The street is a theatre!

Van mij is wel eens, vaker gezegd, dat ik chaotisch ben. Is met enige zorg vóór de start van dit project aangegeven, dat het wel prettig zou zijn, als ik de zinnen goed bij elkaar hield. Zinnen. Eén van de bijzondere bijkomstigheden van dit project. Zinnen. Deel III bijvoorbeeld. Dit deel begint al weer anders dan ik dacht. Deel II helemaal. Ik ga zitten, denk na, en de zinnen komen vanzelf. Maar dat bedoelde degene niet, die het had over mijn zinnen. Die soms chaotisch lijken, omdat ik zo snel denk, dat ik het niet kan bijhouden om ze uit te spreken. Warboel.

Zo vergaat het me nu ook. Ik kom langzamerhand aan het einde van al die zinnen en heb nog zoveel ‘on my mind’, teveel om op te noemen. Gelukkig denk ik ook in beelden. En dat helpt, want bij een beeld kun je je zinnen bepalen.
Zoals vanmorgen, toen ik ineens dacht aan Bruce Springsteen. Zijn ‘Streets of Philadelphia’ :

I was bruised and battered and I couldnt tell what I felt
I was unrecognizable to myself
I saw my reflection in a window
I didnt know my own face
Oh brother are you gonna leave me wastin´away
On the streets of Philadelphia

I walked the avenue till my legs felt like stone
I heard the voices of friends vanished and gone
At night I could hear the blood in my veins
Black and whispering as the rain
On the streets of Philadelphia

Aint no angel gonna greet me, its just you and I my friend
My clothes dont fit me no more, I walked a thousand miles
Just to slip the skin

The night has fallen, Im lyin awake,
I can feel myself fading away
So receive me brother with your faithless kiss
Or will we leave each other alone like this
On the streets of Philadelphia ….

… staat nog altijd 1 in mijn Top 10 allertijden. En, ’t is maar eens, vaker gezegd, ‘Philadelphia’ wil ik horen als ik deze aarde verlaat. Nee, nu niet denken: “Dat zeg je toch niet ..”, ik zeg die dingen wel. Stel je voor, dat er iets gedraaid wordt van Pink Floyd of een mooi stukje uit Ça Ira. Niks ervan, Bruce Springsteen, when I’m fading away.

Kennen jullie Charles Ives, Amerikaans klassiek componist? Geniale man! Kreeg de liefde voor militaire blaasmuziek van zijn vader met de paplepel ingegoten. En, misschien wel vergelijkbaar met Roger Waters' Ça Ira, tijdens zijn leven werd Ives' muziek maar hoogst zelden uitgevoerd. Nu, ruim 50 jaar na zijn dood, wordt Ives beschouwd als een van de 'Amerikaanse originelen'. Luister maar eens naar Deel III uit zijn ‘Holidays Symphony’, hoe toepasselijk vandaag. Misschien vergaat het Ça Ira ook wel zo ...

Even terug naar ‘The street is a theatre’, anders raak ik de draad kwijt. Ives heeft een stuk geschreven, waarin hij twee fanfare-orkesten naar elkaar toe laat marcheren, ze vervolgens door elkaar heen en daarna weer bij van elkaar vandaan laat lopen. Quick March! Zooitje!Weten jullie nog hoe de Kickers tijdens de repetitie op “We sing of what we want” door het lokaal stampten? Gewèldig! Maar oh wee, Ives schreef dit stuk voor twee verschillende fanfares. Zoiets als The Marching Feet of the Soldiers aan de ene kant, en We sing in the Camps du Mars aan de andere kant. Dwars door elkaar heen, Theatre in the Street, en dan FIRE!

Stilte, het klapwieken van verschrikte vogels, rood licht, weg Kinderkoor. Ik kan me vergissen, maar als dat Anno 2008 niet net zo vernieuwend is als Charles Ives in zijn tijd … misschien maak ik het nog mee dat The Maestro will be restored instead.

Mark schrijft in het NHD: Ça Ira groeide uit tot een project van Nationale allure. Met professionele musici als dirigent Rob Vermeulen, bariton Ernst Daniël Smid, tenor André Post en sopraan Karin ten Cate. Helaas straalde dat niet af op de bezetting van de zaal, die nog niet half gevuld was.
Niets nieuws onder de zon. Roger Waters schrijft: I have watched at the roadside the grey parade of history passing by. The lessons unlearned. The innocent are still slaughtered in the name of God and Freedom.
Maar dan: Those who died before their time, made their mark upon the sand. The ‘more’ there is to Ça Ira is this. There is Hope.

Dat heeft die half gevulde zaal dan toch maar mee gekregen! Met de uitvoerenden meegeteld hebben meer dan 1.000 mensen deze boodschap gehoord. En dat geeft hoe dan ook hoop. Dat geeft kindsoldaten zicht op een andere toekomst. Dat geeft War Child de mogelijkheid aandacht te blijven vragen voor vrijheid. Rood! Passie! Niet voor niets hebben we de Kickers rood aangekleed.

Its just you and I my friend
Or will we leave each other alone like this
On the streets of Philadelphia …

Wordt vervolgd ...