk te bedanken, ben ik je zó dankbaar.
Op 25 juni 2007 schreef ik je een mail met als onderwerp: zitten en koptelefoon op!

Het wordt spannend deze week. Ik denk dat we besluiten Ça Ira uit te voeren in het Concertgebouw. Maar zonder orkest zal het niet lukken. Het VU-orkest en het AJO (Jeugdorkest Amersfoort) zijn nog in de race. Geniet vooral van Ça Ira. Het verhaal, de muziek ... anders dan anders. Hoe dan ook, de moeite waard om naar te luisteren.

Je was er door de drukte van al je optredens nog niet aan toegekomen om ‘Ça Ira’ te beluisteren. Daarover maakte ik me wat zorgen. Stel je toch voor, dat ook André Post het zou laten afweten die waanzinnige rol van Tenor te willen zingen. Waanzinnig? Já, waanzinnig!

Even een zijspoor … toen Karin en ik terugkwamen uit Poznan, waar we geluisterd hadden naar de uitvoering van Ça Ira met een Poolse Tenor, hebben we elkaar meerdere keren aangekeken met een vragende blik. Enig idee wie deze rol, behalve Paul Groves (CD-opname), kan zingen? Dat Ernst Daniël de Baritonrol op zich zou nemen, stond voor mij al vast, ook al had ik hem nog niet gevraagd. Dat Karin de Sopraanrol zou gaan zingen, had ze me beloofd. Maar die Tenor …!
Goed, op Google kom je een heel end. Dacht ik. Ja, namen genoeg, maar hoe maak je een keuze als je niet weet hoe of wat, dat gaat dus niet. Over Rob Vermeulen ga ik nog schrijven en kom hierop terug. Het is aan Rob te danken dat ik via via bij André in Karlsruhe uit de lucht kwam vallen met de vraag of hij: “misschien in overweging zou willen nemen de Tenorenrol in Ça Ira te zingen …”

We weten inmiddels allemaal dat jìj die rol, die waanzinnig hoge Tenorenrol in Ça Ira, hebt gezongen. En hoe!!!

Even een zijspoor … op 31 januari 2008 hadden jij en ik onze ‘first date’ in Amsterdam.
Het stormde, en niet zo’n beetje, maar jij kwam vanuit Karlsruhe naar het Concertgebouw om daar te luisteren naar Jolanta’s eerste optreden in Nederland, in ‘Die Zauberflöte’. Mij was al meerdere keren gevraagd: “Wanneer spreek je André Post? We moeten nu wèl zekerheid hebben!” Zekerheid? Dat had ik allang. Misschien is het wel net als met de liefde. Je weet gewoon wanneer iets goed zit. Of niet. Ik wist dat je ‘ja’ had gezegd en dat ik op je kon rekenen. Ik had je nog nooit horen zingen, maar wist dat het goed zat.

Even een zijspoor … even voor onze ‘first date’ streek ik neer in Keizer, naast het Concertgebouw. Kom ik daar binnen, is er geen tafeltje vrij. Of ik maar even aan de bar wilde plaatsnemen. Ja hoor, maar niet als mijn bezoek is gearriveerd, want dan wil ik aan een behoorlijk tafeltje zitten. Weet je wie daar pontificaal zat? Jaap van Zweden. Druk in gesprek. Zodra hij zijn hielen lichtte, ben ik aan dat tafeltje gaan zitten en heb ik de partituur van Ça Ira pontificaal neergelegd. Zo! Nu kan iedereen zien dat ik zit te wachten op dè Tenor, die een waanzinnige rol in Ça Ira gaat zingen! André Post! ’t Is maar dat jullie even weten dat ik op hèm zit te wachten! En je kwam. Ik dacht steeds: “Ohh, als ik hem maar herken!” Maar je kwam. Om 18.15 uur stapte je binnen en na een zoen en een glaasje wijn, vroeg je: “Zo, en wie is Joke Tuinema? Ik heb tot 18.45 uur de tijd en dan ga ik nog even backstage naar Jolanta.” Zo, visitekaartje van André Post. Je ogen twinkelden, je luisterde geïnteresseerd naar “My story of Ça Ira” en na een half uurtje zat ik weer naar een lege stoel te kijken die even tevoren was bezet door een ‘Grandi Tenori’ ...

Op http://www.grandi-tenori.com/ mis ik een naam. Daar zal ik Google even van op de hoogte stellen. Ik mis de naam van André Post in het rijtje van namen van Grote Tenoren, die ‘Ah! lève-toi soleil! uit Roméo et Juliette hebben gezongen:

1923 – Cezar Vezzani
1945 – Jussib Björling
1953 – Nicolai Gedda
2005 – Joseph Calleja
2005 – Rolando Villazon

Google ‘Ah! lève-toi soleil! en de bekende namen vliegen je om de oren: Plácido Domingo, Patrick Layton, Dominique Moralez, Richard Troxell, James Valenti en Roberto Alagna.
Maar dan: André Post. Als de zon opkomt zingt hij, ònze Roméo, Juliette toe. Ze verschijnt op haar balkon en in alle rust verklaren ze elkaar hun liefde. Anno 2008. Als Revolutionary Priest pak je de hand van een vrouw die sterven gaat en zingt:

“Courage Madame, in this great rebirth, like wind-fallen fruit we return to the earth, please, take my hand …”

Met mij hebben ongetwijfeld heel veel mensen genoten van je pràchtige stem en je fenomenale vertolking van de rollen van Revolutionary Priest en Military Officer in Ça Ira van Waters. Paul Groves op CD? André Post live! In één adem noem ik jouw naam in het rijtje van Grote Tenoren. Je hoort er thuis. Je bent er één. Google loopt achter.

Wie weet … Hannover 2009? Of 2010? Als het me lukt, ben jij erbij!

Namens iedereen, ontzettend bedankt!

XXX