Each café ... a stage!

En dat op Moederdag ...

Beetje vroeg om al aan de bar te hangen. Kopje thee op bed, even achter de PC, lezen dat Crewlid Ton enkele uren na de voorstelling is ingestort! Netjes voor de deur afgezet, daarna alleen de wind uit de Ça Ira-samples nog door de Teijlerstraat horen ruisen.
Ik dacht al: “Stilte na de storm in Den Haag?” Verdorie, Ton. Een zieke man is niks, een ziek Crewlid is helemaal niks. Je kunt mij wel om boodschappen sturen … alhoewel, duurt misschien wat lang voordat je ze krijgt. Ik raak buiten Sint Pancras de weg wel eens kwijt :-)

Ha, nu hoor ik iedereen denken: “Je zult, als je ziek bent, maar zo’n drukteschopper aan je bed hebben!” Toevallig, er bestaat ook zoiets als Joke in rust. Zoals vanmorgen in Moederdag-bed, “Hè, moet ik nu al rechtop zitten?”, 2 (!) boeken gekregen. Ja, da’s een andere hobby van me. Lezen. Wàt? Ja, ik lees graag. Foto van Trees gezien? In het zonnetje voor het WFT, wachtend op de dingen die komen gingen? Daar zou ik maar wat graag zitten. Af en toe, niet te vaak. Tenminste niet voor het WFT. Daar blijf ik voorlopig even weg.

Lieve Ton,

De allereerste woorden die je ooit tegen me zei, waren: “Zó. Ben je wakker?!” Nou, wakker was ik. Door en door wakker geschud door de allereerste kennismaking met Pink Project. Pauze in Terneuzen, remember?! Pink Project van Peter Chattelin kende ik toen nog niet. Nu wel. PP voor insiders ook. PP, de enige geloofwaardige Tribute Band van Pink Floyd in dit universum. Ik mag het zeggen. En Ton is daar geluidstechnicus. Ik zat recht achter hem en ben compleet voor hem gevallen. Dat schrijf ik zonder enige schroom, Ton. Een geluidstechnicus pakt zware kisten uit, legt snoeren neer, plakt ze vast, stelt boxen en monitoren op, gaat achter de mengtafel zitten, schuift aan schuifjes, ietsje terug, ietsje verder, knopje daar in, knopje daar uit, kortom, een geluidstechnicus speelt als een musicus met alles waar iemand die daar geen verstand van heeft, absoluut niet aan mag komen.

Met groot respect en ongeloofelijke bewondering voor dit vak, komt ie weer, met hoofdletter V, heb ik de afgelopen weken zelfs naar 2 van deze grote mannen mogen kijken. Mogen zien, maar vooral ook horen, dat mede door de grote inzet van deze 2 mannen (zeg, pastte XXL nu niet of wel?!), Ça Ira letterlijk van het WFT-podium knalde. Ohh, en in de zaal knalde het ook. En het knalde niet alleen! Iedereen heeft het kunnen horen. Van fluisterzachte koorpassages (na de dood van Queen Marie bijvoorbeeld, zóóóó mooi …), tot de verpletterende en vernietigende val van het mes van de Guillotine. “Ja, die kop is er toch ècht af!”, liet Ernst Daniël zich ontvallen, nadat was getest hoe hard het eigenlijk kon. Big smile, bij iedereen. Over goeie sfeer gesproken.

Ton, jij hebt in Ça Ira een bijzondere rol gespeeld. Een rol die ik zelf graag had willen spelen. Mocht ik al niet dirigeren, mocht ik ook de geluidseffecten al niet spelen :-) En blij dat ik daar achteraf om ben!

Beste allemaal, het moet maar eens even hardop gezegd. Hoogmoed komt voor de val. Je kunt je vanalles in je hoofd halen, maar er zijn grenzen. Ça Ira dirigeren is een heidense klus en slechts zeer wel toevertrouwd aan een professionele dirigent. Iemand als Rob Vermeulen.
Rob, nog even geduld, als er iemand is aan wie ik graag een ‘Lieve’ opdraag, ben jij het. Het spelen van de geluidseffecten (orkestpartij SFX) zou ook een heidense klus zijn geweest voor iemand die van schuifjes en knopjes geen verstand heeft. Ik dus!
Het bleef namelijk niet bij dat kleine keyboard, waarop Ton zo parmantig met één vinger de samples tot klinken bracht. Samen met Will-Jan heeft hij 2 dagen ziten mixen, hebben ze de uitersten opgezocht, hebben ze daarna voor de gulden middenweg gekozen, om het publiek niet van de stoelen te blazen. Wakker geschud zijn we ook in Den Haag!
Ton, ontzettend bedankt! Dat ik jou en Will-Jan met koffie wakker mocht houden, was ook een dankbare taak.

24 mei, Alphen a/d Rijn, Pink Project in Theater Castellum … Ça Ira-réunie met Pink Floyd-muziek? Doen!!!

Lieve Will-Jan,

Ja, jij dacht dat je er met een enkel regeltje vanaf kwam. Mis. Ik weet het, je bent bescheiden en zit niet te wachten op spotlights. Pech, want ik ga je er toch even in zetten.
We kennen elkaar al lang. Toen ik in 1985 toelatingsexamen had gedaan en in de gangen van het Conservatorium aan het Nassauplein wandelde, liep jij daar met lange wapperende haren, al een eind op weg naar je eindexamen. Ik kan me niet meer herinneren, of we daar met elkaar hebben gesproken. Ik kan me wel herinneren dat ik onder de indruk was van je ‘aanwezigheid’. En dat ben ik nog steeds.

Je hebt in de afgelopen jaren een miljoenenbedrijf opgebouwd. Peak Audio staat voor alles wat jij daar in hebt gestopt. Je begeeft je onder de ‘groten’, reist door heel Europa, en hebt als geen ander weet van hoe je met versterkingsapparatuur de kracht van de menselijke stem toch tot z’n recht laat komen.
Mag ik het zo eenvoudig omschrijven? Ik weet dat het verre van eenvoudig voor je is geweest, om alle problemen die Ça Ira in het World Forum Theater met zich brachten, het hoofd te bieden.
Ik heb er werkelijk geen seconde aan getwijfeld dat je dat zou lukken. Vakman die je bent. De man die 180 ‘punten’ aan weet te brengen in het Gelredome, kun je met een gerust hart Ça Ira toevertrouwen. En nog veel meer. Temidden van zoveel mensen, die allemaal roepen dat het met hun geluid niet goed zat, was jij een rots in de branding. Dat je dat tot op enkele dagen voor 5 mei geflikt hebt zònder partituur, is mij een volstrekt raadsel.

Iedere solo, van de solisten, van de individuele koorleden, de kinderen, de orkestleden, geen belangrijk moment is je ontgaan. Je liet me tijdens de ‘reparatie-repetitie’ op 5 mei even zien, hoeveel je voor de voorstelling had ingeprogrammeerd. Niet alleen wat ik kon zien op de mengtafel, maar ook ‘daaronder’ zaten nog even zo vele ingeprogrammeerde momenten, waarop die ene microfoon (hoeveel zijn het er uiteindelijk geworden?!) het nu juist wèl deed en die andere vooral niet. Unbelievable! Daar moet je dagen en dagen en dagen mee bezig zijn geweest.
Onbetaalbaar!

Gek, Will-Jan, de foto van jou, bezig aan de mengtafel, met de partituur er bovenop, vind ik één van de mooiste. Of is dat niet gek? Die foto vertelt mij, ons, The Story of The Sound of Ça Ira in Holland. Enkel en alleen door jouw vakmanschap en je grote muzikaliteit, heeft die ene ene keer Ça Ira zo mooi geklonken.

Punt. Uit. X.

Voor vandaag …