Lieve 10!

Afscheid met weemoed …

Lieve Ernst Daniël,

Zo vergaat het mij ook. Je spookt al dagen door m’n hoofd, ik begin keer op keer aan deze Blog en keer op keer kom ik niet verder dan twee zinnen. Alsof ik geen afscheid wil nemen. Nou, dat kan kloppen! De woorden ‘en hoe nu verder’ in je laatste mail staan op mijn netvlies.
Gistermiddag nam ik maar weer eens een kijkje op je site, en daar schrijf jij het begin van deze Blog, ehhh, niet ècht, maar toch.

Het zit er weer op .. helaas .. en ondanks het tegenvallende bezoekersaantal hoor ik van iedereen dat die ene ene keer Ça Ira, waarin jij 5 (!) rollen zong, zo mooi mooi mooi was.
Dat jij die 5 hoofdrollen in de West-Europese première van Roger Waters’ opera in Nederland zo fantàstisch hebt neergezet, stond ook al niet in De Telegraaf. Nee, zet wat dan ook neer met een rijk gevulde portemonnee en je telt mee. Ik schenk nog maar eens een glas wijn in want anders komt er helemaal niets zonnigs meer in ‘Lieve’ te staan. Of tòch wel? Nou en of! Jij schrijft over tientallen ‘gekken’ … jij en ik weten dat Ça Ira for War Child eenzelfde lot leek te zijn beschoren.
‘Gekken’ die met niets iets (noem een West-Europese première met jou in de hoofrol maar ‘iets’) dolgraag willen (waar) maken en dan De Telegraaf niet halen. Ik kan er met mijn verstand niet bij. Alhoewel …

Even terug in de tijd. Toen ik je voor het eerst, na dagen moed verzamelen, eind 2006 geloof ik, mailde met de vraag: “Ken je Ça Ira?” kwam daar vrijwel direct een reactie op. Ik schrok me dood. Antwoord van Ernst Daniël Smid: “Ja, natuurlijk ken ik Ça Ira!” Ruim een jaar later, na het in ontvangst nemen van de partituur op 12 mei 2007 schreef je: “Proficiat en ik wacht af, maar handel wel snel als je op mijn medewerking prijs stelt want mijn agenda loopt al heel erg snel heel erg vol!!!”

Dat daarna een mail retour ging met de uitroep: “Je medewerking op prijs stellen? Wat is dat voor een vraag! Er is er maar één die Ça Ira gaat zingen en dat ben jij!” hoeft geen betoog. Om eerlijk te zijn, vanaf het moment dat ik je vroeg en je ‘Ja’ zei, was er geen meer weg terug. Adeldom verplicht. Je vraagt Ernst Daniël Smid niet zomaar. Zonder het onderste uit de kan te halen. Zonder als een ‘gek’ aan het werk te gaan. Want, laten we dat vooral even duidelijk benoemen, de rollen die jij hebt ingestudeerd, 5 in totaal (!), hier komen ze nog maar eens een keertje: Spreekstalmeester, Koning Louis Capet, Oproerkraaier, Condorcet en tot mijn grote schrik verscheen aan het einde van de opera nog een Oproerkraaier 2, dus dat werden 5 rollen … zijn je niet komen aanwaaien.

Aanvankelijk leek je niet erg onder de indruk van de muzikale kwaliteit van Waters’ compositie. Gaandeweg vertrouwde je ons in Utrecht toe, dat je meer en meer geraakt werd door ‘Het verhaal van Ça Ira’ en de geniale vondsten hierin. Dansen in 3/4 maat, marcherende soldaten in 4/4 maat er dwars doorheen, jouw scène ‘De brief’ of, helemaal verstild die aanklacht: “If my child survives”.
Maar je gaf ook aan dat de enorme hoeveelheden tekst van die 5 rollen je wel eens uit je slaap hielden. Weet je hoe vaak jij je van de ene in de andere rol hebt moeten inleven? Hoe vaak je van rol hebt moeten wisselen? Toen ik dat op verzoek van de regisseur in beeld bracht, wie van de solisten waar in welke maat welke rol zong, rolde daar een overzicht uit waar iedereen van schrok. Tjee, wordt er zo vaak van rol gewisseld? Weet je hoe vaak? Met Acte I was ik snel klaar: 1 x. Maar dan, een mail medio maart 2008:

Na het doorspitten van Acte II ben ook ik geschrokken van de enorme hoeveelheid tekst en noten,die je voor je rekening neemt. Als je de rol van Condorcet ook zingt, zing je eigenlijk aan één stuk 7,8, 9 en 10 door. Lukt dat allemaal wel??!!

Nog geen week later de mail:

Lieve solisten,
Maat voor maat, rol voor rol ben ik meer onder de indruk geraakt van wat jullie met elkaar in die 111 minuten moeten doen! Tellende voort was ik blij na maat 268 te kunnen roepen: Klaar!
Jullie staan nog voor de grote klus, om al die rollen op het podium tot hun recht te laten komen.

Zoveel rollen, zoveel reden om mee te tellen … te gek voor woorden dat je alleen al om die reden alleen in het overigens zeer gewaardeerde artikel van Mark Minnema in het Noordhollands Dagblad werd genoemd. En geroemd. Lazen we op 7 mei de Kop in de krant “Opera Ça Ira maakt indruk!”
Met jouw hoofdrol in Ça Ira heb je geschiedenis geschreven, Ernst Daniël. Voor ons ben je ook Ridder in de Orde van Ça Ira. En de mensen die daar niet bij zijn geweest hebben een kans gemist. En jou! Niet andersom!
Wij hebben het beste uit onszelf gehaald met een krankzinnig idee (jouw woorden :-) en entertainment aangeboden van de bovenste plank.
Ook ik ben SUPERTROTS op het Tilburgs Begeleidingsorkest, Melissa Venema, het Nederlands Concertkoor, Kinderkoor De Kickers, het Artistieke Team en het Projectteam. En niet te vergeten, de Drie Solisten en dat alles onder de gedreven leiding van dirigent Rob Vermeulen. Dat de enorme inzet van zoveel mensen uitmondde in een gewèldig concert hebben we gezien en gehoord. Staande ovatie vóór de PAUZE ... waar maak je dat nog mee?!

Wie weet ... hoe nu verder? Meestal schrijf ik dan: geen idee. Mis. Ik heb wèl een idee!
Zou De Telegraaf je bellen als ze het nieuws vernemen dat ‘Ça Ira for War Child’ internationaal gaat? Nee, we draaien het om. Wij nodigen De Telegraaf uit als er nieuws is te melden over Ça Ira. En tot die tijd blijft het oorverdovend stil!

High Five XXX